Episode 2
1391 คำ
“งั้นก็ทำตอนนี้เลยสิ”
“แต่นะ... อื้ออ”
ยังไม่ทันได้พูดจบมือหนาที่เลื่อนมาจับท้ายทอยรั้งเข้ามาประกบริมฝีปากอวบอิ่มพลางบดขยี้ราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย นิชาถูกพันธนาการด้วยมือหนาจับรวบข้อมือเล็กไว้แน่นแล้วขบเม้มริมฝีปากล่างหวังให้เธอเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปาก
ทว่ายังไม่ได้ทำอะไรเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ทำเอาเสือผู้หื่นกระหายชักสีหน้าพ่นลมหายใจแรง ๆ อย่างขับข้องใจ
“มีอะไรคุณดา?”
อัลแลนเอ่ยถามเลขาคนสนิทที่เข้ามาขัดจังหวะคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม โดยที่วงแขนแกร่งยังไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ห่างจากตัว คนพึ่งเดินเข้ามาก็ตกใจเล็กน้อยแม้จะเป็นภาพที่ชินตาแต่ดวงหน้าของเด็กสาวที่นั่งบนตักแกร่งนั้นดูเหมือนจะขืนใจไม่น้อย ในเวลานี้วนิดาเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเด็กสาวยังไงแล้วละ นั้นก็เจ้านาย นี่ก็เด็กที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือ เธอขอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนของเจ้านายก็แล้วกัน
“ขอโทษค่ะคุณอัลแลน คุณเจสันจะเข้าพบค่ะ”
วนิดาเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาคนเป็นนาย เจ้าตัวรู้ดีว่าเข้ามาขัดจังหวะความสุขของอัลแลน แต่คนที่รออยู่ด้านนอกนั้นยืนกรานว่าจะรอ
“มันมาทำไม?”
อัลแลนยอมคลายอ้อมกอดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปเสียทีเดียว คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างสงสัย
“เห็นบอกว่ามาคุยเรื่องงานนะคะ”
“งานอะไรของมัน”
อัลแลนบ่นอุบอิบให้กับเพื่อนตัวดีที่ช่วงนี้ขยันมาหาเขาสะเหลือเกิน ไม่รู้ว่าที่บริษัทมันไม่มีอะไรทำหรือตั้งใจจะมากวนประสาทเขากันแน่ งานที่ดีลกันไว้ล่าสุดสินค้าก็ถูกส่งถึงมือเรียบร้อยตั้งแต่อาทิตย์ก่อนโน้นแล้ว ยังจะมีงานอะไรของมันอีก
“บอกให้มันเข้ามา” แม้จะก่นด่าอยู่ในใจแต่ก็ไม่ปฏิเสธเพื่อนเสียทีเดียว อัลแลนเพียงพยักพเยิดหน้าใส่วนิดาเป็นการอนุญาต
พรึ่บ!!
ลิ้นยังไม่ทันได้เข้าปากประตูบ้านใหญ่ก็ถูกเปิดพร้อมปรากฏกายชายร่างสูงที่ตั้งใจจะมาเซอร์ไพร์เพื่อน ในขณะเดียวกันร่างบางที่อัลแลนรวบกอดเอาไว้รีบเด้งตัวออกจากตักแกร่งทันที ทว่าความว่องไวของเธอรึจะสู้สายตาเฉียบแหลมดังเหยี่ยวของเจสันได้
“อุ๊ป โทษทีวะ กูนึกว่ามึงอยู่คนเดียว”
เจสันยกมือขึ้นปิดปากปกปิดรอยยิ้มมีเลศนัยไว้ก่อนจะมองเพื่อนรักสลับกับหญิงสาวในชุดนักศึกษา พลางคิดในใจ ไม่คิดว่าเพื่อนเราจะหัวงูเลี้ยงเด็กไว้เว้ยเฮ้ย
“มึงเข้ามาทำไม! กูยังไม่อนุญาตให้มึงเข้ามานะ!”
อัลแลนลุกขึ้นแผดเสียงคำรามใส่เพื่อนตัวดี เพราะเจสันคนเดียวเลยทำให้นิชาตกใจรีบเด้งออกสุดตัวจนแทบล้มหน้าคะมำถ้าเมื่อกี้เขาไม่มือไวประคองเธอไว้ละก็คงได้โทรเรียก 1669 เป็นแน่
“ใครจะไปรู้ว่ามึงมีแขกพิเศษ ได้ยินเสียงมึงบอกให้กูเข้าไป กูก็รีบเข้ามาไง ผิดตรงไหน?”
เจสันไหวไหล่ไปที ก่อนจะสาวเท้าเรียวมานั่งที่โซฟาพร้อมใช้สายตามองหญิงสาวแปลกหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘นี่มันสเปคไอ้อัลแลนชัด ๆ ไปหามาจากไหนวะ
“เดี๋ยวนี้มึงแอบกินเด็กเรอะ?”
