บทที่6 แผนร้าย

2091 คำ

"ขับตามไป" ฉันสั่งคนรถขับพร้อมกับกระโดดเข้ารถด้วยสภาพเหงื่ออาบร่างเพราะเขินตัวม้วน ตั้งแต่อยู่ในลิฟต์กลิ่นเขาหอมจนอยากแช่งให้ลิฟต์ขัดข้องจริงๆ เราจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้วฉันแสดงละครให้ขาแข้งอ่อนแรงและเป็นลมล้มพับไปเลย แต่ลิฟต์มันไม่ขัดข้องนี่สิ! เซ็ง! ฉันมองไปยังรถหรูด้านหน้าด้วยใจระทึกก่อนจะภาวนาให้เข้าเลี้ยวเข้าสู่คลับบาร์ต่างๆ ข้างถนน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ขับผ่านไปแล้วสามร้าน "คุณรักครับ…" "ลุงเงียบไปเลย! ขับไป ห้ามถาม! ถ้าป๊ารู้ลุงตกงานแน่! " ฉันข่มขู่ลุงขับรถประจำตัวด้วยอารมณ์แหย่เล่น เอาจริงๆ ไม่กล้าทำอะไรลุงเขาหรอก ลุงเขาขับรถให้ฉันตั้งแต่จำความได้ "เหมือนเขาจะรู้นะครับว่าคุณรักกำลังตามเขาอยู่" "เหรอ? " ไม่เนียนเหรอเนี่ย "ไม่ต้องตามแล้ว ขับไปเรื่อยๆ เลย" ฉันนั่งไหล่ห่อพิงกระจกรถก่อนจะใช้ความคิดต่างๆ เมื่อรถส่วนตัวขับแซงรถหรูไปแล้ว ช่างมัน! วันนี้ไม่เป็นไรวันข้างหน้ายังมี ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำด้วยสิ แวะดื่มแก้วสองแก้วก็คงจะพอ ฉันสั่งให้ลุงจอดหน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่งทันที สองเท้าก้าวเข้าไปยังแสงสีเสียงสุดอลังในย่านอย่างเฉิดฉายและคงจะเป็นฉันที่อายุน้อยสุดในร้านนี้จนสายตาทุกคู่แทบจะจับจ้องด้วยความอิจฉา บางคู่แทบจะลากฉันไปกลืนกิน แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรฉันได้เพราะเขตนี้ป๊าฉันปกครองอยู่จ้ะ เฮ้อ! อุตส่าห์แต่งตัวสวยและจัดเต็มสุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า ฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาดื่มย้อมใจรวดเดียวสองแก้วแต่ก็ไม่สามารถทำให้ฉันมึนงงได้ ฉันยืดหลังมือเมื่อหางตาเห็นใครบางคนที่คุ้นตาจนต้องเหลียวมองคอแทบหัก ผู้ชายคนนั้นคือหลิวซุ่ยจริงๆ ด้วย เฮ้ย! เป็นไปได้ยังไง หรือว่าเขาแอบฉันมา...หลงรักฉันแล้วสินะ ฮ่าๆ ฉันหัวเราะในลำคอเบาก่อนจะแสยะยิ้มร้ายๆ ออกมาเมื่อในหัวมีแผนชั่วกำลังทำงานอย่างดี ภาพต่างๆ ประมวลเป็นช็อตๆ ซ่าาาาา เหล้าสีสดถูกราดบนเสื้อผ้าด้วยน้ำมือของตัวเอง แค่นี้กลิ่นเหล้าก็ฟุ้งกระจายแล้ว เสร็จฉันแน่! ชลธี พาร์ท กูนั่งดื่มในคลับแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ตั้งแต่มะลิหายจากกูไปการงานไม่ค่อยลงมือทำ สิ่งรอบข้างไม่ค่อยสนใจ ติดแต่ดื่มอย่างเดียว ดื่มเพื่อให้ลืมเธอ...แต่พอตื่นขึ้นมาภาพต่างๆ ก็หวนกลับมาอีกครั้ง กูดื่มเหล้าประชดชีวิตอย่างหมดหวัง ทุกท้ายก็ล้มเหลวอีกตามเคย ครอบครัวที่กำลังจะสร้างก็หายไป "หลิวซุ่ยครับ...พรุ่งนี้" "เออ! กูรู้แล้ว" กูกระแทกแก้วเหล้าลงโต๊ะด้วยความโกรธ ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปยังภาพไอ้ฆาตกรเฮงซวยตัวนั้นด้วยความเกลียดและแค้นเต็มอก! พรุ่งนี้แล้วสินะ.. คือวันตายของมัน! "อย่าลืมส่งชิ้นส่วนของเพื่อนมันไปให้ไอ้พิพักตร์ดูด้วย! " กูยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ คิดว่าหนีกฎหมายไปได้แล้วโชคดีเหรอ แต่มึงหนีกูไม่พ้นหรอก! รวมถึงไอ้คนที่ช่วยมึงหลุดคดีด้วย จำไว้! คนอย่างกูจะไม่ปล่อยให้คนชั่วหลุดมือไปหรอก! กูจะเอาให้ถึงที่สุด ใครที่ช่วยมันกูก็จะเอาให้ถึงตายหรือทรมานเหมือนกับที่กูเป็น! "ให้ผมสืบถึงคนในครอบครัวมันไหมครับ" เสี่ยวหลงเอ่ยถาม "ไม่ต้อง! กูไม่อยากดึงใครมาตายเพราะมัน! " กูปฏิเสธเสียงแข็ง "คนอื่นไม่เกี่ยว มีแค่กูกับมันเท่านั้น! " กูคว้าขวดเหล้าตรงหน้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนจะขว้างมันกระแทกกับผนังจนแตกกระจายเพื่อดับอารมณ์ตัวเอง "ผมว่าหลิวซุ่ยพอเถอะครับสำหรับวันนี้" เสี่ยวหลงเรียกสติพร้อมกับดึงขวดเหล้าออกจากปากกู "มึงอย่าเสือก! " กูผลักมันออกห่างก่อนจะขว้างแก้วเหล้าใส่หน้ามันจนเลือดไหลเป็นทางยาว "ผมจะเสือกทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ! " "ไอ้เสี่ยวหลง! " กูชี้หน้ามันอย่างโกรธจัดแต่ต้องข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนสนิทของมะลิ กูยิงแสกหน้ามันแล้ว "เพราะจัสมินขอร้องให้ผมดูแลคุณให้ดีที่สุด…" "มะลิตายไปแล้วเว้ย! มึงยอมรับข้อดีสักที" กูกระชากคอเสื้อมันพร้อมกับจ้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย คำพูดเมื่อสักครู่คือคำพูดของมันที่เคยกล่าวเอาไว้ให้กูรู้ตัวแต่กูไม่เคยทำได้สักครั้ง "มะ..มึงจะพูดออกมาทำไมเสี่ยวหลง" กูปล่อยคอเสื้อมันเป็นอิสระก่อนจะยกมือทั้งสองมาปิดใบหน้าตัวเองเอาไว้ "มึงพูดออกมา...กูจะลืมเธอลงได้ยังไงวะ" กัดฟันกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองแม้น้ำตาจะไหลนองหน้าก็ตาม เมียกูเพิ่งจะเสียไม่ถึงเดือน จะให้กูลืมเธอเร็วได้อย่างไร ไม่มีใครทำได้หรอกโดยเฉพาะคนอย่างกู "กลับเถอะครับ" กูเดินออกจากคลับอย่างเลื่อนลอยก่อนจะพิงแผ่นหลังเข้ากับรถหรูตัวเองแหงนหน้ามองฟ้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยู่ตรงนั้นมีความสุขไหมครับ...มะลิ เฮียที่อยู่ตรงนี้ไม่มีความสุขเลยนะ อย่าใจร้ายเกินไปได้ไหม อย่าปล่อยให้เฮียทรมานอย่างนี้สิ มะลิไม่เคยใจร้ายกับเฮียเลยนะ แต่ทำไมครั้งนี้ถึงทำกับเฮียได้ล่ะ ไม่รักเฮียแล้วเหรอ? ถ้ายังรักเฮียอยู่...ช่วยมารับเฮียด้วยนะ เฮียรักหนูนะ...