พ่ายรักสามีเก่า

บทที่ 7

พ่ายรักสามีเก่า บทที่ 7

"?" ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูออกมารู้สึกว่าแพกำลังเคลื่อนตัว น้ำมนต์ตกใจมากทำอะไรไม่ถูกและเธอก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

เสียงเรือลากจูงสองฝั่งดังกระหึ่มขณะที่เรือใช้แรงดันแพให้ออกไปยังกลางแม่น้ำ

ก๊อกๆ // แกร็ก เสียงเคาะประตูกับเสียงปลดล็อกดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน

คนที่อยู่ด้านนอกแง้มประตูเปิดเข้าไปก่อน ก็เห็นว่าเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแต่ก็มีผ้าเช็ดตัวปิดบังร่างกายอยู่

"ใส่เสื้อผ้าก่อน" สุดสาครกำลังจะเข้าไปช่วยเธอใส่เสื้อผ้า แต่พอเห็นว่าเป็นเขาน้ำมนต์ก็ผลักให้ออกไปเพราะเธอจะให้เขาเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในร่างกายไม่ได้ "ยังทำเป็นเก่งได้อีกนะ แสดงว่าไม่กลัวแล้วใช่ไหม" คนอุตส่าห์จะมาช่วย รู้แบบนี้ไม่เป็นห่วงก็ดี

ตอนที่แพกำลังเคลื่อนตัวน้ำมนต์ก็ยังไม่กล้าใส่เสื้อผ้า เธอรีบเอาเสื้อชูชีพมาสวมทับผ้าเช็ดตัวไว้ก่อน ใส่ชูชีพเสร็จแล้วน้ำมนต์ก็หาที่เกาะยึดไว้ไม่ให้ตัวเองล้ม

"ฝันเห็นน้ำไหม" นิวเยียร์เข้าไปดูในห้องไม่เห็นใครอยู่ในนั้นเลยออกมาดูด้านหลัง ก็เห็นเพียงฝันนอนเล่นอยู่ตาข่ายกับเพื่อนของเธอ

"ก่อนที่เรือจะเคลื่อนตัวเห็นเข้าห้องน้ำนี่คะ" คนที่ไม่กลัวก็ไม่กลัวขนาดเรือกำลังย้ายเพียงฝันกับสายบัวยังนอนเล่นอยู่ตรงตาข่ายกันแบบชิลด์ๆ เลย

ก๊อกๆ

"กรี๊ด" กำลังกลัวได้ยินเสียงเคาะประตูเลยตกใจจนกรีดร้องออกมา

"น้ำนี่น้องเองนะ"

"น้อง"

"เปิดประตูให้เราหน่อย"

"ฉันไม่เป็นอะไร"

"แต่ฉันได้ยินเสียงเธอร้อง"

"ฉันตกใจตุ๊กแก" เธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นตัวตลกของคนบนเรือ เพราะไม่เห็นว่าใครกลัวเหมือนเธอสักคนเลยต้องเก็บอารมณ์ความกลัวไว้

"มีอะไร" นาคราชได้ยินเสียงเหมือนกันเลยรีบออกมาดูก็เห็นว่านิวเยียร์ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ส่วนสุดสาครขึ้นไปชั้นดาดฟ้าแล้ว

"น้ำบอกว่าตกใจตุ๊กแกค่ะ"

ก๊อกๆ นาคราชรู้ว่าไม่ใช่ตกใจตุ๊กแกแน่คงตกใจที่เรือเคลื่อนตัวนี่แหละ เลยเคาะประตูให้คนข้างในออกมาก่อน แต่พอประตูเปิดออกเขาก็รีบหันหน้าไปทางอื่น เพราะน้ำมนต์มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับชูชีพที่สวมทับอยู่

"แกอาบน้ำเสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้ว"

"ถ้างั้นก็เข้าไปในห้องกัน" รู้ว่าเพื่อนไม่ชอบน้ำแต่ก็ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้ ถ้ารู้ว่ากลัวขนาดนี้ก็คงไม่พามาเที่ยวที่แบบนี้หรอก

