พรหมลิขิตรักซาตาน

แสงสีส้มอ่อนๆ ในยามเช้าพัดผ่านม่านสีอ่อนที่โบกพลิ้วไปตามแรงลม แสงแดดในยามเช้าทอประกายสาดส่องให้เห็นร่างบางอรชรนอนแน่นิ่งบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ ไม่นานนักหญิงสาวเริ่มขยับกายอย่างอ่อนแรงในชุดนอนกระโปรงสีขาวดูสะอาดหูสะอาดตายิ่งนัก ขนตางอนยาวค่อยๆ พยายามลืมตาขึ้น เธอมองสถานที่ที่รู้สึกแปลกประหลาดไป ความรู้สึกอาการเจ็บที่ศรีษะทำให้หญิงสาวยกมือขึ้นมาจับที่ขมับพบว่าถูกพันด้วยผ้าพันแผลรอบศรีษะ เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แต่ก็พยายามเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ก่อนจะหันไปอีกทางเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนนึงยืนหันหลังให้หล่อนอยู่ เหมือนพอรู้ว่าหล่อนรู้สึกตัวชายดังกล่าวจึงหันหน้ามา ใบหน้าคมคายคิ้วหนาดกดำกับจมูกโด่งเป็นสัน แต่แววตาของเขาที่จ้องมองมา กลับทำให้หล่อนรู้สึกหนาวขึ้นอย่างรู้สึกได้ เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครทำไมถึงได้มองเธอด้วยสายตาอยากจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนี้ หล่อนคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย "ไง! ทำไมไม่ตายไปเลยล่ะ! "ประโยคแรกที่เธอได้ยินกับคนแปลกหน้าทำเอาสั่นกลัวขึ้นมา น้ำเสียงเหมือนเกลียดชังเธอมานานเป็นร้อยๆ ปี "ฉะ ฉันหิวน้ำ"เธอพูดออกมาด้วยเสียงแหบซ่านตอนนี้รู้สึกคอแห้งเหมือนไม่ได้มีอะไรลงคอมานาน แต่ชายตรงหน้ายังคงยืนจ้องมาไม่กระดิกไปไหน น้ำเสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาร่างบางอ้อนแอ้นของหญิงสาว "พอใกล้ตายถึงกลับมาหาฉันหรอห๊ะ! ปลายฝน! " น้ำเสียงทรงพลังพูดออกมาพร้อมสายตาดุดันจ้องมองผู้หญิงที่เพิ่งได้สติฟื้นขึ้นมา หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าอย่างแปลกใจเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดจาแบบนี้กับเธอ "คุ คุณเป็นใครหรอค่ะทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้ แล้วฉันเป็นใครหรอค่ะ" หญิงสาวร่างบางอรชรถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอจู่ๆ ก็ปวดหัวขึ้นมา "ไม่ต้องมาตอแหล เลิกเสแสร้งสักทีผู้หญิงอย่างเธอคิดหรอว่าฉันจะเชื่อ! " ครั้งนี้คนที่ถูกเรียกว่า 'ปลายฝน' เริ่มหวาดกลัวชายตรงหน้าเธอพยายามยันกายขยับตัวหนี แต่ทว่ามือหนาของ 'เหมันต์'กลับกระชากขาเธอพร้อมดึงอย่างแรงจนเธอสะดุ้งตกใจ "ออกไปนะ คุณเป็นใครทำไมทำกับฉันแบบนี้! "เธอพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มกัดฟันเมื่อได้ยินที่เธอเอ่ยปากไล่เขาออกมา "ฉันเป็นใครน่ะหรอ! ผัวเธอไงปลายฝน ผัวหน้าโง่ที่ถูกเธอสวมเขาให้อย่างหน้าด้านๆ ผู้หญิงสำส่อนมักมากอย่างเธอ ฉันขยะแขยงที่สุด! " พอได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวทำหน้าตกใจอย่างไม่เชื่อหู ผู้ชายคนนี้เป็นสามีเธองั้นหรือทำไมเธอไม่รู้สึกคุ้นเขาเลยสักนิด ยิ่งพยายามคิดเธอยิ่งปวดหัวสองมือยกขึ้นมาบีบขมับอย่างเจ็บปวด "กรี้ดดดดด ปวดหัวฉันปวดหัว! "เธอร้องออกมาจนเหมันต์มองอย่างตกใจ ก่อนภาพสีดำจะตัดลงหญิงสาวเป็นลมหมดสติไป "เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณเหมันต์! "เสียงแม่บ้านวัย40กว่าปีรีบเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงอดีตคุณผู้หญิงร้องออกมา "ไม่รู้ว่าตายไปรึยัง ฝากดูด้วยนะป้าอ้อยผมมีเรื่องต้องไปทำไม่มีเวลามาสนใจอะไรไร้สาระแบบนี้หรอก"ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะกระทืบเท้าออกจากห้องนอนไป ป้าอ้อยมองตามอย่างถอนหายใจเธอรู้เรื่องทุกอย่างดีไม่แปลกที่เหมันต์จะโกรธเกลียดปลายฝนขนาดนี้