😈 เด็กเก่ามาเฟีย : EP 1 ของไร้ค่า
1496 คำ
บทที่ 1
ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเลยว่ะทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้น สิ่งที่ให้ไปมันก็มากเกินพอแล้วหรือเปล่าก็แค่ความบริสุทธิ์แลกกับเงินตั้งมากมาย
คนตัวโตนั่งถอนหายใจหลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงที่เขาทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่หลังจากวินาทีนั้นที่เธอเดินออกไปจากที่นี่ ความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นเหมือนกับอะไรหายไปจากชีวิตมันทำไมถึงไม่มีความรู้สึกดีเหมือนเมื่อก่อนในตอนที่มีเธออยู่ด้วย
"เป็นบ้าอะไรวะ ก็แค่เด็กคนเดียวหาใหม่ก็ได้นี่" ภูผาพยายามปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดอะไรกับพลอยแต่ยิ่งห้ามหัวใจนั้นยิ่งโหยหาเด็กสาวคนนั้น ในขณะที่เขากำลังนั่งหงุดหงิดเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจึงก้มไปมองเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของกวินเพื่อนสนิท
"ว่ายังไงกวิน" ภูผาถอนหายใจ กดรับสายของเพื่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ฮัลโหลว่ายังไง กูกำลังเคลียร์งานอยู่ยุ่งมากๆ เลย" จริงๆ แล้วภูผาไม่ได้ทำอะไรเลยแค่นั่งถอนหายใจแล้วคิดเรื่องของพลอยต่างหาก
"มึงทำอะไรไว้ภูผา มึงรู้ไหมว่าตอนนี้พลอยอยู่โรงพยาบาล หลังจากที่เธอออกไปจากเราสองคนเธอเป็นลมและมีคนพาส่งโรงพยาบาลรีบไปเลยนะไปดูเธอซะ" ภูผาลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อกวินบอกว่าพลอยนั้นเป็นลมแต่เขากลับนั่งลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม
"แล้วเกี่ยวอะไรกับกูอะ ที่สำคัญเธอเป็นลมจริงๆ หรือเปล่าแค่แกล้งเป็นลมเพื่อเรียกร้องความสนใจอยากได้เงินสิ"
"ไอ้ภูผาตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา กูไม่เคยว่ามึงเลยนะเว้ย แต่มึงก็รู้ว่าพลอยเป็นน้องสาวของคนที่มึงรัก แล้วถ้าแบมพี่สาวของพลอยรู้ มึงจะทำยังไง"
"แล้วเธอเป็นอะไรถึงได้เข้าโรงพยาบาลเป็นลมเฉยๆ เนี่ยนะ" เมื่อกวินพูดถึงแบมพี่สาวของพลอยภูผาจึงเอ่ยถามอาการพลอยขึ้นมา
"มึงไปถามหมอเอาก็แล้วกัน กูไม่อยากพูดเรื่องนี้ ทำอะไรไว้รู้อยู่แก่ใจแล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ" คำพูดก็ของกวินดูไม่พอใจภูผามากหลังจากที่วางสายภูผาจึงลุกขึ้นหยิบกุญแจรถและโทรศัพท์ออกมาจากที่ทำงาน
ทางด้านของพลอย
ดวงตาคู่น้อยค่อยๆ ลืมตื่นสัมผัสกับความเจ็บปวดทั้งศีรษะและต้นคอรวมถึงตรงนั้นแต่พอสายตากวาดมองรอบๆ เธอจึงรู้ว่าที่นี่โรงพยาบาลมองเห็นเสาน้ำเกลือที่อยู่ด้านข้างส่วนตัวนั้นมีผ้าห่มปกคลุมสกรีนลายว่าเป็นของโรงพยาบาลไหน
