EP.2 —สัญญาใช้หนี้แห่งนายหญิง
899 คำ
ลมเย็นพัดเข้ามาในบ้าน แต่แปลกที่ฝนกลับรู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่มไปหมด ราวกับอยู่ใกล้กองไฟที่มีชื่อว่า “อัญ”
ผู้หญิงคนนี้…ไม่เหมือนใครที่เธอเคยพบ
ทั้งอำนาจที่แผ่ออกมาจากแววตา
ทั้งท่าทางที่นิ่งแต่ทำให้ใจเต้นแรง
ทั้งคำพูดที่เหมือนบีบบังคับแต่แฝงแรงดึงดูดแปลกๆ
“ตัดสินใจสิ” อัญพูดเสียงเรียบ “เวลาของฉันมีค่า อย่าให้ฉันเสียมันเพราะเธอ”
ฝนกำมือแน่น ความกลัวและความกดดันถาโถมจนแทบยืนไม่อยู่
แต่ถ้าเลือก “เงิน”…เธอก็จบตั้งแต่ตรงนี้
“ฉัน…ไม่มีเงินค่ะ”
เสียงฝนออกมาติดสั่นเล็กน้อย
อัญยกคิ้วราวกับรู้อยู่แล้ว
“งั้นก็เหลืออีกทางเลือกเดียว”
ฝนสูดหายใจ เข่ารู้สึกอ่อนแรงอย่างประหลาด
แต่เธอไม่กล้าถอย เพราะสายตาอัญจับจ้องอยู่เหมือนพร้อมล็อกเธอไว้ทุกเมื่อ
“ฉันจะ…ใช้หนี้ด้วยตัวฉันค่ะ”
คำพูดนั้นออกไปแล้วแบบที่ฝนแทบไม่รู้ตัว
อัญยิ้มมุมปาก—ไม่ใช่รอยยิ้มใจดี แต่เป็นรอยยิ้มของนักล่าที่ได้สิ่งที่ต้องการ
“ดี”
เสียงของเธอนุ่มกว่าเดิม แต่กลับทำให้ขนลุก
“ฉันชอบคนที่รู้ตัวเองว่ามีทางไหนให้เดินบ้าง”
อัญหยิบกระดาษสัญญาอีกชุดออกมา
เป็นสัญญาใช้หนี้ส่วนบุคคลแบบไม่ได้มีในระบบ
บนหัวเอกสารเขียนว่า…
‘สัญญาผู้ช่วยส่วนตัว – นายหญิงอัญ’
ฝนอ่านแล้วใจเต้นแรง
นี่มัน…การใช้หนี้จริงหรือเปล่า?
หรือเป็นข้อตกลงแปลกประหลาดของผู้หญิงคนนี้?
อัญชี้ไปที่ข้อกำหนด
“อ่านก่อนเซ็น เธอต้องรู้ว่าตัวเองยอมอะไร”
ฝนก้มลงอ่านช้า ๆ
แต่น้ำเสียงนิ่งของอัญที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังทำให้ทุกคำยิ่งชัดในหัว
⸻
เงื่อนไข 3 ข้อของ “นายหญิง”
ข้อหนึ่ง — ต้องย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของอัญทันที
ฝนชะงัก
“เดี๋ยว…เดี๋ยวค่ะ ฉันต้องอยู่กับคุณเหรอ?”
อัญตอบทันที
“ใช่ ฉันต้องการให้เธออยู่ในสายตา ฉันไม่ชอบคนที่หายไปง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมา”
น้ำเสียงเรียบ แต่เสียดแทงลึก
เหมือนเธอไม่ได้พูดถึงหนี้…แต่พูดถึงความรู้สึกบางอย่าง
⸻
ข้อสอง — ต้องรายงานตัวทุกคืนก่อนสี่ทุ่ม
ฝนเริ่มใจสั่น
“ทำไมต้องรายงานตัวคะ?”
