คลั่งรักร้ายนายมาเฟีย

ปัง! "อ้าก..." "พนา อย่าทำแบบนี้เลยนะพวกเราก็เพื่อนกันทั้งนั้น" บวรยศที่หน้าซีดเผือดเอ่ยปรามเพื่อนที่กำลังเหนี่ยวไกไปยังชายอีกคนตรงหน้าและเป็นเพื่อนสนิทของเขาเช่นกัน "นายเลือกเอาบวรยศ ว่าจะอยู่ฝั่งฉันหรือฝั่งอาโหยว ถ้าอยู่ฝั่งอาโหยวก็รีบเก็บข้าวของออกไปจากบ้านของนายซะ" "พนา นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันยอมนายทุกอย่างแต่นายกลับมาหักหลังฉันแล้วฮุบกิจการเรียกค่าคุ้มครองไปเป็นของนายเองคนเดียวเนี่ยนะ" อาโหยวเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตามือกุมบาดแผลที่ถูกยิงตรงขาเอาไว้ "มันช่วยไม่ได้เว้ย อาโหยว นี่มันแผ่นดินไทย นายใหญ่เขาต้องการ ฉันเรียกเงินจากนายไปนายก็ไม่มีจ่าย ฉันก็ได้หาหุ้นส่วนใหม่ที่มีทุนหนากว่าสิวะ หึ" "พนานายเรียกฉันตั้งหนึ่งล้านบาท ฉันจะเอาที่ไหนมาให้นาย ทุกวันนี้น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่ากันทั้งนั้น ขอร้องล่ะพนาลูกฉันยังเล็กนักอย่าเพิ่งให้ฉันไปตอนนี้เลยนะพนานะ ได้โปรด" "ช่วยไม่ได้โว้ย ลูกฉันก็ยังเล็กเหมือนกัน รีบเก็บข้าวของแล้วออกไปจากที่นี่ซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน เห้ย รื้อของอาโหยวและครอบครัวออกให้หมดอย่าให้เหลือ" "ครับลูกพี่" ชายชุดดำแปดคนรับคำสั่งรื้อข้าวของในบ้านของอาโหยวโยนออกไปนอกถนนเพื่อขับไล่ "ไม่ พนา อย่าทำแบบนี้เลยลูกเมียฉันเขาไม่รู้อะไรด้วยเลยสักนิด" "นั่นมันเป็นปัญหาของนาย เร่งมือเข้า" "บวรยศทำอะไรสักอย่างสิ พนามันกำลังขายพวกเราให้กับต่างชาตินะ" "กรี๊ด! นี่ปล่อยฉันนะ เฮีย เฮีย อยู่ไหน ช่วยเกศด้วย" "เกศสุวรรณ!" "ขอโทษนะอาโหยวลูกฉันก็ยังเล็ก และเขาก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน" บวรยศหันหลังปาดน้ำตา เดินตามพนาออกจากบ้านของอาโหยวไป "อาเกศเธอไม่เป็นไรใช่ไหม" "เฮีย เฮีย ถูกยิง ฮือๆ ทำไมคะ ทำไมพี่พนาถึงทำเฮียกับเกศอย่างนี้" "ไม่เป็นไรนะอาเกศเธอกับลูกปลอดภัยฉันก็ดีใจแล้ว เรื่องอื่นช่างมันรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน รีบเก็บของเถอะเราจะไปจากที่นี่กัน" "เฮีย แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนญาติพี่น้องก็ไม่มี ฮือ" "ขึ้นรถไฟไปยังไงก็ต้องมีทางแน่ หากรั้นที่จะอยู่ที่นี่ไปก็มีแต่ตายกับตาย สักวันเกศสุวรรณ สักวันเราจะมาเอาทุกอย่างที่เป็นของเราคืน" อาโหยวมองไปยังประตูด้วยสายตามุ่งมั่นปนเคียดแค้นโอบกอดผู้เป็นภรรยาที่อุ้มลูกน้อยวัยห้าเดือนบนตักเอาไว้ เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา "ฮือ อาเฮีย" สองคนเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าใบใหญ่เดินขึ้นรถไฟพร้อมน้ำตา ยี่สิบสองปีผ่านไป "สุขสันต์วันจบการศึกษา... เย่ ในที่สุดพวกเราก็สอบเสร็จกันเสียที" บัววิคตอเรียหญิงสาว ผมยาว ใบหน้าประดั่งฟ้าประทานชูกระป๋องน้ำอัดลมรสส้มขึ้นเพื่อฉลองวันสอบวันสุดท้ายของเธอและเพื่อนๆ "ดีจริงๆ เลยน๊า(ลากเสียง) คนที่ไม่ต้องกังวลเรื่องสอบผ่านไม่ผ่านเนี่ย ไม่เหมือนฉันที่ต้องมาคอยลุ้นผลสอบว่าจะผ่านหรือเปล่าอยู่ทุกปี" วาทิยาเพื่อนสนิทของบัววิคตอเรียบ่นอุ๊บ เมื่อไม่มั่นใจในผลสอบของตัวเอง "แล้วแต่ละปีผ่านไหมล่ะ ยายวา" "ก็ผ่าน" "แล้วจะกังวลไปทำไมกัน เอ้าชน" "เฉลิมฉลองกันแล้วเหรอจ๊ะสาวๆ" "อ้าว การรบ สอบเสร็จแล้วเหมือนกันเหรอ มานั่งตรงนี้ด้วยกันสิ นี่ค่ะ น้ำแดงที่ตัวเองชอบ" "ขอบคุณครับ" "แหมๆ มาถึงก็ถวายน้ำแดงกุมารทองก่อนเลยนะ น่าอิจฉาคนมีแฟนชะมัดเลยว่ะ" วาทิยาแบะปากกรอกตามองบนหมั่นไส้ผู้เป็นเพื่อนสาว "ก็หาสักคนสิจ๊ะเพื่อนวา" หญิงสาวพูดไปด้วยหันมายิ้มหวานใส่ผู้ที่เรียกว่าแฟนไปด้วย "ถ้ามันหาง่ายๆ ได้ ฉันก็คงมีไปนานแล้วไหม" "ตัวเองไม่สวยก็ยอมรับเถอะว่ะไอ้วา ฮ่าๆ" ชายคนหนึ่งที่นั่งข้างๆ เธอเอ่ยขึ้น "มึงก็ยังไม่มีแฟน แสดงว่ามึงก็ยอมรับว่าขี้เหร่ด้วยงั้นเถอะไอ้โจทย์" "กูหล่อ และกูก็รู้ด้วยว่ามีคนแอบชอบกู กูรอให้มันมาสารภาพรักอยู่เนี่ย" "โห หลงตัวเองขั้นสุดว่ะ" วาทิยาแบะปากใส่ตั้งโจทย์ สองคนนี้มักจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง "กูงงมาก พวกมึงชอบกันแต่ทำไมถึงไม่สารภาพรักกันวะ เจอกันทีไรกัดกันตลอด" ชนะศึกที่นั่งโอบไหล่บัววิคตอเรียเอาไว้เอ่ยถามออกมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว และคำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม "เห๊อะ หน้าตาอย่างไอ้โจทย์แถมยังปากหมาอีกอย่างนี้เนี่ยนะ ใครจะไปรักลง ชิ" "เออๆ หน้าตาชี้เหร่อย่างยายวาเนี่ยนะใครจะไปรักลง ว่าแต่ขอน้ำเขียวหน่อยสิเถียงกับมึงมากคอแห้งเลย" "เอ้า เอาไปกินสิเปิดไว้ให้แล้ว" วาทิยายื่นกระป๋องน้ำเขียวพร้อมดื่มเปิดไว้ให้เป็นที่เรียบร้อยแล้วให้กับคนปากหมาที่อยู่ตรงหน้า แม้ไม่ได้บอกว่ารักหรือชอบกันแต่การกระทำของทั้งสองคนก็ชัดเจนว่าต่างคนก็ต่างมีใจ แม้จะประกาศตัวว่าโสดทั้งคู่ แต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยเปิดใจคบกับใครเลย เพื่อนๆ ทุกคนส่ายหัว ต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ที่คำตอบออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง คือรักกันไม่ลง แต่การกระทำตรงข้ามทุกทาง "บัว ตอนนี้พวกเราเรียนจบแล้วเดี๋ยวรบจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดสักพัก อยู่ทางนี้ดูแลตัวและใจให้ดีนะครับ อย่าให้ใครขโมยไปได้" "อื้ม ต้องห่างกันแล้วจริงๆ สินะ" "ไม่นานหรอก รบอาจจะไปๆ มาๆ ระหว่างที่โน่นกับมาหาบัวที่นี่น่ะ แต่หกเดือนต่อจากนี้คงยังไม่ได้มา เพราะต้องฝึกงานกับที่ทำงานป๊าก่อน" "อืม