มะลิ "หลิวซุ่ยครับ" เสี่ยวหลงเรียกสติกูให้กลับคืนมา ก่อนจะพยักหน้าให้กูมองไปยังข้างๆ กูมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในท่าทางมั่นใจและสวยในสายตากำลังถูกชายฉกรรจ์ลักพาตัวต่อหน้าต่อตาก่อนจะยัดเธอลงรถและรีบขับออกไป "ไม่ใช่เขตกู กูไม่อยากยุ่ง" กูเปิดประตูรถเข้าไปนั่งพร้อมกับลดหน้าต่างเพื่อสูบบุหรี่ ส่วนเสี่ยวหลงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะรีบเข้ามาในรถและขับออกไปทันที "วันนี้กูจะกลับบ้าน" กูบอกเสียงเรียบ ตั้งแต่วันที่มะลิเสียชีวิตกูไม่เคยกลับไปนอนที่บ้านอีกเลย เพราะกลิ่นหอมหวานของเธอยังคงฟุ้งกระจายเต็มห้องนอน มันย้อนทำกูคิดถึงเธอทุกวินาที "ครับ" กูมองไปยังท้องถนนที่โล่งในช่วงเวลาดึกดื่นพร้อมกับมองรถตรงหน้าไม่ละสายตา รถคันนี้นี่น่าที่มันลักพาตัวผู้หญิงไป นิ้วชี้เรียวยาวเคาะหน้าขาตัวเองเป็นระยะๆ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็นป้ายบอกชื่อเขตตรงหน้า เสี่ยวหลงเร่งรถให้เร็วขึ้นเมื่อรู้หน้าที่ตน เขตกู! ใครกล้าหยามเขตกูมันต้องเจอดี เอี๊ยดดดดดด! รถหรูปาดหน้ารถดังกล่าวจนทำให้มันอีกฝั่งไหลตกข้างทางไป กูหยิบปืนขึ้นมาแนบตัวก่อนจะเดินลงจากรถไปหาพวกมัน ประตูหลังถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กผู้หญิงวัยมัธยมวิ่งเข้ามาหากูในสภาพเปื้อนเลือด เธอกอดตัวกูแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมา แผ่นหลังบางสะอื้นตัวโยนจนกูต้องกอดปลอบเมื่อเธอกำลังเสียขวัญ "ฮือๆๆๆ " "ไม่เป็นไรแล้วนะ" กูลูบศีรษะทุยเบาๆ เพราะเคยชินกับการปลอบน้องสาวแบบนี้เสมอ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นสั่นกลัวยังคงดังไม่หยุดก่อนที่เธอจะเป็นลมล้มพับไป "ฝากจัดการด้วย" กูสั่งการอย่างรวดเร็วก่อนจะอุ้มร่างไม่ได้สติขึ้นรถและขับออกไปในที่สุด แต่หารู้ไม่ว่าร่างกายที่แกล้งสลบกำลังยิ้มเบาๆ อย่างชอบใจ คอนโดฯ รถหรูจอดนิ่งไม่ไหวติ่งประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าคอนโดฯ ตัวเอง พยายามเรียกสติเด็กคนนี้ก็ไม่ฟื้นขึ้นมา แต่กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งกระจายเต็มคันรถบ่งบอกให้รู้ว่าเธอคงดื่มหนักมาก กูเหลือบมองร่างเล็กๆ หลังกระจกอย่างพินิจ สงสัยคงจะโดนพวกมันมอมเหล้าเพื่อเอาไปข่มขืนและขายต่างประเทศแน่ๆ "นี่! ตื่นๆ " กูเอื้อมไปเขย่าเรียวแขนเล็กๆ ก่อนจะรีบชักกลับออกมาเมื่อมันมีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้น เหมือนโดนไฟดูด... ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงออกมาอย่างขัดใจ กูส่ายหน้าคิดหนัก เธอประคองสติตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำและกูก็ไม่รู้ว่าจะส่งเธอที่ไหน บัตรประจำตัวสักใบยังไม่มี ขืนจะให้นอนห้องกูก็ไม่ได้...