การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย

ตอนที่ 1 การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ณ เมืองหลวงจักรวรรดิ เมืองหลวงแห่งนี้มาอาณาเขตใหญ่และกว้างแบบสุดลูกหูลูกตา บ้านเรือน ผู้คนและสิ่งต่างๆ มากมายเคยเต็มอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ ใช่แล้ว! ของพวกนั้นมันเป็นเพียงเรื่องสมัยก่อนเมื่อ 10 ปี ก่อนหน้านี้เท่านั้น ตอนนี้เมืองหลวงของจักรวรรดิไม่ต่างอะไรจากนรกบนดิน เนื้องจากที่นี่ผ่านการต่อสู้มามากมายหลายครั้ง สภาพเมืองจึงเละเทะหาจุดดีไม่ได้ พื้นดินเต็มไปด้วยซากศพของผู้คนและม้าศึกที่นอนตายราวกับว่าโดนยาฆ่าแมลงฉีดใส่ และในตอนนี้ ใจกลางของจักรวรรดิ พระราชวังของจักรพรรดิ กำลังโดนกำลังรบนับล้านล้อมรอบเอาไว้อยู่ กำลังรบนับล้านตอนนี้ต่างก็มีพลังอยู่ขั้นราชานักรบ ขึ้นไปกันทั้งนั้น ทว่า ที่ล้อมพระราชวังอยู่ตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์พวกมันเป็นเผ่าที่เรียกตัวเองว่า เผ่าเทพ! และ เผ่าปีศาจ! สองเผ่าร่วมมือกันเพื่อกำจัดมนุษย์หมดไปจากโลก เพราะแบบนั้นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์เลยตกอยู่ในสภาพแบบนี้ จักรวรรดิมีประชาชนนับร้อยล้านคนต้องล่มสลาย! มนุษย์ทุกคนบนโลกต้องโดนกวาดล้าง! ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากสองเผ่าที่ปรากฏตัวอยู่ตอนนี้ เดิมที่แล้วสองเผ่านี้เป็นศัตรูกันโดยธรรมชาติไม่มีใครคาดคิดเลยว่าวันหนึ่งพวกมันจะร่วมมือกันแล้วกวาดล้างมนุษย์ทั่วทั่งทวีปแบบนี้ “ ยอมสะเถอะ จอมพลแห่งจักรวรรดิ ถ้าเจ้ายอมรับความตายท่านราชาปีศาจจะมอบความตายไม่เจ็บปวดแก่เจ้า !!!! “ ปีศาจ รูปราสงคล้ายมนุษย์สวมเกราะหนักสีทองกำลังตะโกนใส่ชายด้านหน้าของมัน ปีศาจคนนี้มีพลังบมเพราะระดับสูงในหมู่ปีศาจรอบๆ เพียงมองก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ปีศาจธรรมดาในกองทัพแห่งนี้ ยิ่งมันกล้าพูดชื่อราชาปีศาจของมันออกมาแบบนี้ แปลว่ามันได้รับสิทธิ์ในการพูดถึงของผู้นำมัน ยิ่งตำแหน่งของมันในเผ่าปีศาจแล้วไม่พูดก็คงจะรู้ว่าอยู่ระดับที่ไม่สามารถล้อเล่นได้ แต่ถึงแบบนั้น มันก็ต้องพูดอย่างนับถือกับมนุษย์ด้านหน้าของมัน มนุษย์ที่โดนพูดด้วยเป็นชายตัวใหญ่สวมชุดเกราะหนักสีเงินทั่วทั้งร่างกาย ถึงจะสวมเกราะแต่รอบร่างกายของชายคนนั้นก็เต็มไปด้วยแผลมากมายรอบร่างกาย การที่ยืนอยู่ได้ก็เพราะด้านข้างมือดาบเหล็กปักยันร่างกายเอาไว้ ถ้าไม่มีอะไรยันร่างกายแบบยร่เขาคงล้มลงไปนอนกับพื้นนานแล้ว