ยกที่สอง 1/2

1186 คำ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ครอบครัวหนึ่ง พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขและสันติ ภรรยาว่านอนสอนง่ายไม่ค่อยมีปากเสียง สามีทำงานหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว อาจจะกลับเช้าแทบทุกวัน แต่นั้นไม่ได้บั่นทอนความรักของภรรยาที่มีต่อสามีเลย เพราะรู้ว่าเขาออกไปหาเศษหาเลยแน่นอน(?)และก็ห้ามไม่ได้ด้วยแต่เธอคือภรรยาและเธอรักสามีมากแถมลูกชายตัวน้อยก็ยังน่ารักนิสัยดี รักพ่อรักแม่อยู่ในโอวาท ไม่เป็นเด็กเกเร เป็นครอบครัวอบอุ่น แสนสุข.... เมื่อก่อนมันก็เป็นแบบนั้นแหละ จนวันหนึ่งภรรยาผู้ว่านอนสอนง่ายได้ทำการกระโดดไปให้รถชนแต่ดันไม่ตายอันที่จริงก็ตายแล้ว แต่สงสัยคิดถึงลูกเลยตื่นขึ้นมา แถมจำผัวไม่ได้ นิสัยจากหน้ามือเป็นหลังส้นตีนแตก ! ! จากคะขา เป็น วะเว้ย จากเงียบ ๆ ก็โวยวายบ้านแตก กวนประสาท นี่แหละชีวิตครอบครัวของ เรย์ดันเต้ คอนติเดอาโก้ คนนี้แหละ ไม่รู้อาหมอจ่ายยาผิดหรือเมียเขาเก็บกดจนประสาทถึงได้เปลี่ยนขนาดนี้ ว่างๆก็ว่าจะพาไปพบจิตแพทย์ ชายหนุ่มตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นใครเลยสงสัยไปส่งลูกเรียนเขาจึงเดินไปที่ห้องครัวหยิบถ้วยมาเทซีเรียลลงไปพร้อมนม เขาเป็นคนกินง่ายอะไรก็ได้ กินมาเกือบทุกอย่างแล้ว แต่สิ่งเดียวและเป็นสิ่งต้องห้ามของบ้านนี้คือ มาม่า เขามองว่ามันเป็นอาหารขยะวรรณะต่ำสุด เสียงปลดล็อกประตูทำให้เขาต้องเหลือบไปมองเล็กน้อย วันนี้แม่คุณเเต่งตัวอะไรเนี้ย เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูปมันก็ปกติแต่ที่มันไม่ปกติเพราะแม่คุณล่อใส่บราสีดำเวลาโดนแสงเลยเห็นไปถึงไหนต่อไหน โอ้โห โชว์ให้คนทั้งโรงเรียนลูกเห็นหมดละมั้ง เขาคิดอย่างหงุดหงิด เจ้าตัวดูจะไม่สนใจด้วยนะเหลือบตามามองกันแล้วก็เดินผ่านหน้าเขาไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม ออดีนทำทุกอย่างเป็นปกติทำเหมือนไม่มีสามียืนอยู่ด้วยกันจนกระทั่งร่างใหญ่ยกเท้ากั้นทางออกเอาไว้ ออดีนหันหน้ามามองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เขาจ้องหน้าออดีน พลางตักซีเรียลเข้าปากไปด้วย “ถ้าจะแค่กวนก็หลบ” เธอบอก “แต่งตัวไปไหนมา” “ไปส่งลูกไง ถามแปลก” ทำหน้าเหมือนมีผัวประสาทแบบนี้คืออะไร “สภาพแบบนี่เนี้ยนะ” เขาว่าพลางใช้ช้อนชี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ออดีนถอยออกก้าวหนึ่งแล้วมองตัวเอง “ทำไมอะ ก็ไม่ได้แย่นะ” เออครับ ยอมรับว่าไม่แย่จะใส่เสื้ออะไรไปส่งลูกก็ได้แต่จะใส่เสื้อโชว์นมไม่ได้แม่งเอ้ย กูจะบ้าตาย “ไม่รู้เหรอว่านมออก" “หาา ?” ออดีนร้องออกมาก่อนจะก้มลงมองแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มหน้ายุ่ง “ไม่เห็นจะออกเลย มองไม่เห็นนี่!!” “ใส่สีดำช้ะ?”