เมียนอกสายตา

ประกาศศึก

แก้วออกจากโรงพยาบาลมาได้สองวันแล้ว ทุกอย่างมันเงอะงะกับหญิงสาวมาก ไม่ว่าจะการแต่งตัวที่เรียบร้อยหวานเจี๊ยบ การที่มีเจ้าของร่างลอยตามต้อยๆ คอยบอกนู่นนี่ พอเธอบ่นก็น้อยใจหนีหายไป โอ้ยเธอจะเอายังไงกับชีวิตนะ แค่ผัวปากมอมตอแหลเก่งก็รับมือยากแล้วยังต้องมารับมือกับผีไหนจะลูกชายผู้หวงแม่มากกว่าพ่อ อีแก้วเหนื่อย!

“แม่คร้าบบบ” เสียงตะโกนเรียกของเด็กชายร้องหาแม่ดังขึ้นตลอดวันละสามเวลา

''ค้าบบบ''

แก้วขานตอบเด็กน้อยทันทีเมื่อเห็นกลุ่มผมสีทองแซมบรอนส์กำลังวิ่งดุ๊กดิ๊กมาให้อุ้มกอด

หญิงสาวตั้งท่ารับเด็กชายมากอด เด็กน้อยติดเล่นแรงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับแรงที่ร่างของเธอมี

“ฮ่าๆๆๆ แม่ยังรับน้องไทค์ได้ทุกครั้งเลย”

“เล่นแบบนี้อันตรายรู้มั้ยคนดี โตมากกว่านี้แม่รับไม่ไหวแล้วน้าาา” เธอว่าเสียงอ่อน

เด็กน้อยถูหัวกับไหล่แม่ทำน้ำเสียงออดอ้อน “งื้ออ น้องไทด์อยากอ้อนแม่”

“อ้อนจะเอาอะไร ฮึ เด็กเจ้าเล่ห์"

''แหะๆ ไปปลุกป๋ากันนะค้าบแม่ แม่มานอนกับน้องไทด์สอ

วันแล้ว ป๋าเหงาแย่เลย น้าาา น้าแม่ น้าคร้าบบ''

เธอไม่รักเด็กหรอกนะแต่เว้นให้เด็กผู้ชายในอ้อมกอดคนนี้แล้วกัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาจะขออะไรเธอเป็นต้องตามใจเขาเสียเกือบทุกเรื่อง เรียกว่าหลงเด็กคนนี้ชนิดเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

และใช่ เธอยอมมาปลุกผู้ชายเลวในห้อง

นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วเข้ามาในห้องนี้ ทุกอย่างตกแต่งด้วยสีดำและครีมเป็นการคุมโทนแบบโมเดิร์น และก็เจอกับคุณพ่อสุดเลิฟของไทเกอร์ที่กำลังหลับเอาเป็นเอาตาย โดยมีลูกชายตัวป่วนที่พยายามปีนเตียงขึ้นไปหาคนเป็นพ่อ เมื่อขึ้นได้แล้วก็เริ่มไปกระโดดบนตัวแบบไม่กลัวคนตัวโตเจ็บ

“ฮ่าๆๆ ป๋าฮะ ป๋าา ตื่นเร็วว~”

คนโดนปลุกยังคงไม่ยอมตื่น เขาเพียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วนอนต่อ เมื่อเป็นแบบนั้นไทเกอร์จึงเรียกตัวช่วยอย่างเธอ

“แม่คร้าบ มาช่วยน้องไทด์ปลุกป๋าเร็ว ป๋าเรย์ ตื่น~”

แก้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆคนที่นอนหลับอยู่ พลางบอกลูกชายเสียงเบาว่า

''น้องไทด์ลงมาเถอะลูก เดี๋ยวพ่อว่านะ''

สิ้นประโยคคนที่โดนเขย่าก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาจนเธอร้องกรี้ดอย่างตกใจเพราะเขาจับแขนเธอกระชากลงเตียงแล้วจัดการนอนทับทันทีโดยบนสุดคือลูกชายตัวแสบ

โอ้ย เธอจะแบนตายเพราะสองพ่อลูกนี่ !!

