"วานเรียกพี่ทานน์สิ พี่รู้สึกดีทุกครั้งนะ”

559 คำ

ธัตทานนท์ เดินเลี่ยงออกมาจากหญิงสาวข้างกาย อย่างเรียบง่าย แต่ทุกก้าวของเขา กลับแฝงความมั่นคงและชัดเจน เขาเอ่ยเพียงเสียงเบา แต่ปลายคำแฝงความเด็ดขาด “วันนี้ผมมีประชุมช่วงบ่าย คงไม่สะดวกไปด้วยจริง ๆ" หญิงสาวหน้าเศร้าเล็กน้อย รู้สึกผิดหวังแต่ก็ยอมถอยออกไปอย่างว่าง่าย แววตาเศร้าแวบหนึ่งสะท้อนว่าการปฏิเสธของเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ ทานน์หันกลับมาทางวันวา สายตาของเขาเรียบเย็น แต่แฝงความตั้งใจและจับจ้อง เหมือนทุกเสี้ยววินาทีที่ได้เห็นเธอ ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ออกไปทานข้าวข้างนอกกันเหรอครับ ขอผมไปด้วยได้ไหม” วันวาเงยหน้าสบตาเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเหลือบมองลูกน้องในแผนก ทุกคนต่างเกรงใจและมองมาอย่างเคารพ ไม่มีใครกล้าเอ่ยทัดทาน ความเงียบเล็ก ๆ ในห้องทำงาน แผ่วเบาแต่ชัดเจน วันวาสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมความใจเย็นก่อนตอบ น้ำเสียงของเธอยังคงเรียบ แต่แฝงความยอมจำนนอย่างไม่อาจปฏิเสธ “ค่ะ…ได้เสมอสำหรับผู้บริหาร” ทานน์ยิ้มบาง ๆ ราวกับพอใจ และเก็บความรู้สึกตื่นเต้นนั้นไว้ภายใน ทุกก้าวที่เดินเคียงข้างวันวา หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่อาจควบคุม สายตาไม่เคยละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว ทั้งความหวง ความเอาใจใส่ และความคิดถึงทั้งหมดผสมผสานกัน ทำให้ช่วงเวลาเดินออกไปทานข้าวนี้ กลายเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าของเขา --- วันวาขับรถออกมาอย่างตั้งใจ สายตาจับจ้องถนนข้างหน้า มือกุมพวงมาลัยแน่น ขณะเดียวกันก็ระแวดระวังคนที่นั่งข้าง ๆ ทานน์นั่งตรงเบาะโดยไม่ขยับตัวมากนัก แต่อารมณ์เขาชัดเจนในสายตา ที่คอยสอดส่ายมองวันวา วันวาเอ่ยเสียงหงุดหงิด พร้อมเอียงคอทำหน้างุ่นง่าน “คุณจะตามมาด้วยทำไมคะ ทำไมไม่ออกไปกับคนสวยคนนั้น เธอคงจะเสียใจแย่” ทานน์หัวเราะเบาๆ พลางยักคิ้วเล็กน้อย “เอ…หรือว่าวานกำลังหึงพี่คะ ? แบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่า?” น้ำเสียงเขาแฝงความหยอกล้อและรอยยิ้มบางๆ ทำให้วันวาต้องเบิกตาเล็กน้อย วันวาเหลือบมองเขาอย่างลำคาญ “ไม่ได้หึงนะคะ แค่ลำคาญ วานลำคาญค่ะ ..พี่ตามวอแวไม่หยุด” เธอพยายามไม่ให้สีหน้าสะท้อนความรู้สึกหวั่นไหว แต่มือที่จับพวงมาลัยแน่น กลับสั่นเล็กน้อย ทานน์เอียงตัวเล็กน้อยเข้าหา รอยยิ้มขี้เล่นยังอยู่บนใบหน้า “พี่เหรอ...วานเรียกพี่ทานน์สิ พี่รู้สึกดีทุกครั้งนะ” เขาเอ่ยเสียงนุ่มและเงียบพอให้เธอได้ยิน ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจเขา วันวาส่ายหัวแรง ปากเม้มแน่น “โอ๊ย หงุดหงิดค่ะ คุณ…คุณธัตทานนท์ ..เลิกป่วนฉันสักที” แต่แม้จะบอกให้เลิกป่วน ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อเล็กน้อย และริมฝีปากสั่นราวกับพยายามกลั้นยิ้ม ทานน์หัวเราะชอบใจ มองเธอด้วยสายตาอบอุ่นและเอ็นดู ความเงียบระหว่างทางกลับกลาย เป็นความสนิทสนมอย่างไม่ตั้งใจ แม้วันวาจะพยายามข่มความรู้สึกหงุดหงิด แต่หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ---

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more