ตอนที่4 เรียกหา

650 คำ

อัครวินท์ วันนี้ผมเบื่อๆ และด้วยวันพรุ่งนี้ผมไม่มีสอนเช้า และไม่มีงานเช้า ผมก็เลยมาหาเพื่อนที่คลับของมัน ซึ่งผมก็ไม่ได้มานานพอสมควรแล้ว เพราะไม่ค่อยว่างเลย แต่ช่วงนี้เริ่มลงตัวแล้ว “ทำไมวันนี้มาได้วะ” ไอ้เชนทร์พูดขึ้นหลังจากผมนั่งลงที่โซฟาข้างๆ มัน “พรุ่งนี้ไม่มีอะไรด่วน เลยแวะมาคลายเครียด” “คลายเครียดหรือปลดปล่อย พูดให้ถูก” ไอ้เชนทร์ถามออกมาอย่างรู้ทัน “ก็เหมือนกันไหมล่ะ” ผมตอบกลับมันไปอย่างไม่มีอะไรปิดบัง เพราะเวลาที่ผมอยากปลดปล่อยผมก็จะมาที่นี่แหละ แล้วไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันก็จัดให้ถูกใจผมทุกครั้ง พูดง่าย ไม่งี่เง่า ไม่เรียกร้อง ภารกิจจบก็แยกย้าย “หึ! ดื่มก่อนไหม” “เออดิ กูไม่ได้รีบขนาดนั้น” ผมว่าให้มันออกไป ก่อนจะนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยแก้เบื่อ และสายตาผมก็ไปเจอเข้ากับบางคนที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว “อะไร สนใจเหรอ” ไอ้เชนทร์ที่คงจะเห็นสีหน้าของผม เลยถามออกมา “เด็กร้านมึงเหรอ” “เออ เด็กมหาลัยมึงนั่นแหละ แต่เด็กมันไม่รับนอกรอบนะ แค่นั่งดริ๊งก์” ไอ้เชนทร์เล่าให้ผมฟัง ซึ่งอันนี้ผมก็รู้ว่าคลับมันไม่บังคับพนักงาน อยู่ที่ความเต็มใจ แล้วถ้าเกิดพนักงานไม่เต็มใจแต่ลูกค้าโวย อันนี้ทางร้านมันก็ไม่สนหน้าลูกค้าเหมือนกัน เพราะมันถือว่ามันเปิดคลับ ไม่ใช่ที่บริการทางเพศ “ทำไมกูไม่เคยเห็น” ผมถามมันออกไปอย่างสงสัย ถึงช่วงนี้ไม่ค่อยได้มา แต่หลังจากเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศก็มาบ่อยนะ ทำไมไม่เคยเจอ “เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กเสิร์ฟ แต่เห็นว่าผู้จัดการดัน เลยมาทำตรงนี้แทน” “เรียกให้กูหน่อย” ผมจำเธอได้ เธอไม่ใช่แค่นักศึกษาในมหาลัยผม แต่เธอเป็นเด็กในการดูแลของผมด้วย “เออ แต่บอกแล้วนะ ว่าเด็กมันไม่รับนอกรอบถ้าไม่เต็มใจ” ไอ้เชนทร์ไม่ได้ลืมย้ำ “เออ” ผมตอบมันไป แล้วมันก็เรียกเด็กใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบบางอย่าง แล้วเด็กในร้านก็เดินออกไป ก็คงไปเรียกพนักงานคนนั้นให้ผมนั่นแหละ “คิดยังไงเรียกเด็กคนนี้ เด็กมหาลัยมึงไม่ใช่เหรอ ไม่กลัวเด็กมันรู้จักมึงหรือไง” ไอ้เชนทร์ถาม “นี่ไม่ใช่เวลางานของกู” ผมไหวไหล่ตอบมัน ความหมายของผมก็คือ ตอนนี้ผมก็เป็นคนธรรมคนหนึ่ง ไม่ได้มีบทบาทเป็นอาจารย์ และเธอก็อยู่ในหน้าที่งานของเธอ ไม่ได้อยู่ในบทบาทของนักศึกษาของผม แต่ที่ผมเรียกมาก็แค่อยากรู้อะไรหลายๆ อย่างในฐานะอาจารย์ของเธอ(ไหนว่าไม่ใช่เวลางาน?) เผื่อว่าเธอมีปัญหาอะไร จะได้ช่วยแก้ไข เผื่อเธอไม่ต้องทำงานแบบนี้ ถึงจะบอกว่าไม่รับงานนอกก็เถอะ “อย่าบอกว่าจะกินเด็กมหาลัยตัวเองนะ” ไอ้เชนทร์พูดขึ้นอย่างจับผิด “.....” ผมไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไป เพราะตอนนี้ผมยังไม่ได้คิดอะไร “สวัสดีค่ะเฮีย เฮียเรียกมินเหรอคะ” แล้วเสียงเล็กก็ดังขึ้นจากด้านหลังผม ซึ่งแน่นอนว่าเป็นคนที่ผมอยากเจอ “ใช่ เพื่อนเฮียอยากให้เรามานั่งด้วยน่ะ” “อ๋อค่ะ” แล้วร่างเล็กด้านหลังก็ตอบกลับ ก่อนจะเดินอ้อมมาและนั่งลงที่ข้างๆ ของผม ผมเลยหันไปมองหน้าเธอ และเธอเองก็มีอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more