อุบัติร้ายเจ้าสาวไร้ศักดินา

"ฮึก อ้า... คุณคะ โอ้ย ได้โปรดช่วยเบาๆ หน่อยเถอะค่ะ อา" "ผมเบาไม่ได้ ร่างกายมันร้อนไปหมด" "ร่างกายของฉันก็ร้อน แต่นี่เป็นครั้งแรกของฉัน แม้ไม่อาจต้านทานได้แต่ได้โปรดลดแรงของคุณลงหน่อย ฉันเจ็บค่ะ อ้า" สองมือเล็กๆ ของเดือนมีนาพยายามผลักอกแกร่งของคนร่างใหญ่ที่พยายามดันความเป็นชายของเขาเข้ามาในตัวเธอด้วยความเร่งรีบ แต่ยิ่งรีบเท่าไหร่ความเจ็บปวดทั้งเขาและเธอก็เพิ่มมากขึ้น "อย่าหนีบไว้สิ อ้าขา" "โอ้ย ฉันก็อ้าเต็มที่แล้ว เอาออกไปก่อนฉันเจ็บ" "ทำไมมันเข้ายากเข้าเย็นอย่สงนี้นะ" คนตัวใหญ่บ่นไม่หยุดพร้อมทั้งปรับท่า โดยการยกสะโพกหญิงสาวขึ้นจากนั้นค่อยๆ ซอยสะโพกของเขาถี่ๆ กัดกรามแน่น เพราะความเสียวซ่าน เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมาจากหน้าผากของเขาและเธอไม่หยุดเพราะถูกวางยาปลุกเซ็กส์ทั้งสองคนจึงมีความต้องการเรื่องบนเตียงอย่างห้ามไม่อยู่ เดือนมีนาคมหญิงสาวตาคมผมยาวที่มีนัยตาสีน้ำตาลอ่อนกำลังโอบกอดชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักมาก่อนอยู่บนเตียงนอนสีขาวของโรงแรมเคเจ หญิงสาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในเวลานี้ เพราะเธอต้องการชายหนุ่มที่กำลังสวมกอดเธอเอาไว้แนบกายและกำลังจะเป็นของกันและกัน 'ซึบ' "อ้า..." ในที่สุดสองร่างก็หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน หญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนถึงกับร้องลั่น เมื่อท่อนเอ็นร้อนของคนบนร่างเข้าไปอยู่ในกายของเธอจนสุดลำ ความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวด และแสนจะอึดอัด แต่รู้สึกดีจนแทบจะเป็นบ้านเมื่อถูกอาวุธร้ายของอีกฝ่ายทิ่มแทงนี้ มันคืออะไรหญิงสาวเองไม่เคยรู้ และไม่เคยเข้าใจเลย "อื้อ ยังไม่พอ แรงอีก ได้โปรดแรงอีก อื้อ ซี้ด" "หึ ไหนบอกว่าครั้งแรกไงแต่ทำไมกล้าขอให้ฉันทำแรงๆ ล่ะ" "ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่เพียงว่าต้องการให้เร็วและแรงกว่านี้ ซี้ด ไม่ไหว รู้สึกแปลกๆ อ้า แรงอีกเถอะ อ้า" คนตัวใหญ่เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ไม่ขัดศัทธา โอบกอดคนใต้ร่างรัดเธอเอาไว้แน่นสะบัดสะโพกใส่แบบไม่ยั้งจนหญิงสาวสั่นเกร็ง "อะ อ้าๆ อื้อ โอ้ย กรี้ด" เดือนมีนากรีดร้องออกมาอย่างสุขสม ชายหนุ่มยกยิ้มกระหยิ่มซอยสะโพกสอบทั้งเร็วและแรงจนถึงสวรรค์ตามหญิงสาวร่างบางที่อยู่ใต้ร่างของเขาไปในทันที 'ก็อกๆ' "เดือนมีนาคมเป็นอะไรรึเปล่า เปิดประตูให้พี่หน่อย" "ห๊ะ คะ ค่ะๆ รอแป๊บนึงนะคะพี่เอื้อง" หญิงสาวท้องโย้ที่กำลังสะลึมสะลือรีบก้าวลงจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูให้กับเพื่อนร่วมงานที่เคาะเรียกเธออยู่หน้าประตู 'แกร่ก' "เป็นอะไรหรือเปล่าพี่เรียกอยู่ที่ประตูตั้งนานแล้วนะ" เอื้องฟ้าเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เอ่ยถามหญิงสาวร่างบางที่มีหน้าท้องยื่นออกมาด้วยความเป็นห่วง "สงสัยเมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะค่ะ ตัวเล็กดิ้นแรงมากกว่าจะหลับก็เกือบเช้า ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ต้องเป็นห่วง" "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อ่ะ พี่ซื้อข้าวต้มมาให้ รีบกินรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเข้างานได้แล้วเดี๋ยวจะสายเอา เห็นว่าวันนี้จะมีมาเฟียมาเยือน" เอื้องฟ้าเอามือป้องปากกระซิบบอกเดือนมีนาที่ทำหน้าตาเหลอหลาอยู่ "มาเฟียอย่างนั้นเหรอคะ" "ใช่ เห็นว่าจองห้องเต็มทุกห้องเลย งานนี้เหนื่อยหน่อยนะ แต่ไม่ต้องห่วงพี่จะช่วยเธอเอง" "ขอบคุณค่ะพี่เอื้องฟ้า" "คนกันเองๆ ป่ะ ไปกินแล้วเตรียมตัวได้แล้ว พี่ไปเข้างานก่อนเดี๋ยวเธอค่อยตามไปนะ" "ค่ะพี่เอื้อง" รับคำเสร็จเดือนมีนาคมก็หมุนตัวเข้าห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีเพียงเตียงนอนสามฟุตในห้องเท่านั้น ในห้องมีห้องน้ำในตัว และโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ เพียงหนึ่งตัวเท่านั้น และแม้จะเป็นห้องเล็กๆ แต่หญิงสาวก็จัดห้องได้เป็นระเบียบและสวยงามน่าอยู่ เดือนมีนามาทำงานที่แห่งนี้ได้สามเดือนแล้วหญิงสาวหนีอะไรมาไม่มีใครสามารถรู้ได้ แต่ทุกคนก็สันนิษฐานตรงกันว่าหญิงสาวคงมีปัญหาส่วนตัวที่ไม่สามารถบอกใครได้โดยเฉพาะเอื้องฟ้าที่เป็นเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ไธสงผู้จัดการไร่ชารวมไปถึงรีสอร์ทแห่งนี้ และเจ้านายของเขาที่เข้าใจเธอมากกว่าคนอื่นๆ "ฝันบ้าฝันบออะไรก็ไม่รู้หนีมาอยู่นี่ก็ยังจะตามมาราวีในฝันอีก คนบ้า" "ฮัดชิิ่ว" ว่านไฉที่อยู่บนรถตู้จามออกมาอย่างเอาเป็นเอาตายไม่หยุด จนบัววิคตอเรียต้องหันมาถาม "พี่ว่านไฉเป็นหวัดรึเปล่าคะ จามไม่หยุดเลย" "น่าจะใช่พี่คงแพ้อากาศบนดอยน่ะ" "ลุงฉายอย่าเอาหวัดมาติดอ้ายฉิงนะครับ อ้ายฉิงไม่ชอบเป็นหวัด" "หึ ลุงไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ นี่ไงลุงใส่หน้ากากแล้วเห็นไหม" "ลุงฉายเก่งมากครับ" เด็กชายที่อยู่บนตักผู้เป็นพ่อพูดจ้อจนทุกคนบนรถต่างพากันหัวเราะออกมา "ครับ" "ใกล้ถึงแล้วครับนาย" อาณาจักรรายงานหลังจากที่เขาเห็นป้ายทางเข้าอยู่ไกลๆ "อืมถ้างั้นทุกคนเตรียมตัว ว่านไฉคุณโอเคใช่ไหม" ชนะศึกเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งเบาะหลังของเขา "สบายมากเป็นหวัดแค่นี้เอง" "ฉันไม่ได้ถามเรื่องหวัด ฉันถามเรื่องหัวใจของนาย ยังไหวใช่ไหม" "ไม่ไหวก็ต้องไหว เลือกที่จะทำร้ายเธอเอง ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป" "แล้วไม่ได้ข่าวคราวเธอบ้างเลยเหรอ" "แทบจะพลิกแผ่นดินหาแล้ว ถามใครก็ตอบแต่ไม่รู้ๆ ฉันเนี่ยกุมขมับเลย" "เออ หากได้เบาะแสฉันจะช่วยนายอีกทาง" "ไม่ขอบใจหรอกนะบอกไว้ก่อน" "ไม่ได้คาดหวัง ฉันทำเพื่อเมียของฉัน" "ชิ เออๆ ตามสบายแล้วกัน ขอบคุณนะครับน้องบัวที่ให้การรบมาช่วยพี่อีกแรง" "ก็เราครอบครัวเดียวกันนี่คะพี่ว่านไฉ" "อ้าว ฉันเป็นคนช่วยไหงไปขอบคุณบัวล่ะ" "ก็ฉันพอใจแบบนี้ เห้อ ถึงซะที" ว่านไฉตอบคำถามของชนะศึกพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย เมื่อรู้สึกได้ว่ารถตู้ที่เขานั่งมาได้จอดสนิทแล้ว "ทุกคนเตรียมตัวเข้าที่พักเลยนะคะเดี๋ยวบัวไปหากาแฟทานสักหน่อย" "อะ พี่ไปด้วยครับน้องบัว" ว่านไฉรีบวิ่งตาบัววิคตอเรียไป "ใครจะยอมให้เมียไปกับคนอื่นกัน" "การรบคนอื่นที่ไหน นั่นพี่ว่านไฉพี่ชายของบัวนะคะ" "ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ นี่ครับ" "บัวไม่คุยกับรบแล้วค่ะ น้องคะเอาลาเต้แก้วนึงค่ะ" "ของผมเอาคาปูชิโน่ครับ... เดือนมีนา!" ว่านไฉอุทานออกมาเบาๆ แต่ตกใจสุดขีดที่คนตรงหน้าคือคนที่เขาตามหา ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบา "พลิกแผ่นดินหาแทบตาย แต่พอบทจะเจอก็เจอกันได้อย่างง่ายดายซะเหลือเกินเดือนมีนาของผม" .......... สวัสดีค่ะ เปิดเรื่องสั้นเรื่องใหม่ฝากหนูเดือนมีนากับพี่ว่านไฉไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคุณนักอ่านที่รักด้วยนะคะ ขอรีวิวกดใจให้อรอินทุ์คนละ รีวิวด้วยนะคะ... รักๆๆๆ ค่ะ?