''เย้ ฮ่าๆๆ น้องไทด์บินได้!!''

‘'ใครสั่งให้เรียกฉันว่าพ่อ'' เขากระซิบเสียงเบา

“หรือจะให้ฉันเรียก ไอ้ เป็นพ่อไทเกอร์หรือเปล่าล่ะ” เธอเลิกคิ้วถามข้างหนึ่งอย่างยียวน

เรย์มองเมียตัวเองที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ก็ปากซ่าไม่เหมือนทุกที

“ไม่แน่จริงนี่หว่า” เธอพึมพัม

“บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเรียกพ่อให้เรียกป๋า ต่อหน้าลูกก็ทำดีๆ สมองกลับจนนิสัยเปลี่ยนไปเลยรึไง’' เขาแซะ

“เอ้ะ!!” แก้วชักสีหน้าไม่พอใจ

แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้เถียงอะไรกันอีกก็มีเสียยงเด็กน้อยห้ามทัพเสียก่อน

''แม่กับป๋าคุยไรกันอะ น้องอยากรู้ด้วย''

''ไม่มีอะไรครับคนเก่ง ไหนมามอนิ่งคิสกัน''

คนพ่อหันไปจุ้บแก้มลูกชายทั้งที่ยังทับคนเป็นแม่เอาไว้

“ฮ่าๆๆ มอนิ่งคิสคร้าบป๋าแม่”

น้องไทด์ยื่นหน้ามาจุ้บปากเธอกับพ่อตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากแต่ก็ชะงักแล้วหันมามองทั้งคู่คิ้วขมวด

“มีอะไรหรือเปล่าลูก” เธอถาม

“ทำไมแม่กับป๋าไม่มอนิ่งคิสกัน” ถามหน้ายุ่ง

ก่อนที่จะได้ตอบอะไรคนตัวโตก็รั้งใบหน้าให้เข้าไปใกล้เขาแล้วประกบปากจูบทันที ย้ำว่าจูบ ไม่ใช่แตะปากเฉยๆ แก้วในร่างออดีนถึงกับตัวแข็งนิ่งปล่อยให้เขาจูบอยู่อย่างนั้นจนเขาถอนริมฝีปากออกไป เรย์มองภรรยาที่นอนนิ่งมองเขาเหมือนเห็นผีก็กระตุกยิ้ม เออเนอะ สมองเสื่อมจนลืมจูบผัวไปแล้ว

''มอนิ่งคิสครับคุณแม่''

อึ้งสิคะ โมเม้นคนเลวมันพูดเพราะ.. เชื่อแล้วว่ารักลูก แต่จำเป็นต้องจูบดูดดื่มเอาลิ้นมาพันขนาดนี้เลยหรือไง อีแก้วตกใจโว้ย!!

เมื่อเห็นว่าพ่อแม่แสดงความรักกันแล้วเด็กน้อยก็ลุกขึ้นกระโดดเล่นร้องเสียงดังบนเตียง เรย์ยิ้มให้ลูกชายก่อนจะก้มลงมากระชิบกับคนใต้ร่าง

“อย่ามาอึ้ง มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว ปกติก็จูบตอบ สมองเสื่อมจนลืมหมดแล้วหรือไง อย่าเยอะเถอะ”

“อิผี !” เธอด่ามันเสียงลอดไรฟัน

“เดี๋ยวนี้กล้ามีปากเสียงกับฉันเหรอ ห๊ะ ออดีน” เขากระซิบที่หูเสียงเข้ม

“งั้นฟังตรงนี้เลยนะ นี่คือออดีนคนใหม่ คนเก่าตายแล้ว !”

ประกาศศึกแบบเป็นทางการเว้ย !