6:ฉันมันแค่วายร้าย
2515 คำ
ฉันมันแค่วายร้าย :
ผมขับรถเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ไม่ต้องบอกก็รู้มั้งครับว่าบ้านใครบ้านนายใหญ่ไงครับ หน้าที่หลักที่ผมต้องรับผิดชอบคือเป็นบอร์ดิการ์ดประจำตัวนายน้อยแต่การมีเจ้านายฟันน้ำนมมันก็ไม่ค่อยมีไรทำนอกจากการไปส่งไปรับกลับจากโรงเรียน
ไอ้อิฐมันสอนนายน้อยดีมากๆ เรียบร้อยมีมารยาทนอบน้อมจากต่างคนพ่อลิบลับ ผมไม่ได้หมายถึงไอ้อิฐมันนะครับผมหมายถึงนายใหญ่ที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ยังรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าผม
เดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้เจ้านายตัวน้อยตามที่ตกลงกันไว้เพื่อความปลอดภัยเขาไม่ควรพรวดพราดเปิดประตูลงจากรถไปเองจะขึ้นจะลงต้องมีผมเท่านั้นที่เป็นคนเปิดให้ดูเหมือนพวกลูกคุณหนูที่เห็นในละครทีวีแต่ผมว่าวิธีนี้มันปลอดภัยที่สุดแล้วนะนายน้อยจะอยู่ในสายตาเราตลอด
“ขอบคุณครับอาดิม” ชุนชุนสุดหล่อยกมือไหว้เมื่อผมเปิดประตูให้น่ารักใข่มั้ยล่ะหลานผมน่ะ
“ครับ” ยิ้มรับมองหลานชายเดินสะพายกระเป๋าเข้าบ้านผมก็เดินตามไม่ได้จะเป็นห่วงความปลอดภัยอะไรหรอกนะแต่ผมคิดว่าผมต้องคุยกับไอ้อิฐมันสักหน่อย
เก็บไว้คนเดียวผมคงเป็นบ้า
“พ่ออิฐคร๊าบ…” ผมเดินตามหลานชายเข้ามาในบ้านนายใหญ่มองตามหลังเด็กน้อยที่เติบโตตามวัยวิ่งเข้าไปกอดพ่ออิฐเหมือนกลายเป็นเด็กน้อยในวัยที่ผมได้รู้จักไม่มีผิด ไอ้อิฐก็พอกันมันทั้งกอดทั้งหอมเหมือนว่าห่างลูกนานเป็นปี
กี่ชั่วโมงวะเนี่ย? ...ไม่อยากจะนับนิ้วให้หมันไส้มันมากกว่านี้หรอกนะครับ
“ชุนชุน” สาวน้อยตัวแสบประจำบ้านตะโกนเรียกพี่ชายอย่างสดใสแล้วก็วิ่งเข้าไปกอดกันกลมทั้งสามคน
ครอบครัวแสนอบอุ่น
ทำไม…
ไอ้อิฐมันถึงมีความสุขจังนะ ผมล่ะโคตรจะอิจฉามันไม่บอกว่าเพราะมันเป็นคนรักนายใหญ่ถึงจะมีความสุขอยู่อย่างสุขสบายนะ ที่ผมหมายถึงคือผมเห็นประกายตาที่อบอุ่นอ่อนโยนเต็มไปด้วยความสุขยามที่มันโอบกอดลูกทั้งสองคนเอาไว้ต่างหาก
ทำไม…
ผมถึงไม่มีโอกาสใช้ชีวิตมีความสุขแบบไอ้อิฐบ้างนะขอแค่ครึ่งนึงของความสุขที่ไอ้อิฐมันมีอยู่ในตอนนี้ก็ได้ไม่ได้อยากสมบูรณ์แบบขอแค่คนรู้ใจที่ชื่อเฮียโตอยู่เคียงข้างสักคน
สงสัยต้องไปบนขอหลวงพ่อที่เขาว่าศักดิ์สิทธิ์ด้านความรักแล้วล่ะใครพอจะมีวัดดีๆ แนะนำผมมั้ย
อับจนหนทางจนไปต่อไม่ถูกจริงนะอ้อนเฮียก็แล้ว กวนตีนก็แล้วแม่งไม่เห็นจะมีอะไรพัฒนาจะให้มอมเหล้าแล้วตั้งใจข่มเหงไม่ให้เฮียปฏิเสธได้อีกก็กลัวจะเป็นผมที่หลับไม่ตื่นฟื้นไม่มี
รักคนแก่ที่ชื่อเฮียโตนี่มันลำบากจังใจแข็งสุดแถมยังโกหกหลอกไม่ได้ด้วยครับไอ้ที่เขาเรียกกันว่าชั่วโมงบินต่างกันหรือกระดูกคนละเบอร์ก็มาเข้าใจวันนี้ เล่ห์กลมารยาที่เคยมีของผมน่ะมันใช้ไม่ได้ลองใช้ความจริงใจเข้าสู้แล้วมันก็ดีขึ้นแต่ก็เรียกว่ายังไม่ได้ผล
ชีวิตมืดมน
ผมมันโคตรอาภัพรักต้องปรึกษาเพื่อนแล้วล่ะครับเผื่อพลังบวกจากไอ้อิฐจะซึมซับเข้ามาในตัวผมบ้าง
“มึง”
“อะไรวะ?” ไอ้อิฐที่กำลังกอดหอมลูกๆ เงยหน้ามามองผมที่ยืนค้ำหัวอยู่
เห็นหน้าหมาหง๋อยของกูมึงต้องรู้แล้วถูกมั้ย?
