เมื่อสามีของฉัน เป็นตัวร้าย (ฮาเร็ม)

หยาดน้ำฝนกำลังโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า เธอมองทางด้านหน้าไม่ชัดเพราะมันพร่ามัวไปด้วยน้ำตาและน้ำฝน ท้องฟ้านั้นหม่นหมองรวมไปถึงอารมณ์ของเธอด้วย  เวด้าทรุดลงกับพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ ตัวของเธอกำลังสั่นเทาไม่ใช่เพราะว่าเธอหนาวแต่เป็นเพราะว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก เธอพึ่งเข้าใจคำว่าจวนเจียนจะขาดใจก็วันนี้  หมดสิ้นแล้ว...ทุกสิ่งอย่างที่มี ชีวิตครอบครัวและธุรกิจต่างๆของตระกูลฮันสันถูกทางการยึดไปจนหมดด้วยข้อหากบฏ ทั้งที่เธอและท่านพ่อที่แก่ชรามิได้ทำอะไรผิด เราถูกใส่ร้ายเพียงเพราะเราทำธุรกิจขนส่งอาวุธ ซึ่งเราดันไปขายดีเกินหน้าเกินตา ท่านหญิงดาฟเน่ มาเดลีน ที่แสนยิ่งใหญ่ ฮันสันเป็นเพียงแค่บารอนจะเอาอะไรไปสู้อำนาจของตระกลูลอร์ดที่ร่ำรวยและทรงอำนาจได้!! เวด้าเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่เศร้าหมองของท่านพ่อที่กำลังรอการแขวนคอ ผู้คุมเดินไปดึงคันโยก ร่างของท่านพ่อก็ร่วงหล่นลงไปด้านล่างโดยที่คอของท่านพ่อถูกแขวนอยู่ เราผิดอะไรกัน เธอและท่านพ่อหากินด้วยความสุจริตมาตลอด ไม่เคยมีสักครั้งที่เราจะคดโกงใคร เหตุใดถึงโดนใส่ร้ายว่าเราเป็นกบฏ องค์จักรพรรดิมิคิดจะไต่สวนพวกเราสักหน่อยหรือ? ไม่มีโอกาสใดๆให้คนต่ำต้อยเช่นเราอธิบายเลย!!  ทหารมาขนร่างของคนที่ตายโยนลงไปบนพื้น ศพมากมายกองกันเป็นภูเขา กว่าครึ่งคือคนในตระกูลฮันสันทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ข้ารับใช้หรือว่าลูกจ้าง เวด้าถูกบังคับให้เดินขึ้นไปบนลานประหาร เธอมองผู้คนและชนชั้นสูงที่มายืนดูการประหารราวกับเป็นเรื่องสนุก บางคนหัวเราะคิกคักกับการตายของผู้อื่น และหนึ่งในนั้นคือใบหน้าที่งดงามของท่านหญิงมาเดลีน ดาฟเน่ เธอสวมหมวกปีกกว้างเพื่อกันน้ำฝน ในมือของนางถือพัดปิดบังใบหน้าเอาไว้ ถึงแม้จะมองไม่เห็นริมฝีปากแต่สตรีผู้นี้กำลังยิ้มอยู่เป็นแน่!! ทำลายตระกลูของเธอแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีกงั้นหรือ!! เชือกที่เย็นเฉียบถูกนำมาคล้องที่คอของเวด้าพร้อมกับกระสอบที่ถูกโยนมาคลุมหน้าเธออย่างรวดเร็ว ความตายกำลังคืบคลานมาหาเธอแล้ว พระผู้เป็นเจ้า ข้าขอวิวอน ข้าเวด้า ฮันสัน ที่ข้าตายในวันนี้ทั้งที่ไร้ความผิด ข้ามิได้ผิดเลย แต่ทว่ากลับถูกใส่ร้าย ข้าขออ้อนวอนต่อพระเจ้าให้โอกาสข้าอีกครั้ง ขอเพียงให้ข้าได้ลืมตาขึ้นมาและแก้แค้น ให้ดาฟเน่ มาเดลีนย่อยยับลงไป  ผู้คุมได้โยกคันโยกทำให้ร่างของเวด้าร่วงหล่นลงไป... ฝนตกลงมาอย่างหนัก ทหารต่างช่วยกันขนย้ายศพไปทิ้งให้แร้งจิกกินที่ริมกำแพงเมือง ศพผู้บริสุทธิ์ที่ตายอย่างไร้ค่า.. ....... ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนักหลายวันติดต่อกัน ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน  "ท่านหญิงจะรับอาหารเช้าที่ห้องนี้หรือว่าจะลงไปทานด้านล่างคะ?" "ลงไปทานด้านล่างสิ มาแต่งตัวให้ข้าหน่อย..." ใบหน้าที่แสนจะงดงามของดาฟเน่มองที่กระจก แม้จะจ้องมองกระจกเป็นร้อยเป็นพันรอบเธอก็ไม่อาจทำใจให้ชินได้เลย!! ความรู้สึกสุดท้ายคือคอของเวด้าคือถูกบีบรัดที่คอพร้อมกับลมหายใจที่หมดลง ทว่าพอเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับมาอยู่ในร่างของมาเดลีน ดาฟเน่!! สตรีที่เธอแสนเกลียดชัง!! แถมยังอยู่ในตระกลูมาเดลีนที่แสนเลวทรามนั่นอีก!! ให้ตายเถอะ! หรือว่าพระเจ้าฟังคำร้องขอวิงวอนจากเธอ ถึงได้ส่งเธอมาอยู่ในร่างของดาฟเน่? ถ้าเธอมาอยู่ในร่างดาฟเน่ และดาฟเน่ตัวจริงอยู่ที่ไหนล่ะ? ตายไปแล้วงั้นหรือ? คำถามมากมายอยู่ในหัวของเธอเต็มไปหมด แต่ก็มิอาจกล่าวถามใครออกไปได้เลย เนื่องจากเธอกลัวว่าความลับที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างของดาฟเน่จะถูกเปิดเผย แล้วเธอจะตายอีกครั้ง เอาเถอะ ถึงอย่างไรเธอก็ได้โอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้ว ที่เธอควรจะทำก็คือการมีชีวิตต่อไปในนามของสตรีโฉดแห่งยุค ไอลาสวมชุดสีชมพูเข้มให้เธอพร้อมกับแต่งหน้าและทำผมให้เรียบร้อย วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะไปร่วมทานข้าวกับครอบครัวมาเดลีน  ตามที่ไอลา สาวใช้ประจำตัวของดาฟเน่บอก คือดาฟเน่ถูกปล้น โชคดีที่ได้ไวท์เคาน์ฟินตั้นมาช่วยพาเธอส่งไปที่โรงหมอ ศีรษะของดาฟเน่ถูกตีอย่างแรง และหมอบอกไว้ว่าเธออาจจะจดจำเรื่องราวไม่ได้เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก... นั่นอาจจะดีแล้ว เพราะในตระกูลมาเดลีน เธอเคยเห็นเพียงแค่ดาฟเน่และลาร์ซเท่านั้น คนอื่นเธอไม่เคยเห็นมาก่อน "วันนี้ลงมาทานข้าวด้วยกันได้สินะดาฟเน่ มาเถอะ..มานั่งข้างลาร์ซ" เธอก้มหน้าให้สตรีสูงวัยที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ หากเดาไม่ผิดนี่น่าจะเป็นท่านหญิงสเตล่า แม่เลี้ยงของลาร์ซสามีเธอ "ข้าหวังในใจว่าอาการเจ็บป่วยของเจ้าจะรักษาหายโดยไว เพราะอีกสามวันจะเป็นงานเลี้ยงฉลองแต่งตั้งในพระราชวัง เจ้าควรจะต้องเข้างานเป็นเพื่อนของลาร์ซ" ดาฟเน่ที่เธอรู้จักคือสตรีที่ไร้รอยยิ้ม เพราะฉะนั้นเธอควรจะดึงหน้าให้ตึงและตอบรับด้วยความสง่างาม "ทราบแล้วค่ะ" "ข้าคิดว่าเจ้าควรจะรักษาอาการให้หายดีเสียก่อน เพียงแค่งานเลี้ยง ข้าไปคนเดียวได้!" ลาร์ซกล่าวพร้อมทั้งรวบช้อนส้อมเอาไว้ในจาน "ข้าอิ่มแล้วครับ ขอตัวก่อน" เขากล่าวจบก็ลุกขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ท่านหญิงสเตร่ามองตามไม่วางตา สายตาของหญิงชรามันบ่งบอกว่าเธอกำลังไม่พอใจ "บางทีข้าก็คิดนะ ว่าเจ้าควรจะหย่ากับเขาและแต่งงานกับลาม่อนหรือว่าลูอิสแทน!! ในชีวิตของข้ามีอยู่ไม่กี่อย่างที่ข้าทำสำเร็จและหนึ่งในนั้นคือการได้เจ้ามาเป็นลูกสะใภ้ เจ้าคือสตรีที่ดีพร้อมในทุกด้าน แต่ดันต้องมาเป็นภรรยากับชายที่ไร้จิตใจเช่นลาร์ซ เหอะ! ช่างน่าเสียดาย!" อย่างน้อยความสัมพันธ์ของดาฟเน่กับท่านหญิงสเตล่าก็ดูไม่แย่อย่างที่คิดเอาไว้ละมั้ง.. "ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าจะคอยโน้มน้าวใจของลาร์ซเองค่ะ" "ดาฟเน่ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องไปร่วมงาน จะมีพิธีแต่งตั้งลอร์ดและเคาน์ องค์จักรพรรดิเป็นสหายเก่าของเจ้า เจ้าควรจะแสดงน้ำใจเอ่ยชื่อของลาม่อนและลูอีสไปบ้างสิ ถึงอย่างไรตระกูลนี้พวกเขาทั้งสองก็มิได้ปกครองอยู่แล้ว ถือว่าเห็นแก่หญิงชราเช่นข้าสักครั้ง" นั่นไง ท่าทางหญิงชราผู้นี้ดูเป็นงูพิษขึ้นมาทันที สุดท้ายก็หาประโยชน์จากดาฟเน่สินะ "ข้าจะลองดูค่ะ ท่านแม่โปรดวางใจ" "คิดเอาไว้แล้วว่าข้าพึ่งพาเจ้าได้จริงๆด้วย!" ในที่สุดการทานข้าวที่แสนจะอึดอัดก็จบลงสักที เพราะท่านหญิงสเตล่ามีนัดไปงานเลี้ยงน้ำชากับสหาย ไอลาพาเธอมานั่งที่สวนกุหลาบด้านหน้าคฤหาสน์ "ข้าเห็นว่าท่านหญิงดูไม่ค่อยสดใส ท่านชอบดอกไม้มากที่สุด การมาที่นี่อาจจะช่วยให้ท่านอารมณ์ดีขึ้นไม่มากก็น้อย..." "อืม ขอบคุณนะไอลา ต่อไปนี้จัดสำรับขึ้นไปบนห้อง ข้าจะไม่ลงมาทานข้าวด้านล่างอีกแล้ว!" ไอลาหัวเราะเบาๆ "ค่ะ แบบนี้ค่อยสมกับการเป็นท่านหญิงหน่อย" "ปกติแล้วข้าทำอะไรงั้นหรือ?" "ปกติแล้ว...ท่านหญิงจะออกไปที่บ่อนค่ะ ช่วงดึกก็ไปที่บาร์เพื่อดื่มเหล้า กว่าจะกลับเข้าคฤหาสน์ก็ช่วงเช้าของอีกวัน บางทีท่านก็พ่อหนุ่มหล่อกลับมาด้วย จริงสิท่านหญิงมีคฤหาสน์เมอลินเป็นของตัวเองด้วยนะคะ ที่นั่นมิใช่สินสมรสแต่เป็นของท่านหญิงเพียงผู้เดียว" อ่า ดาฟเน่นี่เป็นผู้หญิงที่แย่กว่าที่คิดเอาไว้จริงๆด้วยสินะ "แล้ว...ความสัมพันธ์ของข้ากับท่านลอร์ด?" ไอลายกยิ้ม "ท่านทั้งสองไม่เคยนอนร่วมห้อง ไม่เคยเข้าหอและไม่เคยทานข้าวร่วมกันเลยค่ะ เมื่อเช้านี้คือครั้งแรกที่ท่านทั้งสองทานข้าวร่วมกัน" ดาฟเน่ยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ความสัมพันธ์น่าปวดหัวเช่นนี้แล้วทำไมดาฟเน่ไม่หย่าให้รู้แล้วรู้รอดไปนะ เธอมาทนอยู่กับลาร์ซทำไมกัน เป็นครั้งแรกที่เธอไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน "ดาฟเน่ มาอยู่นี่เอง!!" มีบุรุษใบหน้าหล่อเหลาวิ่งมาหาเธอ เขาโอบกอดเธอเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มทั้งสองข้างอย่างคิดถึง เธอพยายามผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลย!! "เหตุใดถึงผลักไสข้า พอข้ารู้ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บข้าก็รีบกลับมาที่นี่ทันทีเลยรู้ไหม เป็นอะไรมากรึเปล่า ครั้งนี้เป็นฝีมือพี่อีกแล้วใช่ไหมที่ส่งคนไปทำร้ายเจ้า!!" ดาฟเน่ชะงักเล็กน้อย "ขอโทษนะ คือข้าถูกตีที่หัวทำให้ความทรงจำมันขาดหายไป ว่าแต่..เจ้าเป็นใครกัน?" "พระเจ้า...ข้าลูอีสไง นี่เจ้าจำข้าไม่ได้งั้นเหรอ!!" ดาฟเน่ส่ายหน้าเบาๆ ลูอีสอุ้มเธอขึ้นมาพร้อมกับพาเธอหลบไปที่พุ่มไม้ เขาดันเธอให้นอนราบไปกับพื้นพร้อมกับก้มหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากกับเธออย่างรุนแรง เขาใช้ลิ้นไล้ไปตามไรฟันเพื่อให้เธออ้าปากออกมาให้ลิ้นของเขาเข้าไปด้านในปากเธอได้ง่าย ลูอีสรวบมือของเธอขึ้นไปไว้ที่เหนือหัวราวกับว่าเขารู้ล่วงหน้าว่าเธอจะขัดขืน ลิ้นของเขาพยายามอย่างยิ่งที่จะปลุกเร้าลิ้นของเธอ  "อื้อ!!" เธอส่งเสียงครางในลำคอเพื่อประท้วงการกระทำของเขา จนลูอีสยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักพร้อมกับโอบกอดเธอเอาไว้ "เจ้าชอบที่สุด เวลาที่เราร่วมรักกันในสวน และที่ตรงนี้คือหน้าห้องทำงานของท่านพี่ เรามาร่วมรักกันบ่อยๆตรงนี้ ตอนที่ท่านพี่ทำงาน..." อ่า...ดาฟเน่ สตรีสารเลว!!