เมียนอกสายตา

ความผิดพลาดของผู้คุมวิญญาณ

“แก้ว แก้ว”

เสียงเรียกจากที่ไหนสักแห่งค่อย ๆ ใกล้เข้ามาจนกลายเป็นกระซิบข้างหู ชื่อที่ไม่มีใครเรียกมากว่าสัปดาห์ทำให้เจ้าของชื่อตอบสนองอย่างห้ามไม่ได้

“อือ..”

“นี่!” เสียงเรียกเล็กแหลมอย่างไม่พอใจ พร้อมกับแรงเขย่า ทำเอาคนเจ้าอารมณ์เองก็ไม่พอใจ

''โอ้ยย ปลุกทำไมก็ไล่ไปแล้วไงจะกลับเข้ามาทำไมอีก เห้ย!!!!''

เธอว่าเสียงฉุนจับมือคนเขย่าออกแต่นอกจากจะไม่โดนแล้วแรงยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอต้องลุกขึ้นนั่งมาปัดออกแต่ก็ต้องตกใจชายใส่ชุดสูทดำตัวสูงเกือบสองเมตรกับผู้หญิงข้าง ๆ ที่อยู่ในชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีเหลืองตามตัวมีแต่เลือดที่มือมีโซ่ตรวนขนาดใหญ่ตรึงเธอไว้กับผู้ชายข้าง ๆ

''พวกคุณเป็นใคร ต้องการอะไร’'

ที่แน่ ๆ ไม่ใช่คนแน่ ขอร้องเถอะ ไอ้เรื่องเห็นผีเนี่ย ไม่ต้องตามติดมาร่างนี้ได้มั้ย แก้วขอ !!

''ฮือ ฉันอยากได้ร่างของฉันคืน''

เธอคนนั้นเงยหน้ามามองเธอด้วยสภาพตาลึกโบ๋และแดงก่ำ เธอร้องไห้ออกมาเหมือนคนจะขาดใจส่วนผู้ชายข้างๆก็พูดแทรกขึ้นว่า

‘'มันหมดอายุขัยของเจ้าแล้ว''

เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าของร่างก็หันไปตวาดชายข้าง ๆ

''ก็ท่านน่ะแหละทำงานประสาอะไร ไม่งั้นยัยนี่ก็ไม่ต้องอยู่ในร่างฉันแล้ว!”

“ถึงไม่อยู่ก็ต้องตายตกอยู่ดี แล้วทำหน้าดีๆ มนุษย์ผู้นั้นไม่ตกใจแล้วหรือ”

ฝันอะไรวะเนี่ย แถมหญิงตรงหน้ายังหน้าตาเหมือนกับร่างนี้ราวฝาแฝด

''เดี๋ยวนะ หมายความว่าไง”

“ถามคุณยมทูตดูสิ” เธอว่าเสียงสั่น

เธอหันไปถามหาคำตอบจากคุณยมที่ถอนหายใจแล้วเริ่มพูดทุกอย่างออกมาทั้งที่ปากไม่ขยับ!

''นางสาว สุกัลลา อายุยี่สิบสี่ปีเสียชีวิตเนื่องจากรถสิบล้อชนรถตู้''

“นั่นไม่ใช่ชื่อฉัน ฉัน สุกัลนาค่ะ” เธอแก้

''ก็เพราะว่าชื่อมันเหมือนกันขนาดนี้ไง ข้า มองผิด ก็ทางยมโลกไม่ยอมเปลี่ยนจากหมึกเป็นระบบอิเล็กทรอนิกส์สักที ข้าเลยเห็นเป็นชื่อเจ้า พอรู้ว่าส่งผิดวิญญาณ ข้าเลยมาเอาวิญญาณตัวจริง ส่วนร่างเจ้าข้าพยายามต่อแล้วแต่ไม่สามารถเข้าได้เพราะข้าได้ตัดพันธะสัญญาระหว่างร่าง ข้าเลยเอาวิญญาณเจ้าใส่ร่างของนางผู้นี้ เพื่อต่ออายุเจ้าจนกว่าจะถึงกำหนด''

ยมทูตแก้ตัวพร้อมอธิบายเหตุผลที่เธอต้องมาเข้าร่างนี้ ก็ช่วงนี้เขาทำงานหนักแถมต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กโข่งอีกจึงเกิดเรื่องผิดพลาดนี้ขึ้น

''ลุงยมพูดเหมือนง่ายนะ ช่วยเอาฉันไปอยู่ในร่างของผู้หญิงที่ไม่มีผัวมีลูกไม่ได้รึไงนะ''

“อย่าว่าพี่เรย์นะ!!” ออดีนแหวใส่

“ทำไมจะว่าไม่ได้ อีคนห่ามแบบนั้นเอามาเป็นผัวได้ไง” เธอยังคงดูถูก

''ฉันรักของฉัน''

''แต่ฉันไม่!!!''