“กู…ขอคุยไรด้วยหน่อยดิ” แข็งใจพูดด้วยเสียงที่เข้มแข็ง
“รอแป๊ป…” ไอ้อิฐมองผมด้วยสายตาแบบเข้าอกเข้าใจ “ชุนมีการบ้านมั้ยครับพาน้องไปเล่นก่อนนะขอพ่ออิฐคุยกับอาดิมก่อน”
“ครับ” ชุนพยักหน้ารับจูงชิวเหย่ไปตรงของเล่น
น่ารักจริงๆ หลานๆ ผม…มองเด็กสองคนแล้วก็หันมามองไอ้อิฐที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว มันออกเดินนำพาผมมานั่งตรงโซฟาสุดหรูที่ตั้งอยู่กลางบ้านห่างจากเด็กๆ ที่นั่งเล่นมาไม่มากนัก จะว่าไปตูดผมก็ไม่เคยได้สัมผัสกับโซฟาตัวนี้ที่ผมมักเห็นนายใหญ่นั่ง
ใจมันพองโตแปลกๆ แอบมีความสุขเล็กๆ ทำตัวเป็นเด็กเลยกู
“มีไรวะ? …” ไอ้อิฐหันมามองหน้าผมจ้องแบบคนที่พร้อมจะรับฟัง
ภูมิฐานจริงจังมีความเป็นผู้ใหญ่ผิดกับผมที่ยังดูก๊องแก๊งไม่เอาไหนอยู่เลยครับภาพภายนอกเราสองคนมันก็ไม่ต่างกันเด็กพัทยาบอยอย่างเรายังคงหลงใหลเสื้อเชิ้ตมือสองสีสันสดใสแต่มายเซ็ทมันกับผมต่างกัน สรุปวันนี้ผมแวะมาปรึกษามันหรือมาเพื่อเปรียบเทียบหาจุดผิดพลาดของตัวเองกันแน่วะ?
รีบตัดความคิดฟุ้งซ่านไร้สาระออกไป
“กูชอบเฮียโตว่ะ” ผมบอกเพื่อนตรงๆ เพราะผมเสียเวลาในชีวิตมามากแล้ว
“มึงอ่ะนะ?” คิดไว้อยู่แล้วล่ะว่าไอ้อิฐมันต้องทำหน้าแบบนี้ไม่ต้องเชื่อกูก็ได้แต่ช่วยให้คำปรึกษากูทีกูไม่มีที่พึ่งทางใจ
“จริงนะมึง” ยืนยันให้มันมั่นใจสักหน่อย
“มึงแน่ใจนะ!”
“กูจะพูดเล่นทำไมเฮียโตเขาใช่เพื่อนเล่นกูรึไงห๊ะ!”
“เออ…ก็จริงแล้วไงวะอย่าบอกนะว่าตอนนี้มึงอกหัก”
“ที่ไหนเฮียเขายังไม่รับรักกูเหอะ”
“กูถามจริงนะๆ จริงของมึงน่ะมันจริงจังแค่ไหน”
“มึงจะถามวนเรื่องเดิมๆ ทำไมวะไอ้คำว่า แน่ใจนะ จริงนะๆ กูก็บอกมึงแล้วไงว่ากูชอบเฮียเขามึงคิดว่าทั้งชีวิตกูเนี่ยจะไปชอบเฮียเขาเล่นๆ ทำเชี่ยไร”
“ใจเย็นดิมึงจะหัวร้อนทำไมวะ”
“ก็กูจริงจังอ่ะบอกจากใจเลยว่าคนนี้คือที่สุดเฮียน่ะคือคนสุดท้ายในชีวิตกู” ตอบอย่างไม่ต้องคิดมากเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแฟนเก่าทั้งสองคนที่เคยคบมาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ผมทำตัวเกเรกับพวกเธอแค่ไหนผมรู้แก่ใจดีครับ แต่กับเฮียน่ะผมรู้สึกอยากเป็นคนที่ดีกว่าเก่าใจมันอยากทำให้เฮียเขามีความสุขเวลาอยู่ใกล้ผม
“มึงไม่สนที่อยู่ๆ ก็รู้สึกชอบผู้ชาย…”
“กูรู้…มึงจะบอกว่ากูไม่ใช่เกย์ใช่ป่ะโลกมันเปลี่ยนไปแล้วมั้ยวะเพศสภาพมันกำหนดความรักให้มึงไม่ได้ ดูอย่างมึงดิไม่เคยรักเชี่ยไรนอกจากรักแต่มอไซค์มึงเคยคิดมั้ยว่าวันนี้ต้องกลายเป็นเมียนายใหญ่ต้องทำหน้าที่แม่ให้เด็กๆ ทั้งสองคนน่ะ”
เป็นไงล่ะดูเป็นผู้ใหญ่ทันทีเลยมะเวลาพูดจาเป็นหลักเป็นการ
“คือ…ที่กูถามกูอยากให้มึงถามใจตัวเองดีๆ มึงมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอดอยู่ๆ ทำไมถึงมาชอบเฮียได้ มึงไม่ได้เคว้งเพราะไม่มีใครมึงไม่ได้หลงเพราะเฮียเขาดีเขาใส่ใจเขาดูแลมึงได้ใช่รึเปล่า”
“กูแยกออกนะว่าอะไรคือความรักและกูก็ถามตัวเองมานานมากถามมาเกือบจะ5ปีแล้วมึง กูยอมรับว่าตอนแรกก็คิดว่าที่กูรู้สึกชอบเฮียน่ะเพราะกูกำลังเคว้งแต่แม่งไม่ใช่กูใจเต้นแรงกูมีความสุขกับเรื่องเล็กน้อยที่เฮียทำให้ขนาดเฮียด่าใจกูยังเต้นโคตรแรง”
“งั้นที่มึงจะปรึกษากูคืออยากสารภาพกับเฮียไงว่างั้น”
“เปล่า…เอาจริงคือกูทำทุกอย่างเท่าที่กูทำได้แล้วว่ะบอกชอบก็บอกแล้วบอกว่าจะจีบเฮียก็บอกแล้วแต่เฮียแม่งไม่สะเทือนเลยอ่ะโคตรนิ่ง” ความจริงก็อยากจะบอกไอ้อิฐอยู่นะว่าผมทำถึงขนาดจะจับเฮียปล้ำแต่คิดว่าเรื่องนี้ควรเป็นความลับอันมืดดำของผมกับเฮียเพียงสองคนจะดีกว่า
กูขอโทษที่มีความลับกับมึงนะเว่ยไอ้อิฐ…นี่ผมรู้สึกผิดจริงๆ นะ
“หึหึ…นั่นเฮียโตนะมึง” ไอ้อิฐหัวเราะเบาๆ
ก็จริงนะนั่นเฮียโตมือขวามาเฟียแก๊งค์ใหญ่พูดชื่อเฮียไปก็มีหลายคนที่รู้จักและเกรงในบารมี สรุปทั้งหมดนี่ต้องเป็นความผิดผมเองป่าววะที่ไปชอบเฮียก่อนคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากดูจะไม่สะเทือนกับเรื่องอะไรแล้วอ่ะขนาดโดนจับแก้ผ้าโดนทำให้เข้าใจผิดว่ามีอะไรเกินเลยกับผู้ชายก็ยังชิลอยู่
เกือบถูกผมจับปล้ำเฮียแม่งก็ยังไม่โกรธแถมซื้อยารักษาหัวปูดให้ผมด้วย
“กูโคตรท้ออ่ะเคยจะตัดใจแต่แม่งก็ทำไม่ได้กูชอบเฮียมากจริงๆ นะมึงเรียกว่ารักมากก็ได้”
“กับเฮียกูว่าไม่ง่ายหรอกนะ”
“นี่กูก็โคตรจะจริงจังแล้วนะมึนไปหมดไม่รู้แล้วว่าจะไปต่อยังไง!”
“จริงจังของมึงน่ะกูว่ามันน่าจะเป็นการกวนตีนเฮียให้รำคาญมากกว่า”
“เหรอวะ? กูก็กวนตีนเป็นปรกติป่ะนี่กูต้องเลิกถูกมะ”
“จีบดีๆ แบบมีอารยะมึงทำเป็นมั้ย?”
“ยังไงวะซื้อดอกไม้ซื้อของขวัญให้เฮียอ่ะนะ”
“มันก็เกินไปเป็นตัวของมึงเองนั้นล่ะแต่ว่าเลิกพูดจากวนตีนใส่เฮียซะทำให้เฮียเขาเห็นหน่อยว่ามึงน่ะโตเป็นผู้ใหญ่”
“กูเด็กตรงไหน29แล้วมึงไม่เด็กแล้วเว่ยกูเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
“แน่ใจว่ามึงไม่ได้พูดเข้าข้างตัวเอง”
“เออ…ใครมันจะเป็นผู้ใหญ่แบบมึงล่ะ
“มึงก็มีข้อดีนะมึงไม่ใช่คนที่ตกหลุมรักใครง่ายขนาดนั้นถึงมึงจะไม่เอาไหนหาความจริงจังไม่ได้แต่มึงก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้มึงรักเดียวใจเดียว”
“พูดงี้มึงด่ากูเลยก็ได้ไอ้อิฐ”
“ใจเย็นดิมึงจะปรึกษากูไม่ใช่ไง”
“เออ…”
“มึงเคยสารภาพกับเฮียแบบจริงจังมั้ยวะแบบเอาความรู้สึกในใจมึงคุยกับเฮียอ่ะ”
“หึ…ไม่เคยดีสุดก็คงเป็นกูอ่อยกับกูอ้อนเฮียอ่ะ”
“มึงอ่ะนะอ่อยเฮีย!”
“เออตกใจเชี่ยไรอะไรที่กูทำได้กูก็ทำหมดอ่ะ”
“ที่นายใหญ่เล่าว่ามึงไปนั่งเฝ้าเฮียเขาก็จริงสินะ” ไอ้อิฐยิ้มบางๆ
“เออ” ผมพยักหน้ารับตามตรง
ดูดิ…ขนาดเพื่อนผมกับนายใหญ่ยังรู้สึกได้เลยครับขนาดเป็นคนนอกแล้วเฮียโตแม่งฉลาดจะตายทำไมถึงไม่รู้ดูไม่ออกว่าผมรู้สึกยังไงกับเฮียวะ
“มึง…ว่ากูพลาดตรงไหนวะ?”
“มึงเชื่อเรื่องกฏของแรงดึงดูดป่ะ”
“อะไรวะ? เอาง่ายๆ อย่าซับซ้อนกูคิดไม่ทัน”
“ก็…เวลาเราชอบใครสักคนใจเรามันก็จะวนคิดถึงแต่คนนั้นแถมยังรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ”
“ก็ใช่กูรู้สึกเหมือนเฮียเป็นแม่เหล็กที่คอยแต่จะดูดให้กูเข้าไปใกล้ตลอด”
“แต่ที่มึงแสดงออกไปมันเหมือนแม่เหล็กขั้วเดียวกันยิ่งเข้าใกล้วอแวทำตัวน่ารำคาญมันก็ไม่ต่างจากแม่เหล็กขั้วเดียวกันเฮียเขาถึงดันมึงออก”
“โห…มึงคิดได้มึงโคตรฉลาดเลยว่ะเพื่อนรัก”
“ถ้าพูดง่ายๆ เฮียเขาอาจปฏิเสธมึงเพราะเขารู้สึกต่อต้านที่โดนผู้ชายจีบไง”
“เอ๊ามึงจะให้กูแต่งหญิงไปเต๊าะเฮียรึไง?”