นิวเยียร์อยู่เป็นเพื่อนน้ำมนต์จนแพหยุดนิ่งอยู่กับที่

"สงสัยถึงที่แล้วล่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม"

"ขอบใจเธอมากนะ ฉันเลยจะทำให้คนอื่นไม่สนุกไปด้วย"

"ไม่เป็นไรหรอก เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปนะฉันจะรออยู่ข้างนอก"

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วน้ำมนต์ก็ตามนิวเยียร์ออกมา พอออกมาก็เห็นว่าอาหารที่สั่งไปได้นำมาส่งที่แพแล้ว

เห็นว่าน้ำมนต์เดินมาเอวาเลยแกล้งจะตักอาหารที่อยู่ไกลหน่อยแต่มือไม่ถึง ปลัดสุดสาครเลยเอื้อมไปตักให้

"ขอบคุณมากนะคะคุณปลัดดีกับเอวาจังเลยค่ะ"

"ทานเยอะๆ นะครับ"

"ไปนั่งฝั่งนั้นดีกว่า" นิวเยียร์เห็นสองคนนั่นแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้เลยจะชวนเพื่อนไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง

"ไม่เป็นไรหรอก น้องไปนั่งกับคุณนาคเถอะ" ดีเหมือนกันกลับมาประเทศครั้งนี้จะได้ให้มันจบๆ ไป ตั้งแต่เขาบินกลับมาครั้งนั้นเธอก็รู้สึกผิดมาตลอดปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการนี้ไม่ได้เลย เห็นเขามีความสุขก็ดีแล้ว

"คุณปลัดทานบ้างสิคะ อาหารที่นี่ทำได้อร่อยมากเลยค่ะ ถ้าว่างเรามาเที่ยวกันอีกนะคะ" เอวาตักอาหารที่อยู่ใกล้กับน้ำมนต์แล้ววางใส่จานให้ปลัดสุดสาคร

"ขอบคุณมากครับ"

ส่วนคนอื่นก็นั่งทานข้าวและพูดคุยกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไป

ตอนที่ทุกคนทานข้าวกันอยู่ธันวาก็เดินลงมาจากชั้นบน เพราะเมื่อคืนดื่มหนักเลยตื่นสาย

"เป็นไงวะเมื่อคืนนี้หนักเลยเหรอ"

"อืม ปวดหัวว่ะสงสัยจะแฮงค์"

"ถ้างั้นคุณก็ทานข้าวต้มร้อนๆ ค่ะจะได้ลดอาการแฮงค์ลงได้" น้ำมนต์ขยับถ้วยข้าวต้มที่วางอยู่ข้างๆ เธอไปให้กับธันวา

"ขอบคุณมากครับ คุณน่ารักจังเลย"

"ถ้ามีน้ำผักหรือผลไม้รสชาติเปรี้ยวๆ หน่อยจะช่วยลดอาการนี้ได้ดีมากเลยค่ะ"

"แต่ตอนนี้ไม่รู้จะหาที่ไหนน่ะสิครับ"

ตอนที่กำลังพูดถึงอะไรเปรี้ยวๆ สุดสาครเลยหยิบมะนาวที่มีไว้สำหรับปรุงอาหารยื่นไปให้ธันวา

"อะไรของมึงวะ"

"ก็อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ ไม่ใช่เหรอบีบมะนาวใส่ปากเลยสิ"

"ไอ้นี่มันกวนตั้งแต่ขึ้นเรือแล้วนะ สักดอกดีไหมเนี่ย"

"เฮ้ยมึงอย่าเข้ามานะ กูสู้คนนะเว้ย" สุดสาครรีบลุกแล้วถอยออกไปเพราะธันวาจะจับทุ่มลงน้ำ

"ไม่เจอสักทีไม่ดีขึ้นเลยนะมึงเนี่ย" ธันวาเดินเข้าไปจนสุดสาครไม่มีที่หลบแล้วเพราะเหลืออีกนิดเดียวก็จะตกแพ

ตุ้มมม!

