เด็กเก่าของมาเฟีย

บทนำ ( ค่าตัวของเธอนะพลอยและต่อจากนี้อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก สิ่งที่ฉันทำไปเอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วก็กัน แค่อยากลองใจและอยากรู้ว่าเธอจะง่ายแค่ไหน) หญิงสาวร่างบางตื่นมาในตอนเช้าที่หลังจากที่อยู่กับเขามาหลายวันไม่คิดว่าจะตื่นมาเจอกับจดหมายฉบับหนึ่งที่ไม่อยากจะเชื่อสายตา เป็นข้อความพร้อมกับเงินสดปึกใหญ่ ใบหน้าน้อยน้ำตาคลอในใจได้เพียงแต่คิดคงไม่ใช่แบบนั้นต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ เมื่อคืนนี้เธอกับเขามีอะไรกันอย่างหนักจึงทำให้ร่างกายปวดร้าวก้าวขาลุกขึ้นจากเตียงเจ็บจนคนตัวเล็กกัดปากร้องซี๊ด "โอ๊ะซี๊ดส์" เธอส่ายหน้าไปมาคว้าหยิบผ้าขนหนูรีบเข้าอาบน้ำเสร็จพร้อมกับแต่งตัวคว้ากระเป๋ากับเงินสดและกระดาษใบนั้นออกมาจากคอนโด "คุณภูผานี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงทำกับพลอยแบบนี้" ในใจรู้สึกหวั่นสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม พลอยพยายามที่จะติดต่อภูผาแต่ไม่ว่าทั้งเบอร์และแชทช่องทางไหนเขาบล็อกของเธอจนหมด บาร์ของภูผา พนักงานที่นี่เคยรู้จักกับพลอยจึงปล่อยให้เธอเดินเข้ามาด้านในเพราะพลอยเคยมากับภูผา เจ้าของบาร์แห่งนี้ ร่างบางเดินตรงขึ้นมาห้องทำงานของเขาเพราะคนข้างล่างบอกว่าภูผามาที่นี่ตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึงห้องทำงานพลอยหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงของภูผากับเพื่อนกำลังคุยกัน ทำไมถึงมีชื่อเราอยู่ด้วยนี่มันเกิดอะไรขึ้น คนตัวเล็กก้าวขาเข้าไปใกล้ๆ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นใจทำไมประตูถึงยังไม่ปิดสนิทหรือว่าเขาอยากให้เรารู้ด้วยความที่อยากฟังเธอนั้นขยับไปจนยืนอยู่หน้าประตู "ทำแบบนี้ได้ยังไง ถ้าตั้งใจจะเล่นๆ มันไปไกลถึงขนาดนั้นเลยเหรอ มึงทำแบบนี้ไม่ได้นะเว้ยพลอยก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งแล้วเธอยังเด็ก เธอเพิ่งบรรลุมิติภาวะกูไม่อยากให้เธอเสียใจอีกอย่าง พลอยก็เป็นน้องสาวของคนที่มึงรัก" "ก็ในตอนแรก กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า กูแค่จะเล่นๆ เหมือนหมาหยอกไก่อะ มึงนึกออกป่ะแต่กูเกินไงอีกอย่างกูไม่ได้รู้สึกอะไรกับพลอยแบบนั้นเลยดีอยู่อย่างเดียวก็ตรงเด็กและเด็ดนี่แหละนอกนั้นเธอก็ไม่มีอะไรดีไม่คู่ควรอะไรกับกูเลย" พลอยแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่กำลังบอกกับเพื่อนตัวเองว่าเธอนั้นไม่มีอะไรดีเลยไม่คู่ควรกับเขา นี่เหรอ ผู้ชายที่บอกไว้ว่าจะดูแลเราไปตลอดคำพูดพวกนั้นคงเป็นคำพูดหลอกลวง เธอง่ายเองพลอยเธอยกทุกอย่างให้เขาแม้กระทั่งหัวใจตัวเอง "กูเคยห้ามมึงแล้วนะอีกอย่างพลอยไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่มึงจะทิ้งขว้างแบบนี้นะเว้ย" พลอยยังคงยืนฟังเขาและเพื่อนคุยกันมันคงยังเจ็บไม่พอที่เธอนั้นจะเดินหนี "จะไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปได้ยังไงก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย" เขายังคงใช้คำพูดเถียงกับเพื่อนคำพูดที่ดูถูกยิ่งได้ยินก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ นี่หรอคนในคืนนั้นที่ทำให้เธอมีความสุข นี่หรอคนที่บอกขะดูแลเราไปตลอดชีวิต "อ้าว! คุณพลอยทำไมยืนอยู่..." เสียงเรียกของแม่บ้านดังขึ้นที่หน้าประตูจึงทำให้ภูผากับเพื่อนของเขานั้นรู้ว่าพลอยยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องทำงานเปิดออก คนตัวเล็กยืนมองจ้องหน้าของภูผาทั้งน้ำตา ใบหน้าน้อยที่เคยสวยตอนนี้เปอะเปื้อนน้ำตาจนดูเลอะ "พลอย" กวินคือเพื่อนสนิทของภูผามองจ้องมาที่พลอยด้วยใบหน้าที่ซีดซึ่งแตกต่างจากภูผาที่มีใบหน้าเฉยๆ "เรื่องทั้งหมดที่พลอยได้ยินคือความจริงใช่ไหมคะ ฮึ๊ก พูดมาสิคุณภูผาว่าเรื่องทั้งหมดที่คุณพูดกับคุณกวินนั้นคือความจริง" มือน้อยทั้งสองข้างกำเข้าหากันยังคงรอคำพูดไม่ว่าจะเป็นคำพูดแก้ตัวหรือว่าคำพูดที่หลอกแต่ขอให้เขาพูดว่าไม่ใช่แบบนั้นเธอก็พร้อมที่จะเชื่อ "ได้ยินทุกอย่างชัดแล้วก็ดีหลังจากนี้จะได้ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ฉันไม่มีอะไรที่จะพูด" ภูผาลุกขึ้นจากเก้าอี้หันหลังให้กับพลอยเด็กสาวตัวน้อยที่เขาไม่สนใจต่อให้ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า "ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ บอกพลอยมาสิคะ พลอยผิดอะไรฮื่อๆ หลอกกันทำไมทั้งๆ ที่พลอยอยู่ของพลอยดีๆ คุณเอาหัวใจของพลอยมาล้อเล่นแบบนี้เหรอ" ด้านหลังของคนใจร้ายไม่มีแม้แต่ใบหน้าที่หันกลับมามอง พลอยเดินเข้าไปในห้องทำงานของภูผา "ออกไปซะ...อย่ามายุ่งกับฉันอีก เธอเป็นผู้หญิงใจง่ายยอมให้ฉันมีอะไรด้วยง่ายๆ ซึ่ง ฉันก็ไม่จำเป็นต้องให้ค่ากับเธอ และสิ่งที่ฉันได้จากตัวของเธอ ฉันก็ให้เป็นเงินและคอนโดแล้วซึ่งฉันคิดว่ามันน่าจะมากเกินพอ ที่สำคัญไม่ต้องมาผิดหวังอะไรในตัวฉันและเธอก็ไม่ได้ผิดอะไรนอกจากความใจง่าย ไปเถอะเรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีก" ทุกอย่างมันจบง่ายจนเหมือนฝันร้ายจากผู้ชายคนหนึ่งที่อบอุ่นเอาใจใส่ถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันไม่กี่วัน แต่เขาดูแลเทคแคร์เธอเหมือนกับคนที่รักกันมากแต่ในวันนี้เขาปฏิเสธความรักและบอกว่าเรื่องทุกอย่าง เขาซื้อมาด้วยเงิน "คุณภูผา ฉันรักคุณนะคะ ฉันแกล้งไม่ได้ยินในสิ่งที่คุณพูดกับเพื่อนของคุณก็ได้ขอร้องเรากลับมา..." "พรึ่บ!" พลอยเดินขยับเข้าไปจับมือของภูผา แต่เขานั้นสะบัดออกด้วยแรงที่เยอะกับคนตัวเล็กจึงทำให้พลอยล้มลงกับพื้น กวินเพื่อนสนิทของภูผารีบนั่งยองๆ และประคองลำตัวเล็กเอาไว้ "ภูผามึงทำเกินไปแล้วหรือเปล่า" กวินไม่พอใจภูผามากประคองพลอยลุกขึ้นยืนและต่อว่าให้กับเพื่อน "ปล่อยผู้หญิงคนนี้ซะและกลับไปเถอะ กวินอย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก" ภูผาจับกวินเพื่อนสนิทและดันออกมาจากห้องทำงาน เขาเดินกลับไปหาพลอยที่ยืนร้องไห้ ภูผาถอนหายใจจับมือของพลอยดึงออกมาที่หน้าประตูห้องทำงาน "พลอยรักคุณนะคะ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ฮึ๊ก พลอยไม่ได้อยากได้เงินไม่ได้อยากได้คอนโดของคุณเลย แต่พลอยอยากได้หัวใจของคุณ ให้พลอยทำอะไรก็ได้ ฮื่อๆ พลอยอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าไม่มีคุณ" ต่อให้ได้ยินความจริงและได้ฟังคำพูดดูถูกจากของเขา แต่เธอก็ยังพยายามยื้อเพื่อให้เขาอยู่ในชีวิต ปฏิเสธทุกอย่างไม่ได้อยากได้เงินหรือว่าคอนโดที่เขาให้แต่อยากได้เเค่หัวใจของเขาคืนมา "เธอคิดว่าทุกอย่างมันคือความรักเหรอพลอย มันไม่ใช่ความรักเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวทั่วไปหรอก เธอง่ายอ้าขาให้ฉันเอา ฉันมีหน้าที่เอาและทิ้งเศษเงินให้เธอทุกอย่างมันก็จบลงแค่นั้น" ภูผาเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจคนตัวเล็กปล่อยให้เธออยู่ในห้องทำงานส่วนเขานั้นเดินหนีออกมาด้านนอก "ฮื่อๆ ไม่จริงคุณภูผาของพลอยไม่ใช่แบบนี้ คุณไม่ใช่คนใจร้าย" ชีวิตของเธอในสายตาของเขาเป็นเพียงผู้หญิงขายตัว แต่ทำไมในสายตาของเธอเขาคือผู้ชายที่เธอรักและอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย ร่างบางเดินออกมาจากสถานบันเทิงดั่งกับร่างไร้วิญญาณมีเพียงแต่เสียงสะอื้นกับน้ำตา "พรึ่บ! คุณๆๆๆ"