"ตื่นแล้วเหรอ" ใบหน้าน้อยฉีกยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นภูผายืนอยู่ด้านข้าง เขาไม่ได้ไปไหนแต่อยู่ที่นี่เมื่อพลอยขยับลุกร่างกายที่เจ็บทำให้เธอร้องเบาๆ
"ก็รู้ว่าถ้าขยับแล้วมันเจ็บจะขยับทำไม"
"คุณภูผามาเฝ้าพลอยเหรอคะ" ถึงแม้ว่าน้ำตาจะไหลแต่ใบหน้านั้นยังคงฉีกยิ้มให้กับเขาเสียงถอนหายใจของคนตัวโตดูเบื่อหน่ายเธอมากในขณะที่พลอยกำลังจะเอื้อมจับมือของเขา เชานั้นถอยหลังออกทันที
"ฉันคิดว่าฉันพูดไปหมดแล้วนะในสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันรับผิดชอบและฉันก็ให้เงินเธอไปแล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นและไม่อยากได้เธอมาเป็นแม่ของลูก คิดดูดีๆ นะ พลอยว่าเธอจะยื้อฉันให้เจ็บปวดกับปล่อยมือแล้วไปเป็นอิสระเพราะต่อให้เธอยื้อฉันยังไง ฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงแบบเธอ ฉันจะมาที่นี่และมาเจอเธอเป็นวันสุดท้าย ส่วนเรื่องค่ารักษาฉันจ่ายให้เรียบร้อยแล้ว เราไม่ต้องมีอะไรที่จะต้องเกี่ยวข้องกันอีกอย่าโทรหาฉันอย่าพยายามติดต่อฉันไม่ว่าเจอที่ไหนก็อย่าทักฉันเราจบกัน"
คนไร้หัวใจแบบเขาเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่หันมองคนที่เจ็บปวดและเสียใจมากแบบเธอเลยสักนิด
ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอได้เพียงแต่เห็นแผ่นหลังของคนใจร้ายที่เดินออกไปและไม่สามารถยื้อเขาไว้ได้
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง
พลอยเดินมานอกระเบียงของห้องที่ตัวเองอยู่เธอเปิดกระจกกั้นนั้นออกระเบียงด้านนอกเมื่อก้มมองลงไปด้านล่างเป็นตึกหลายชั้นถ้ากระโดดลงไปก็คงมีแต่ร่างกายที่เหลืออยู่
คนตัวเล็กเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยอมรับกับความเจ็บปวดไม่ไหวไม่อยากอยู่เพราะด้วยความคิดตื้นๆ ในมือนั้นถือโทรศัพท์ที่มีรูปพ่อกับแม่
"ฮื่อๆ พลอยรักคุณพ่อกับคุณแม่นะ แต่พลอยอยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีเขา" มืออีกข้างจับระเบียงเตรียมที่จะก้าวขาขึ้น แต่สะดุ้งด้วยเสียงโทรศัพท์ในมือนั้นสั่นและดังภาพหน้าจอปรากฏขึ้นเป็นเบอร์ของผู้เป็นแม่พลอยเธอก็มองทั้งน้ำตาและมองหันไปด้านล่างที่เป็นมุมสูง
ร่างบางถอยหลังหนีออกมาด้วยความกลัวและหวาดระแวง ถ้าแม่ของเธอไม่โทรเข้ามาขัดป่านนี้พลอยคงกระโดดลงไปด้านล่างแล้ว
"ฮัลโหลค่ะ" มือน้อยปาดน้ำตาตัวเองพยายามคุมเสียงสะอื้นกดรับสายของผู้เป็นแม่
"น้องพลอยนอนหรือยังลูก แม่โทรไปกวนหรือเปล่าเมื่อกี้นี้แม่ฝันไม่ดี ฝันว่าน้องพลอยถูกผู้ชายตัวโตกำลังทำร้ายแม่เป็นห่วง พ่อก็เป็นห่วงจึงให้แม่โทรหา" ขาของเธอนั้นพยุงตัวเองไม่อยู่จึงคุกเข่านั่งลงที่พื้นคงจะเป็นลางบอกเหตุให้พ่อกับแม่รีบโทรมาหาเพราะว่าลูกสาวที่โง่เขลากำลังจะฆ่าตัวตายเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว
"ฮัลโหลน้องพลอยได้ยินแม่หรือเปล่าลูกหรือว่าลูกเป็นอะไร" พลอยยกมือปาดน้ำตาตัวเองสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"ไม่เป็นอะไรค่ะ พลอยเพิ่งตื่นแล้วรู้สึกงงๆ ว่าคุยโทรศัพท์อยู่กับใคร คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงพลอยนะคะ อีกไม่กี่วันพลอยกำลังจะกลับบ้าน"
"จริงเหรอน้องพลอยจะกลับบ้านเหรอ พ่อของน้องพลอยดีใจมากๆ เลยนะลูกรีบกลับมานะเดี๋ยวแม่จะหาของโปรดรอน้องพลอยเยอะๆ เลย" ผู้หญิงกับผู้ชายคนนี้หรือเปล่าที่เธอควรรักเขาทั้งสองคนหรือเปล่าที่เธอควรแคร์ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น
"ฮึ๊ก"
"น้องพลอยหนูเป็นอะไรหรือเปล่าลูกหรือว่าลูกร้องไห้ทำไมมีเสียงสะอื้นด้วย" ปลายสายของผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นห่วงลูกและได้ยินเสียงสะอื้นจึงรีบถาม
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แอร์มันเข้าจมูกพลอยเหมือนจะเป็นหวัดด้วยเดี๋ยวพลอยกินยาแล้วก็นอนคุณพ่อกับคุณแม่ดูแลสุขภาพด้วยนะคะอีกสองวันเจอกันค่ะ"
"พ่อกับแม่ดีใจแล้วนะเนี่ยที่ลูกกลับบ้านอย่าลืมพักผ่อนเยอะๆ แล้วก็กินยาด้วยนะลูก"
"ค่ะ...พลอยรักคุณพ่อกับคุณแม่มากๆ นะคะ" เมื่อเธอวางสายพลอยได้เพียงแต่กอดเข่าตัวเองและนั่งร้องไห้อยู่ข้างระเบียงจนกระทั่งพยาบาลเดินเข้ามาเพราะว่าไม่เห็นคนไข้อยู่ที่เตียง
"คนไข้คะ...กำลังจะทำอะไร!"
"คุณพยาบาลเคยอกหักไหมคะ คุณพยาบาลเคยรักใครแล้วเขาไม่รักตอบกลับไหม เขาทั้งดูถูกทั้งว่าให้เราเป็นผู้หญิงใจง่าย" พยาบาลสาวนั่งลงด้านข้างเธอยกมือจับไหล่ของพลอยเบาๆ
"ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณกำลังเจอปัญหาอะไรหรือว่าอกหัก แต่คุณยังเด็กยังสาวและสวยมาก อนาคตของคุณต้องไปไกลอย่างแน่นอนค่ะ ที่สำคัญคนที่รักเรามากกว่าใครคือคุณพ่อคุณแม่นะคะ ดิฉันอยากให้คุณสู้และก้าวผ่านอุปสรรคนี้ไปให้ได้ ที่สำคัญถ้าเรายังรักตัวเองไม่พอจะไม่มีใครรักเราเลยค่ะ" พลอยหันหน้ามองพยาบาลที่พูดปลอบใจตัวเองจนรู้สึกมีกำลังใจสู้ต่อ
"สู้ๆ นะคะ สักวันคุณจะเจอรักที่แท้จริง" จริงสิแบบที่พยาบาลพูดก็ถูกทุกอย่างถ้ายังรักตัวเองไม่พอใครจะมารักเธอ เขาได้ในสิ่งนั้นมันก็เป็นเพียงของนอกกาย
📌 ปุกาศต้องบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้ไม่หน่วงมาก มีนิดๆหน่อยๆส่วนมากจะหึงหวงน้องคนที่ทิ้งไปปากร้ายบอกว่าน้องเป็นของไร้ค่าแต่ก็ตามไปทุกทีอะค้าบแม่ๆ
- ผู้เขียน
