“หนี้นี้…นายหญิงเป็นเจ้าของ”

ฝนยืนมองโทรศัพท์ในมือที่สั่นไม่หยุด เสียงสายทวงหนี้ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่เก้าในเช้าวันนี้ทำให้หน้าอกหนักอึ้งเหมือนมีหินทับอยู่ “คุณฝน ยอดค้างของคุณเข้าเงื่อนไขฟ้องแล้วนะคะ กรุณาติดต่อกลับด่วนค่ะ” เธอกดปิดเสียงแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเก่าที่แทบจะขาดจนเห็นฟองน้ำ หัวใจเต้นแรงจากความเครียดที่กดทับไม่หยุดในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา “อีกนิดเดียว…เดี๋ยวก็ค่อยๆ หาเงินมาปิดได้” เธอปลอบตัวเอง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเงินในบัญชีมีไม่ถึงพัน เสียงเคาะประตูดัง ตึง! ตึง! ตึง! แรงเกินกว่าคนส่งของทั่วไปจนฝนสะดุ้ง เธอหันไปมองด้วยสายตาตื่นตระหนกทันที “หรือ…เจ้าหน้าที่ลงพื้นที่?” หัวใจเต้นโครมคราม เธอค่อยๆ เดินไปที่ประตู มือเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง แต่พอฝนเปิดประตูออก… ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก ผู้หญิงคนหนึ่งยืนพิงรถยุโรปสีดำเงาวับอยู่ตรงหน้าบ้าน เธอสวมสูทเข้ารูปสีดาร์กนาวีสูงสง่า ผมยาวถูกรวบอย่างเรียบร้อยเผยลำคอระหงและใบหน้าคมเฉียบเหมือนภาพวาด สายตาของเธอเย็นลึกจนรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ ไม่ต้องมีคำอธิบายใด ๆ ก็รู้ทันทีว่า นี่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ธรรมดา ผู้หญิงคนนั้นเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฝน ในระยะใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ให้ความรู้สึกหรูหราและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน “คุณฝนใช่ไหม?” เสียงของเธอทุ้มต่ำ เรียบ แต่คมราวกับใบมีด ฝนกลืนน้ำลายติดคอ “คะ…ค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นยื่นแฟ้มสีดำให้ บนแฟ้มมีโลโก้บริษัทการเงินที่ฝนเป็นหนี้อยู่ ฝนถึงกับเย็นวาบทั่วตัว “ฉัน—” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยแบบที่ไม่รู้ว่าเป็นรอยยิ้มหรือคำเตือน “อัญ ผู้จัดการฝ่ายเร่งรัดหนี้สิน” อัญ…? ชื่อที่ฝนเคยได้ยิน คนที่ฝ่ายทวงหนี้ในกลุ่มออนไลน์เรียกกันว่า “นายหญิงอัญ” เล่าลือกันว่าใครถูกเธอตามถึงบ้าน ไม่มีใครหนีได้ “ค…คุณมาเองเหรอคะ?” ฝนถามเสียงเบาหวิว “ใช่” อัญตอบเรียบๆ “เพราะคุณนิ่งเงียบเกินไป ฉันจำเป็นต้องลงพื้นที่ด้วยตัวเอง” เธอก้าวเข้าใกล้จนฝนต้องถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาคมคู่นั้นมองทะลุเข้าไปในใจเหมือนรู้ความคิดทั้งหมดของฝน “ยอดค้างของคุณเกือบถึงจุดเริ่มฟ้องแล้ว” อัญพูดพลางเปิดแฟ้ม “แต่ฉันให้โอกาสสุดท้าย…เลือกมา” ฝนตัวสั่น “ฉ…ฉันยังไม่มีเงินตอนนี้ค่ะ ขอเวลาอีก—” อัญผงคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่ได้พูดถึงการจ่ายเงิน” เธอปิดแฟ้มดัง ปั่ก แล้วก้มลงมองฝนในระยะที่ใกล้จนลมหายใจเกือบสัมผัสกัน “คุณมีสองทางเลือก…” อัญกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นและมั่นคง “หนึ่ง—ชำระหนี้ทั้งหมดวันนี้” “หรือ…” เธอเอียงหน้าเข้าใกล้อีกนิด จนฝนต้องกลั้นหายใจ “สอง—มาใช้หนี้กับฉัน…ตัวต่อตัว” ฝนตาเบิกกว้าง “ม…หมายความว่าไงคะ?” อัญยกยิ้มมุมปากแบบที่ทำเอาใจสั่นวูบ “ฉันต้องการผู้ช่วยส่วนตัวอยู่พอดี และคุณ—เหมาะดี” เสียงหัวเราะเบา ๆ จากเธอแผ่วเหมือนเอาเปรียบ “อย่ากลัว ฉันไม่ทำอะไรที่คุณไม่ยินยอม…ถ้าคุณไม่ฝ่าฝืนกติกา” “ก…กติกาอะไรคะ?” “ฉันจะบอกหลังจากคุณตัดสินใจ” อัญขยับมือประคองคางฝนขึ้นเบา ๆ ให้เธอประสานสายตาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาที่มองมานั้นเข้มจนฝนร้อนวูบไปทั้งตัว “เลือกสิฝน…” เสียงทุ้มหวานแต่กดดันอย่างประหลาด “อยากชำระด้วยเงิน…หรือด้วยตัวเธอ?” ฝนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหายไป เหลือแค่สองทางเลือกตรงหน้าที่ไม่มีทางไหนปลอดภัยเลย แต่สายตาของอัญ…กลับทำให้หัวใจเต้นแรงเกินควบคุม ราวกับกำลังถูกดึงเข้าไปในแรงดึงดูดที่อันตรายและเย้ายวนในเวลาเดียวกัน และบททดสอบแรกของ “นายหญิงอัญ” เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น…