ตอนแรกก็กลัวอยู่หรอกนะ แต่นาทีนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ มีอย่างที่ไหน ความผิดพลาดของเขาสองคนแล้วดึงเธอมาเกี่ยวทำไม เธอมี ชีวิตเงียบ ๆ สงบ ๆ มันก็ดีอยู่แล้ว

“โว้ยย แม่อยากฆ่าผีกับยมทูตโว้ยย” เธอโวยวายอย่างเหลืออดกับเรื่องทั้งหมด

“เอาเป็นว่านับจากนี้จนกว่าข้าจะมั่นใจว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้ในร่างนี้ไม่เกิดอะไรขึ้นข้าจะให้เจ้าของร่างคอยดูแลเจ้าแล้วกันหากสงสัยอันใดก็ถามนาง ข้าไปละ”

พูดจบก็ยกมืออำลาแล้วควันสีดำจางๆก็ลอยเต็มคละคลุ้งเหลือแต่ยัยผีเจ้าของร่างที่มองไม่วางตา

“อะไรยะ!” แต่เธอไม่ใช่คนยอมคน เออ ไม่ยอมผีด้วย อย่ามาทำเหมือนเธอเป็นสนามอารมณ์

“เปล่า! เธอน่ะ ต้องช่วยฉันนะ พี่เรย์เข้าใจผิด”

“เข้าใจผิดเรื่องอะไร” เธอถาม

ออดีนส่ายหน้ามองมานิ่งๆด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อยแล้วค่อยๆจางหายไป

“อ้าว เดี๋ยวก่อน” เธอร้องเรียก

แก้วในร่างออดีนสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำไมเธอฝันได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้นะ เธอส่ายหัวน้อย ๆ ก่อนจะรู้สึกหนักที่อก ทำไมอยู่ๆก็ขยับตัวไม่ได้นะ นี่เธอโดนผีหลอกในฝันแล้วยังจะตอนตื่นเลยเหรอ มันชักจะเกินไปละนะ มาอยู่ร่างใหม่ก็ขอทิ้งสัมผัสที่หกไม่ได้รึไงเนี้ย !!!

แก้วก้มหน้าลงไปมองที่หน้าอกของตัวเองแล้วก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำ กลุ่มผมสีทองแซมบรอนส์แถมมีกลิ่นกุหลาบออกมาจากกลุ่มผมสีสวยนั้นมองลงไปก็เจอจมูกเล็กที่โด่งรั้นเหมือนใครบางคนดวงตาที่ปิดสนิทขนตาเป็นแพยาวรับกับคิ้วสวย ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กอายุไม่เกินห้าหกขวบ กำลังนอนฟินดูดนิ้วตัวเองไม่ใช่ผีเผอที่ไหน

ลูกใครวะ

“ลูกฉันเองลูกของเธอด้วยแก้ว ตอนนี้เธอคือฉัน” เสียงเย็นดังขึ้นมา

แก้วมองไปรอบห้อง ก็ไม่พบเจออะไร อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นจากฝัน ฝันซ้อนฝันเหรอ

“เห้ย เสียงเย็นๆเมื่อกี้ของใคร เมื่อกี้ฉันคิดในใจ ผีอะไรมาอ่านใจกัน” เธอว่า

ลูกของฉันเหรอ ผีออดีน! ใช่แน่ ๆ นี่ฉันไม่ได้เพี้ยนไปใช่มั้ย เธอคิดอย่างลนลาน

น้ำเสียงเย็นๆก็กลับมาอีกครั้ง

''อื้อ ฉันเอง''

“นี่เราคุยทางจิตกันได้ด้วยเหรอ” เธอถามอย่างตื่นเต้น

“อือ นั่นร่างฉัน ฉันเลยผูกพันธ์น่ะ นั้นลูกฉันกับพี่เรย์ชื่อน้องไทเกอร์ น่ารักใช่มั้ย”

แก้วก้มมองเด็กชายตัวน้อย เธอรักเด็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คงจะรักเด็กชายไม่ยาก

''ใช่น่ารักมาก แล้วนี่ฉันต้องทำยังไงกับเขา''

“แค่รักเขาเหมือนลูกแท้ๆของเธอ เวลาฉันกับพี่เรย์อยู่ต่อหน้าเขาพี่เรย์จะทำว่ารักฉัน พี่เรย์เขารักไทเกอร์มากๆเลยนะ ถึงเขาไม่รักฉันแต่เขารักลูกเรา”

“รักลูกแต่ไม่รักแม่มันได้ด้วยเหรอ เธอมอมยาเขาจนมีลูกหรือเปล่าเนี่ย”

“ใช่ที่ไหนเล่า ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ก็แค่ เอาเถอะ แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว”

แก้วมองดูออดีน เออหนอ อายุสั้นมันน่าเศร้าแล้วครอบครัวที่มีก็ดูมีปัญหา ถ้าเป็นปกติเธอจะบอกว่าน่าเห็นใจ แต่ตอนนี้เธอดันน่าเห็นใจไม่ต่างจากออดัน

''ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรักเด็ก ฉันสัญญาว่าฉันจะรักเด็กคนนี้เหมือนเป็นลูกฉัน''

“ขอบคุณนะ”

แก้วยิ้มรับคำขอบคุณ

เอาเถอะ ไหนๆก็เข้ามาอาศัยร่างเขาแล้ว ช่วยดูแลลูกเขาก็ไม่ถือเป็นงานยากอะไร.....