ชายคนนี้มีชื่อที่เหล่าปีศาจและเหล่าเทพเรียกกันคือ กำแพงสุดท้ายของมวลมนุษย์! เขาถือว่าเป็นฝันร้ายของพวกมันทั้งสองเผ่าอย่างแท้จริง พูดตามตรงถ้าไม่มีชายคนนี้มนุษย์คงไม่สามารถดิ้นรนต่อต้านพวกมันมาได้ถึง 10 ปี แถมแม่ทัพเผ่าปีศาจและเผ่าเทพมากมายก็ตกตายเพราะชายคนนี้นับไม่ทวน เรียกได้ว่าชายคนนี้คือผู้นำที่แท้จริงของมวลมนุษย์ก็ไม่แปลก “ เหอะ! ยอมแพ้งั้นเหรอ ถ้าจะบอกให้ยอมก็ให้ มิคาเอลและซาตาลมาพูดเองสะสิ “ ชายสวมเกราะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง แต่ใบหน้าของเขาก็เสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยแบบเย้ยหยัน “บังอาจนักมาเรียกชื่อราชาปีศาจแบบนี้!!!!” “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้ามาเรียกชื่อราชาแห่งเทพแบบนั้น!!!” “เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ วันนี่แหละแกต้องตายอย่างทรมาน!!!” เหล่าเผ่าเทพและเผ่าปีศาจต่างพากันตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงเดือดดาน อย่าว่าแต่มนุษย์พูดเลยขนาดพวกเผ่าเดียวกับพวกมันถ้าพูดชื่อผู้นำสูงสุดของเผ่าออกมาแบบนี้ก็ยังโดนฆ่า ชื่อของผู้นำพวกมันไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาพูดแบบนี้ได้ แถมมนุษย์คนนี้ยังพูดด้วยสีหน้าดูถูกอีก ไม่แปลกที่จะเกิดความเดืดอด้านขนาดนี้ บูม!!!! ระหว่างที่ดังขึ้นมนุษย์ที่พูดก็ปล่อยไปพลังออกมา ไอพลังที่ออกมาคือพลังผู้ฝึกตนระดับพระเจ้า เพียงไอพลังที่ออกมาพวกที่ตะโกนด้วยความเดือดด้านเมื่อครู่ก็เงียบลงทันที ผู้ฝึกตนระดับนี้ถ้าไม่บาดเจ็บหนักหรืออ่อนล้าต่อให้กองทัพปีศาจหรือเทพทั้งหมดตอนนี้รุมเข้ามาก็ชนะได้ไม่ยาก แต่ว่า ตอนนี้ร่างกายของเขารับไม่ไหวแล้ว ต้องต่อสู้ติดต่อกันหลายเดือนแบบไม่มีเวลาพัก ลูกน้องและทหารก็ตายไปจนหมด เวลานี้บนโลกเหลือมนุษย์คือเขาคนเดียวก็ไม่เกินจริง ‘ช่วยไม่ได้ มาได้แค่นี้สินะ’ ชายสวมเกราะคิดในใจ ขณะที่กวาดสายตามองเหล่าแม่ทัพของเขาที่นอนตายรอบๆ คนเหล่านี้ผ่านสนามรบกับเขามามากมาย แต่สุดท้ายเรื่องก็มาเป็นแบบนี้ ในฐสนะจอมพลคนสุดท้ายของจักรวรดิ ไคล์ วอเตอร์ รู้สึกสลดกับภาพด้านหน้าจริงๆ มองสักพักเขาก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ พื้นดินเริ่มสั่น! ท้องฟ้าเริ่มคำรามและเกิดสายฟ้า! บรรยากาศรอบๆ เริ่มหนักอึ้ง! “ แย่แล้ว!!! รีบหนีเร็วมันคิดจะระเบิดปราณ!!! “ เสียงผู้บัญชากรเผ่าเทพดังขึ้น หลังเข้าใจเหตุการณ์ด้านหน้า