EP.1 — นายหญิงลงพื้นที่เอง
690 คำ
ฝนยืนมองโทรศัพท์ในมือที่สั่นไม่หยุด เสียงสายทวงหนี้ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่เก้าในเช้าวันนี้ทำให้หน้าอกหนักอึ้งเหมือนมีหินทับอยู่
“คุณฝน ยอดค้างของคุณเข้าเงื่อนไขฟ้องแล้วนะคะ กรุณาติดต่อกลับด่วนค่ะ”
เธอกดปิดเสียงแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเก่าที่แทบจะขาดจนเห็นฟองน้ำ หัวใจเต้นแรงจากความเครียดที่กดทับไม่หยุดในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา
“อีกนิดเดียว…เดี๋ยวก็ค่อยๆ หาเงินมาปิดได้” เธอปลอบตัวเอง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเงินในบัญชีมีไม่ถึงพัน
เสียงเคาะประตูดัง ตึง! ตึง! ตึง!
แรงเกินกว่าคนส่งของทั่วไปจนฝนสะดุ้ง เธอหันไปมองด้วยสายตาตื่นตระหนกทันที
“หรือ…เจ้าหน้าที่ลงพื้นที่?”
หัวใจเต้นโครมคราม เธอค่อยๆ เดินไปที่ประตู มือเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง
แต่พอฝนเปิดประตูออก…
ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนพิงรถยุโรปสีดำเงาวับอยู่ตรงหน้าบ้าน เธอสวมสูทเข้ารูปสีดาร์กนาวีสูงสง่า ผมยาวถูกรวบอย่างเรียบร้อยเผยลำคอระหงและใบหน้าคมเฉียบเหมือนภาพวาด
สายตาของเธอเย็นลึกจนรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ ไม่ต้องมีคำอธิบายใด ๆ ก็รู้ทันทีว่า นี่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ธรรมดา
ผู้หญิงคนนั้นเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฝน ในระยะใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ให้ความรู้สึกหรูหราและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
“คุณฝนใช่ไหม?”
เสียงของเธอทุ้มต่ำ เรียบ แต่คมราวกับใบมีด
ฝนกลืนน้ำลายติดคอ “คะ…ค่ะ”
ผู้หญิงคนนั้นยื่นแฟ้มสีดำให้
บนแฟ้มมีโลโก้บริษัทการเงินที่ฝนเป็นหนี้อยู่
ฝนถึงกับเย็นวาบทั่วตัว
“ฉัน—” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยแบบที่ไม่รู้ว่าเป็นรอยยิ้มหรือคำเตือน “อัญ ผู้จัดการฝ่ายเร่งรัดหนี้สิน”
อัญ…?
ชื่อที่ฝนเคยได้ยิน คนที่ฝ่ายทวงหนี้ในกลุ่มออนไลน์เรียกกันว่า “นายหญิงอัญ”
เล่าลือกันว่าใครถูกเธอตามถึงบ้าน ไม่มีใครหนีได้
“ค…คุณมาเองเหรอคะ?” ฝนถามเสียงเบาหวิว
“ใช่” อัญตอบเรียบๆ “เพราะคุณนิ่งเงียบเกินไป ฉันจำเป็นต้องลงพื้นที่ด้วยตัวเอง”
เธอก้าวเข้าใกล้จนฝนต้องถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
ดวงตาคมคู่นั้นมองทะลุเข้าไปในใจเหมือนรู้ความคิดทั้งหมดของฝน
“ยอดค้างของคุณเกือบถึงจุดเริ่มฟ้องแล้ว”
อัญพูดพลางเปิดแฟ้ม
“แต่ฉันให้โอกาสสุดท้าย…เลือกมา”
ฝนตัวสั่น “ฉ…ฉันยังไม่มีเงินตอนนี้ค่ะ ขอเวลาอีก—”
อัญผงคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้พูดถึงการจ่ายเงิน”
เธอปิดแฟ้มดัง ปั่ก
แล้วก้มลงมองฝนในระยะที่ใกล้จนลมหายใจเกือบสัมผัสกัน
“คุณมีสองทางเลือก…”
อัญกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นและมั่นคง
“หนึ่ง—ชำระหนี้ทั้งหมดวันนี้”
“หรือ…”
เธอเอียงหน้าเข้าใกล้อีกนิด จนฝนต้องกลั้นหายใจ
“สอง—มาใช้หนี้กับฉัน…ตัวต่อตัว”
ฝนตาเบิกกว้าง “ม…หมายความว่าไงคะ?”
อัญยกยิ้มมุมปากแบบที่ทำเอาใจสั่นวูบ
“ฉันต้องการผู้ช่วยส่วนตัวอยู่พอดี และคุณ—เหมาะดี”
เสียงหัวเราะเบา ๆ จากเธอแผ่วเหมือนเอาเปรียบ
“อย่ากลัว ฉันไม่ทำอะไรที่คุณไม่ยินยอม…ถ้าคุณไม่ฝ่าฝืนกติกา”
“ก…กติกาอะไรคะ?”
“ฉันจะบอกหลังจากคุณตัดสินใจ”
อัญขยับมือประคองคางฝนขึ้นเบา ๆ ให้เธอประสานสายตาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ดวงตาที่มองมานั้นเข้มจนฝนร้อนวูบไปทั้งตัว
“เลือกสิฝน…”
เสียงทุ้มหวานแต่กดดันอย่างประหลาด
“อยากชำระด้วยเงิน…หรือด้วยตัวเธอ?”
ฝนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหายไป เหลือแค่สองทางเลือกตรงหน้าที่ไม่มีทางไหนปลอดภัยเลย
แต่สายตาของอัญ…กลับทำให้หัวใจเต้นแรงเกินควบคุม
ราวกับกำลังถูกดึงเข้าไปในแรงดึงดูดที่อันตรายและเย้ายวนในเวลาเดียวกัน
และบททดสอบแรกของ “นายหญิงอัญ”
เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น…
- ผู้เขียน
