เมื่อคุณหมอกลายเป็นคุณพ่อ

‘มีลูกกวนตัว มีเมียกวนใจ อยู่เป็นโสดแบบนี้ดีแล้ว’ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของ นายแพทย์วศิน สิริโยธินกุล หรือ หมอวา หลังจากเห็นเพื่อนสนิทคุยโทรศัพท์กับภรรยาและลูกๆ พร้อมกับตอบไปว่า ครับๆ ได้ครับ สมาคมพ่อบ้านไม่ใช่ทางของเขา แน่นอนเพราะเขาจะครองตัวเป็นโสดให้สาวๆ เสียดายเล่น “เป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อลูกดก วันนี้คุณมึงโดนคุณเมียกับลูกๆ สั่งให้ทำอะไรอีก” นายแพทย์คนโสดแต่ไม่สดยกยิ้มมุมปากหลังจากเอ่ยถาม เพื่อนสนิทของเขาชื่อข้าวฟ่าง แต่งงานกับดาราสาวที่ชื่อคะน้า คะนึงนิจไปเมื่อหลายปีก่อน ปัจจุบันพวกเขามีลูกด้วยกันสามคนและแต่ละคนแสบๆ ทั้งนั้นโดยเฉพาะคนเล็ก “อยากกินเค้กที่ร้านข้างโรงพยาบาล ก่อนกลับฝากให้กูซื้อ” คุณพ่อตอบกลับด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องยุ่งยากหรือวุ่นวายเลยกับการไปซื้อของกินตามที่เมียกับลูกต้องการ แค่ได้ยินเสียงอ้อนเขาก็พร้อมรับคำสั่ง “น่าสงสาร พ่อหรือเบ๊ เดี๋ยวเมียบ้าง เดี๋ยวลูกบ้าง กูไม่เอาด้วยหรอกชีวิตแบบมึง” ชายหนุ่มบิดปากใส่เพื่อนพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาเพราะมั่นใจว่าตนเองจะไม่เข้าไปอยู่ในวังวนคนกลัวเมียอย่างแน่นอน คุณหมอวศินจะครองตัวเป็นโสดตลอดไป “มึงไม่เอาเพราะยังไม่ลอง มีเมียมีลูกมีความสุขจะตาย” ในฐานะคนมีประสบการณ์มาก่อน บอกได้คำเดียวสุขจนล้น แค่คิดถึงภรรยากับลูกๆ แววตาของเขาก็เปล่งประกายไปด้วยความสุข หากแต่คุณหมอวศินกลับส่ายหน้าเพราะไม่เชื่ออย่างที่คุณหมอข้าวฟ่างคุยโม้โอ้อวด “ไม่เอาหรอก สมาคมพ่อบ้านจะต้องไม่มีชื่อกูอยู่ในนั้น” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทำให้เพื่อนสนิทที่รู้เรื่องแทบทุกอย่างต้องหรี่ตาจับผิด “เหรอ แต่กูเห็นมึงยังอยู่กับเด็กคนนั้น หลายปีแล้วนี่ ปกติมึงไม่เคยเลี้ยงใครเกินสามเดือน” คุณหมอข้าวฟ่างหมายถึงผู้หญิงที่เพื่อนเลี้ยงดู ถึงจะไม่ได้เจอกันนานมาก แต่เขาก็พอจะจำหน้าตาของเธอได้ เพราะเธอคือเด็กในบ้านของนายแพทย์วศิน “หลายปีอะไรล่ะ ก็แค่สองปีเอง กูกำลังจะยกเลิกสัญญา” หากไม่ยกเลิกเขาอาจจะถลำลึกไปมากกว่านี้ ไม่เอาหรอกเขาไม่อยากเป็นคนที่มีครอบครัวเหมือนเพื่อน แค่คิดก็สยอง อีกอย่างเขาก็อยากลองดู หากแยกทางกับเธอชีวิตจะเป็นอย่างไร “ทำไมวะ หรือว่าคุณปู่ของมึงจะบังคับให้มึงแต่งงาน” “เปล่า กูก็แค่อยากใช้ชีวิตอิสระ ถ้าหิวก็แค่ซื้อกินครั้งคราว” “กลัวหลงรักเธอเหรอ” “คนอย่างกูไม่หลงรักใครง่ายๆ หรอกโว้ย” “ถามจริง มึงพร้อมให้น้องมินไปมีผัวใหม่เหรอวะ” “จริงสิ กูกับมินตราเป็นแค่คู่สัญญา ไม่ได้ผูกพันทางใจ ทำไมจะไม่ได้ ปล่อยเธอไปตอนนี้ดีแล้ว” ชายหนุ่มไหวไหล่เล็กน้อยหลังจากให้คำตอบ จากนั้นก็คว้าโทรศัพท์ออกมาแล้วกดข้อความส่งไปให้ผู้หญิงบนเตียงที่เขาเลี้ยงดูมาเป็นเวลาสองปี มันถึงเวลาแล้วที่เราต้องต่างคนต่างไป มินตรา มีโชค หรือ มิน หญิงสาวที่ไว้ผมยาวไปจนเกือบถึงกลางหลัง รูปร่างไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานบ้าน หลังจากได้ยินเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ก็รีบวางทุกอย่างลงแล้วเปิดข้อความอ่านอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อผู้ชายที่หลงรักมาตั้งแต่เด็กส่งข้อความมาบอกว่า