หลังได้ยินเสียงพวกทหารทั้งหมดก็มีสีหน้าตกใจและกระจายตัวออกทันที พวกผ่าเทพและเผ่าปีศาจสามารถเข้าใจได้ทันทีว่าถ้าคนพลังระดับพระเจ้าระเบิดตัวเองมันจะเป็นยังไง เพราะแบบนั้น พวกมันเลยหนีแบบไม่คิดชีวิต ทว่า เวลาหนีของพวกมันก็ไม่พอ พวกมันคิดน้อยไปที่มาล้อมจอมพลคนสุดท้ายแห่งจักรวรรดิกันแบบนี้…. บูม!!!!!!!!! …… “ไคล์ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาตามองค์หญิงของจักรวรรดิแบบนี้ ออกไปสะเจ้าขยะ!!!” เอ่ะ???? เมื่อกี้เราน่าจะระเบิดตัวเองเพื่อโจมตีพวกมันครั้งสุดท้ายไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนี้มันอะไรอีกภาพความฝันก่อนตายเหรอ เหอะ! เวลาแบบนี้พระเจ้ายังมาเล่นสนุกอะไรของท่านอีกนะ ตัวผมที่เคยมีชีวิตที่สุขสบายบนโลกกลับโดนส่งมาดาวที่ไม่รู้จัก แถมต้องเจอสงครามที่ยาวนานอีก พระเจ้า! นี่ท่านจะเอายังไงกับผมกันแน่ อย่าน้อยถ้าให้เห้นภาพก่อนตายก็เอาตอนลงสนามรบแล้วฆ่าพวกเผ่าปีศาจหรือเผ่าเทพไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมาเห็นภาพเมื่อยี่สิบปีก่อนแบบนี้ ระหว่างรู้สึกหัวเสียผมก็เริ่มกวาดสายตามองสภาพรอบตัว งานวันเกิดเจ้าหญิง เนร่า! สภาพห้องที่หรูหรา เหล่าชนชั้นสูงมากมายที่นั่งในห้องจัดเรียง ผู้หญิงดูสวยงามราวกับว่าออกมาจากเทพนิยาย ผู้ชายก็ดูกีราวกับว่าเป็นเจ้าชายจากเทพนิยายในนิทาน ยุคนี้เป็นยุคที่มนุษย์รุ่งเรื่องมากที่สุด แล้วจักรวรรดิแห่งนี้ก็ถูกเรียกว่าศูนย์กลางของโลกเพราะรวมความเจริญทั้งหมดเอาไว้ คิดถึงจริงๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าอีกสิบปีต่อจากนี้ที่นี่จะโดนทำลายและกลายเป็นนรกบนดิน ประชาชน ขุนนาง นักบวชหรือพ่อค้า ทุกคนต่างต้องยอมเรียนวิชาการต่อสู้เมื่อหายะนะแห่งมงลมมนุษย์มาถึง วันๆ แบบนี้จะหายไปทันที เหอๆ พระเจ้านะพระเจ้า…. ท่านกำลังเล่นอะไรกับผะ- “ไคล์ วอตอร์ ฉันถามนายไม่มีหูหรือไง เจ้าขยะแห่งจักรวรรดิ!!!” เสียงที่ผมที่ได้ยินเมื่อกี้ตะโกนถามขึ้นมาอีกครั้ง ชื่อนี้ ไคล์ วอเตอร์ เป็นชื่อของผมเองหลังจากที่โดนส่งมาจากโลกเมื่อนานมาแล้ว พอหันมองไปตามเสียงก็เจอผู้ชายผมสีทองรูปร่างดูดีกำลังยืนมองมาที่ผมด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ แววตาของมันเหมือนกับผมคนที่ตัวเองเกลียดอย่างสุดๆ แต่ว่า ชายที่มองผมอยู่ตอนนี้ผมเข้าใจดี เจ้านี่ชื่อว่า เรมอน มอแกน เป็นคุณชายตระกูลดยุคของจักรวรรดิ ตระกูลของมันมีทั้งเงินและกำลังทหารจำนวนมาก ผมจำได้ดีว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นเพราะวันนี้เป็นวันที่ผมมางานวันเกิดคู่หมั่นของตัวเอง