Episode 5 ไอ้คนผีทะเล
2247 คำ
“แป้งครับ คือ”
“คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรค่ะ ฉันอยากคิดอะไรบางอย่างกับตัวเอง”
ผมปรายตามองร่างบางที่ตอนนี้ก้มหน้ามองเสื้อคลุมที่อยู่บนตักของตัวเอง ตอนแรกก็จะบอกน้องว่าไม่ต้องคิดมากให้น้องเป็นเหมือนเดิมได้เลย แต่พอได้ยินร่างบางบอกผมก็เลยปล่อยให้ร่างบางอยู่กับตัวเอง ผมขับรถมาสักพักก็มาถึงตลาดสดตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว ผมจอดรถก่อนจะหันมาบอกร่างบางที่อยู่ข้างๆ
“แป้งครับ ถึงตลาดแล้วครับ”
“ค่ะ”
ฉันคิดอยู่กับตัวเองสักพักก็ตั้งใจจะปรับปรุงคำพูดของตัวเองให้มันดีขึ้นกว่าเดิม แล้วก็เอาความรู้สึกทิ้งไป พอมองไปข้างนอกก็เหมือนลมจะแรงพร้อมกับคนตัวสูงที่เปิดประตูรถให้พอดี ฉันเลยใส่เสื้อคลุมไหมพรมสีขาวมีระบายของลูกไม้ตกแต่งจากนั้นก็เดินมาสมทบกับป๊าม๊าแล้วก็อานัสอาวาดโดยที่มีคนตัวสูงเดินตามมาข้างหลัง
“งั้นเราไปดูเนื้อสัตว์ก่อนแล้วกันนะ สั่งเขาแล้วจะได้ให้เขาเอามาใส่หลังรถให้ ไปช้าเนื้อสัตว์ก็ไม่ค่อยสวย”
“โอเค เจ๊นำไปเลย แป้ง หนูไม่ต้องคิดเยอะ มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกลูก แต่ที่แม่หนูพูดก็ถูกต้องนะ อาวาดเห็นด้วย เราแค่มองแล้วเลือกใช้คำพูดให้ถูกคนก็พอแล้วลูก หรือง่ายๆ เลยก็คือ เราเปลี่ยนหน้าเพื่อเข้าหาคน คำพูดก็ต้องเปลี่ยนตาม เมื่อเราเล็งเห็นผลแล้วว่าเราเข้าหาคนนั้นเพื่อวัตถุประสงค์อะไร แต่ถ้าเหมือนอิแก่เล้ง หนูก็ตรงไปเลยรู้ไหมลูก”
“ค่ะอาวาด”
ผมมองร่างบางที่ตอนนี้เหมือนจะยิ้มได้แล้วหลังจากหน้าเหมือนเสียความมั่นใจไปสักพักก่อนจะหันไปมองไอ้นัสพร้อมกับยักคิ้วให้แบบรู้กัน
“ปะ เราไปตะลุยตลาดกันลูก”
“ค่ะ”
ฉันยิ้มให้อาวาดแล้วก็รีบเดินตามมาม๊ามาในตลาด ซึ่งตอนนี้คนก็เยอะมากๆ เบียดกันแบบสุดๆ เลยอะ ฉันเลยเลื่อนกระเป๋ามาอยู่ด้านหน้าแล้วก็ใช้มือจับเอาไว้ คือคนเยอะมันก็อันตรายที่จะโดนล้วงกระเป๋า มันยังไม่เกิดขึ้นหรอก แต่เราก็ป้องกันเอาไว้ก่อน จนมารู้สึกตัวอีกทีเหมือนแขนใครมาโดนเอวฉันเลยรีบหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นแขนใครฉันเลยใช้มือหยิกลงไปที่แขนของเขา เพื่อให้เขาปล่อย
“โอ๊ะ”
