ตัวร้ายก็ต้องคู่กับนางเอกสิ! (ฮาเร็ม)

ฉันน่ะ..มีความฝัน เป็นความฝันที่เรียบง่าย อย่างการมีใครสักคนมารัก..หรือว่าการได้รักใครสักคน อยู่กันสองคนที่บ้านหลังเล็กๆกลางป่าเขาโดยที่เราต่างก็รักกัน ใช่..เป็นความฝันที่ดูไม่ไกลเกินตัวสักเท่าไหร่ อันที่จริงเหตุการณ์เบื้องหน้านี้ไม่ค่อยจะแตกต่างอะไรจากที่คาดหวังเอาไว้มาก ฉันนั่งอยู่ในบ้านที่ดูเหมือนบ้างร้างเก่าๆ โดยเบื้องหน้ามีชายหนุ่มรูปงามจนไม่สามารถละสายตาจากเขาไปได้เลย คล้ายๆกับว่านี่คือความฝันที่ฉันโหยหามาตลอด ต่างกันก็ตรงที่ฉันถูกมัดและ...เขากำลังถือปืนมาจ่อที่หัวฉัน "อย่าได้ส่งเสียงร้องเลยครับคุณวีนา..ไม่มีใครจะมาช่วยคุณหรอก..." เรื่องราวมัน..บ้าบอมากทีเดียว เมื่อครู่..เมื่อกี้ฉันยังยืนต่อแถวซื้อส้มตำตรงหน้าปากซอยอยู่เลย แล้วไหงตอนนี้มาอยู่ในบ้านร้างแบบนี้ได้ล่ะวะ!! อีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อวีนาแต่ชื่อ วรรณาต่างหาก.. วีนานี่คือใครอีก และพอก้มมองที่เสื้อผ้าหน้าผมที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ชุดเดรสกระโปรงยาวลากพื้นคล้ายๆผ้าปูโต๊ะนี่มันคือ...อะไรกัน? แถมพ่อหนุ่มหน้าหล่อที่ถือปืนอยู่...มองมาที่ฉันอย่างกดดันด้วยสายตาอีก เขาสวมชุดสูทลายตารางกับหมวกฮัมเบิร์ดที่ดู...เห่ยสุดๆไปเลย "นี่...จะบอกอะไรให้นะ ถ้านายเปลี่ยนเสื้อผ้ากับทรงผมรับรอง..นายจะหล่อขึ้นกว่านี้อีกหลายเท่าเลย" "...อย่าได้กล่าวเกี่ยวกับร่างกายของผมอีกเลยครับ เพราะคุณคงไม่อยากไปนอนเปลือยกายที่บนเตียงนั่นกับผมหรอกใช่ไหม?" อันที่จริงใบหน้าแบบนี้...ก็ไม่ได้ติดขัดอะไรนะ ได้อยู่.. "อ่า.ที่นี่ที่ไหนกันล่ะ สุดหล่อ" เธอกล่าวพร้อมกับขยิบตาให้เขา แน่นอนว่าใบหน้านี้มัน..สวยมาก เรื่องนั้นเธอเห็นเต็มสองตาผ่านบานกระจกที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่อยากจะคิดแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่บางที..ในบางทีฉันอาจจะทะลุมิติมา เป็นตัวร้ายสายเชิดในนิยายเรื่องอะไรสักเรื่อง หรือว่าอาจจะเป็นตัวประกอบที่ร่ำรวย...อะ..เอ่อ เป็นตัวประกอบที่รู้พล็อตเรื่องทั้งหมดแล้วก็ไล่เปลี่ยนเนื้อเรื่อง แย่งผู้ชายหล่อๆดีๆมาจากนางเอกจนหมด!! "ปิ๊ง!!" มันคือเสียง..ไอเดียที่แสนบรรเจิดที่เกิดขึ้นมาในหัว.. "ที่นี่คือป่าเนเวอร์กรีน ตอนใต้ของเบอร์ลินครับ" โอเค...