ตื่นขึ้นในร่างท่านหญิงตัวร้าย

ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากหน้าจอแล็ปท็อปดังขึ้นอีกครั้ง แสงสีฟ้าอมขาวที่สะท้อนจากจอมอนิเตอร์ส่องกระทบแว่นตาของ อลิซ ขณะที่เธอกำลังจดจ่ออยู่กับการแก้ไขโค้ดที่ยุ่งเหยิงราวกับใยแมงมุม เธอขยับแว่นขึ้นเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วลงมือพิมพ์โค้ดอย่างรวดเร็วและแม่นยำ “อีกนิดเดียว… อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว!” เธอพึมพำกับตัวเอง อลิซ วัย 28 ปี คือโปรแกรมเมอร์ผู้ทุ่มเทให้กับงานเป็นชีวิตจิตใจ นอกจากงานแล้ว สิ่งที่เธอหลงใหลไม่แพ้กันคือนิยายแฟนตาซี โดยเฉพาะแนวเกิดใหม่ในต่างโลก หรือเกมจีบหนุ่มแนวโอโตเมะที่ตัวเอกต้องไปเผชิญชะตากรรมในโลกแฟนตาซี ทุกคืนหลังเลิกงาน เธอมักจะใช้เวลาดำดิ่งไปในโลกแห่งจินตนาการเหล่านั้นเพื่อผ่อนคลายจากความเครียดของการเขียนโปรแกรม คืนนี้ก็เช่นกัน หลังจากแก้บั๊กสำคัญของโปรเจกต์ใหญ่สำเร็จ อลิซก็รีบคว้าแท็บเล็ตคู่ใจมาเปิดอ่านนิยายเรื่องล่าสุดที่เธอเพิ่งกดซื้อมาได้ไม่กี่ชั่วโมง เรื่อง “ตำนานเจ้าหญิงแห่งแสงและเงา” เป็นนิยายแนวโอโตเมะที่เนื้อเรื่องเข้มข้น ตัวละครน่าสนใจ และที่สำคัญ… ตัวร้ายอย่าง เลดี้เซเรน่า ฟอน วาลดีส ก็ร้ายได้ใจจนเธออดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่ก็แอบสงสารจุดจบอันน่าอนาถของเธออยู่ลึกๆ “จบแล้ว!” อลิซร้องออกมาอย่างดีใจเมื่ออ่านหน้าสุดท้ายของนิยายจบลง เวลานั้นคือตีสอง เธอแทบจะไม่ได้พักสายตาเลย เธอถอนหายใจยาว พลางบิดขี้เกียจเพื่อคลายความเมื่อยล้า แล้วจึงปิดแท็บเล็ตและเดินไปล้มตัวลงบนเตียงนอนที่แสนสบาย เช้าวันรุ่งขึ้น อลิซตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นกว่าที่เคยเป็น เธอจัดการธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว และรีบก้าวออกจากอพาร์ตเมนต์เพื่อไปทำงานให้ทันเวลา แม้จะต้องเดินผ่านทางม้าลายที่แสนวุ่นวายใจกลางเมืองในชั่วโมงเร่งด่วน เธอก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไร เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กตารางงานของวันนี้ พร้อมกับยิ้มให้กับข้อความตลกๆ ที่เพื่อนร่วมงานส่งมา เสียงแตรรถดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ ผู้คนเบียดเสียดกันเดินบนทางเท้า อลิซก้าวเท้าลงบนทางม้าลายอย่างไม่รีบร้อน สายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ทันใดนั้นเอง… เสียงเบรกดังเอี๊ยดดด! สนั่นหวั่นไหว ร่างของเธอถูกกระแทกอย่างแรงจากด้านข้าง แรงปะทะนั้นมหาศาลจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนกระดูกทุกส่วนในร่างกายแหลกละเอียด ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นปราดไปทั่วร่างราวกับถูกไฟช็อต ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลงพร้อมกับภาพสุดท้ายที่เห็นคือแสงไฟหน้ารถบรรทุกคันใหญ่ที่พุ่งเข้าหาเธออย่างไร้ความปรานี ความมืดมิดเข้าครอบงำ… อลิซรู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาหวิว คล้ายกับวิญญาณที่ล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร จนกระทั่ง… แสงสว่างจ้าอีกครั้งก็สาดส่องเข้ามา และเมื่อเปลือกตาหนักอึ้งของเธอเปิดขึ้น สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาไม่ใช่โรงพยาบาล แต่เป็นเพดานไม้แกะสลักอันวิจิตรตระการตาในห้องที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมกับความจริงที่ว่า… เธอไม่ได้อยู่ในร่าง ของอลิซอีกต่อไปแล้ว