5:อยู่บำรุง

2504 คำ

อยู่บำรุง : ขับรถมอไซค์เข้าไปในช่องจอดแล้วก็ค่อยๆ ถอดหมวกกันน็อคออกอย่างระวัง เช้านี้ไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากไล่ตามเฮียครับพอรู้ว่าเฮียมาที่บริษัทผมก็ตามมาทันทียังไงวันนี้ก็ต้องเคลียร์ใจกันเฮียไม่มีทางหนีผมพ้นหรอก แขวนหมวกกันน็อคเอามือค่อยๆ ปัดผมปิดหน้าผากแล้วออกเดินตรงเข้าไปในตัวอาคาร “หวัดดีคับลุง” ทักทายคุณลุงรปภ.ด้วยความคุ้นเคยสนิทสนมกัน ผมมันคนมนุษยสัมพันธ์ดีน่ะครับมาที่ตึกนี่ก็เรียกว่ารู้จักเกือบจะทุกคนตั้งแต่รปภ.ไล่ไปจนผู้บริหารแต่ที่สนิทสุดก็ต้องเป็นคนแก่หน้านิ่งที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องท่านผู้บริหารใหญ่ คิดแล้วก็ยิ้มกว้างกว่าเดิมเดินผ่านคุณลุงรปภ.ที่กล่าวทักทายกลับมา ตรงไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุดเหมือนกับที่มาทุกครั้ง ประตูลิฟต์เปิดออกผมก็พาตัวเองออกมาเดินไปตามทางตรงไปยังหน้าห้องทำงานของนายใหญ่อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเฮียเห็นหน้าผมแล้วจะทำหน้าไงเสียงรองเท้าผมที่กระทบพื้นกระเบื้องเรียกความสนใจจากเฮียได้ในทันที “ไอ้ดิม! …” เฮียชักสีหน้าไม่พอใจใส่ขยับลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาผมเหมือนจะไล่ให้กลับ “แฟนมาหามันต้องยิ้มดิเฮีย” ผมยิ้มหวานจ้องเฮียที่ขยับมายืนประจันหน้า “แฟนพ่องเดี๋ยวกูตบหัวทิ่ม” เฮียง้างมือทำท่าจะตบผมเลยลองใจเฮียแกด้วยการไม่หลบครับลุ้นมากว่าเฮียจะตบผมจริงๆ ป่าวจ้องคนแก่แบบท้าทายถ้าเฮียตบผมจับจูบได้มั้ย แลกกันไงเฮียตบเลยดิ ท้าทายทางสายตาแต่สุดท้ายก็รอดครับเพราะว่าเฮียดันเอามือลงแล้วเป็นฝ่ายเดินหนีไปนี่ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าเฮียมีใจได้มั้ยนะ? “กลับไปซะ!” “ไม่กลับ! ผมมาเรียกร้องความยุติธรรมตกลงเฮียจะรับผิดชอบมั้ย” “มีอะไรไปคุยกันที่บ้านกูจะทำงาน” เฮียตอบแบบตัดรำคาญนั่งลงที่โต๊ะทำงานคว้าแฟ้มเอกสารมาอ่านแล้วก็พิมพ์บางอย่างลงคอมฯ ไม่สนใจผมที่ลากเก้าอี้มานั่งเบียดข้างๆ กับเฮีย “เฮียแม่งชอบหนีปัญหาอ่ะเรื่องนี้มันรอได้ด้วยเหรอวะ” “รอไม่ได้มึงก็ต้องรอ!” “เรื่องไอ้ต้าวถ้าเฮียโกรธคืนนี้ผมยินดีให้เฮียลงโทษจับผมคืนได้เลยนะ” ปึง! เฮียปิดแฟ้มเสียงดังหันมาจ้องผม “ไอ้ดิม!” “ก็มันอยากคุยตอนนี้นี้อ่ะ” “ระวังคำพูดมึงด้วยนายใหญ่อยู่ในห้อง” “แล้วไงล่ะผมไม่ได้มาหานายใหญ่สักหน่อย…ผมมาหาแฟนผม” ยิ้มหวานพยายามใช้ความเป็นเด็กเข้าออดอ้อนเผื่อว่าเฮียจะหลงผมบ้าง “พูดให้ดีกูไม่ใช่แฟนมึง!” “อ่ะๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่แล้วเรื่องเมื่อคืนกับเมื่อเช้าอ่ะเรียกว่าไร? ผีผลักให้ได้กันเหรอ?” “กูไม่ได้ทำอะไรมึงแน่ๆ มีแต่มึงที่…” “เฮียรู้ได้ไงเฮียเมาแล้วจำไม่ได้เองอ๊ะป่าวนึกดีๆ เมื่อคืนนี้เฮียร้อนแรงมากนะ” พูดจบผมก็ขยิบตาพร้อมกับชูนิ้วโป้งการันตีว่าเฮียน่ะงานดี “ไม่กินกูหรอกไม่ต้องมาหลอก!” “โอ๊ะๆ …เจ็บก้นจัง” ผมแกล้งนั่งบิดเอียงๆ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองเฮียที่ทำหน้าตกใจ “ไอ้ต้าวรังแกก้นน้อง” พูดเสียงอ้อนๆ เรียกร้องความสงสารครับ “มึงนี่แม่ง!” “ถ้าเฮียรำคาญก็รับผิดชอบกันก่อนดิ ทั้งหัวใจผม ตัวผมแล้วก็หน้าผากปูดๆ นี่ เฮียดูดิผมหัวโนเลยนะเนี่ยเห็นป่าว” เอามือปัดเส้นผมเปิดให้เฮียเห็นหัวที่ปูดนูนออกมา “แค่นี้ยังน้อยไปกูไม่กระทืบมึงจมตีนก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ!” “แต่รอยที่คอเฮียผมยินดีรับผิดชอบนะ” พูดแล้วก็เอามือไปสะกิดตรงจ้ำแดงๆ ที่มาจากฝีปากผมเอง ” อย่ามาจับ!” เฮียปัดมือออกขยับเสื้อขึ้นมาปิดรอยแดงเอาไว้ “เฮียจะไม่รับผิดชอบผมใช่ป่ะงั้นผมพิมพ์เข้าไลน์กรุ๊ปเลยแล้วกันนะว่าเฮียทำไรผม” หยิบมือถือออกมาจากเป๋าเกง “อย่าให้กูโมโหนะไอ้ดิม!” เฮียดึงมือถือในมือผมไปแถมยังชักสีหน้าไม่พอใจใส่อีกด้วย “อะ…โอ๊ย! เจ็บหัวอ่ะเฮียเป่าหน่อยดิ” ผมแกล้งร้องโอดโอยยื่นหัวไปใกล้รอให้เฺฮียเป่า “เป่าเชี่ยอะไรขยับไปไกลๆ กูจะทำงาน” “เพี้ยงเดียวเองแล้วผมจะนั่งเฉยๆ ไม่ดื้อไม่ซนเลยอ่ะ…นะเฮียนะ เป่าเพี้ยงเดียว…” ทำหน้าน่าสงสารจ้องเฮียตาปริบๆ ส่วนเฮียก็ถอนหายใจเสียงดังทำหน้าแบบรำคาญแต่ก็จ้องหัวปูดๆ ของผมเหมือนลังเลใจ เพี้ยงเดียวนะเฮียนะ… พยักหน้าหงึกๆ เว้าวอนให้เฮียเอ็นดู “เพี้ยง!” ลมอุ่นๆ จากลมปากพัดเส้นผมตรงหน้าผากให้แตกออกจากกัน ยิ้ม… เหมือนตกอยู่ในความฝันไถลตัวเอาหัวพิงผนักเก้าอี้ก่อนจะหมุนเก้าอี้เล่นไปมาไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าตอนนี้ผมมีความสุขแค่ไหน ผมจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนครับ… หลังจากนั้นผมก็นั่งเงียบๆ ไม่รบกวนเฮียตามที่สัญญา แต่ผมก็ไม่สามารถละสายตาไปจากเฮียได้ เฮียทำอะไรก็น่ามองไปหมดหน้านิ่งๆ คิ้วขมวดเวลาจริงจังตั้งใจทำงานยังน่ามองเลยอ่ะ แกร๊ก… “มึงมาทำไมวะไม่มีงานทำรึไง” เสียงนายใหญ่ดังแทรกเข้ามาในภวังค์แห่งรักหงุดหงิดนิดๆ เหมือนกันครับที่โดนขัดจังหวะ หันไปมองก็เห็นนายใหญ่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงหน้าโต๊ะเราสองคน “มาอยู่ใกล้ๆ หัวใจตัวเองน่ะครับ” ตอบนายใหญ่แต่ส่งยิ้มหวานจ้องเฮียแบบไม่สนใจส่วนเกินอย่างนายใหญ่เลยครับ “เชี่ยดิม!” เฮียดุรีบผลักเก้าอี้ผมให้หันกลับไปทางนายใหญ่ดูก็รู้ว่าเฮียเขินและไม่ต้องการให้นายใหญ่รู้เรื่องของเราแต่พูดไปขนาดนั้นนายใหญ่เขาก็ต้องรู้แล้วแหล่ะเฮีย “ทำไมล่ะผมพูดความจริง!” “พูดมากไปแล้วนะมึงอ่ะ!” “อะ… โอ๊ยเจ็บจัง” ผมแกล้งเอามือกุมหน้าผากในทันที “ไปโดนไรมาวะ” นายใหญ่ที่ยืนฟังเราเถียงกันถามขึ้น “เฮียทำผมครับนายใหญ่” ชี้มือไปที่เฮียโตทำตัวเหมือนเด็กขี้ฟ้อง ไอ้ต้าวคนแก่ใจร้ายทำร้ายผมครับ… “มึง!” เฮียโหโมถีบเก้าอี้ผมจนไถลไปไกลดีที่ไม่ถีบหงายหลังไม่งั้นวันนี้ผมคงเจ็บตัวเพราะเฮียทั้งวันนั่นแหล่ะ “สมควร! ...คราวหน้าเอาหนักกว่านี้ดิวะโต” นายใหญ่หัวเราะเยาะผมอ่ะครับ ” อ่า…ครับ” เฮียโตพยักหน้ารับนายใหญ่ “นายใหญ่จะไปไหนครับ?” “กูนัดอิฐกินข้าวน่ะมันน่าจะใกล้มาถึงแล้วล่ะ” นายใหญ่ตอบพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา “เราไปกินข้าวกันบ้างดีกว่านะเฮีย” ไถเก้าอี้กลับมาหาเฮียอย่างไว “หุบปาก” โดนเฮียตวาดใส่ผมเลยต้องนั่งเงียบๆ ไม่ดื้อไม่ซนครับส่วนนายใหญ่ก็ได้แต่มองเราสองคนก่อนที่จะเดินออกไป “เฮีย…ผมหิวอ่ะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินไรเลยนะตามหาเฮียทั้งวัน” “หุบปาก!” “เฮียฟังดีๆ ดิตอนนี้ท้องร้องโครกครากแล้วนะได้ยินมั้ย” “มึงนี่เป็นภาระกูจัง” เฮียลุกขึ้นยืนพร้อมกับพับแขนเสื้อเชิต “แต่ผมอยากเป็นภาระผูกพันธ์กับเฮียไปทั้งชีวิตนะ” “ลุกดิหิวไม่ใช่ไง” “คร๊าบ…” รีบลุกตามเฮียที่เดินนำออกไปแบบไม่ยอมรอ ร้านข้าวราดแกง บนโต๊ะพับธรรมดามีอาหารตักใส่ถ้วยวางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับข้าวเปล่าสองจาน น่ากินทั้งนั้นเลยล่ะครับผมเลือกจิ้มมาสองอย่างตามที่รู้ว่าเฮียโตชอบกิน นี่เอาใจสุดๆ ไปเลยนะ ตักอาหารในถ้วยใส่จานให้เฮียเพื่อแสดงให้รู้ว่าผมเอาใจใส่สวีทหวานมากพลังงานความรักเห็นชัดจากระยะไกล ผมเป็นคนเปิดเผยชัดเจนจริงใจเฮียมองเห็นมั้ยเนี่ยห๊ะ “พอ…มึงเลิกทำตัวประหลาดๆ สักที” เฮียยกช้อนขึ้นมาชี้หน้าผม “ประหลาดที่ไหน? เฮียไม่รับผิดชอบผมแต่ว่าผมรับผิดชอบเฮียไงก็พูดไปแล้ว” “รับผิดชอบเชี่ยไรของมึงไม่ต้อง!” “แมนๆ ไงเฮียผมจับไอ้ต้าวของเฮียแล้วก็ต้องรับผิดชอบป่ะ” ผมยิ้มกำมือแล้วก็เขย่าๆ เป็นภาพให้เฮียเห็นถึงสิ่งที่ผมตั้งใจจะรับผิดชอบ “หยุด!” เฮียรีบตะครุบจับมือห้ามผมไว้ “เฮียจับมือผมไมอ่ะคิดไรใช่ป่ะเนี่ย” แกล้งพูดหยอกแต่เฮียดึงมือออกทันทีเลยครับ “หยุดกวนตีนแล้วก็แดกๆ เข้าไปไหนมึงบอกว่าหิวไม่ใช่ไงเอาแต่ตักกับข้าวใส่จานกูอยู่ได้” เฮียเป็นฝ่ายตักกับข้าวในถ้วยมาใส่จานผมบ้าง บ้า… เขินจังคนแก่เอาใจใส่ “ป้อนหน่อยดิ” “ยังอยากมีมือไว้แดกข้าวอยู่มั้ย?” “จะโหดไปไหนวะเฮียขู่เก่งพอเจอผมเอาจริงเฮียก็แพ้ผมอ่ะ…ใช่ป่ะ เนอะๆ” “เนอะหาพ่อง!” เฮียยกมือมาตบหัวผมจนหน้าเกือบทิ่มจานข้าวเลยครับ โดนเข้าไปหนึ่งทีผมก็กลับมาน่ารักว่าง่ายกินเงียบๆ ไมต่อปากต่อคำกวนตีนให้เฮียต้องใช้ความรุนแรงสั่งสอนผมอีก มือนี้เฮียเลี้ยงครับ ผมพยายามปฏิเสธแล้วนะแต่เฮียก็ตวาดบอกว่าผมเรื่องมากผมก็เลยต้องรับน้ำใจไว้เราเดินออกจากร้านโดยที่เฮียออกเดินนำไม่ยอมยอกอะไรแต่ผมว่าทางนี้มันคนละทางกับที่เราจะกลับไปบริษัทนะ “เฮียจะไปไหนอ่ะ” “เดินตามมาเหอะอย่าถามมาก” “ก็บอกมาดิคนเขาอยากรู้นี่นา” “ร้านยา!” อย่าบอกนะ… แอบอมยิ้มอยู่คนเดียวรู้สึกดีกับการใส่ใจดูแลของเฮียโตมากๆ เลยครับ “เดี๋ยวก็หายไม่ต้องกินยาหรอกเฮีย” รีบเดินตามไปจับแขนรั้งเฮียไว้ “อย่าเถียงเดินตามกูมา!” เฮียหันมาดุแล้วก็เดินนำหน้าอีกครั้ง เราสองคนเข้ามาในร้านยาแล้วครับ “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับคือ…หัวโนครับ” เฮียชี้มาที่หน้าผากผม คุณเภสัชก็มองยิ้มๆ ก่อนจะไปจัดยาทั้งยาทายากินมาวางตรงเคาน์เตอร์ ยืนฟังคุณเภสัชอธิบายวิธีทานวิธีทาแต่คนที่ตั้งใจฟังน่ะคือเฮียนะเพราะผมน่ะกวาดตามองสำรวจไปรอบๆ ร้าน รู้สึกดีอยู่นะที่เฮียซื้อยาให้แต่ก็กลัวจะหายเร็วเกินไปแล้วผมจะเอาอะไรไปต่อรองกับเฮียล่ะ “เท่านี้นะคะ” “ครับ” “ทั้งหมด…” “เอ่อแล้ว…มีอะไรที่กินบำรุงผิวหน้าคนแก่ให้ตึงใสไม่เหี่ยวมั้ยครับ?” ผมพูดแทรกขึ้นมาขณะที่เฮียกำลังจะควักตังจ่าย “คะ?” “อย่าไปสนใจเขาเลยครับ” เฮียส่งเงินให้คุณเภสัช “เอ๊า…ไหงงั้นวะเฮีย” “มึงพูดมากไปแล้วนะ” “พูดมากไหนยังไม่ได้…” “ไอ้ดิม!” เฮียดุนิ่มๆ ผมก็ต้องนิ่งสิครับ “ขอโทษครับ” เฮียยิ้มให้คุณเภสัชรับตังทอนแล้วก็ผลักผมออกจากร้านไป “เฮียอ่ะเซ็งว่ะ” “เล่นไรของมึงห๊ะ” พอออกจากร้านได้ก็ดุผมเลยครับ “ใครเล่นผมโตแล้วไม่ใช่เด็กกำลังถามเอาความรู้เหอะจะได้ซื้อยาให้เฮียกินบ้างเป็นการตอบแทน” “ตอบแทน?” “ก็ที่เฮียดูแลผมนี่ไง” มองไปที่ถุงยาซึ่งเฮียเป็นคนจ่ายตังพร้อมกับยิ้มเขิน “กูแค่รำคาญมึงต่างหาก” เฮียส่งถุงยามาให้ผมแล้วก็เดินกลับทางเก่า “เชอะ! พวกปากไม่ตรงกับใจ” บ่นเฮียเบาๆ แต่ก็เอาแต่จ้องถุงยาในมือด้วยรอยยิ้ม เดินตามเฮียกลับมาบริษัทได้ยินเฮียคุยโทรศัพย์กับนายใหญ่ว่าจะไม่กลับเข้ามาแล้ว อิจฉาไอ้อิฐจังเมื่อไหร่ผมจะได้สวีทหวานกับเฮียเหมือนมันบ้างนะ ยอมรับว่าผัวมันดีเอาใจก็เก่งหลงมัน รักมัน หวงมันยิ่งกว่าอะไร อิจฉาเพื่อนอยู่ในใจแล้วก็หันกลับมามองเนื้อคู่ในอนาคตของผม ถ้าคบกันเฮียจะเป็นแบบนายใหญ่มั้ยนะ? ไม่ต้องเหมือนก็ได้แค่ให้เฮียใจดีกับผมมากขึ้นไปเรื่อยๆ ก็พอที่เหลือผมจะขอเติมเต็มทุกอย่างเอง ผมจะรักเฮียเอง หลงเฮียเอง หวงเฮียเองครับ จ้องเฮียที่ตั้งใจทำงานด้วยความรู้สึกอยากจะเอาชนะใจเฮียให้ได้ “เฮียทายาให้หน่อยดิ” ไถเก้าอี้เข้าไปวุ่นวายใกล้เฮีย “ไปส่องกระจกในห้องน้ำไป” “ไม่เอาผมอยากให้เฮียทาให้” “มาอ้อนอะไรกูเนี่ย” “ยอมให้อ้อนมั้ยล่ะทายาให้หน่อยนะเฮียนะ…” ยื่นมือไปเขย่าแขนอ้อนเฮียให้หันมาสนใจ “พอๆ กูเวียนหัว” “เอายาลมมั้ยเฮีย?” “ลมเชี่ยเดี๋ยวมึงจะโดน” “ตกลงทายานะ” ผมไม่ฟังรีบเกาะกล่องหยิบหลอดยาออกมาส่งให้เฮีย “เบาๆ นะเฮีย” “อือ…” เฮียพยักหน้าหยิบหลอดยาไปบีบใส่ปลายนิ้วแล้วปาดลงมาบนหน้าผากผม น่ารักจังวุ้ย… ผมเผลอยิ้มมองเฮียที่พยายามเบามือตัวเองขณะเกลี่ยตัวยาสีขาวไปบนหัวที่ปูดโนของผมอย่างระวังมองเฮียทั้งวันตอนนี้ก็ยังไม่เบื่อนะอยากแกล้งอยากเห็นสีหน้าที่หลากหลายอารมณ์ของเฮีย “อ๊ะๆ!” ผมแกล้งร้องเอามือกุมหน้าผากเฮียก็ดูจะตกใจเพราะรีบดึงมือออก “เจ็บเหรอโทษที…” “หึหึ…” สุดท้ายก็เป็นผมที่หลุดขำออกมา ใช้คำว่าเอ็นดูเฮียจะได้มั้ยนะมุมที่อ่อนโยนที่สุดของผู้ชายตัวโตมันน่าเอ็นดูที่สุดเลยครับอยากจะพุ่งตัวเข้าไปฟัดกอดเฮียให้หนำใจ เอ็นดูจนจะไม่ไหวแล้วนะเฮีย ผั๊วะ! ไม่ได้พุ่งตัวแล้วล่ะเพราะโดนมือเฮียพุ่งมาตบหัวซะก่อน จะโป้งแล้วนะคนชอบใช้กำลัง “หัวเราะอีกดิ!” “เจ็บนะเฮียหยุดทำร้ายผมซะทีเหอะน่วมไปหมดแล้วเนี่ย” ผมโวยวายทำหน้าน้อยใจ ตบเก่ง… ระวังเจอเด็กดื้อมันจูบสวนกลับไปนะเฮีย “ทาเองเลย!” เฮียโยนหลอดยาลงบนโต๊ะแล้วก็หันไปเคาะคีบอร์ดแรงๆ ระบายความหงุดหงิด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more