FWL.

“อ๊ายยย อย่าเข้ามาน้าา…” เสียงฝีเท้าน้อยๆ ดังกระทบพื้นตามความเร็วของขา เธอวิ่งสับอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อหนีใครบางคน “เยาบอกว่าอย่าเข้ามาา” “พริมโรสรอเราด้วยสิ!” “ออกไป! อย่ามายุ่งกับเยา” “เรารักพริมนะ รักมากเลย ได้ยินที่เราพูดไหม?” คำสารภาพรักจากผู้ชายประกาศลั่นสนามเด็กเล่น นาทีนี้ต่อให้หวานซึ้งเป็นเรียงความเธอก็ไม่อยากฟัง “ไม่ ๆๆๆ ออกไปป” พริมโรส เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียนลายสก็อตสีน้ำเงิน เปล่งเสียงเล็กตะโกนไล่เพื่อนชายรูปร่างตุ๊ต๊ะให้ออกไปไกลตัว แต่เหมือนเด็กชายจะไม่ละความพยายามเอาง่ายๆ ยิ่งเธอหนีเขาก็ยิ่งตามจนเม็ดเหงื่อแตกซิกไหลเต็มกรอบหน้า “พริมโรสอย่าวิ่งหนีเราสิ เราเหนื่อยนะ แฮกๆ” “เหนื่อยก็หยุดฉิ จะตามทำไม” สับตีนแตกชนิดที่ผมหน้าม้าสวยๆ ปลิวแยกไม่เป็นทรง “ระ รับรักเราก่อน ละ แล้วเราจะหยุด แฮกๆๆ” ร่างกายตุ๊ต๊ะเป็นเหตุสังเกตได้ เขาวิ่งช้าลง เสียงหอบแฮกดังแทรกเสียงพูดฟังไม่เป็นภาษา “ม่ายย เยาไม่ยัก เยาไม่ได้ยักเพิ่ม” จู่ๆ ก็เจอพระเอกขี่ม้าขาวควบมาตรงหน้าพอดี “เกนโด้!!” “…?!” “เกนโด้ช่วยเยาด้วยย” สุ้มเสียงใสตะโกนเรียกสุดเสียง เหนื่อยลิ้นห้อยแต่ก็ต้องกัดฟันไปหาเขาให้เร็วที่สุด พริมโรสวิ่งตาลีตาเหลือกไปแอบด้านหลังเพื่อนชายคนสนิททันที เอาวะ งานนี้อีพริมต้องรอด แต่เหมือนเขาจะงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าพอควร เคนโด้ หนุ่มน้อยรูปร่างผอมบางในวัยห้าขวบครึ่ง เขาเป็นเพื่อนชายเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจ นั่นเพราะพ่อแม่ของเด็กทั้งสองสนิทซี้ย่ำปึ๊กกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ครั้นแต่งงานมีลูกแน่นอนความสัมพันธ์ก็ไม่ลดน้อยลงยังคงแนบแน่นไม่แปรเปลี่ยน ไม่สิ ต้องพูดว่าแน่นกว่าเดิมถึงจะถูก ซึ่งเคนโด้ถือเป็นอัศวินคนเก่งที่มักขี่ม้ามาช่วยพริมโรสได้ทันเวลาเสมอ เพียงเปล่งเสียงตะโกน… เคนนนนโด้ “ไอ้อ้วนนี่จะทำอะไรพริม?” เคนโด้เอียงหน้าถามก่อนหันมอง เพิ่ม ที่เพิ่งมาถึง “เขาจะให้พริมยักเขา แต่พริมไม่ยักอะ” “ทำไมพริมไม่รักเราล่ะ? เราอุตส่าห์แบ่งอมยิ้มให้พริมทุกวันเลยนะ” “…!” หนอยแน่ะ ไอ้ตุ๊ต๊ะนี่บังอาจเอาอมยิ้มมาหลอกล่อเพื่อการนี้สินะ “ไม่รักก็คือไม่รัก จะถามมากทำไม งง?” เคนโด้พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ตามสไตล์ลูกเจ้าพ่อ อาจเพราะเสียงที่ฟังดูกวนส้นตีนและใบหน้าก็นิ่งชวนหาเรื่องเกินวัย นี่จึงเป็นจุดแข็งที่ทำให้เด็กหลายคนกลัวไม่กล้าเข้ามายุ่ง แค่เขาพูด ‘เฮ้ย’ ก็พากันหงอวิ่งหนีทิ้งของเล่นแล้ว พริมโรสเลยชอบใช้จุดนี้ของเขาเป็นโล่กำบังให้ตัวเองปลอดภัย “ใช่!” “แต่เมื่อวานพริมยังบอกว่าชอบเราอยู่เลย ละทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนใจ?” “พริมบอกไอ้อ้วนนี่เหรอ?” “ปะ เปล่าชอบบ! พริมชอบอมยิ้มของเพิ่ม ไม่ได้ชอบเพิ่มฉะหน่อย เข้าใจอะไยผิดหยือเปล่า” ปฏิเสธเสียงสูงไปเลยแม่ แล้วบอกปณิธานที่มีมาแต่แรก “…!!” เด็กชายตุ๊ต๊ะนัยน์ตาสั่นหลังได้ยินคำพูดบาดใจ เขาล้วงหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากางเกง ก่อนยื่นมันให้เธอ “เพิ่มอุตส่าห์มีน้ำใจ ไม่ยอมกินขนมเพราะจะเก็บตังไปซื้ออมยิ้มมาให้ แต่พริมกับใจร้ายไม่รักเพิ่ม… หรือพริมมีแฟนแล้ว?” “…?” เคนโด้เบี่ยงหน้ามองเพื่อนสาวที่แอบอยู่ด้านหลังด้วยแววตาใคร่สงสัยไม่ต่างกัน “มีแย้วว” “…!!” “…!!” “เกนโด้นี่ไงแฟนเยา” วงแขนเล็กเกี่ยวแขนเคนโด้ไว้แน่น พลันส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายทั้งสอง “เนอะโด้เนอะ” ช็อกสิครับ คนฟังก็ช็อก คนโดนจับเป็นแฟนช็อกกว่า หนูพริมสบยิ้มตาหวานเยิ้มให้เคนโด้ที่ยืนอ้าปากหวอ ถ้าแม่รู้ลูกสาวริอ่านมีแฟนตั้งแต่ห้าขวบ แม่ควรภูมิใจหรือเสียใจดีล่ะ แล้วประเด็นหลักคือโมเมจับเขาเป็นแฟนหน้าตาเฉย นาทีนี้เธอไม่ขออะไรมากแค่ให้เขาลอยตามน้ำมาก็พอ “มะ ไม่จริงอะ! เราไม่เชื่อ” อมยิ้มในมือร่วงตกคนละทิศละทาง ใบหน้าอ้วนกลมส่ายสะบัดอย่างคนรับความจริงไม่ได้ “เยาเป็นแฟนกันเนอะโด้เนอะ… จุ๊บ!” ริมฝีปากเล็กสีกลีบบัวฉกชิมความหอมบนแก้มเนียนๆ คล้ายยืนยันให้ไอ้ตุ๊ต๊ะเห็นว่าเราสองคนเป็นแฟนกันจริง จากที่ยืนแข็งอยู่ก่อนงานนี้เคนโด้คือนิ่งประหนึ่งท่อนไม้ ช็อกไงถามได้ “…!!!” “แย้วกืนนี้โด้ก็อย่ายืมไปนอนกับเยานะ เดี๋ยวเยาบอกกุนป๋าให้… จุ๊บ" อีกแล้ว หอมอีกแล้ว อยากฆ่ากันหรือไง "แต่โด้ต้องบอกเพิ่มก่อน ว่าโด้เป็นแฟนเยา” “เอาะ อืม อื้มม… เราเป็นแฟนพริม” สีหน้าที่ยังไม่หายตกใจเขยื้อนมองเพิ่ม ก่อนเร่งน้ำเสียงหนักแน่นยืนยันความสัมพันธ์รักของเรา “เราเป็นแฟนพริมโรส ได้ยินชัดนะไอ้อ้วน! ต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับพริมได้ละ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” “ฮึก ฮืออ… พริมโรสใจร้ายย” นายตุ๊ต๊ะวิ่งหนีทั้งน้ำตา อกหักตั้งแต่อนุบาลใครจะรับได้ เธอไม่ได้แยแสความรู้สึกนายอ้วนสักนิด เพราะนาทีนี้สิ่งที่น่าสนกว่าคืออมยิ้มสองอันที่ตกอยู่บนพื้นต่างหาก แบบนี้… ก็เสร็จพริมโรสสิคะ ใจจริงคนสวยอย่างเธอก็สงสารเขาอยู่เหมือนกัน แต่จะให้พริมโรสทำอย่างไง ใจอ่อนยอมเป็นแฟนเขางั้นเหรอ บ้าบอไม่เอาหรอก แล้วการให้เคนโด้ไปนอนค้างคืนที่บ้านก็เป็นเรื่องปกติมากสำหรับบ้านเขาสองคน ทำไมน่ะเหรอ… ก็บ้านพวกเขาหันหน้าชนกันน่ะสิ รั้วบ้านแทบไม่เคยปิดเพราะมีเด็กน้อยอย่างพริมโรสและเคนโด้วิ่งเข้าวิ่งออกตลอดเวลา ถ้าพริมโรสไม่นอนเล่นบ้านเคนโด้ เคนโด้ก็จะเป็นฝ่ายมานอนกับพริมโรส ซึ่งพ่อแม่ของทั้งสองก็เข้าใจดี ต่างฝ่ายต่างฝากฝังดูแลแทบจะเป็นครอบครัวเดียวกันก็ว่าได้ “ทำไมพริมไม่ตัดผมบ้าง มันยาวมากแล้วรู้ปะ?” เคนโด้นอนตะแคงบนเตียง มองสาวน้อยที่กำลังสูดดมกลิ่มหอมอ่อนๆ ของผม หลังให้พี่เลี้ยงคนโปรดสระเป่าให้เมื่อครู่ “ไม่เอาหยอก เยาชอบผมยาวๆ กุนม้าบอกผู้หญิงผมยาวคือผู้หญิงฉวย” พูดจบก็หมุนตัวปีนกลับขึ้นมาบนเตียงนุ่มใหญ่ “เกนโด้ว่า... เยาฉวยไหม?” “สวยเป็นยังไง?” “ก็เป็นแบบเยานี่งายย!” เข้าใจยากตรงไหน หลักฐานความสวยก็เห็นอยู่เต็มตา ทำไมเขาไม่เข้าใจ “เหรอ?... งั้นโด้ว่าพริมจะสวยกว่านี้นะ ถ้า…” เคนโด้ละประโยคทิ้งก่อนเปลี่ยนเป็นนอนหงาย ท่าทางแบบนี้รู้เลยกำลังจะชิ่งนอน เขาดึงผ้านวมขึ้นคลุมถึงอก “ถ้า…?” “ถ้าพริมฝึกพูดให้ชัดกว่านี้อะ” “ฮืออ... นิฉัยไม่ดี! พริมจะฟ้องกุนป๋าา ให้กุนป๋าไปฟ้องกุนอา แย้วให้กุนอาตีเกนโด้เยย” พริมโรสแผดเสียงออกมาอย่างโกรธเคือง กล้าดีอย่างไงมาว่าเธอพูดไม่ชัด เคนโด้ไม่ได้สนใจเสียงโวยวายที่ฟังไม่รู้เรื่องนั้นเท่าไร เขาหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย เด็กผู้ชายคนนี้หลับง่ายมากแค่หัวถึงหมอนก็สลบเหมือนตายจาก แต่อย่าให้ปลุกนะ ตื่นยากยิ่งกว่าอะไรดี ตัดภาพมาที่พริมโรสนั่งหน้านิ่ว กลีบปากสั่นไม่พอใจในข้อกล่าวหา พูดไม่ชัด… ฟังเบา ๆ ก็เจ็บแย้วว 4วันผ่านไป “ฮะ ฮือออ…” “พริมลูกก