เดี๋ยวเธอเข้าใจผิดว่ากูข่มขืนอีก แม่ง! กูจำใจอุ้มเธอไปยังห้องตัวเองทันที จะปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้กลัวจะเป็นอันตรายขึ้นมาอีก สวยขนาดนี้ผู้ชายอื่นคงอยากลิ้มลอง กูค่อยๆ วางร่างเธอบนเตียงนอนอย่างช้าๆ และนุ่มนวลที่สุดก่อนจะเสียหลักล้มทับเมื่ออีกฝ่ายดึงเข้าไปหา ดวงตากลมโตจ้องมองด้วยสีหน้าหยาดเยิ้ม ริมฝีปากแดงสดเผยยิ้มออกมาและกำลังดึงรั้นให้กูเข้าไปหา "รักนะคะ" น้ำเสียงออดอ้อนดังราวน้ำผึ้งเพื่อยั่วยวนให้กูจัดการเธอ คิดผิดคิดใหม่! กูไม่ชอบเด็ก! และกูไม่ชอบฉวยโอกาสใครในตอนที่ไม่รู้ตัว "ปล่อย! " กูฝืนตัวหยัดขึ้นมองไปหาเธออีกครั้งก็พบว่าเธอนั้นแน่นิ่งไปแล้ว เฮ้อ! กูถอนหายใจออกมาหนักๆ คิดผิดคิดถูกกันแน่วะที่พาเธอเข้ามาในห้องแบบนี้ เด็กผู้หญิงห้องข้างๆ ก็เสียงดังฉิบหาย แล้วนี่ยังจะพาผู้หญิงอีกคนเข้าห้องอีก ประสาทแดก! แม่งเอ๊ย! เห็นเด็กผู้หญิงไม่ได้เพราะคิดว่าเป็นน้องสาวตัวเองตลอด! สงสัยคงจะคิดถึงน้องสาวมากเกินไป กูส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะล็อกประตูห้องนอนและเดินออกจากห้องไปในที่สุด วันนี้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะกลับไปนอนที่บ้านก็ต้องกลับให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม "เหี้ยอะไรวะ! " กูสบถอย่างหัวเสียเมื่อรถเกิดขัดข้องขึ้นมาเหมือนใครชักแช่งให้เกิดเรื่องเหี้ยๆ กับตัวกู โทรศัพท์มือถือก็แบตฯ หมด แท็กซี่ก็ไม่ยอมจอดรถรับกู แม่งเอ๊ย! อย่าบอกว่าต้องนอนที่นี่… กูจำใจกลับขึ้นไปอีกครั้งและหวังว่าพรุ่งนี้เธอจะไม่โวยวายว่ากูคือคนที่ข่มขืนหรอกนะ และก็หวังลึกๆ เอาไว้ว่าเธอจะไม่บ้ากลายเป็นคนข่มขืนเสียเอง กูหยิบเหล้าขึ้นมากระดกเพราะยังไม่ถึงขีดจำกัดของตน ขออีกสักแก้วเท่านั้นและจะนอนบนโซฟาตรงนี้แทน กูหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แต่มารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีบางอย่างกำลังทำบางอย่างกับร่างกายของกู กูลืมตาในความมืดอย่างช้าๆ แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่สามารถบ่งบอกได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กๆ คร่อมตักแกร่งพร้อมกับกอดรัดต้นคอหนาเอาไว้แน่นก่อนจะรั้งเข้ามาใกล้ๆ ริมฝีปากชื้นๆ และนุ่มนิ่มกำลังทาบทับลงมาอย่างช้าๆ แต่เก้ๆ กังๆ กูเผลอจับเอวบางเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามาแนบชิดอกแกร่งจนทำให้ร่างกายเบียดเสียดเพิ่มความอบอุ่น เรียวลิ้นซุกซนกำลังสอดเข้ามาอย่างช่างใจเมื่อกูไม่ยอมให้ล่วงล้ำเข้ามา แต่ความเอาแต่ใจก็เอาชนะมาได้เมื่อฝ่ามือเล็กๆ ปล่อยต้นคอให้เป็นอิสระก่อนจะล้วงเข้าไปในกางเกงจนลิ้นเล็กๆ สอดเขามาได้ ริมฝีปากอวบอิ่มเริ่มละเลงลงมาอย่างหนักหน่วงพร้อมกับร่อนเอวบนตักแกร่งเบาๆ เพื่อยั่วให้แตกกระเจิง กูรีบดันร่างบางออกไปเมื่อได้สติกลับคืนมาก่อนจะสับต้นคออีกฝ่ายจนหลับไป เด็กนี่มันร้ายจริงๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more