ป่าเนเวอร์กรีนนี่มันที่ไหนกันฟะ!! อ่านนิยายก็จำได้พระเอกนางเอกไม่เคยจำชื่อ อ่านการ์ตูนก็จำแต่หัวดำหัวขาวสีผม... ชื่อของพระเอกนางเอกยังไม่จำ นับภาษาอะไรกับชื่อป่าเขาลำเนาไพร.... ไม่ๆตั้งสติสิวรรณ... การแต่งกายของพ่อหนุ่มตรงหน้ามันดูไม่ได้ย้อนยุคอะไรขนาดนั้น นี่อาจจะเป็นหนึ่งแปดเก้าศูนย์ถึงปีหนึ่งหนึ่งเก้าต้นๆ "ว่าแต่..คุณจับฉันมาทำไมเหรอคะ พอดีว่าฉันไม่ได้คิดหนีไปไหน ช่วยแก้เชือกแล้วเรามานั่งคุยกันดีๆได้รึเปล่า?" เขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ...แต่ในที่สุดก็ยินยอมมาแก้เชือกที่มัดแขนให้ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอล้มตัวนอนลงบนพื้นช้าๆพร้อมกับยกแขนขึ้นมาเพื่อบิดขี้เกียจ... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ ทั้งเธอแล้วก็เจ้าของร่างนี้เลย... เธอคงจะโดนรถชนสินะ เพราะเท่าที่จำได้เธอได้ยินเสียงบีบแตรลากยาว พร้อมกับเสียงกรีดร้องของใครสักคน... แทนที่จะตายแต่ดันมาอยู่ในร่างของใครไม่รู้.. "ผลัวะ!!" "ปล่อยเธอ!!" "...." เธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีผู้ชายพังประตูเข้ามาพร้อมกับถือท่อนไม้โง่ๆขึ้นมาชี้หน้าของพ่อหนุ่มรูปหล่อที่จับฉันมา "ครั้งนี้คุณไม่อาจปกป้องเธอได้อีกแล้วครับ ขออภัยที่ต้องกล่าวเช่นนี้นะครับคุณหมออันโด..อย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า" "แต่ว่า!! ผมรักเธอนะครับ ได้โปรดเถิด...เห็นแก่ความรักของเราสองคนปล่อยเธอไปแล้ว...ผมจะยินยอมทำทุกอย่าง...ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณร้องขอ!!" "...." คือ..มันไม่ได้ซาบซึ้งใจอะไรเลยตรงกันข้าม หมอนี่หน้าตาถือว่าพอไปวัดไปวาได้แต่ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้กันนะ.. ถ้าหากเป็นคนรัก ก่อนมาช่วยแกไม่คิดไปหาคนมาช่วยหรือวางแผนอะไรหน่อยเรอะ!! นี่บุกเดี่ยวมาช่วยพร้อมกับท่อนไม่โง่ๆอันหนึ่ง.. แต่เดี๋ยวนะ.. หมออันโด เลอันโด พอลลี่...พระเอกของเรื่องเมื่อรักเดินทางมาถึง นวนิยายรักโรแมนติกที่ผู้อ่านสามารถวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์ได้เลย เนื้อเรื่องไม่มีอะไรมันคือความรักระหว่างวีนาที่เป็นสตรีผู้มีพลังวิเศษกับหมอผู้เสียสละ พระเอกที่ยินยอมละทิ้งนางเอกเพื่อไปช่วยชาวบ้านที่กำลังป่วยหนัก นางเอกก็คือพลังวิเศษเริ่มกัดกินชีวิตเพราะว่าร่างกายมันรับไม่ไหว นางเอกแม่งก็ปกปิดไว้ เพราะกลัวพระเอกจะเป็นห่วง อีพระเอกก็วันๆไม่เคยมาอยู่ด้วยกัน อุทิศตนเป็นผู้เสียสละ ช่วยเหลือทุกคนจนเป็นที่รักของชาวบ้าน และพอใกล้ถึงตอนจบพอพระเอกรู้ความจริงว่านางเอกป่วย ก็ดันมีโรคระบาดมาอีก ต้องอาสาไปช่วยรักษาผู้คนที่ล้มป่วยจากโรคระบาด แฟนมึงน่ะ!! จะตายอยู่แล้วโว้ย!! สุดท้ายนางเอกตาย พระเอกกลับมาไม่ทัน...