เย็นนี้จะมาหาและกินข้าวเย็นด้วย เขามีเรื่องจะคุยกับเธอ ใช่ว่าเขาคนเดียวที่มีเรื่องจะบอก เธอเองก็มีเรื่องอยากบอกเขาเหมือนกัน Minmin : คุณวาอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ Dr.Wa : ผมแล้วแต่มิน ไม่ต้องทำเยอะหรอก Minmin : ได้เลยค่ะ มินจะทำให้สุดฝีมือเลย Dr.Wa : ผมจะรอชิม แต่มินทำอะไรก็อร่อย Minmin : งื้อออ ขอบคุณสำหรับคำชมค่า หลังจากคุยกับเขาผ่านทางแชตเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวเดินยิ้มหน้าบานไปทางห้องน้ำ ก่อนจะมองแท่งตรวจครรภ์ห้าอันที่วางอยู่หน้ากระจก ซึ่งผลที่ออกมาเป็นไปในทางเดียวกันหมด นั่นก็คือเธอกำลังตั้งครรภ์ เธอไม่รู้ว่าคุณหมอวศินจะดีใจไหม หากรู้ว่าตนเองกำลังจะได้เป็นพ่อคน ทว่าครู่เดียวใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มด้วยความตื้นตันกลับเศร้าขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อคิดถึงความเหมาะสมของเราสองคน เธอเป็นแค่หลานสาวแม่บ้านจนๆ ส่วนเขาเป็นถึงลูกผู้ดีมีเงินจะยอมแต่งงานหรือรับผิดชอบตนเองเหรอ อีกอย่างเขาไม่ได้รักเธอ เรื่องอื่นยังไม่สำคัญเท่าเรื่องหัวใจ คิดถึงตรงนี้น้ำตาก็พลันไหลออกมา “ไม่เป็นไรนะ ถ้าเขาไม่สนใจเราก็ดูแลลูกเอง” หญิงสาวยกมือขึ้นมาลูบท้องที่ยังดูไม่ออกว่ามีเจ้าก้อนตัวจิ๋วกำลังอาศัยอยู่ ถึงเธอจะเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ แต่เชื่อว่าต้องดูแลลูกได้เป็นอย่างดีแน่ ไม่ว่าพ่อของลูกจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม เวลาผ่านไปจนกระทั่งช่วงเย็นของวันมาถึง หลังจากพระอาทิตย์ลับหายไปจากขอบฟ้าได้ไม่นาน ประตูคอนโดก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับการปรากฏตัวของนายแพทย์วศิน หญิงสาวที่กำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อจึงรีบเข้าไปสวัสดีแล้วกอดอย่างเต็มรัก ในขณะที่ชายหนุ่มยืนตัวแข็งก่อนจะดึงตัวเธอออกห่างแล้วจ้องเข้าไปในดวงตา “ไปนั่งเถอะ ผมมีเรื่องจะคุยกับมิน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ห่างเหินจนคนฟังสัมผัสได้ “ทำไมดูเครียดจัง เรื่องสำคัญเหรอคะ” เธอถามด้วยความสงสัย ในใจเกิดรู้สึกหวิวๆ ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อได้สบตาคมเข้มที่กำลังจ้องมองมา “ครับ สำคัญมาก” ถ้าไม่สำคัญเขาคงไม่ทำหน้าเคร่งขรึมขนาดนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองมันถึงเวลาแล้วที่เราสองคนต้องแยกทางกัน ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตนเอง มินตราจะได้เจอผู้ชายที่ดีกว่าเขา ผู้ชายที่ไม่เห็นแก่ตัว “เรากินข้าวก่อนไหมคะแล้วค่อยคุย มินทำกับข้าวหลายอย่างเลย” เธอผายมือไปทางห้องครัว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มทำให้คนที่อยากจะพูดเรื่องสำคัญใจอ่อนยวบ ในเมื่อเธอตั้งใจทำอาหารขนาดนี้เขาก็ควรกินข้าวให้เสร็จก่อน “ก็ดีเหมือนกัน ทำไมมินดูหน้าซีดๆ ไม่สบายรึเปล่า” เขายกมือขึ้นมาแตะหน้าผากเธอด้วยความห่วงใย “เปล่าค่ะ คงทำงานบ้านเยอะไปหน่อยก็เลยเหนื่อย” “วันหลังก็จ้างแม่บ้านมาทำ มินไม่ต้องทำเองหรอก” “ก็มินอยู่ว่างๆ ขอทำเองดีกว่า” “เด็กดื้อ มินดื้อเงียบรู้ตัวไหม” “ดื้อกับคุณวาคนเดียว” “ไปกินข้าวเถอะ ผมหิวแล้ว” “เชิญค่ะ รับรองอร่อยเหมือนเดิม” หญิงสาวยังไม่ได้พูดเรื่องท้องเพราะอยากให้ชายหนุ่มกินข้าวให้อิ่มก่อน