บัวเข้าใจการรบนะ เข้าใจทุกอย่างเลย" "ขอบใจมากนะบัวที่เข้าใจรบ ขอบใจที่ไม่เรียกร้องอะไรเลย ขอโทษที่ไม่เคยพาไปเปิดตัวเพราะป๊ากับม้าค่อนข้างจริงจังเรื่องมีแฟน รบเลยไม่เคยพาไปเปิดตัวสักครั้ง" "เข้าใจแล้วๆ จะพร่ำขอโทษและขอบคุณกันไปถึงไหนกัน ไม่สะดวกก็คือไม่สะดวก บัวเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง ไม่เคยพารบไปเจอกับที่บ้านสักครั้ง ก็เพราะคุณพ่อกับคุณแม่เองก็จริงจังเรื่องนี้เหมือนกัน" "เราสองคนนี่มีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่างเลยนะครับ" "ใช่ค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะว่าบัวจะเปลี่ยนใจ หรือบัวจะเปลี่ยนไป ขอให้รบรักและเชื่อใจบัว เหมือนที่บัวรักและเชื่อใจการรบนะคะ" "ครับ" "แหวะ หวานเลี่ยนว่ะ รักฉันจะมีแต่เธอ หื้อ ฮือ" พวกเพื่อนๆ ต่างแซวสองหนุ่มสาวยกใหญ่ที่หวานกันออกหน้าออกตา ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีสองที่ตกลงคบกัน การรบยังคงเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่วันแรกยังไง ในวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น แม้จะมีอุปสรรคที่ใหญ่มากที่เรียกว่าครอบครัวขวางกั้นอยู่ แต่ทั้งสองคนก็ฟันฝ่ามาด้วยกันได้ถึงสามปีแล้ว บัววิคตอเรียถูกเลี้ยงประหนึ่งไข่ในหิน ที่บ้านมีกฎเยอะแยะมากมายที่สร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องเธอ เช่น ห้ามกลับบ้านหลังสองทุ่ม ห้ามพักค้างคืนหากจะพักต้องมีพี่เลี้ยงไปด้วย มีกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยก็ต้องมีพี่เลี้ยงอยู่ด้วย ทำให้หญิงสาวอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ โชคดีที่มีวาทิยาที่คอยแก้ไขสถานะการณ์ให้เวลาที่เธอต้องการไปกับชนะศึกหรือการรบที่กฎระเบียบก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่มากนัก เช่น เวลาสองทุ่มต้องคอยรับโทรศัพท์จากทางบ้าน หากมีกิจกรรมต้องเปิดมือถือทิ้งเอาไว้ให้ทางบ้านได้ยินเสียงหรือเห็นว่ากำลังทำอะไรอยู่และที่สำคัญชนะศึกต้องห้ามมีแฟนเป็นอันขาด เพราะจะเป็นจุดอ่อนของเขาในอนาคต แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวถึงต้องทำถึงขนาดนี้ แต่ทั้งสองก็เข้าใจในกฎของกันและกันเป็นอย่างดีจึงทำให้รักกันด้วยใจที่บริสุทธิ์ และรอเวลาที่จะได้ครองรักกันอย่างเป็นอิสระในซักวันหนึ่ง ........... เปิดเรื่องมาแล้วคร้า ดราม่าอิโรติกเหมือนเคย ฝากพ่อหนุ่มการรบ กับ แม่สาวบัววิคตอเรียด้วยนะคะ เรื่องนี้รวมซีรี่ย์กับนักเขียนมากความสามารถหลายท่านในชุด มาเฟียที่รัก ยังไงฝากติดตามผลงานของอรอินทุ์ด้วยนะคะ รักและเอ็นดูน้อง กดไลค์ กดใจ กดดาวรีวิวให้หน่อยนะคะ หรือจะให้ทิปเล็กๆน้อยๆ อรอินทุ์ก็ดีใจแล้วค่ะ สุดท้ายนี้ รักท่านนักอ่านทุกท่านมากๆ คร้า ?