เจ้าหญิงลำดับที่ 1 แห่งจักรวรรดิ เนร่า! เธอเป็นคู่หมั่นของผมแท้ๆ แต่กลับจัดงานวันเกิดแบบไม่ชวน แถมยังจัดให้ เรมอน มอแกน นั่งข้างเพื่อแสดงถึงความสัมพันธ์ที่มากเกินไปอีก อื้ม!.... สมจริงสุดๆ ระหว่างกำลังสบายใจผมก็หันไปเห็นไวน์หนึ่งแก้วด้านข้าง ไม่รอช้า ผมรีบเอามาดื่มทันทีเพราะเมื่อหายะนะมาถึงของพวกนี้มันค่ามากกว่าทองสะอีก อย่าว่าแต่ไวน์เลย ขอแค่น้ำสะอาดไม่มีพิษหรือสกปรกก็มีค่ามากกว่าทองแล้ว อึก! หว่า~ ไม่คิดเลยว่าในภาพก่อนตายจะสามารถดื่มได้แบบนี้ รสชาติที่แสนคิดถึง… ความรู้สึกที่แสนคิดถึง… นับว่าไม่ผิดที่ระเบิดตัวเองตายมาแบบนี้ แต่แล้ว ผมก็เริ่มคิดอะไรขึ้นมาได้นิดหน่อย ถึงสิ่งที่ผมคิดมาได้ตอนนี้มันจะเกินจริงไปก็เถอะ แต่ยังไงมันก็มีไม่อะไรอธิบายเท่ามันอีกแล้ว ตอนแรกคิดว่าเป็นภาพก่อนตายก็เถอะ เหมือนจริงเกินไป! แถมระดับพลังบ่มเพราะพระเจ้าก็เหลือเพียงก่อเกิดลมปราณ! พลังก่อเกิดลมปราณเป็นเพียงขั้นแรกของพลังทั้งหมดเท่านั้น คิดไปคิดมานี่มันช่วยยุคมือของผมชัดๆ ไคล์ วอเตอร์ ชายที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในจักรวรรดิ แต่ด้วยตำแหน่งแกนดยุคเลยมีอำนาจเข้าสังคมได้อยู่ งานเลี้ยงวันนี้ด้วยเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งแกนดยุคที่บรรพบุรุษตระกูลทิ้งเอาไว้ให้คงเข้ามาไม่ได้เป็นแน่ ล้อเล่นหรือเปล่า! เรื่องบ้าแบบนี้มัน… แปะ! แปะ! ผมใช่มือทั้งสองข้างตีหน้าตัวเองอย่างสุดแรงเพื่อเตือนสติ “ดูสิ บ้าอีกแล้ว ตำแหน่งแกนดยุคตกอยู่กับคนบ้าแบบนี้ได้ยังไง” “เป็นขยะที่พลังพัฒนาไม่ได้แท้ๆ คิดได้ยังไงถึงจะมาแต่งงานกับองค์หญิงของพวกเรา” “ขยะก็อยู่ส่วนของขยะไปสิ หึ!” เสียงชนชั้นสูงรอบๆ พากันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม น้ำเสียงพวกนี้ผมไม่ได้สนใจพวกมันหรอกเพราะก่อนที่จะเป็นทหารผมก็โดนแบบนี้บ่อยๆ ไคล์ วอเตอร์ แกนดยุคอายุ 18 ปี ที่ไม่สามารถเพิ่มพลังบ่มเพราะของตัวเองได้เพราะเส้นลมปราณพิการตั้งแต่เด็ก การโดนดูถูกแบบนี้มันเรื่องปกติอยู่แล้ว ถึงจะมีตำแหน่งเป็นแกนดยุคแต่ก็ไร้กำลัง ในตระกูลก็กำลังวุ่นวายแบบสุดๆ จะโดนฆ่าทิ้งตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เรื่องพวกนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ผมเจ็บแก้มสองข้างมาก… นี่…. ระ เราย้อนเวลางั้นเหรอ! ย้อนมา!ยี่สิบปี่ก่อนการระเบิดตัวเอง! ย้อนมาก่อนจะเกิดหายะนะแห่งมวลมนุษย์ขึ้น!