พอโดนร่างบางหยิกผมก็ยกมืออีกข้างกำแล้วก็ร้องออกมาเบาๆ แล้วคนก็เยอะ ผมก็กลัวใครจะเดินมาชนเลยใช้แขนโอบเอวร่างบางเอาไว้ ส่วนมากเขาก็ต้องมีระยะห่างที่พอดี แต่ตอนนี้คนเยอะแล้วก็ไม่มีใครมาสนใจใคร ต่างคนต่างก็รีบเดินแล้วก็รีบซื้อของ
“คุณ”
“ครับ”
“คุณนี่กะล่อนจริงๆ ปล่อย”
“หึหึ พี่ไม่ได้กะหล่อนนะครับ คนเยอะ เดินแบบนี้ปลอดภัยกว่า”
“คุณ”
“ครับ”
ฉันเม้มปากแล้วก็พยายามดันแขนเขาออกแต่เขาไม่ปล่อยจนได้ยินมาม๊าพูดขึ้นมาพร้อมกับส่งบิลที่ร้านหมูมาให้
“อาแป้ง”
“คะมาม๊า”
“นี่บิลร้านหมู ลื้อเก็บไว้นะ แล้วของอะไรที่ซื้อไปแล้วลื้อทำเครื่องหมายเอาไว้ด้วยล่ะ”
“ค่ะมาม๊า ต่อไปก็ไก่ค่ะ”
“อืมๆ ปะ”
ผมพากันเดินซื้อของอยู่สักพักซึ่งก็ไม่มีใครได้ซื้อของหรอก เพราะเจ๊เขาซื้อเยอะ ส่วนมากก็ให้เขาเอาไปส่งให้ที่รถเลย แล้วตอนนี้ก็มาหยุดอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์ทำขนม แล้วเหมือนจะสนิทกับครอบครัวของร่างบางมากพอสมควร
“เจ๊สวัสดีค่ะ”
“ไอหย่า ลื้อสองคนมาแล้ว ร้านอั๊วมีของใหม่มาลงเพียบเลย ลื้อเดินดูกันก่อนนะ แล้วเอาราพิเศษไปเหมือนเดิม”
“ค่ะเจ๊”
“ไอหย่า แล้วนั่นน้องสาวหรือลูกลื้อล่ะ สวยจริงๆ ไปเป็นดาราได้เลยนะเนี่ย”
“จ่ะ ลูกสาวอั๊วเอง”
“ดีๆ ลื้อยังเป็นสาวมีลูกโตทันใช้ ดีๆ แถมลูกยังหน้าตาสวยอีกต่างหาก”
“สวัสดีค่ะอาอึ้ม”
“เฮงๆ นะ ลื้อดูของร้านอาอึ้มได้เลยนะ เดี๋ยวอาอึ้มลดให้”
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้วนั่นคนดูใจลื้อเหรอ ถ้าไม่ใช่อาอึ้มจองนะ อาอึ้มมีลูกชายอยู่ จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน”
“ผมเป็นคู่หมั้นน้องครับ”
“คิกๆ ไอหย่า ว่าแล้วเชียว แสดงว่าสายตาอาอึ้มยังดีอยู่นะเนี่ย อาอึ้มแซวเล่น อาอึ้มก็มีแต่ลูกสาว แค่อยากให้ลื้อพูด”
“หึหึ อาแป้ง ลื้ออยากได้อะไรหรือเปล่า มาเลือกเอานะ ม๊าจะได้เอาไปคิดเงิน”
“ค่ะมาม๊า”
ฉันรีบเดินมาหามาม๊าแล้วก็หยิบตะกร้าชองทางร้านจากนั้นก็ปรึกษาม๊ากับอาวาดว่าจะทำขนมสาลี่ขายช่วงสราทจีนกับเนตรแล้วก็น้องๆ เพื่อหารายได้ อาวาดก็ช่วยเลือกของแล้วก็อุปกรณ์ที่ต้องใช้ แต่แป้งยังไม่ได้ซื้อ เพราะเดี๋ยวมันจะนานจนเกินไป อ่อ แล้วบ้านฉันพี่น้องขยันทุกคน เพราะยังอยู่ในระบบกงสี ทุกคนเลยต้องช่วยกันทำงาน พอเงินเดือนออกครอบครัวที่ยังอยู่ก็จะมาแบ่งเงินเดือนกัน แล้วพอเห็นเงินเดือนก็เหนื่อย พอซื้อของเสร็จม๊าก็ให้เขาส่งให้ที่รถเหมือนเดิมจากนั้นก็พากันเดินมาที่โซนของกิน
“อาแป้ง ลื้ออยากกินอะไรไหม”
“มาม๊าไม่ทำก๋วยเตี๋ยวเหรอคะ”
“หื้อ วันนี้ยัง เปิดขายพรุ่งนี้ เดี๋ยววันนี้ให้ป๊าลื้อตอกโต๊ะให้แล้วก็ไปซื้อโต๊ะกับเก้าอี้มาเพิ่มอีกสี่ห้าชุด ลื้ออยากกินล่ะสิ”
“ค่ะ”
“อืมๆ งั้นก็กินก่อน พอดีเลย จะได้ทำลูกชิ้นเอาไว้สำหรับพรุ่งนี้”
“ค่ะ เดี๋ยวแป้งช่วยเองค่ะ”
“คิกๆ อาวาดเชื่อแล้วลูก ว่าหลานสาวอาวาดอยากกินก๋วยเตี๋ยวมากๆ”
“คิกๆ ม๊าจะทำทั้งก๋วยเตี๋ยวไก่ที่อาวาดบอกแล้วก็ก๋วยเตี๋ยวหมูด้วยเหรอคะ”
“ลื้อว่าหลานลื้อโลภมากไหม”
“คิกๆ เจ๊ก็ทำนั่นแหละ จะได้ลองสูตรน้ำซุปที่หนูจดให้ด้วย”
“หึหึ อืมๆ งั้นก็ซื้อขนมกลับไปฝากทุกคนแล้วกัน”
“แป้งครับ พี่อยากกินอิ่วก้วยกับซาลาเปา”
ผมมองร้านขายของต่างๆ อยู่สักพักพอเห็นร้านที่เขากำลังทอดอิ่วก้วย ถัดไปก็เป็นร้านขนมจีบกับซาลาเปาเลยสะกิดบอกร่างบางพร้อมกับพูดออกไปเบาๆ
“คุณเอาไส้อะไรบ้างคะ”
“เอาทุกไส้เลยครับ”
“หนูคนสวย อิ่วก้วยทำใหม่ๆ ทอดร้อนๆ เลยลูก”
“ขายยังไงเหรอคะ”
“ชิ้นละ 6 บาท ลูก มีไส่กุ้ยฉ่าย หน่อไม้ เผือก แล้วก็กะหล่ำปลีลูก”
“อาแป้ง เดี๋ยวม๊ากับอาวาดไปดูของร้านข้างหน้านะ ยังไงลื้อตามไปนะ”
“ค่ะม๊า”
“เจอกันที่รถก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องรอกัน”
“อืมๆ งั้นม๊าฝากน้องด้วยนะ”
“ครับ”
“อาม่าคะ หนูเอาอย่างละ 10 ชิ้น ค่ะ”
“ได้ๆ ลูก รอแป๊บหนึ่งนะ”
ฉันสั่งขนมอิ่วก้วยกับมาค้า ซึ่งอิ่วก้วยเป็นขนมโบราณของจีน เป็นขนมแป้งทอด ลักษณะเป็นวงกลมแล้วก็พับจีบรอบๆ ข้างในก็มีไส้ต่างๆ แล้ววันนี้ตรุษจีนเขาก็ใช้ขนมชนิดนี้ไหว้ด้วย เป็นขนมมงคล พอสั่งเสร็จแม่ค้าก็กำลังทอดเพิ่มแล้วก็คีบใส่กล่องฉันเลยสั่งซาลาเปากับขนมจีบร้านข้างๆ
“ซาลาเปากับขนมจีบขายยังไงเหรอคะ”
“ขนมจีบสองลูกหนึ่งบาทจ่ะ ซาลาเปาลูกละสี่บาทจ่ะ”
“อืม เอาขนมจีบ 200 บาท ซาลาเปา 30 ลูกจ่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวนึ่งซาลาเปาเพิ่มให้จ่ะ”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวมาเอานะคะ”
“ได้ค่ะๆ”
ผมเดินดูของกินกับร่างบางที่ร้านอื่นๆ จนตอนนี้พากันมาหยุดซื้อน้ำที่ร้านขายกาแฟ พอซื้อน้ำเสร็จก็จะเดินกลับไปเอาอิ่วก้วยกับซาลาเปาที่สั่งเอาไว้ พอซื้อของเสร็จเรียบร้อยผมก็ถือของแล้วก็พากันเดินออกมา พอได้ยินร่างบางพูดขึ้นมาเลยพากันเดินไปที่โซนผลไม้อีกครั้ง
“คุณ ฉันว่าจะไปซื้อผลไม้ก่อนค่ะ”
“ครับ แป้งเดินนำไปเลยครับ”
ฉันเดินมาซื้อผลไม้ ผลไม้ที่ฉันซื้อก็ซื้อส้มเขียวหวาน สับปะรด ลำไย กล้วยไข่ แต่เน้นส้มเยอะมากๆ เพราะฉันชอบ อีกอย่างบ้านฉันที่โต๊ะก็จะมีส้มจัดใส่ถาดเอาไว้ ความศิริมงคลด้วยด้วยแหละ พอซื้อเสร็จก็ให้เขาเอาส่งให้จากนั้นก็พากันกลับบ้านมา พอกลับมาถึงบ้านเนตรกับน้องๆ ก็มาช่วยกันยกของที่ยกได้ลงจากรถ พอยกของเสร็จก็พากันมานั่งกินของรองท้อง แล้วตอนนี้สมาชิกก็เต็มบ้าน ขาดแต่อาแปะทั้งสองคนของฉันที่ยังไม่ตื่น
“ไอหย่า อิ่วก้วยร้านนี้อร่อยดีนะเนี่ย”
“อืมๆ ไส้เต็มเลย บางร้านมีแต่แป้ง”
ผมนั่งกินขนมแล้วตอนนี้ก็เริ่มจะรู้สึกง่วงขึ้นมา แล้วตอนที่ผมไปร้านกาแฟ ผมก็สั่งชาเย็นกิน เพราะตั้งใจว่าจะกลับมานอนพัก ถ้ากินกาแฟเดี๋ยวตอนที่อยากนอน ร่างกายจะนอนไม่หลับ ก่อนจะได้ยินเสียงม๊าดังขึ้นมา
“อานัย ไอหย่า ลื้อกินแล้วก็ไปนอนข้างบนก่อน”
“ม๊าคะ ห้องนั้นเฮียโตนอนอยู่ค่ะ พอดีหนูเก็บห้องนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับม๊า เดี๋ยวผมกลับไปนอนบ้าน”
“งั้นก็ไปนอนห้องอาแป้งก่อน ง่วงขนาดนี้ลื้อจะขับรถกลับบ้านยังไง มันอันตราย”
“อาม่าคะ มันจะดูไม่ดีนะคะ หนูกับพี่เขาหมั้นกันก็จริง แต่ยังไม่ได้ผ่านพิธีเลยนะคะ”
“อาม่าจะให้พี่เขานอนข้างล่างเสียงก็จะดัง จะไปนอนกับป๊าลื้อมันก็ใช่ที่ แล้วลื้อไม่ได้อยู่บนห้อง ไม่น่าเกลียดหรอก ลื้ออยู่ข้างอยู่แล้ว ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอก”
“นั่นสิลูก ให้พี่เขาขับรถกลับไปบ้านมันอันตรายเกินไปจริงๆ”
ผมที่กำลังนั่งกินอิ่วก้วยอยู่แล้วก็มองอาม่ากับว่าที่แม่ยายผมกำลังคุยกับร่างบาง แล้วพอร่างบางตอบกลับมาทำไมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ก็ไม่รู้
“ค่ะม๊า แล้วต่อไปนี้คุณอย่าดูบอลไม่หลับไม่นอนอีกนะคะ มันไม่ใช่เรื่อง”
“ครับ”