“ต้องให้กูตบกบาลสักทีมั้ยจะได้ฉลาดกูกำลังจะบอกว่าทุกอย่างมันเริ่มต้นจากความรู้สึกเว่ย ยกตัวอย่างกูกับนายใหญ่ก็ได้ตอนแรกๆ เขาไม่ได้จีบกูด้วยซ้ำเอาแต่ตวาดเอาแต่ดุจนกูกลัวลนลานไปหมด แต่ถึงนายใหญ่จะชอบดุแต่เขาก็ดีกับกูตลอดนะดูแล เป็นที่พึ่งตอนกูเคว้ง อ่อมีอีกอย่างนายใหญ่ชอบซื้อของกินอร่อยๆ มาให้กูด้วยนั่นคือสิ่งแรกๆ ที่นายใหญ่แสดงออกว่ากูพิเศษสำหรับเขา มึงเห็นมั้ยว่ากูกับนายใหญ่ผ่านอะไรมาถ้านายใหญ่บอกว่าชอบกูตั้งแต่วันแรกกูคงหนีกลับพัทยาอ่ะพลีชีพขนาดนี้มึงพอจะเห็นภาพแล้วใช่มั้ย”
“กูต้องใส่ใจเฮียสินะ”
“พูดให้น้อยเน้นทำให้มากมึงทำได้ป่ะ”
“เชี่ย…โคตรปรัชญาลึกซึ้งมากอ่ะแต่ถ้าเฮียไม่สนกูล่ะวะ”
“กลับมาหากูได้เดี๋ยวกูปั่นใบบัวบกให้แดก” ไอ้อิฐหัวเราะอีกครั้งแล้วเอามือมาตบบ่าปลอบใจผม
“แม่งเอ้ย…จะมีความรักดีๆ นี่แม่งทำไมยากจังวะโคตรอิจฉามึงเลยอ่ะที่มีผัวดี”
“มึงก็หัดทำตัวดีๆ อย่าให้เฮียเขาปวดหัว”
“ได้! จากนี้ไปกูจะว่านอนสอนง่ายเฮียสั่งขวาหันซ้ายหันกูได้เลยอ่ะ”
“ไปบอกเฮียไม่ต้องมาบอกกู”
“ขอบใจมึงมากนะไอ้อิฐเพื่อนเลิฟกูโคตรรักมึงเลยว่ะ” ผมซาบซึ่งใจรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณมันเลยนะถ้าหากว่าผมกับเฮียโตได้กัน
มันคือกามเทพเดินดิน
“พอๆ เดี๋ยวนายใหญ่กลับมาเห็นมึงกอดกูแล้วจะยุ่ง”
“ก็จริง…งั้นกูกลับดีกว่าคิดถึงไอ้ต้าวคนแก่แล้วว่ะป่านนี้น่าจะเลิกงานแล้ว”
ดรึง…
เสียงข้อความแชทดังหนิบออกมาดูก็เห็นเป็นข้อความจากเฮียที่ส่งมาถามว่าวันนี้จะกินอะไร
‘แล้วแต่เฮียเลยจะทำไรผมก็กินได้หมด’ พิมพ์ตอบอย่างว่องไว
น่ารักสุดๆ ไปเลยใช่มั้ยล่ะไอ้ต้าวคนแก่ของผม
จริงอย่างที่ไอ้อิฐมันพูดเหมือนกันนะเพราะคิดไปคิดมาบทสรุปที่ทำให้ผมตกหลุมพลางคนแก่ก็เพราะความดีเล็กๆ น้อยๆ ที่เฮียโตทำให้ ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องพิเศษยิ่งใหญ่ช่างเรียบง่ายแสนธรรมดาแต่ว่าโคตรอบอุ่นไปทั้งหัวใจเลยนะเวลาได้รับ
จากนี้ผมต้องปรับเปลี่ยนตัวเองใหม่
เรื่องที่หนักใจที่สุดคงเป็นเรื่องที่ต้องห้ามใจไม่ให้เผลอกวนตีนเฮียไปนั่นล่ะ ต้องเริ่มเป็นผู้ให้อย่างจริงใจปรารถนาดีเพื่อให้ไอ้ต้าวคนแก่ของผมได้มีความสุขแม่เหล็กขั้วเดียวกันจะได้เปลี่ยนมาเป็นต่างขั้วที่ดึงดูดเข้าหากัน
จะดึงจะดูดให้หนำรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้วนะเฮีย
- ผู้เขียน