อัญจ้องเธอนิ่ง
“เพื่อให้ฉันแน่ใจว่าเธอปลอดภัย…และเพื่อให้รู้ว่าเธอไม่ได้หนีไปไหนอีก”
คำว่า ปลอดภัย ทำให้ฝนหน้าแดงโดยไม่ตั้งใจ
มันเหมือนห่วง…แต่ก็เหมือนควบคุมในเวลาเดียวกัน
⸻
ข้อสาม — ต้องทำตามคำสั่งของนายหญิงทุกอย่าง
ฝนตาเบิกกว้าง
“ทุกอย่าง…นี่หมายความว่า—”
อัญเอียงหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกแทบสัมผัสกัน
ลมหายใจของเธอแตะผิวแก้มฝนเบา ๆ จนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“สงสัยเหรอ?”
“หรืออยากให้ฉันแสดงตัวอย่างคำสั่งให้ดูตรงนี้เลย?”
คำพูดนั้นทำฝนหน้าแดงจัด ร้อนจนหูชา
เธอส่ายหน้ารัว ๆ “ม่ะ…ไม่ค่ะ! เข้าใจแล้วค่ะ!”
อัญหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงนั้นเซ็กซี่จนฝนขนลุก
มันไม่ใช่เสียงหัวเราะของผู้หญิงทั่วไป…แต่เป็นเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างน่ากลัว
⸻
ฝนเลือกแล้ว
ฝนยื่นมือไปรับปากกา
มือสั่นน้อยๆ
อัญจับข้อมือเธอไว้
สัมผัสนั้นเย็นแต่กลับทำให้ร่างกายฝนร้อนวูบขึ้นมาเฉยๆ
“คิดดีแล้ว?”
“ค่ะ…” ฝนพยักหน้าเบาๆ “ฉันจะทำตามสัญญา”
อัญมองดวงตาของเธออย่างพิจารณา
ราวกับกำลังอ่านทุกความรู้สึกในใจ
ก่อนจะปล่อยมือช้าๆ
ฝนเซ็นชื่อลงไปในสัญญา
เธอเพิ่งขาย “อิสรภาพ” ของตัวเอง…ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเจอไม่ถึงชั่วโมง
อัญเก็บเอกสาร ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ฝนหัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งวินาที
“ดีมาก ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป…เธอเป็นของฉันแล้ว”
“คะ…คุณอัญ”
“เรียกฉันแบบนั้นไม่ได้”
อัญก้าวเข้ามาใกล้จนเธอถอยหลังไม่ได้อีกแล้ว
ดวงตาคมกริบฉายแววพอใจเล็กๆ
“เวลาที่เราสองคนอยู่กันสองต่อสอง…”
เธอกระซิบช้า ๆ ข้างหูฝน
“ให้เรียกฉันว่า…นายหญิง”
ฝนรู้สึกได้เลยว่าหัวใจตัวเองหล่นวูบ
ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำในสิ่งที่ถูก…หรือกำลังเดินเข้าไปในอ้อมแขนของอันตราย
แต่เธอไม่สามารถถอนสายตาจากอัญได้เลย
ไม่แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
อัญถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“เก็บของให้เสร็จภายในชั่วโมงนี้ ฉันจะพาเธอไปที่คอนโด”
ฝนพยักหน้าทั้งที่เข่ายังสั่น
ส่วนอัญ…เดินกลับไปที่รถหรูของตัวเองอย่างสง่างามราวกับราชินี
ก่อนปิดประตู เธอหันกลับมาสบตาฝนอีกครั้ง
สายตานั้นทั้งเย็น ทั้งเร้า ทั้งตรึงหัวใจฝนจนขยับไม่ได้
“อย่าให้ฉันต้องกลับมารับเองนะฝน…”
รอยยิ้มมุมปากคมเฉียบ
“เพราะถ้าฉันต้องลงไปลากเธอขึ้นรถ…ฉันจะไม่ใจดีกับเธออีกแล้ว”
รถคันหรูขับออกไปช้า ๆ
ทิ้งฝนไว้กับหัวใจที่เต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ความรู้สึกกลัว…ปนตื่นเต้น
อันตราย…ปนเย้ายวน
มันกำลังพาเธอเข้าสู่โลกของ “นายหญิง” ที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้อีกต่อไป
และการใช้หนี้ของฝน…เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
- ผู้เขียน
