EP 4 | พวงกุญแจ
1264 คำ
EP 4 | พวงกุญแจ
เกิดมาคนอย่างเธอไม่เคยมีใครเมินมาก่อน แต่ตอนนี้กลับโดนบอดี้การ์ดคนใหม่เมินใส่ซึ่ง ๆ หน้า
มีอาได้แต่เม้มปากเข้าหากันอย่างหงุดหงิด
ที่คิดว่าเขาหล่อก่อนหน้า เธอขอถอนคำพูดออกทั้งหมด!
เขา…เป็นบอดี้การ์ดเย็นชาที่สุดเท่าที่คนอย่างเธอเคยเจอมา!
“ไม่เอาละ เปลี่ยนใจ ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ว่าจะไปหาอะไรดื่มที่อื่นต่อ”
เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด จากที่ยังไม่หายอารมณ์เสียเพราะเรื่องก่อนหน้า แต่การโดนบอดี้การ์ดหน้าหล่อเมินใส่มันทำให้รู้สึกเสียหน้าและพาลหนักเข้าไปอีก
ก็ได้ในเมื่อเขากล้าเมินเธอ เธอก็ทำให้รู้ดีกว่าว่าตัวตนของเธอที่แท้จริงเป็นยังไง
อยากลองดีใช่ไหม ได้จัดให้
ว่าจบพลางเชิดหน้า ขาเรียวเดินสับนำออกไปอย่างไม่สนใจคนตามหลัง ทว่าร่างสูงกลับเดินตามมาโดยไม่ทิ้งระยะห่างกันมากนัก
“พรุ่งนี้คุณหนูมีเรียน กลับบ้านดีกว่าครับ” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงทุ้ม
และได้ผล
มีอาชะงักและหันขวับกลับไปมอง
บอดี้การ์ดอย่างเขาควรจะทำสีหน้าเกรงกลัวเธอ ไม่ก็ทำตัวนอบน้อมเหมือนอย่างบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ที่เธอเคยเจอสิ
แต่นี่ไม่ ซ้ำยังกล้าพูดอะไรที่ขัดใจเธออีก
“รู้! แล้วไง ก็ฉันอยากดื่มต่อ นายจะทำไม”
“คุณท่านสั่งว่า…”
“ฉันบอกให้นายขับรถให้ฉันก็ขับรถไปเถอะน่า น่ารำคาญ” เธอตวาดแว้ดใส่
คนตัวโตเงียบไม่ตอบโต้ ได้แต่เดินตามหญิงสาวร่างระหงที่เดินสับเท้าไปยังลานจอดรถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่ ก่อนที่มือเรียวจะควานหากุญแจรถห้อยตุ๊กตาขนปุกปุยเล็ก ๆ ในกระเป๋าถือ แล้วส่งให้บอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอ
“นี่ กุญแจรถ”
“ครับ” ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ เดินไปเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับ ก่อนจะค้อมศีรษะให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง
เธอปรายตามองท่าทีเย็นชาของเขาชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สบตา จึงเชิดหน้าเมินใส่แล้วขึ้นไปนั่งบนรถ
“ไปผับมิราเคิล” เสียงหวานออกคำสั่ง
เมื่อเห็นว่าเขายอมสตาร์ตเครื่องออกรถทำตามคำสั่งแต่โดยดี มีอาจึงเอนศีรษะลงกับเบาะ พักสายตาด้วยการปิดเปลือกตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้อีกฝ่ายออกรถเพื่อไปยังจุดหมายที่ต้องการ
สามสิบนาทีต่อมา
“ถึงแล้วครับคุณหนู” เสียงทุ้มจากคนตรงหน้าเอ่ย
รถจอดนิ่งสนิทแต่ยังคงไม่ดับเครื่อง มีอาเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าด้านหน้าเป็นคฤหาสน์หรูที่พักของเธอเอง ร่างบางดีดตัวนั่งหลังตรง พร้อมกับหันไปโวยวายทันที
“ดะ เดี๋ยวนะ! นี่มันที่บ้านฉันนี่นา”
“…”
“นี่นายฟังคำสั่งฉันไม่รู้เรื่องหรือยังไง ฉันบอกว่าจะไปดื่มที่ผับมิราเคิลต่อ!”
เขาไม่ตอบ ซ้ำยังเอื้อมมือไปดับเครื่องยนต์ ก่อนจะลงมาจากรถอ้อมมาเปิดประตูรถให้เธอลงด้วยท่าทีไม่สนใจ
“เชิญครับ”
“จะบ้าหรือไง ฉันบอกว่ายังไม่เข้าบ้านตอนนี้ นี่นายกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ ดี! งั้นฉันจะไล่นายออก”
เธอขู่ฟ่อเหมือนลูกแมว แต่คำตอบที่ได้รับจากบอดี้การ์ดยิ่งทำให้เธออยากกรี๊ด
“ผมรับคำสั่งจากนายท่านโดยตรงคนเดียวเท่านั้นครับ”
“ฮะ!”
หมายความว่ายังไง ฟังคำสั่งพ่อเธอแต่ไม่ฟังเธองั้นเหรอ
“ได้! งั้นนายเอากุญแจรถมาเดี๋ยวนี้! ฉันจะขับไปเอง!”