อีกอย่างเธออยากฟังเรื่องที่เขาอยากพูดก่อนด้วย รสชาติของอาหารทำให้คุณหมอวศินพึงพอใจไม่น้อย แค่คิดว่าต่อไปจะไม่ได้กินข้าวฝีมือเธอ เขาก็เริ่มรู้สึกเศร้า “อาหารไม่อร่อยเหรอคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” “เปล่าครับ อร่อยมาก อร่อยทุกอย่าง” “ถ้าอร่อยคุณวาก็กินให้เยอะๆ เลยค่ะ” “มินก็ต้องกินเยอะๆ เหมือนกัน ต่อไป...” “ต่อไปทำไมคะ วันนี้คุณวาดูแปลกจัง” “ค่อยคุยดีกว่า ตอนนี้เรากินข้าวเถอะ” ชายหนุ่มกินข้าวไปครุ่นคิดไป อย่างไรก็ต้องยุติความสัมพันธ์ของตนเองกับเด็กสาวตรงหน้าให้สำเร็จ ถึงแม้จะต้องเห็นน้ำตาของเธอก็ตาม หลังจากมื้ออาหารที่ดูเหมือนจะมีทั้งความสุขและความกังวลผ่านพ้นไป ชายหนุ่มได้บอกให้หญิงสาวไปรอตรงโซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็กลับมาหาเธอที่กำลังนั่งมองด้วยความสงสัย “นี่ครับ” เขายื่นกระดาษในมือให้เธอ “เอกสารอะไรหรือคะคุณวา” เธอรับมาพร้อมกับมุ่นคิ้วมองด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตากลมโตที่ไม่ต่างจากลูกกวางน้อยกวาดสายตาอ่านตัวอักษรในกระดาษอย่างตั้งใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของนายแพทย์หนุ่ม “มินไม่เข้าใจค่ะ มินขอคำอธิบาย” น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น เหมือนจะเห็นเค้าลางบางอย่างในดวงตาของชายหนุ่ม คุณหมอวศินตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วจึงกุมมือของมินตราขึ้นมา ก่อนจะอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ผมยกทุกอย่างให้มิน คอนโด รถ แล้วก็เงินหนึ่งก้อน ให้มินเอาไปตั้งตัว” ถึงแม้น้ำเสียงจะดุดันแต่แววตาที่แสดงออกกลับสวนทางกัน เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงตรงหน้าขนาดไหน “มะ...หมายความว่ายังไงคะ” น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้ม เมื่อรู้แล้วว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้ยกของทุกอย่างให้เธอ “ผมต้องการยุติความสัมพันธ์ของเรา” “ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น หรือคุณวากำลังจะแต่งงาน” “ครับ คุณปู่อยากให้ผมมีครอบครัว ท่านอยากให้ผมไปดูตัวกับคนรู้จัก” เขาโกหกเพราะต้องการให้เธอตัดใจ ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของสองหนุ่มสาวเต็มไปด้วยความอึมครึมเหมือนมีเมฆสีดำลอยอยู่เหนือศีรษะ มินตราเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างคนที่คิดมาดีแล้ว สำหรับเธอความรักไม่ใช่การครอบครอง ในเมื่อผู้ชายที่ตนเองรักกำลังจะมีอนาคตที่ดีเธอก็พร้อมยอมหลีกทาง “ค่ะ มินเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นมินก็ขอให้คุณวาโชคดี” ว่าที่คุณแม่ยิ้มอย่างขมขื่นไม่แม้แต่จะบอกเรื่องลูกในท้องให้พ่อของลูกได้รับรู้ ในเมื่อเขาจะแต่งงานเธอก็จะไม่ทำให้เขาต้องกังวล หลังจากนี้ต่างคนต่างไป เธอจะไปอยู่กับลูกแค่สองคน ส่วนเขาก็ไปมีครอบครัวใหม่ ไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมกว่าในทุกด้าน เราสองคนจบกันแบบนี้ดีแล้ว นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ชีวิตของนายแพทย์วศินจะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อมินตราอีก และเขาจะไม่มีวันรู้เรื่องลูกอย่างแน่นอน