EP.3 ขายตัวให้ฉันเถอะ 🔥
1234 คำ
EP.3
“ถ้าอยากมีเงินใช้…ก็มาทำงานกับฉัน…ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ต้องไปง้อหมาหน้าไหนทั้งนั้น”
เพลินไพลินและเจ๊แหววหน้าเหวอไปพร้อมๆ กันกับคำพูดที่สุดแสนจะเป็นสุภาพบุรุษของอินทราช หัวใจของหญิงสาวกระตุกสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น เพราะไม่เคยมีใครดีกับเธอเท่าเขามาก่อน
ความจริงอินทราชจะมองผ่านแล้วจากไปเลยก็ย่อมได้ ทว่าเขาก็ยังวนกลับมาช่วยเธอ แม้จะบอกว่าเป็นการช่วยเพราะอยากชดใช้ที่เขาพยายามจะปล้ำเธอก็เถอะ
“คุณอินคงจะหลงนังนี่มากเลยสินะคะ!” แหววเจ็บใจเป็นอย่างมากที่ถูกเขาหักหน้า และดูเหมือนว่าหล่อนจะต้องเสียแขกประจำอย่างเขาไปโทษฐานที่คิดจะคดโกง
“ผมไม่ได้หลงอะไรทั้งนั้นแหละครับ แต่สิ่งที่คุณแหววทำกับเพลินมันเกินไป สิ่งที่คุณทำมันเข้าข่ายผิดกฎหมายนะครับ ถ้าเพลินจะแจ้งความคุณก็แจ้งได้สบายๆ และผมนี่แหละที่จะเป็นพยานให้เพลิน”
อินทราชไม่ได้แค่ขู่ แต่เขาพร้อมที่จะเป็นพยานให้จริงๆ หากเธอต้องการจะแจ้งความ
แหววหน้าเสียหนักกว่าเดิม หล่อนหันไปมองเพลินไพลินที่ได้แต่ยืนก้มหน้าตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างนึกหมั่นไส้ เหตุใดคนอย่างหล่อนต้องพ่ายแพ้ให้กับนังเด็กนี่?
“เธอจะเอายังไงเพลิน จะแจ้งความหรือไม่แจ้งความ?”
“มะ...ไม่แจ้งดีกว่าค่ะ” เขาคิดเอาไว้แล้วว่าคนหนิมๆ อย่างเธอคงไม่กล้าแจ้งความแน่ๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณแหววก็ต้องขอโทษเพลิน และให้เงินค่าตัวกับเธอด้วย”
“อะไรนะคะ!”
“ถ้าคุณไม่ทำตามที่บอก ผมจะแจ้งความจับคุณเอง จะเอาข้อหาไหนก่อนดี? หลอกค้าประเวณีหรือฉ้อโกง?” อินทราชยืนเอามือล้วงกระเป๋าพลางเลิกคิ้วเอียงศีรษะเอ่ยถามแหววที่ยืนกำหมัดอย่างแค้นใจ
สุดท้ายแหววก็ต้องยอมก้มหัวขอโทษเพลินและจ่ายค่าตัวเธอเป็นเงินจำนวนห้าหมื่นบาท รวมถึงชดใช้ให้อินทราชอีกสี่แสน วันนี้หล่อนเสียเงินไปทั้งหมดสี่แสนห้าร้อยบาทถ้วน
“บ้านเธออยู่ไหน” เขาเอ่ยถามขณะกำลังเลี้ยวรถออกมาจากร้านของแหวว ไหนๆ ก็ช่วยเธอมาขนาดนี้แล้ว เพื่อป้องกันการถูกแหววส่งคนไปตามรังควานเพื่อเอาเงินคืนจึงอาสาไปส่งเธอเสียเลย
“เอ่อ...คือ...” เพลินไพลินเหลือบตามองเขาอย่างหวั่นใจ พอได้เห็นการต่อรองกับแหววของเขาแล้ว เธอก็รู้สึกว่ากลัวเขาขึ้นมา เขาไม่ใช่คนไม่ดีเพียงแต่เด็ดขาดจนน่ากลัว
เขาฉลาด รอบคอบและเล่ห์เหลี่ยมเยอะมากๆ
“เอ่อคืออะไร เธอช่วยพูดจาให้มันฉะฉานหน่อยได้ไหม” บางทีการเป็นคนที่เรียบร้อยเกินไปของเธอก็ทำให้เขารู้สึกขุ่นมัวอยู่เหมือนกัน
“คุณจอดป้ายหน้าเถอะค่ะ เดี๋ยวเพลินกลับเอง” เพราะไม่อยากเป็นสาเหตุให้เขา ซึ่งเป็นผู้มีบุญคุณต้องลำบากใจไปมากกว่านี้ จึงไม่อยากรบกวนอะไรอีก แค่นี้ก็หาทางตอบแทนลำบากแล้ว
“หยิ่งเหรอ?”
“เปล่านะคะ เพลินไม่ได้หยิ่ง คือเพลินแค่...”
