ลวงราคะลิขิตสวาท

ตอนที่ 8 หวนกลับมา

ซูเหมยหลันย่อตัวลงอย่างช้าๆ เบื้องหน้าคือหลุมศพที่นางขุดด้วยน้ำมือของตนเอง

“เซี่ยนหรง…” นางคุกเข่าลง เสียงเอ่ยชื่อแผ่วเบา ดั่งสายลมกระซิบ

“ข้าผิดเองที่เผลอใจ อ่อนแอจนปล่อยให้ความเหงาพาข้าให้หลงเดินทางผิด” น้ำเสียงหวานสั่นสะท้าน นางยกมือขึ้นลูบพื้นดินราบเรียบราวลูบมือของใครสักคน

ดวงตาของนางรื้นน้ำตา แต่ก็ยังยิ้ม ทั้งที่ใบหน้าเจียนจะพังทลาย

“แต่ข้า… ข้าแค่เหงาเหลือเกิน… บ้านหลังนี้ว่างเปล่าเหลือเกิน เซี่ยนหรง” บริเวณรอบกายนางเงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นระคนเสียงลมเย็นยะเยือก ราวกับว่าเขากำลังรับฟังนางอยู่

“ข้าโง่ยิ่งนัก ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะอยู่แต่ก็ยังยอมให้เขาเข้ามา ยอมให้เขาแตะต้องในสิ่งที่เจ้าเคยรัก ยอมให้เขาทำลายคำสัญญาที่ข้าเคยให้กับเจ้าว่าจะไม่เผลอใจกับบุรุษใดอีก” นางยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่กลับมีเพียงหยาดใหม่ที่รินลงมาไม่หยุด

“ข้าเคยให้สัญญาว่าข้าจะไม่ให้ใครมาหลอกอีก แต่สุดท้ายข้าก็ผิดสัญญาอีกแล้ว” มือของนางกำแน่น ลูบดินหน้าหลุมศพราวจะปลุกให้เขาฟื้นขึ้นมา

“ถ้าท่านรับรู้ ได้โปรดอย่าโกรธข้า ข้าไม่ได้ลืมท่านพี่เซี่ยนหรง ข้าแค่…เปลี่ยวใจเกินไปในค่ำคืนที่เงียบจนทนไม่ได้” นางเอ่ยพร้อมเสียงสะอื้นที่กลั้นไม่อยู่ ดวงหน้าแนบพื้นดินราวกับอ้อนวอน

“ให้อภัยข้าด้วย ข้าทนต่อความปรารถนาในตัวข้าไม่ได้จริงๆ ข้าเหงาเหลือเกินท่านพี่เซี่ยนหรง ข้าเหงาเหลือเกิน”

นางยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น จนฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนสี รู้สึกผิดต่อสามีคนแรก รู้สึกผิดต่อคำมั่นสัญญา หากแต่ก็ต้องยอมรับว่าราคะอันแรงกล้าของนางไม่สามารถดับลงได้แล้วจริงๆ

************************

หลายวันต่อมา กลางสายหมอกอ่อน ไม้ไผ่หลังบ้านไหวเบาๆ ตามแรงลมเช้า ซูเหมยหลันตื่นแต่เช้าดังเคย จุดเตาไฟเพื่อย่างปลาที่จับได้เมื่อวานเป็นอาหารในยามเช้า

เสียงฝีเท้าลุยผ่านใบไม้แห้งและกรวดหน้าบ้านเบาๆ ดังขึ้น นางรีบลุกออกไปดูว่าเป็นเสียงผู้คนหรือเสียงสัตว์ที่ผ่านมาเยือน

“เจ้า…” เสียงของนางแทบเป็นเสียงกระซิบ เมื่อนางเห็นเหวินเจายืนอยู่ตรงหน้า

เหวินเจาอยู่ในชุดที่เปื้อนฝุ่น ด้านหลังมีตะกร้าที่สะพายหลัง และบนไหล่เขาแบกห่อผ้าผูกมัดแน่น ใบหน้าดูเหน็ดเหนื่อยแต่มีรอยยิ้มยังอ่อนโยน เมื่อเขาเห็นนาง เขาก็ยิ้มกว้างขึ้น ยกมือขึ้นโบกเบาๆ

“ข้ากลับมาแล้ว และข้าก็เอาข้าวสารกับเกลือมาด้วย”

ซูเหมยหลันยืนนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตากลมของนางเบิกโพลง นางไม่คิด... ไม่เคยคิดว่าเขาจะย้อนกลับมาจริงๆ

“เจ้ากลับมาทำไม” เสียงของนางไม่แน่ชัดนัก คล้ายทั้งดีใจ ทั้งหวาดกลัว ทั้งสับสน และทั้งระแวดระวัง

เขาก้าวเข้ามาใกล้ หยุดยืนตรงหน้านาง แล้วยื่นห่อผ้าให้อย่างเปิดเผย

“ข้าไม่ได้อยากจากไปแบบนั้น แต่ข้าต้องรีบนำสมุนไพรไปขายเพื่อให้หมอมารักษาท่านแม่ที่ล้มป่วย พอนางเริ่มมีอาการดีขึ้นข้าจึงจะขึ้นมาเก็บสมุนไพรลงไปขายอีก และถือโอกาสนี้นำข้าวสารและเครื่องปรุงพวกนี้มาให้แก่เจ้า”