หนูจะร้องทำไมนักหนาคะ? คุณม้าปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ยย” หม่าม้าเอียงหน้าสบมองลูกสาวที่นั่งร้องไห้งอแงอยู่บนคาร์ซีท น้ำหูน้ำตาเธอไหลพรากไม่เหลือชิ้นดี “ฮืออ ฮึก กุนม้าจะ ใจย้ายย ฮึก ยูกบอกแย้วว่ายูกไม่ตัดผมม” “ลูกไม่ตัดผมไม่ได้ ก็ลูกเป็นเหา!” “แงงงงงง…” ใช่ค่ะฟังไม่ผิด… พริม เป็น เหา มีสัตว์ประหลาดดูดเลือดเกาะบนหัวเธอ และวิธีจัดการที่ดีที่สุดเพื่อให้สะดวกและง่ายต่อการทำความสะอาดคือ… เธอต้องตัดผม ฟังดูง่ายแต่ทำใจยากเหลือเกินสำหรับสาวรักผมเช่นพริมโรส ซึ่งตัวการปล่อยสัตว์ประหลาดในครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่นไกล… นายเคนโด้ตัวดี “กุนม้าไม่เข้าใจยูก ฮะ ฮึก ยูกจะไม่ฉวยย กุนม้าเข้าใจไหมคะ ฮืออ” “พริมขาา ผมเรามันยาวได้นะลู๊กก ลูกเลือกเอา จะตัดสั้นแบบนี้หรือยอมให้เหามันดูดเลือดหมดหัว” พริมโรสยังคงใช้มือเล็กจับปลายผมที่สั้นระดับติ่งหูอย่างปวดใจ “เคนโด้เขาก็ตัด เขายังไม่ร้องไห้เลยลูกพริม เอาน่ะ เดี๋ยวมันก็ยาวนะคะคนสวยของคุณม้า” หลังพูดปลอบใจอยู่นาน หม่าม้าก็มาส่งเธอที่โรงเรียน สายตานับสิบของเพื่อนในห้องต่างจ้องมองมาที่ผมสั้นเต่อเป็นตาเดียว อายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่แล้วดวงตาที่ยังตุ่ยแดงระเรื่อก็เหลือบเห็นหัวเกรียนๆ ของใครบางคน ที่นั่งหลบอยู่แถวมุมบทบาทสมมติ ใช่แน่ๆ… หัวของคนที่ปล่อยสัตว์ร้ายมาดูดเลือดเรา “เกนโด้!” “อ้าวพริม มาแล้วเหรอ?” เคนโด้ค่อยๆ หมุนตัวมาตามเสียงเรียก จากเรือนผมดำที่เคยระต้นคอบัดนี้เกรียนสามด้านไม่ต่างจากทหารเกณฑ์ฝึกใหม่ “นิฉัยไม่ดี! เอาฉัดประหยาดมาใส่หัวเยาทำไม?” ไม่รอช้าตวาดเสียงขุ่นเคืองใส่ทันที เล่นเอาเด็กหัวเกรียนขมวดหน้าไม่พอใจกลับ “เราไม่ได้ตั้งใจนะพริม เราก็ติดจากคนอื่นมาเหมือนกัน ถ้าจะด่าก็ไปด่าคนอื่นดิ มาด่าเราทำไม” “ไม่ต้องเยย แทนที่โด้จะปกป้องเยา กลับมาปล่อยฉัดดูดเยือดใฉ่เยา… เยาไม่ยักโด้แย้วว” สุ้มเสียงเล็กสั่นเครือน่าสงสาร เธอมองค้อนเขาด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ ซึ่งเคนโด้ก็ตกใจกับคำพูดนั้นพอตัวจนม่านตาเล็กเบิกขยายกว้าง “ฟังให้ชัดๆ” “…!?” “ต่อไปนี้โด้ไม่ใช่แฟนเยาอีก… เยา เยิก กันน!” “พิ พริม พริมโรสเดี๋ยวก่อน!” และแล้วรักแท้ ก็แพ้…………… เหาบนหัว