"ฮ่าาๆ ดูมันเล่นกันสิอย่างกับเด็ก"

"??" คนอื่นหัวเราะแต่น้ำมนต์ตกใจแทบจะช็อคอยู่แล้วเพราะเขากระโดดลงน้ำโดยที่ไม่มีชูชีพ

"เฮ้ยกูไม่เล่นกับมึงนะ โผล่หัวขึ้นมาสิ" เห็นว่าเพื่อนกระโดดลงน้ำแล้วไม่ขึ้นมาธันวาเลยตะโกน

"ปลัดจะเป็นอะไรไหม" พวกผู้หญิงตกใจรีบเดินมาดู ส่วนน้ำมนต์มองหาห่วงยางและชูชีพ

ตุ้มมม! ตอนที่ทุกคนกำลังมองหาอยู่ ธันวาก็กระโดดน้ำลงไปจะไปดูว่าสุดสาครอยู่ตรงไหน แต่พอได้ยินเสียงกระโดดน้ำสุดสาครที่แอบอยู่ก็โผล่หัวออกมา

"คุณปลัด!" หลายคนก็ตกใจแต่ถ้ามองหน้าน้ำมนต์ก็จะเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดจนเหลืองแล้ว

"ไอ้บ้าเล่นซะกูตกใจเลย" ทั้งสองกระโดดน้ำโดยไม่ได้สวมใส่ชูชีพเพราะพวกเขาว่ายน้ำเก่ง และตอนนั้นห่วงยางที่มีอยู่อันเดียวก็ถูกโยนไปให้กับธันวา สุดสาครที่อยู่ในน้ำเหมือนกันมองขึ้นไปก็เห็นว่าเป็นน้ำมนต์ที่โยนห่วงยางมาให้ธันวา

"ขอบคุณนะครับ" ธันวาคว้าห่วงยางนั้นไว้แล้วก็กอดแน่นเลย

"ขึ้นมาสิวะ" นาคราชยื่นมือไปจะรับสุดสาครที่นาคราชไม่ตกใจเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นแชมป์ว่ายน้ำแค่นี้หรือจะทำอะไรคนอย่างปลัดสุดสาครได้

แต่ตอนนั้นสุดสาครโมโหจนฟิวส์ขาดเลยวิดน้ำขึ้นมาใส่คนข้างบน

"เฮ้ยทำอะไร!" หลายคนที่ยืนอยู่ริมแพรีบหลบเพราะสุดสาครวิดน้ำรัวเลยจนคนที่ยืนอยู่ใกล้หลบไม่ทันเปียกกันเป็นแถวๆ

และน้ำมนต์ก็เหมือนกันเสื้อเธอเปียกจนน้ำหยดลงจากเสื้อ เธอเลยม้วนปลายเสื้อเพื่อจะบิดน้ำออก ตอนนั้นสุดสาครกำลังถูกช่วยให้ขึ้นจากน้ำพอดีและคนที่ช่วยก็มีเอวาด้วย แต่พอจะดึงปลัดสุดสาครขึ้นมาเอวาก็มองไปเห็นหน้าท้องของน้ำมนต์มีรอยแผลลายนอนยาวไปจนสุดหน้าท้อง แผลแบบนี้มีไม่กี่อย่างหรอกหนึ่งในนั้นคือ?

"ทำไมท้องคุณถึงมีแผลยาวแบบนั้นล่ะคะ" ถึงแม้แผลนี้จะจางมากแต่ก็ยังคงดูออกว่ามันคือแผลเป็นจากการผ่าตัด น้ำมนต์เลยรีบเอาเสื้อปิดหน้าท้องตัวเองไว้ แต่ตอนนี้สายตาหลายคนมองมาที่เธอ หนึ่งในนั้นก็คือปลัดสุดสาครที่ขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว..