EP : 9
1210 คำ
“อะไรเท่าไหร่คะ?”
“ค่าตัวเธอไง...ขายตัวไม่ใช่เหรอ”
“...” คำตอบของเขาทำให้ฉันเงียบ ที่เงียบไม่ใช่อะไรหรอกแต่กำลังอึ้งแล้วก็งงว่าผู้ชายคนนี้ถามฉันแบบนี้ได้ยังไง
...ขายตัวอะไร?
“ว่าไง เท่าไหร่ ขอซื้อสักคืนสิวะ”
“...พูดบ้าอะไร” คำที่ถามออกมาบอกทุกอย่างได้ชัดเจนแต่ฉันก็ยังถามโง่ ๆ ออกไป
โกรธนะ โกรธมากที่มาหาว่าคนอย่างฉันขายตัว!
“ฮึ!” เขาแค่แค่นเสียงใส่ แต่เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอสั้น ๆ แค่นี้มันเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยดูถูกจนฉันสั่นไปทั้งตัว
ไม่รู้ว่าไปรู้อะไรมาแต่คนอย่างมีนาไม่เสียเวลาคุยหรอก ให้คุยอะไร? อธิบายให้คนที่คิดว่าฉันขายตัวเข้าใจใหม่ว่าฉันไม่ได้ขายตัวนี่นะ?
ฝันไปเถอะ! ฉันไม่แคร์คนที่มองฉันในด้านลบหรอกนะ ถึงจะเป็นคนที่ฉันแอบรู้สึกดีด้วยก็ตาม!
กึก!
“ปลดล็อคให้มีนที” ฉันเปิดประตูแต่มันเปิดไม่ได้เลยต้องฝืนใจคุย รถเขามันปลดล็อคเองไม่ได้เลยต้องบอกแต่พอพูดจบรถก็กระชากตัวทันทีเช่นกัน
บรื๊น!
“คุณเกรย์จะทำอะไรเนี่ย!” ฉันกลัวขึ้นมาจับใจ เขาขับรถเร็วมากในซอยที่แคบจนรถสวนกันไม่ได้แต่เขาก็ไม่พูดอะไรนอกจากขับรถต่อซึ่งปกติก็ขับรถได้แย่อยู่แล้วนะครั้งนี้ยิ่งโคตรแย่เพราะขับกระชากไม่หยุด
“คุณเกรย์ขับดี ๆ ได้ไหม ไหนบอกว่าทะเลาะกับขิงไงแล้วนี่ทำบ้าอะไร”
“เงียบ”
“ไม่เงียบจนกว่าคุณเกรย์จะจอดรถให้มีนลง!” ฉันตะคอกเขาก็หันมายิ้มเยาะ
“ฮึ! จะลงไปทำห่าอะไร? นัดกับลูกค้าเพิ่มเหรอ?” ไม่ใช่แค่ยิ้มเยาะ ไม่ใช่แค่คำพูดหมา ๆ แต่สายตาที่มองมาทั้งเหยียดทั้งดูถูกฉันเลย
หรือว่า...เขารู้แล้วว่าฉันแอบทำงาน?
“...คุณเกรย์ไปรู้อะไรมา” ฉันรวบรวมสติเก็บความโกรธกับความกลัวเอาไว้ บางทีสิ่งที่ฉันคิดอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้เพราะงานของฉันน้อยคนที่จะเชื่อว่าแค่เป็นเพื่อนเที่ยว เพราะไม่แปลกที่ใครจะคิดไงฉันเลยไม่บอกใครว่าทำงาน เก็บเป็นความลับแค่ฉันกับพี่ปิ๋ม
“คุณเกรย์ มีนถามว่าคุณเกรย์ไปรู้อะไรมาไง” เขาไม่ตอบเลยต้องถามอีกรอบ เริ่มจะหงุดหงิดอีกฝ่ายแล้วเหมือนกัน
“หุบปาก” เสียงดุดันของเขาที่สั่งไม่ได้ทำให้ฉันคิดจะทำตาม
“ไม่ว่ารู้อะไรมามีนขอบอกตรงนี้เลยว่าคุณเกรย์เข้าใจผิด จอดรถก่อนได้ไหมแล้วจะอธิบายให้ฟัง” ฉันกลัวเพราะเขาขับรถเร็ว ไอ้เล่าฉันเล่าแน่แต่ช่วยจอดก่อนพอจบคำพูดเขาก็หักรถเข้าจอดริมฟุตบาททันทีแต่ซอยข้างหอที่เขาขับเข้ามามันเป็นทางลัดที่สามารถขับไปทะลุเส้นทางอื่นได้แต่มืดและเปลี่ยวมากจนไม่ค่อยมีใครใช้สัญจรกลางดึกเท่าไหร่ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้สองข้างทางก็เปลี่ยวจนน่ากลัว
“เล่ามา จะแถอะไรก็พูดมา” เขาบอกแต่ไม่มองหน้าฉัน อาการคล้ายกำลังข่มอารมณ์โกรธแต่ฉันไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าบรรยากาศรอบข้าง
“เอ่อ...ขับไปอีกสักนิดดีกว่าไหมตรงนี้มันเปลี่ยวมากนะคุณเกรย์”
“พูดมา”
“...” ฉันได้ยินคำสั่งของเขาแต่อย่างที่บอกว่าฉันสนใจบรรยากาศรอบด้านมากกว่าเพราะมันน่ากลัว ทั้งผีทั้งโจรไม่รู้อะไรจะมาปะทะก่อนกัน
“พูด!”
“ว้าย!” ฉันร้องเพราะเขากระชากข้อมือแล้วตะคอกใส่ ทันทีที่โดนเขาตะคอกกับกระชากความกลัวผีกับโจรก็หายไปแล้วแทนที่ด้วยความกลัวเขาแทน
“อยากแถอะไรก็แถมาสิวะ! แถมาเลยเผื่อฉันจะเชื่อว่าเธอไม่ได้ขายตัวทั้งที่วันนี้คนที่มันซื้อบริการเธอคือเพื่อนของฉัน!”
เพี้ยะ!
“...มีนไม่ได้ขายตัว” ฉันข่มอารมณ์ไว้แค่ไหนไม่มีใครรู้ แค่ตบหน้าแค่นี้ยังน้อยไป
...ซื้อบริการ พูดออกมาได้ไงคำพูดขยะ ๆ แบบนี้!
“เธอกล้าตบฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่คุณเกรย์ที่กล้าด่าว่าคนอื่นได้อยู่คนเดียว จำไว้ว่าคนอื่นเขาก็มีศักดิ์ศรี”
“ฮึ! ศักดิ์ศรีเหรอ? ปากบอกว่าตัวเองมีศักดิ์ศรีแต่เสาร์อาทิตย์ไม่กลับไปทดแทนบุญคุณบ้านฉันแล้วไปรับจ๊อบนอนอ้าขาให้ผู้ชายกระแทกแลกเงินน่ะเหรอวะ? ทุเรศว่ะ”
“...” ฉันแก้ตัวได้เหรอในเมื่อผู้ชายคนนี้มันไม่คิดจะฟัง ฉันเงียบข่มอารมณ์แทบสุดความสามารถเขาก็ยิ้มเยาะเย้ยมองด้วยสายตาดูถูกที่มากกว่าเดิม
“จะขายตัวอย่างน้อยก็น่าจะให้ทางนี้ก่อนไหมวะ...จ่ายไปตั้งเยอะ”
“ไอ้เลว” ฉันด่าออกไปได้แค่นี้จริง ๆ ปกติเขาก็ไม่ได้นิสัยดีกับฉันหรอกแต่ก็ไม่เคยด่าว่าดูถูกกันขนาดนี้ ครั้งนี้มันเกินไป ไม่คิดจะฟังอะไรเลยนอกจากปักธงในใจว่าฉันขายตัวแล้วจะต้องพยายามอธิบายไปเพื่ออะไร
“ฮึ! ถ้ารู้ทันว่าเธอขายตัวถูกเรียกว่าเลวแล้วอย่างเธอเรียกว่าอะไรวะ? หิวเงินหรือว่า...ร่าน”
“เกินไปไหมคุณเกรย์!”
“ไม่เกินไปหรอกสำหรับโสเภณีในคราบนักศึกษาอย่างเธอ! พ่อฉันส่งให้เรียนให้เงินทุกเดือนขาดเหลืออะไรให้บอกแต่เสือกไม่รู้จักพอ ฉันเกลียดผู้หญิงร่านเข้าใจไหม! ฉันเกลียด!เกลียด!” ประโยคสุดท้ายเขาตะโกนออกมาเหมือนคนควบคุมสติตัวเองไม่ได้ซึ่งฉันไม่ได้สนใจหรอกเพราะฉันก็โมโหคำพูดหมา ๆ ของเขาเหมือนกัน!
“เกลียดก็เรื่องของ...อื้อ!”
“อื้อ!!” ฉันร้องในลำคอให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งร้องแล้วก็ดิ้นให้หลุดจากจูบแรกในชีวิตที่มันโคตรหยาบคาย!
ผลัก!
“อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ กับมีนนะคุณเกรย์!” ในที่สุดฉันก็ผลักเขาออกได้สำเร็จ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเปิดประตูลงจากรถก็ไม่ได้เพราะรถของเขามันต้องปลดล็อคจากฝั่งคนขับ จะตบก็ไม่ตบแล้วเพราะตบไปก็ไม่ทำให้เขาสำนึก!
“ทำไมจะทำไม่ได้วะในเมื่อเธอก็ชอบฉันไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงเยาะเย้ยที่ทำไม่ได้เรียกความสนใจจากฉันเท่าคำพูดท้ายประโยคหรอก
“...” เขารู้ได้ยังไงว่าฉัน...ชอบเขา คำพูดของเขาทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก พูดไม่ออกแล้วก็สมองตื้อไปหมดเลยจริง ๆ นะคะ พออาการฉันเป็นแบบนี้ก็ดูเหมือนคนพูดจะพอใจ ไม่สิเรียกว่าสะใจต่างหากล่ะถึงจะถูก
“หรือว่าแค่ชอบมันเอาไม่ได้ต้องจ่ายเงินด้วย เท่าไหร่ล่ะ...ถ้าอยากเอาเธอสักน้ำต้องจ่ายถึงพันไหม?”
- ผู้เขียน