แล้วมารู้สึกผิดทีหลัง เราได้แต่ถามตัวเองหลังจากอ่านนิยายเรื่องนี้จบว่า...นี่ฉันอ่านอะไรอยู่งั้นเรอะ!! ฉันทำอะไรลงไป เอาเวลากว่าหนึ่งวันเต็มๆที่อ่านไปคืนมาเดี๋ยวนี้!! "คุณหมอเป็นคนดีครับ แต่ผมจำเป็นที่จะต้องพาคุณวีนาไปพบนายท่านจริงๆ อย่าได้ขักขวางการทำงานของผมเลยครับ แน่นอนว่านี่คือการเตือน..ถ้าหากว่าคุณยังไม่ฟังครั้งต่อไปปืนของผมจะเป็นสิ่งที่ใช้เตือนคุณ" "ผมยอมตายครับ หากจะเอาวีนาไปจากผมละก็ ผมยินยอมตายตรงนี้ดีกว่า!" "...." เพื่อ? จะว่าไปนี่พวกเขากำลังพูดถึงวีนานางเอกดวงซวยอยู่ใช่ไหม..ไหนล่ะวีนา ซ่อนอยู่ตรงประตูรึเปล่า หรือว่าไปแอบหลบอยู่ที่ไหนกันน้าาา เรือนผมสีบลอนด์ทอง ผิวกายที่ขาวเนียน ดวงหน้าที่งดงามสะกดสายตาของผู้พบเห็น สวยสมกับเป็นนางเอก สวยสมกับที่ตกผู้ชายได้ทั้งเรื่อง เจอแล้ว... วีนาอยู่นั่นไง อยู่ในกระจก... กระจกที่กำลังสะท้อนใบหน้าของฉันอยู่ "พรวด!!" ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าครั้งไหนๆพร้อมกันเดินไปห้ามปรามคนที่คู่ที่กำลังทะเลาะกันอยู่ หากว่าฉันคือวีนา หากว่าฉันคือนางเอกของเรื่องนี้จริงๆแล้วละก็!!! สิ่งแรกที่ต้องทำนั่นคือการ บอกเลิกกับอีพระเอกสุดแสนจะเฮงซวยนี่ซะ!! "อันโด...เราเลิกกันเถอะ ไม่ต้องมาช่วยไม่ต้องมายุ่งอะไรกับฉันอีกเพราะการมาที่นี่ อันที่จริงแล้วมันคือความต้องการของฉันเอง" นี่คือฉากเปิดตัวของตัวร้าย เขาสั่งคนมาให้จับตัววีนาไปที่คฤหาสน์บายาส... เพื่อจะพาเธอไปอยู่กับเขาในฐานะภรรยา...เพราะลอร์ดบายาสนั้นหลงรักวีนามาตั้งนานแล้ว แต่ด้วยความที่เป็นตัวร้ายอ่ะเนอะ นางเอกก็เลยไม่เคยจะสนใจ "วีนา..พูดอะไรออกมาน่ะ เราคือคนรักกันไม่ใช่เหรอ?" "ไม่ใช่นับจากนี้ไม่ใช่อีกแล้ว เราเลิกกัน...ไปกันเถอะสุดหล่อพาฉันไปหานายท่านของนายได้แล้ว.." ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอาลัยอาวรณ์พระเอกของเรื่องอีกแล้วจริงอยู่ว่าเขาหล่อ เรื่องนั้นไม่เถียงเลยกับความหล่อเหลาของพระเอกน่ะ แต่เธอไม่ยินยอมตายอย่างโดดเดี่ยวเหมือนนางเอกตามเนื้อเรื่องเดิมหรอกนะ ในเมื่อเธอคือนางเอก และในเมื่อใบหน้านี้มันสามารถตกผู้ชายได้ท้งเรื่อง มันยังมีเหตุผลอะไร..ที่ต้องเสียดายพระเอกแบบเลอันโดอีกล่ะ?