บท 4

1136 คำ

“นี่เราซื้อไข่ไก่มาคืนด้วยนะ” “ของแค่นั้น ไม่เห็นต้องซื้อมาคืน” ลินว่า หลังในช่วงเย็นของวันเท็นแวะมาหาที่ห้องอีกครั้ง พร้อมกับถุงของจากร้านสะดวกซื้อเหมือนอย่างวันนั้นไม่มีผิดเพี้ยน “ก็เราเกรงใจนี่ อีกอย่าง…เราก็ซื้อมาคืนแล้วด้วย” เท็นตอบกลับไปเสียงหงอย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความสดใสในเวลาต่อมา “….” “เดี๋ยวคืนนี้เราเป็นคนเลือกหนังเองแล้วกัน ส่วนลินก็อย่าลืมเอาไข่ไปแช่ตู้เย็นล่ะ” ว่าจบ เท็นก็ก้มหน้าลงจ้องแท็บเล็ตของตัวเอง เพื่อเลือกหนังที่จะใช้ดูในค่ำคืนนี้ทันที ทิ้งให้ผู้เป็นเจ้าของห้องได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างระอา ฝั่งของจอง ลิน… หลังปล่อยให้แขกผู้มาเยือนได้นั่งเลือกหนังตามสบายแล้ว เจ้าของร่างสูงก็เดินไปยังห้องครัว เพื่อเก็บไข่ไก่เข้าตู้เย็นอย่างที่คิดทันที แต่ทว่าเมื่อลินเปิดดูถุงของจากร้านสะดวกซื้อ เขาก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย เมื่อด้านในนั้นนอกจากจะมีไข่ไก่แล้ว ก็ยังมีกล่องถุงยางและเจลหล่อลื่นด้วย แล้วเพราะอย่างนั้น… จอง ลินจึงหันไปมองแขกของห้องทันที เพื่อที่จะได้พบว่าเท็น ลีเองก็กำลังจ้องเขาอยู่เช่นกัน หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งคู่อยู่พักหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างที่ไม่มีใครคิดจะหลบสายตา ก่อนที่สุดท้ายผู้เป็นเจ้าของห้องจะเป็นฝ่ายผละสายตาไปเสียเอง เนื่องจากต้องนำไข่ไก่ไปแช่ตู้เย็นอย่างที่ควรทำ “ใจดีจัง ทำป็อปคอร์นมาให้ด้วย” เสียงของเท็นดังขึ้นทันที เมื่อจู่ ๆ ป็อปคอร์นถ้วยยักษ์พร้อมกับน้ำอัดลมถูกนำมาวางไว้ตรงหน้าเขา โดยผู้เป็นเจ้าของห้อง “ก็ตามมารยาท” ลินตอบเสียงนิ่ง “ยอมรับสักทีเถอะน่าว่านายเป็นคนใจดี” “ไม่หรอก” “….” “เราไม่ใช่คนใจดี” อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า แต่ยังจ้องลึกลงมาที่ดวงตาของเท็นอีกด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้คนที่เพิ่งเลือกหนังได้หมาด ๆ ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เพราะจอง ลินในเวลานี้ดูไม่เหมือนกับคนที่เท็นเคยรู้จักเลยแม้แต่นิด เหมือนอีกฝ่ายเป็นใครก็ไม่รู้ “ร—เราเลือกหนังได้แล้ว งั้นมาเริ่มดูกันเถอะ” เพราะไม่รู้จะต่อบทสนทนานี้ยังไงดี สุดท้ายเท็นจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุยไปเสียดื้อ ๆ ซึ่งลินก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว หากจะเกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งคู่… เหมือนภาพเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนถูกนำมาฉายซ้ำอีกครั้ง เมื่อในเวลานี้ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ข้างกัน โดยมีหนังฆาตกรรมสยองขวัญฉายอยู่ตรงหน้า โดยการดูหนังครั้งนี้ก็ดูเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย เพราะนี่เป็นการทำงานคู่จริง ๆ ต่างฝ่ายต่างก็ให้ความสนใจกับหนังตรงหน้ามากกว่าสนใจจะเรื่องอื่น ล่ะมั้ง… “…น่ากลัวจัง” ขณะที่ดวงตาเรียวกำลังจับจ้องภาพตรงหน้าตาไม่กะพริบ เท็นก็พูดขึ้น พร้อมขยับตัวเข้าไปใกล้ผู้เป็นเจ้าของห้องเล็กน้อย