“แค่กๆ”
“ไอหย่า อาสาม ลื้อเป็นอะไร ค่อยๆ เคี้ยว”
“หึหึ สำลักที่อาแป้งพูดมากกว่าล่ะมั้ง”
“อ่อ คิกๆ”
ฉันนั่งกินขนมแล้วก็ผลไม้รองท้องจากนั้นก็เดินนำคนตัวสูงมาที่ห้องนอนของตัวเองพร้อมกับกำชับกับคนตัวสูง
“คุณนอนอย่างเดียวนะคะ ห้ามค้นของอะไรเด็ดขาด”
“หึหึ รับทราบครับผม”
“แล้วคุณไม่ต้องอยากจะเปิดม่านเพื่อรับลมชมวิวนะคะ ชาวบ้านเขาเห็นเขาจะเอาไปพูดกัน”
“ครับ”
ผมมองไปรอบๆ ห้องของร่างบางซึ่งห้องใหญ่มากพอสมควร เตียงน่าจะขนาด 6 ฟุตเท่ากับของผม เพราะดูจากสายตาขนาดก็เหมือนจะเท่ากัน แล้วก็ปูทับด้วยชุดผ้าปูที่นอนสีชมพูมีระบายสีขาว คลุมทับด้วยผ้าห่มสีเดียวกัน มีทีวีอยู่ปลายเตียง มีโต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์ มีเครื่องเล่นวีดีโอ เครื่องเล่นเทป ลำโพง ชั้นวางของ โต๊ะแป้งสำหรับ มีกรอบรูปภาพของร่างบางตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็ตอนโต แล้วเหมือนจะมีห้องน้ำแล้วเหมือนจะเป็นห้องเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ติดกัน แล้วห้องเป็นระเบียบมากๆ แบบมากๆ ที่พื้นมีพรมปูอยู่ปลายเตียง ก่อนจะสะดุ้งหลังได้ยินร่างบางพูดขึ้นมา
“ห้องฉันไม่มีสิ่งผิดกฎหมายหรอกค่ะ คุณไม่ต้องเก็บข้อมูลขนาดนั้นก็ได้ คุณจะนอนพักก็นอนเถอะค่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว แต่จะให้ดีคุณไปล้างเท้าก่อนขึ้นเตียงนะคะ ไม่งั้นที่นอนจะมีแต่ฝุ่น”
ฉันพูดกับคนตัวหลังจากเห็นว่าเขามองไปรอบๆ ก่อนจะวางกระเป๋าสะพายไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับพูดกับเขาออกไปแล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วก็โทรศัพท์มือถือใส่ลงไปในกระเป๋าหูรูดแล้วในจังหวะที่ฉันกำลังเตรียมของจะลงไปช่วยงานมาม๊าข้างล่างนั้น
ฟอดดดด
ผมมองร่างบางผ่านกระจกก่อนจะคิดกับตัวเองอยู่สักพัก ถ้าหอมแก้มน้องจะเป็นการไม่ให้เกียรติหรือเปล่า แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง แล้วก็ไม่ได้อยู่ข้างนอก อีกอย่างน้องก็น่ารักอะ คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผมเลยเดินไปหาร่างบางจากนั้นก็โน้มหน้าลงไปหอมแก้มร่างบางเบาๆ
“งื้อออ ไอ้คนผีทะเล”
- ผู้เขียน