นางก้มลงมองห่อผ้าบนมือ รับมันมาถือไว้ ดวงตาสั่นไหว

“ข้าวสาร เกลือ แม้แต่น้ำตาลแดงเจ้าก็มีด้วย ของเหล่านี้มันแพงมากนะ” นางพูดเบาๆ ราวกับกำลังทบทวนความจริงตรงหน้า มือของเขาค่อยๆ เอื้อมมาเชยคางนางขึ้นเบาๆ

“เพื่อเจ้าแล้ว แค่นี้ไม่ถือว่าแพง”

นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอึ้งงัน ดวงตารื้นน้ำตา “เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเฝ้าบอกตัวเองว่าเจ้าจะไม่กลับมาแล้ว ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้า…จะกลับมาจริงๆ”

เขาไม่พูดอะไรอีก นอกจากยิ้มและเปิดแขนกว้าง ซูเหมยหลันลังเลเพียงครู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปในอ้อมแขนนั้นอย่างเงียบๆ

ลมหายใจของนางสะดุดเมื่อได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นอยู่ตรงหน้าอก มันอุ่นเหมือนที่นางเคยรู้สึกครั้งหนึ่ง

“ข้าก็ยังดีใจที่เจ้ายืนอยู่ตรงนี้จริงๆ” นางกล่าวย้ำบอกว่าดีใจเพียงใด

“ข้าล่วงเกินเจ้าไปแล้ว อย่างไรข้าก็ต้องกลับมา ไม่ใช่เพราะความรับผิดชอบ หากแต่หัวใจของข้าถูกมอบให้เจ้าไปแล้วครึ่งดวง ครึ่งดวงอยู่ที่เจ้า อีกครึ่งอยู่ที่ท่านแม่ของข้าที่รออยู่” เขากล่าวพลางลูบหลังนางเบาๆ

ความเงียบเข้าปกคลุม แต่คราวนี้ ไม่ใช่ความโดดเดี่ยว เป็นความเงียบที่อบอุ่น เป็นความอ่อนโยนที่ไม่ต้องการคำพูดใดเพิ่มเติม

ยามค่ำในคืนนั้น แสงตะเกียงไหวไปตามแรงลม ความเงียบที่เคยโอบล้อมนางอย่างโดดเดี่ยว บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา

ซูเหมยหลันนอนอยู่ในอ้อมแขนของเหวินเจา ใบหน้าของนางแนบกับแผงอกที่อุ่นและมั่นคง มือของเขาลูบเรือนผมของนางอย่างแผ่วเบา ดวงตาเขามองลงมาราวกับอยากจดจำใบหน้านี้ไว้ชั่วชีวิต

“ข้าอยู่กับเจ้าได้เพียงสามวัน ช่วงสามวันนี้ข้าต้องออกไปเก็บสมุนไพรเพื่อนำกลับลงไปขาย และหลังจากนั้นก็จะกลับขึ้นมาหาเจ้าอีกเช่นนี้ไปเรื่อยๆ รอจนกว่าท่านแม่ข้าหายดีแล้วจะบอกเรื่องของเจ้าให้นางฟังตอนนี้นางป่วยอยู่ข้าไม่อยากให้มีเรื่องรบกวนจิตใจของนาง เจ้าเข้าใจข้าหรือไม่”

“ข้าเข้าใจดี” นางกล่าวอย่างว่าง่าย นางเป็นหม้าย นางมารดาเขารู้เข้าอาจจะทำให้เกิดความต่อต้าน ไม่มีใครอยากได้หญิงหม้ายไปเป็นสะใภ้ เรื่องนี้ต้องใช้เวลากว่าที่มารดาของเขาจะทำใจยอมรับได้

“เช่นนั้นช่วงนี้ข้าจะช่วยเจ้าเก็บสมุนไพร ดีหรือไม่” นางอาสาในสิ่งที่เขาเองก็ปรารถนาเป็นทุนเดิม ทำให้เหวินเจายิ้มกว้างที่ตนไม่ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอ เขาทั้งได้ภรรยาที่งดงามและรู้แหล่งเก็บสมุนไพร ชีวิตนี้ช่างมีวาสนาเหลือเกิน

“ไม่พูดเรื่องอื่นแล้ว ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เสียงของเขานุ่มนวลดังข้างหูนาง ซูเหมยหลันยกมือวางไว้บนมือเขาที่โอบอยู่รอบเอว แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีก

“ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน” เสียงนางเบาแต่ชัดเจนพอจะปลุกคลื่นอารมณ์ที่ซ่อนลึกในใจของเขา

เขาก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากนางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนไปแตะริมฝีปากบางของนาง จุมพิตนั้นอ้อยอิ่งเต็มไปด้วยความคิดถึงและความโหยหา

มือของเขาลูบไล้จากแขนของนางขึ้นมายังไหล่ ก่อนจะเลื่อนสัมผัสเข้าสู่อ้อมกอดที่แนบแน่นขึ้นร่างกายของหญิงสาวตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ ใจนางเต้นระรัว มีเพียงความอบอุ่นและความโหยหาในใจเท่านั้น

พวกเขาจูบกันอีกครั้ง ครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม ลมหายใจปะปนกันในความเงียบของยามค่ำคืนเสื้อผ้าที่ค่อยๆ ถูกปลดเปลื้อง เนื้อแนบเนื้อแลกไออุ่นกัน ใช้ภาษากายพูดคุยแทนการสนทนา

เสียงเตียงไหวเบาๆ ไปตามจังหวะอารมณ์ที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ซูเหมยหลันรู้สึกว่าครั้งนี้นางได้เจอรักแท้เข้าแล้วจริงๆ ในที่สุดนางก็ไม่ต้องเปล่าเปลี่ยวหัวใจอีกต่อไป

************************