โดยที่จอง ลินเองก็ไม่ได้ขยับตัวหนีแต่อย่างใด “ถูกฆาตกรไล่ฆ่าขนาดนั้น ทำไมคนเราถึงยังมีอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่าอยู่นะ” เขาว่าต่อ เมื่อภาพตรงหน้าถูกตัดไปตอนที่ตัวละครสองคนกำลังมีอะไรกันอย่างถึงพริกถึงขิง ณ โบสถ์ร้าง ซึ่งในขณะเดียวกันนั้นก็กำลังถูกฆาตกรไล่ล่าอยู่ “อาจเพราะตื่นเต้นมาก ๆ ความต้องการมันเลยถูกกระตุ้นออกมา” ลินให้คำตอบ “มันมีแบบนั้นด้วยเหรอ?” คราวนี้เท็นหันไปสบตาคนข้างกายด้วย “มีสิ เหมือนบางคนที่ตื่นเต้นมาก ๆ ก็จะอยากเข้าห้องน้ำไง” ลินพยายามยกตัวอย่างให้ “อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะ” “….” “นักแสดงเรื่องนี้เขาแสดงสมบทบาทดีเนอะ เหมือนกำลังมีอะไรกันจริง ๆ เลยอะ” หลังหันกลับไปจ้องที่หน้าจอโทรทัศน์แล้ว เท็นก็พูดขึ้นอีกครั้ง “แสดงสมบทบาท จนเราเริ่มมีอารมณ์ตามแล้วเนี่ย ฮ่า ๆ” “เท็นมีอารมณ์เหรอ” “ใช่ เริ่มรู้สึกนิดหน่อย” เมื่อถูกถามอย่างตรงไปตรงมา เท็นจึงหันกลับไปจ้องหน้าแล้วยอมรับอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน ซึ่งนั่นก็ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่อีกครั้งทันที “….” “ลิน เราขอจูบหน่อยได้ไหม?” หากจะพุ่งไปจูบอีกคนเลยก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป ดังนั้นเท็นจึงต้องเอ่ยถามความสมัครใจจากอีกคนเสียก่อน โดยในขณะที่เขากำลังร้องขออยู่นั้น ดวงตาเรียวก็จ้องไปที่ริมฝีปากของลินตาไม่กะพริบ “…มาสิ” ผู้เป็นเจ้าของห้องว่าเสียงแผ่วราวกับกระซิบ ซึ่งทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นเท็น ลีก็ไม่รอช้า เขารีบพุ่งเข้าไปประกบริมฝีปากของจอง ลินอย่างไม่รีรอทันที โดยอีกฝ่ายเองก็ให้ความร่วมมือเช่นกัน เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน การจูบแบบถึงพริกถึงขิงก็เริ่มต้นขึ้นทันที ทั้งสองตะโบมจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างดูเชี่ยวชาญ จนทำให้วูบหนึ่งเท็น ลีแอบขมวดคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่คิดว่าจอง ลินหนุ่มแว่นที่ดูไม่ได้มีสังคมกับใครนัก จะจูบเก่งขนาดนี้ “ทั้งถุงยาง ทั้งเจลหล่อลื่นซื้อมาทำไมเหรอ?” หลังจากที่ผละจูบกันออกและกำลังคลอเคลียกันอยู่นั้น ลินก็กระซิบถามเสียงพร่า “….” “ไว้ให้เราใช้ใช่ไหม?” “อือ ก็อยากมีอะไรด้วยนี่นา” เท็นตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งมันก็ตรงมากพอที่จะทำให้อีกคนชะงักไปเล็กน้อย …มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น “ไหน ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้กันแล้ว งั้นเราขอได้ไหมจอง ลิน?” “….” “คืนนี้เรามามีอะไรกันเถอะ …อยากได้” เพราะนี่คือโอกาส เท็น ลีจึงไม่อยากเสียมันไป ซึ่งหลังจากที่พูดจบเขาก็ขึ้นคร่อมตักหนาแล้วขย่มเพื่อเชื้อเชิญทันที “เท็นเลือกเองนะว่าจะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้” ลินว่า ขณะที่อีกฝ่ายเองก็เริ่มใช้วงแขนทั้งสองข้างโอบกอดรอบเอวบางของเขาเอาไว้ “….” “นายเลือกเองทั้งนั้น จำเอาไว้”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more