“แค่อะไร” เขาตวัดสายตากลับมามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปโฟกัสถนนตรงหน้าต่อ
“เพลินเกรงใจคุณน่ะค่ะ...” เธอตอบอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก ยอมรับว่ากลัวเขาไม่น้อย ถึงเขาจะใจดีและยอมช่วยเธอ แต่เธอก็อาจจะเผลอทำให้เขาโมโหโดยไม่รู้ตัวก็ได้
“จะมาเกรงใจอะไร ฉันเต็มใจไปส่งเธอเอง”
“แล้วเงินสองแสนนี่...” เพลินไพลินลากเสียงเป็นเชิงถาม เพราะอินทราชมอบเงินสองแสนบาทที่เรียกจากแหววให้กับเธอ ไหนจะเงินค่าตัวอีกห้าหมื่นที่เขาทวงมาให้ เพลินรู้สึกว่าเธอได้เงินจากการกระทำของเขามากเกินไป
เขาเรียกหล่อนทั้งหมดสี่แสน เก็บไว้เองสองแสนและให้เธอสองแสนเพื่อเป็นการชดใช้ คนรวยชนิดที่ใช้สมบัติทั้งชาติก็ไม่หมดอย่างเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรสักนิด
“เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าให้ก็คือให้” อินไม่เคยเจอใครเข้าใจยากและมีนิสัยแบบเพลินมาก่อน
เขาเป็นคาสโนวาที่เปลี่ยนคู่นอนแทบทุกวัน ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เจอก็เห็นแก่เงินกันทั้งนั้น เขาเป็นคนเปย์หนักแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางคนไม่พอใจกับเงินที่เขาให้จนถึงขั้นแอบขโมยนาฬิกาเขาไปขาย
ไม่ต้องเดาเลยว่าจุดจบของคนพวกนั้นเป็นแบบไหน
“แต่มันมากไปนะคะ เพลินรับไว้ไม่ได้หรอก” ลำพังแค่เงินค่าตัวเธอก็พอจะทำใจรับได้ แต่เงินสองแสนนี่มันมากเกินไปสำหรับเธอจริงๆ
“ทำไมรับไว้ไม่ได้”
“ก็เงินนี่มันของคุณ แล้วเพลินก็ยังไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลยนี่คะ”
“ถ้าอย่างนั้น...เธอก็ทำให้ฉันสิ” อินทราชกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเธอ ก่อนจะหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้าไปจอดในโรงแรมแห่งหนึ่ง
เพลินเบิกตาด้วยความตกใจ หัวใจเธอเต้นเร็วด้วยความกลัวอีกครั้ง เธอนั่งตัวเกร็งขึ้นกว่าเดิมจากที่เกร็งมากอยู่แล้ว
“คะ...คุณมาโรงแรมทำไมคะ”
“แล้วเธอคิดว่าปกติเวลาผู้หญิงผู้ชายเข้าโรงแรมมาด้วยกันนี่เขาทำอะไรกันล่ะ?” อินทราชไม่พูดเปล่าแต่ยังยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพลิน ยิ่งเพลินพยายามหลบ เขาก็ยิ่งอยากจะแกล้ง ผู้หญิงอะไรประหลาดจริงๆ
หากเป็นกลุ่มที่เขาเคยเจอ คงเสร็จกันเรียบร้อยไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หรือไม่ก็หล่อนอาจจะเริ่มอ่อยเขาตั้งแต่ขึ้นรถมาจนต้องแวะข้างทางเพื่อสานต่อให้ ‘เสร็จ’
เพลินประหม่าอย่างหนัก นอกจากจะไม่เคยมีใครเคยดีกับเธอได้เท่าเขาแล้วก็ยังไม่เคยมีใครรุกเธอหนักอย่างเขามากเช่นกัน
“คะ...คือ...”
“ว่ายังไงล่ะ สนใจอยากขึ้นไปดูห้องข้างบนกับฉันไหม?” เขากระซิบเสียงพร่าพร้อมพ่นลมหายใจร้อนๆ รดใบหูและต้นคอของเพลิน
“มะ...ไม่ดีกว่าค่ะ...คุณพาฉันกลับเถอะนะคะ...อย่าทำอะไรฉันเลย”
“แล้วเธอจะไปทำงานอะไรต่อ ไปเป็นเด็กเอ็นให้เขาหลอกขายตัวอีกน่ะเหรอ?”
เพลินนิ่งคิดตามที่เขาพูด เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนต่อ แต่การขายตัวให้กับเขามันก็คงไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ
“พะ…เพลิน…เพลินก็ยังไม่รู้ค่ะ”
“พูดตรงๆ ว่าฉันอยากได้เธอ ถ้าเธอตกลงเป็นของฉันฉันจะไม่ทอดทิ้งเธอสักเรื่อง ฉันจะเลี้ยงเธอและให้เงินเดือนกับเธอ รวมถึงค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่เธอต้องรับผิดชอบฉันจะดูแลให้ทั้งหมด จนกว่าฉันจะเบื่อเธอแล้วถ้าฉันเบื่อฉันก็จะให้เงินเธอก้อนสุดท้ายไปเริ่มต้นชีวิตใหม่...สองล้าน”
“อะไรนะคะ!”
- ผู้เขียน
