EP.3 — เข้าเขตของนายหญิง

955 คำ

ฝนใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงเก็บของทั้งหมดใส่กระเป๋าใบใหญ่ ความจริงก็ไม่มีอะไรมาก… ชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่ได้หรูหรา ไม่มีทรัพย์สินอะไรที่ต้องขนย้ายเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่หนักที่สุด…คือหัวใจที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเดินไปที่ไหนกันแน่ เมื่อฝนปิดประตูบ้านตัวเองครั้งสุดท้าย เธอก็เห็นรถยุโรปสีดำคันเดิมจอดนิ่งๆ อยู่หน้าบ้านเหมือนเจ้าของมันรู้ว่าเธอจะออกมาตรงเวลา อัญลงจากรถอย่างสง่างาม ลมพัดผมเธอปลิวเล็กน้อย ทำให้ภาพตรงหน้าดูเหมือนฉากในหนัง ผู้หญิงที่ทั้งสวย คม และทรงพลังจนฝนหลบสายตาไม่ลง “เร็วกว่าที่คิด” อัญพูดนิ่ง ๆ แต่เหมือนพอใจ “ขึ้นรถสิ” ฝนเปิดประตูรถและนั่งอย่างเงียบ ๆ กลิ่นน้ำหอมในรถเป็นกลิ่นเดียวกับตัวอัญ—เย็น หรู และอันตราย อัญขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนรถจะออก เธอเหลือบตามองฝนเล็กน้อย “ตั้งแต่ตอนนี้ไป เธออยู่ภายใต้การดูแลของฉันทั้งหมด เข้าใจไหม” ฝนพยักหน้า “ค่ะ…นายหญิง” อัญยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจที่ได้ยินคำเรียกนั้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฝนหัวใจเต้นแรงแบบไม่รู้เหตุผล ⸻ คอนโดของนายหญิง รถคันหรูจอดหน้าอาคารสูงระดับลักซ์ชัวรี ทั้งสแกนใบหน้า ทั้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโค้งให้เมื่อเห็นอัญลงรถ ฝนเดินตามเธออย่างประหม่า รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนละโลกกับสถานที่นี้ ลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปชั้นบนสุด เสียง ติ๊ง ดังขึ้นเมื่อประตูลิฟต์เปิด และฝนก็เห็นภาพของคอนโดที่ทำให้แทบหยุดหายใจ ห้องทั้งชั้นเป็นของอัญคนเดียว พื้นเป็นหินอ่อนสีขาว เฟอร์นิเจอร์ดีไซน์เรียบแต่แพง หน้าต่างสูงจากพื้นถึงเพดาน มองเห็นวิวเมืองกว้างไกล ฝนยืนตัวแข็ง “คุณอัญ…เอ่อ…นายหญิง อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ?” อัญถอดสูทลำลองออก วางอย่างเป็นระเบียบบนโซฟา เมื่อเธอหันกลับมา ดวงตาคมกริบคู่นั้นทำให้ฝนต้องกลืนน้ำลาย “ใช่ ฉันอยู่คนเดียว” เธอเดินเข้ามาใกล้ “และจากนี้…เธอก็จะอยู่ที่นี่กับฉัน” ฝนไม่กล้าพูดอะไร หัวใจเต้นดังจนได้ยินชัดในหู ⸻ กฎข้อแรกที่ถูกทดสอบ อัญพาฝนไปที่ห้องนอนของผู้ช่วยส่วนตัว ซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนของอัญเพียงแค่ประตูหนึ่งกั้น ห้องนอนเล็กแต่หรูจนฝนไม่กล้านั่งลงบนเตียงด้วยซ้ำ “วางของให้เรียบร้อย แล้วออกมาที่ห้องครัว” อัญสั่งเรียบ ๆ “ฉันหิว” ฝนสะดุ้ง “ตะ—ต้องทำอาหารเหรอคะ?” อัญเลิกคิ้ว “เธอคิดว่าผู้ช่วยส่วนตัวมีไว้ทำอะไรล่ะฝน?” ฝนหน้าแดงก่ำ รีบตอบ “คะ…ค่ะ เดี๋ยวทำให้ค่ะ!” อัญยิ้มบาง ๆ แล้วเดินออกไป เสียงส้นรองเท้าของเธอดัง กึก…กึก… ไปตามพื้นหินอ่อน ฝนยืนอยู่ในห้องของตัวเองไม่นาน ก่อนรีบหอบของออกมาที่ครัว ⸻ ทำอาหารครั้งแรกให้ผู้หญิงที่อันตรายที่สุด ฝนเปิดตู้เย็น…และชะงัก ของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ไม่ต่างจากห้องของใครสักคนที่หมกมุ่นกับการควบคุมทุกอย่าง “นายหญิงคงชอบอะไรที่ต้องเป๊ะมากแน่…” ฝนพึมพำเบาๆ เธอลองทำอาหารง่ายๆ—ข้าวผัดไก่และซุปไข่ พอเสร็จ เธอก็ยกไปเสิร์ฟบนโต๊ะห้องนั่งเล่น อัญนั่งอยู่บนโซฟา กำลังอ่านข้อความในแท็บเล็ต เมื่อฝนวางจานลง เธอเงยหน้าขึ้นมอง…นานเกินจำเป็น ฝนรู้สึกเหมือนถูกมองตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตานั้นไม่ใช่แค่ประเมิน แต่มันเหมือนสายตาของคนที่ “ครอบครอง” อะไรสักอย่างไว้แล้ว อัญตักอาหารขึ้นช้า ๆ ฝนยืนนิ่ง ลุ้นจนมือเย็น อัญกินคำแรก วางช้อนลง เงียบไปสองวินาที… “ใช้ได้” เธอพูดเรียบๆ แต่สำหรับฝน…มันเหมือนคำชมระดับโลก ฝนยิ้มออกมาแบบที่ตัวเองยังไม่รู้ตัว อัญเห็นแล้วกะพริบตาช้า ๆ ก่อนพูดเสียงต่ำ “เวลาเธอยิ้ม…ดูดีขึ้นเยอะนะฝน” “ด—ดูดีจริงเหรอคะ?” “ฉันไม่เคยพูดเล่น” ฝนหลบตาทันที ใจเต้นแรงจนแทบยืนไม่อยู่ ⸻ คำสั่งแรกของนายหญิง หลังอาหาร อัญลุกขึ้นยืนตรงหน้าฝน เธอสูงกว่าฝนเล็กน้อย และเวลายืนใกล้กันแบบนี้…ฝนแทบหายใจไม่สะดวก อัญเอื้อมมือไปจับปกเสื้อฝนเบาๆ จัดให้เข้าที่ สัมผัสนั้นอ่อนโยนแต่ทรงพลังจนฝนขาสั่น “ต่อไปนี้…” อัญพูดช้าๆ ชัดๆ ทุกคำเหมือนต้องการให้จำเข้าหัวใจ “เมื่อเธออยู่ในห้องเดียวกับฉัน เธอต้องมองฉันเวลาพูด ต้องตอบให้ชัด และต้องไม่หนีสายตาฉัน” ฝนตัวแข็งทื่อ อัญใช้ปลายนิ้วช้อนคางฝนขึ้น บังคับให้สบตากับเธอโดยตรง “เข้าใจไหม…ฝน” เสียงเรียบๆ นั้น…ทำไมถึงร้อนเหมือนไฟ? ฝนพยายามฝืนใจที่เต้นแรง ก่อนตอบเบาๆ “…ค่ะ นายหญิง” อัญยิ้มมุมปากอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฝนไม่รู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย… หรือกำลังเริ่มหลงในผู้หญิงคนนี้เข้าอย่างจัง อัญปล่อยคางฝนช้าๆ ก่อนพูดประโยคสุดท้ายของคืนนี้ “ดี คืนนี้พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้…ฉันจะบอกหน้าที่ของเธอให้ละเอียดมากขึ้น” ฝนยืนมองอัญเดินผ่านไป แผ่นหลังที่สง่างาม ท่วงท่าที่เต็มไปด้วยอำนาจ มันทำให้ฝนรู้สึกทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งอยากหนี…และอยากมองอีกนิด เธอถอนหายใจยาว เพราะรู้ดีว่า… ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ เธอไม่ได้เป็นอิสระอีกแล้ว ทั้งร่างกาย…และหัวใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more