เขาถามน้ำเสียงสบายๆตักซีเรียลเข้าปาก แก้วอึ้ง ใช่สิ วันนี้เธอใส่เสื้อในสีดำมา แล้วไอ้ธงแดงนี่มันรู้ได้ยังไง ? “มานี่” ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มดึงแขนเสื้อ เอ่อ.. ใช้คำว่าคีบดีกว่า เขาคีบชายแขนเสื้อแล้วลากมาตรงที่แสงตกเข้ามาในห้อง ก่อนจะถอยออกมาให้แสงกระทบร่างของออดีน “ก้มดูใหม่” แก้วทำตามก่อนจะเปร่งเสียงออกมาสุดปอด “กรี้ดด!!!” เรย์ยืนดูคนตัวเล็กที่ร้องโวยวายปิดเสื้อตัวเองพัลวัน เขาอมยิ้มตักซีเรียลเข้าปาก แหม่ คำนี้มันอร่อยสุขใจจนอดพูดไม่ได้ว่า ''รู้สึกซีเรียลวันนี้อร่อยกว่าทุกวันจังเลยเพราะมีคนบ้ามาเต้นโชว์แบบนี้'' ''ว่าไงนะ!!!'' ออดีนหันมามองแล้วเดินมาหาสามีแบบไม่กลัว โทษทีว่ะ เขาเองก็เฉยๆ ขายาวก้าวถอยหลังไปที่ห้องครัวจัดการวางถ้วยลงซิงค์แล้วหันมาเผชิญกับคนอารมณ์เสียตรงหน้าที่โมโหที่โดนปั่นประสาทแต่เช้า “รู้แล้วทำไมไม่เตือน ใครจะเห็นแล้วบ้างก็ไม่รู้!!” เธอว่างอแง เขายักไหล่ “อ้าว อยากโชว์เอง ช่วยไม่ได้” “อ้ะ ก่อนออกจากห้องก็ควรจะเตือนมั้ยยะ!” “ไม่รู้เว้ย พึ่งตื่น” เขาตอบไม่ใส่ใจ ออดีนเลยเดินมาตีแขนแกร่งไปแรงๆหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ “โอ้ย มาตีทำไมวะ!” เขาว่าลูบแขนปรอยๆ เหมือนเจ็บเสียเต็มประดา “พึ่งตื่นบ้าบออะไร ฉันเห็นนายตื่นตั้งนานแล้วนะ ตื่นก่อนฉันจะไปส่งน้องไทด์อีก” “ตื่นแล้วนอนอีกไง”เขาว่าพลางเดินกระแทกไหล่คนขี้โวยวายไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดทีวีดู วันนี้อารมณ์ดีคงเพราะได้ปลดปล่อยเมื่อคืนมาแน่เลย แต่แล้วความอารมณ์ของดีชายหนุ่มแทบลดฮวบเมื่อจู่ๆหมอนอิงโซฟาก็ลอยประทะเข้าหน้าเต็มๆ “สมน้ำหน้า” วอนซะแล้ว แล้วหมอนอิงอันเดิมก็ลอยไปโดนหัวคนปาคนแรกทันที ปั้ก!! “อื้อ มันเจ็บนะ โยนมาได้!!” แก้วว่า “ก็ใช่ไงมันเจ็บโยนมาก่อนทำไมละ?” หญิงสาวเขวี้ยงหมอนใส่ ปั้ก!! “ก็เพราะนายมันกวนประสาทแบบนี้ไง” ปั้ก!! “ไอ้ผู้หญิงเอาแต่ใจ” เขวี้ยงกลับ ปั้ก!! “ไอ้ผู้ชายไม่สุภาพบุรุษ”เหวี่ยงคืน ปั้ก!! “ไอ้ผู้หญิงบ้า”เหวี่ยงกลับที่เดิมออดีนรับมาเขวี้ยงใส่ต่อแต่รอบนี้คนตัวโตเอนตัวหลบทัน “โอ๊ะโอ หลบทัน วืดไปนะเด็กน้อย” แลบลิ้นปลิ้นตา “ไปตาย!” ว่าอย่างหัวเสีย “ไปพร้อมกันสิจ๊ะ” เขาว่าพลางเดินเข้าไปใกล้ออดีนหวังให้วิ่งหนีหายเข้าห้องไปแต่นอกจากจะไม่หนีแล้วแม่คุณยังเชิดหน้ากอดอกมองหน้าอย่างท้าทาย “มาดูกันมั้ยว่าใครจะไปก่อน” “ก่อนตายไปขึ้นสวรรค์ด้วยกันมั้ยละจ๊ะยาหยี”เขาบอกพลางลูบไล้ใบหน้าเนียนแผ่วเบาแต่เจ้าตัวก็ตีมือแล้วสะบัดออก “นายนี่มัน!!” “ทำไม ฉันทำไม??” “ฮึ!!” ออดีนเถียงไม่ได้ได้แต่ทำหน้าหงุดหงิดแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง “อะไร งอนเหรอ” “ไม่ได้งอน จะไปไหนก็ไปเลย” เธอว่า “อะไร ไปตายพร้อมกันสิ” ยังเย้าไม่หยุด “ไปคนเดียวสิยะ ฉันจะอยู่เลี้ยงลูก” “มาเถอะหน่า เดี๋ยวพาไปกินกล้วย” ชายหนุ่มพูดจาแทะโลมคนตรงหน้าแต่แล้วคำตอบกลับก็ทำผมวืด “ฉันไม่ใช่ลิงนะ!! หน้าฉันเหมือนลิงหรือไง นายหลอกด่าฉันเหรอ นี่แนะๆๆ” “โอ้ยๆๆ เจ็บๆๆ อย่าหยิก หยุดนะโว้ย บอกให้หยุดไง” “ไอ้บ้า!!! ไอ้ธงแดง ด่าฉันเหมือนลิงเหรอ นายมันก็เหมือนคิงคองนั้นแหละ!!!” ว่าจบก็เดินปึงปังเข้าห้องไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more