เจสันเอ่ยถามก่อนจะละสายตาจากร่างบางมายกยิ้มมุมปากให้อัลแลนที่ดูไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
“ออกไปก่อน เย็นนี้จะไปหาที่คอนโด”
อัลแลนไม่ได้สนใจคำถามของเพื่อนมากนัก ทำราวกับเป็นเพียงเสียงนกเสียงกาแล้วเอื้อมมือหนาไปลูบกลุ่มผมยาวสลวยเบา ๆ พร้อมโน้มจูบลงที่หน้าผากมนอย่างถนุถนอม นิชาพยักหน้าอย่างเชื่อฟังก่อนจะเดินเลี่ยงสายตาของเจสันออกจากห้องทันที
“ว่าไง? เดี๋ยวนี้มีความลับกับพวกกูแล้ว หุ้นขึ้นหน่อยทำทีจะแยกวงสะแล้ว”
ทันทีที่ประตูบานใหญ่ปิดลงทำให้ภายในห้องเหลือเพียงชายหนุ่มโสดอยู่สองชีวิต คนหนึ่งอารมณ์ดี ส่วนอีกคนอารมณ์ฟาดงวงฟาดงา
“มึงมาหากูมีเรื่องอะไร?” อัลแลนทำเป็นหูทวนลมเดินมานั่งโซฟาตรงข้ามเจสันก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ
“หูมึงหนวกหรือยังไง กูถามไปสองรอบแล้ว”
“แล้วมึงมันเป็นไอ้โง่หรือไอ้งั่งวะ ไม่ตอบก็แสดงว่าไม่อยากให้รู้ไง ไอ้เวร”
อัลแลนเอ็ดเพื่อนไปที มาขัดจังหวะคนอื่นแล้วยังจะมาสงสัยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก ทำอย่างกับเขาไม่เคยควงผู้หญิงอย่างงั้นแหละ
“ไม่บอก แสดงว่ากูเข้าหาน้องเค้าได้ ตามข้อตกลงนะ” เจสันไหวไหล่แบบขอไปที ข้อตกลงที่ว่าคือ ถ้าเพื่อนคุยกับใครอยู่ต้องบอก เพราะถ้าเกิดซ้ำกันขึ้นมาจะมาโกรธมาหึงทีหลังไม่ได้นะ
อัลแลนทะโล้นตาใส่เจสันทันที ไม่คิดว่าไอ้เพื่อนตรงหน้าจะมีความคิดกินต่อเขาแบบนี้
“ก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่กูเลี้ยงอยู่ ตอนนี้นะ” อัลแลนยอมบอกอย่างจำใจ อุตส่าห์ตั้งใจจะให้คนรู้น้อยที่สุดแล้วเชียว
“เลี้ยง? หมายความว่าอยู่กินด้วยกันไหมวะ?”
“ไม่ถึงขนาดนั้นไอ้เจ ไม่ได้เปิดเผยแต่แอบกินกันอยู่”
“ทำไมต้องแอบวะ? ปกติมึงกินใครก็ไม่เห็นจะแอบเลยสักคน” ดวงตาสีอำพันออกแววประหลาดใจ
“มึงอย่ามาสงสัยเยอะเป็นแม่กูได้ไหม” อัลแลนแผดเสียงทุ่มใส่เพื่อนไปที “กินกันลับ ๆ ก็คือ ลับ ๆ หรือมึงต้องให้กูขยายความว่า ลับ ๆ แปลว่าอะไร”
“หื้มม ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกเพื่อนแลน กูแค่สงสัยว่ามึงไปหานักศึกษาแบบนี้มาจากไหน”
เพราะจากที่สังเกตมองดี ๆ เมื่อครู่แล้ว หน้าตาอย่างเธอไม่น่าจะหลุดพ้นตาเขาไปได้ เพราะเจสันนั้นเป็นที่เลืองลือกันว่า ชอบกินเด็ก ทุกคนที่เขาคบหาดูใจล้วนเป็นนักศึกษาทั้งนั้น
“ก็แถวนี้แหละ ฝึกงานอยู่ชั้นแปด เกิดจับพรัดจับพรูพระเจ้าประทานพรให้เลยได้เด็กนี่มา”
“เหอะ ลูกรักพระเจ้าเรอะมึง อยากได้แบบนี้บ้าง” เจสันเค้นหัวเราะอย่างรู้สึกอิจฉาถ้าเพื่อนจะมีน้ำใจแบ่งให้กินต่อเขาก็ไม่ติดนะ
“ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ!”
อัลแลนยกเท้าใส่เจสันที่พูดจาไม่เข้าหู แบบนี้หาไม่ได้จากที่ไหนแล้วมีแค่ที่เธอที่เดียวเท่านั้น บนเตียงอย่างแซ่บราวกับคนละคนกับตอนทำงาน
“แล้วมึงมีเรื่องอะไร ถึงถ่อมาหากูถึงที่นี่?”
“ไม่มี แค่ผ่านแถวนี้เลยแวะจะชวนไปกินข้าว”
“กูอิ่มแล้ว”
“อิ่มข้าวหรืออิ่มอกอิ่มใจ อันนี้รบกวนขยายความให้กูที?”
เจสันยกยิ้มล้ออัลแลน ทำเอาหมอนที่วางอยู่ใกล้มืออัลแลนลอยลิ่วไปกระทบกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเจสันจัง ๆ หมั่นไส้นัก ไอ้นี่มันได้ทีแล้วเอาใหญ่เว้ย
“อิ่มอะไรก็ชั่งแต่กูไม่ไป”
“งั้นว่าง ๆ ช่วยมาเล่าเรื่องของมึงกับน้องผู้หญิงคนนั้นให้กูฟังหน่อยละกัน อยากรู้นักพระเจ้าประทานพรให้มึงในรูปแบบไหนกันวะ ถึงได้มาเอวเป็นเอว นมเป็นนมแบบนี้”
“ไม่มีใครบอกมึงรึไง แค่มึงหุบปากจะดูดีขึ้นสามร้อยล้านเปอร์เซ็นต์”
คิ้วเรียวเริ่มขมวดเป็นปมอีกครั้งที่เพื่อนตรงหน้าคะยั้นคะยอเรื่องของเขาอยู่เรื่อย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมานานป่านนี้ปากที่กำลังจะขยับมุบมิบคงได้เลือดกบไปนานแล้ว
————————
ฝากติดตามด้วยนะคะ🙏😍
- ผู้เขียน