ขาเรียวก้าวตามลงมาจากรถ ก่อนจะตรงปรี่เข้าหาร่างสูงไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หมายจะคว้ากุญแจรถที่อยู่ในมือเขา
แต่ทว่า นอกจากเขาจะไม่ฟังคำสั่งเธอ เขายังเลือกที่จะหย่อนกุญแจรถที่มีตุ๊กตาขนปุกปุยเล็ก ๆ ที่ห้อยอยู่ ยัดลงกระเป๋ากางเกงของเขาแทน
“อะ นี่นาย!”
มีอาจ้องหน้าเอาเรื่อง ก่อนจะลากสายตาหลุบต่ำไปที่กระเป๋ากางเกงนั่น!
“ฉันสั่งให้เอากุญแจรถมานี่!”
ตาคู่หวานมองจ้องหากุญแจ ซึ่งน่าจะอยู่ใกล้กับอะไรบางอย่างที่มีความตุงนูนไม่แพ้กัน
และเธอ…
ดันเผลอไปมองบางสิ่งนอกเหนือจากที่ตั้งใจจะมองหากุญแจรถอย่างที่ควรจะมอง
จ้องอยู่ชั่วครู่ เผลอกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ พลันใบหน้าหวานร้อนผะผ่าวไปถึงหู กว่าจะเรียกสติกลับว่าไม่ควรมองตรงนั้น ถึงได้เลื่อนสายตากลับมามองหน้าบอดี้การ์ดตามเดิม
เหมือนว่าเธอจะเห็นว่าเขากำลังยกยิ้มคล้ายเยาะเย้ยเธอที่มุมปาก ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่งด้วยการมองตรงไปทางอื่น
“ฉันสั่งให้นายเอากุญแจรถมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามือเรียวยื่นแบไปตรงหน้า ทว่า…คนตัวโตไหวไหล่เล็กน้อย ใช้สายตาคมเรียบนิ่งมองกลับมาที่ใบหน้าหวานของเธอ ราวกับไม่สะทกสะท้านต่อคำสั่ง
“ผมว่า เชิญคุณหนูขึ้นไปนอนดีกว่าครับ พรุ่งนี้คุณหนูมีเรียน”
แถมยังกล้ายืนกรานเสียงแข็งใส่เธออีก
“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกล้ามาสั่งฉัน”
“เชิญครับ”
“หูหนวกหรือไง นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ! พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกว่าฉันจะไปเที่ยวต่อ เพราะงั้นอย่ามายุ่ง เอากุญแจมานี่!”
ขู่ฟ่อจากลูกแมวเป็นแม่เสือ
แต่อีกฝ่ายยังทำเฉย
“ดี! ไม่ให้กุญแจฉันใช่ไหม งั้นฉันหยิบเอง!”
มีอาโผเข้าหาคนตัวโตอีกครั้ง ในขณะที่เขายังยืนนิ่งผายมือทั้งสองข้างกางออก ปล่อยให้ร่างบางเข้าประชิดตัวจนอยู่ในท่าทางล่อแหลมคล้ายจะกอด แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ไม่ทันใส่ใจว่าตัวเองอยู่ในระยะใกล้ชิดคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่กลับตั้งหน้าตั้งตาใช้มือเรียวเล็กล้วงลึกควานเข้าไปในกางเกง
ทว่า…
“อืม…” เสียงคำรามหลุดลอดออกมาจากลำคอ
เมื่อมือเรียวของเธอไม่ได้คว้าจับที่พวงกุญแจ
แต่กลับเป็นพวงอย่างอื่น!
“นั่นไม่ใช่กุญแจนะครับคุณหนู” เสียงทุ้มนุ่มติดเย็นชาเอ่ยบอก
มีอาช็อกชะงักนิ่ง แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือออกจากบางสิ่ง แถมเธอยังเผลอขยำมันอย่างไม่เชื่อ ต่อเมื่อมั่นใจว่าสิ่งนั้นมันนุ่มหยุ่นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งสู้มือในเสี้ยววินาทีต่อมา พลันใบหน้าหวานร้อนผะผ่าวขึ้นมาอีกระลอกไปจนถึงใบหู
เท่านั้นแหละ! เธอถึงยอมผละมือออกอย่างตกใจ
ร่างเล็กรีบหันหลังขวับ ปกปิดสีหน้าแดงก่ำที่ซ่อนเอาไว้แทบไม่อยู่
“ฉะ ฉัน จะไปนอน”
ขาเรียวเดินจ้ำยอมกลับเข้าตึกง่าย ๆ
ทั้งหงุดหงิด ทั้งรู้สึกอาย ไม่วายยังได้ยินเสียงตะโกนดังตามหลัง
“คุณหนู ไม่เอากุญแจรถแล้วเหรอครับ”
“ไม่!” เธอตะโกนกลับอย่างหัวเสีย พร้อมกับหันไปแยกเขี้ยวใส่
หมอนี่กล้ามากที่กวนประสาทเธอ
คอยดูนะตอนเช้าเธอจะเอาเรื่องนี้ไปรายงานคุณพ่อแน่!
- ผู้เขียน
