อยากแต่งงานกับเธอ

“สวัสดีครับคุณน้า” “เป็นไงมาไง นั่งก่อนสิลูก” พรพรรณยิ้มกว้างจนแก้มปริเมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่คือ ‘ชรัณ ปัทมพิสุทธิ์’ ชายหนุ่มหน้าตาดีที่มาติดพันลูกสาวของเธอ นอกจากชรัณจะมีหน้าตาที่หล่อเหลาแล้ว เขายังมีชาติตระกูลเก่าแก่ที่ดังระดับประเทศ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของคุณหญิงดาหลากับท่านทูตไมตรี ส่วนเรื่องฐานะคงไม่ต้องพูดถึงเข้าขั้นมหาเศรษฐีก็ว่าได้ นั่นเป็นเพียงเบื้องหน้าที่สังคมรับรู้ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเบื้องหลังของเขามันเน่าแฟะขนาดไหน ถึงแม้จะมีทุกอย่างเพรียบพร้อมแต่ชรัณยังคงชื่นชอบในการทำธุระกิจผิดกฏหมายทุกชนิด ด้วยหน้าฐานะสังคมและอิทธิพลของผู้เป็นพ่อ เลยทำให้เขารอดคุกรอดตารางมาได้จนถึงทุกวันนี้ “พักพิงอยู่ไหมครับ?” ดวงตาเฉี่ยวคมวาดสายตามองไปรอบบ้านเพื่อมองหาคนที่ต้องการเจอ ‘พักพิง’ คือหญิงสาวที่เขาชอบและหมายปองมานาน “น้องอยู่บนห้อง เดี๋ยวน้าให้คนไปตามให้นะ” “พอดีผมไปทำงานเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น เลยมีของฝากเล็กๆ น้อยๆ ติดมือมาให้คุณน้ากับน้องๆ” “ขอบใจมากนะที่ยังคิดถึงกัน ไปไหนมาไหนมีของฝากให้น้าตลอดเลย” พรพรรณรีบรับสิ่งของจากชายหนุ่มเมื่อเห็นว่ามันคือข้าวของราคาแพงเช่นพวกน้ำหอมหรือกระเป๋าแบรนด์เนมเป็นต้น “คุณแม่ให้คนไปตามหนูมีธุระอะไร…” ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาค่อยๆ หุบยิ้มลงหลังจากที่เห็นชรัณนั่งคุยกับแม่ของเธอด้วยความสนิทสนม เธอรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขาเอาเสียเลย “ชรัณมาหา มานั่งคุยกับพี่เขาก่อนสิ” “เอ่อ…” “นั่งลงพักพิง! อย่าเสียมารยาท” “…..” คนตัวเล็กจำใจต้องนั่งลงข้างชรัณอย่างไม่มีทางเลือก เขาคือคนที่แม่อยากได้มาเป็นลูกเขยมากที่สุด ตั้งแต่ที่พ่อของเธอล้มป่วยและตายลงไป ครอบครัวที่เหลือกันแค่สามคนก็เริ่มระหองระแหง เงินมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้ก่อนตายก็เริ่มหดหายลงไปทุกวัน ซ้ำน้องสาวยังมาป่วยเป็นโรคร้ายที่ต้องใช้เงินรักษาครั้งละมากมาย แม่เลยอยากให้เธอลงเอยกับชรัณ เพราะอยากให้ฐานะทางบ้านกลับมาร่ำรวยอู้ฟู่เหมือนเดิม “ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว พิงดูสวยขึ้นนะ” ชรัณจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหลงใหล ตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกก็รู้สึกตกหลุมรักจนอยากได้เธอมาครอบครอง โดยรู้อยู่แก่ใจว่าพักพิงมีแฟนที่เป็นนายตำรวจใหญ่ เธอไม่เคยสนใจหรือชายตาแลเขาเลยสักนิด แต่แล้วไง ใครสนกัน! ถ้าเขาอยากได้ ยังไงก็ต้องได้ ต่อให้ต้องใช้วิธีสกปรกมากขนาดไหนก็จะทำ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งเธอไปได้ทั้งนั้น “ชรัณมาหาพิงมีธุระอะไรหรือเปล่า?” “พอลงจากเครื่อง ผมก็รีบมาหาพิงเลย พอดีว่าคิดถึงน่ะ” “…..” หญิงสาวรู้สึกกระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่ต้องอยู่ด้วยกัน “ของฝากจากญี่ปุ่น หวังว่าพิงคงชอบ” “มันแพงเกินไป พิงไม่ขอรับไว้นะเอากลับไปเถอะ” คนตัวเล็กบอกปฏิเสธเมื่อเห็นสิ่งของที่ชายหนุ่มยื่นให้ “แต่ผมตั้งใจซื้อมาให้พิงแล้ว ยังไงพิงก็ต้องรับไว้” เธอสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อชรัณถือวิสาสะเอาข้าวของพวกนั้นยัดใส่มืออย่างไม่เต็มใจ “เอาไปสิ” “ขอบคุณค่ะ” “…..” “ชรัณมันดูรักแกหลงแกมากเลยนะ ดูของที่มันซื้อมาให้แต่ละอย่างสิ มีแต่ของดีๆ แพงๆ ทั้งนั้น” พรพรรณสายตาลุกวาวเป็นประกายหลังจากที่ชายหนุ่มนั้นกลับไปแล้ว เธอรู้สึกรำคาญใจที่เห็นว่าพักพิงไม่มีท่าทางสนใจชรัณแม้แต่น้อย “เมื่อไหร่แกจะยอมตกลงปลงใจกับมันสักที ครอบครัวเราจะได้สบาย” “แต่พิงไม่ได้รักเขาแม่ก็รู้” “แกอย่าโง่ไปหน่อยเลยพักพิง ความรักของแกมันกินได้ที่ไหน ลำพังแค่ไอ้ผู้กองจนๆ คนนั้น มันทำให้ครอบครัวเราสบายไม่ได้หรอก” “…..” “มันต้องแบบชรัณ ชาตินี้ทั้งชาติพวกเราก็ใช้เงินมันไม่หมด!” “แต่พิงรักพี่ปลื้ม พี่ปลื้มเขาเป็นคนดี เราสองคนวางแผนว่าจะหมั้นกันปลายปีนี้แล้วนะคะ” “หยุดพูดจาไร้สาระ แม่ไม่มีวันยอมรับไอ้ผู้กองจนๆ คนนั้น แกจะไปไหนก็ไป! อย่ามาทำตัวน่ารำคาญแถวนี้” “…..” คนตัวเล็กถึงกลับคอตกก่อนจะรีบเดินออกมาอย่างโต้แย้งไม่ได้ “ทำไมทำหน้าแบบนั้น พี่โดนแม่ดุมาอีกแล้วใช่ไหม” ‘แพรพลอย’ น้องสาวคนเล็กถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นพักพิงเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “เมื่อกี้พลอยเห็นรถพี่ชรัณจอดอยู่หน้าบ้าน เขากลับไปแล้วเหรอ” “กลับไปแล้ว” “แล้วเรื่องพี่ปลื้มเป็นยังไงบ้างคะ” “ก็ดี เย็นนี้พี่มีนัดไปกินข้าวเย็นด้วยกัน” “พี่ปลื้มดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก พี่พิงคงมีความสุขมากเลยใช่ไหม” แพรพลอยมองพี่สาวด้วยสายตาอบอุ่น ถ้าพักพิงมีความสุข เธอก็มีความสุขด้วยเหมือนกัน “มีความสุขดี แต่แม่…” “พี่ไม่ต้องไปสนใจแม่หรอก เห็นใครรวยหน่อยก็ชอบเขาไปซะหมด” “แล้วพลอยเป็นยังไงบ้าง อาการวันนี้โอเคหรือเปล่า?” “โอเคค่ะ สบายมาก” “พลอยต้องเข้มแข็งนะ” มือเล็กยื่นไปลูบหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยนโรคที่แพรพลอยป่วยคือมะเร็งเม็ดเลือดขาวที่มีความเสี่ยงสูง โอกาสรักษาให้หายขาดมีเพียงร้อยละ60 ซึ่งค่าใช้จ่ายในการรักษาแต่ละครั้งมีราคาสูงมาก “พลอยสู้อยู่แล้ว ยังไงก็ไม่ยอมตายๆ ง่ายหรอก ถ้าพลอยตายแล้วพี่จะอยู่กับใคร” “เด็กน้อยของพี่” หลายวันต่อมา… “ดอกไม้จากคุณชรัณครับ” พักพิงวางมือจากการทำขนมเมื่อมีพนักงานส่งของหอบดอกไม้ช่อโตมาให้เธอถึงในร้านกาแฟ หลังจากที่เรียนจบเกี่ยวกับด้านอาหาร เธอจึงศึกษาลงทุนเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่มีทั้งกาแฟและเบเกอรี่ ผลตอบแทนทางธุรกิจก็ถือว่าค่อนข้างดี “เนื่องในโอกาสอะไรคะ?” “ไม่ทราบครับ แต่คุณชรัณฝากทางร้านเอามาให้คุณ” “ถ้างั้นฉันขอไม่รับนะคะ ฝากเอากลับคืนไปให้เขาด้วย” “รับไว้เถอะพิง ชรัณเขาอุตส่าห์มีน้ำใจ” ผู้เป็นแม่ถึงกลับหน้าเสียเมื่อลูกสาวตัวดีปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย “ฝากไปบอกคุณชรัณด้วยนะว่าไม่ต้องส่งอะไรมาให้ฉันอีก กลับไปได้แล้วค่ะ” “ครับ” “..…” “นี่แกเสียสติไปแล้วหรอยัยพิง ทำไมแกถึงไม่รับของพวกนั้น” พรพรรณโวยวายออกมายกใหญ่ เธอรู้สึกเสียดายที่ลูกสาวไม่ยอมรับสิ่งของนั้นไว้ “หนูไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา ถ้าเป็นเงินจากการทำผิดกฎหมายขึ้นมา มีหวังเราต้องเดือดร้อนแน่ๆ” “จะเอาเงินมาจากไหนก็เรื่องของมัน บ่อเงินบ่อทองขวางอยู่ข้างหน้าทำไมไม่รีบขว้าไว้ แกมันโง่มากรู้ตัวบ้างไหม! นังลูกไม่รักดี” พลั่ก! “…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อถูกผู้เป็นแม่ผลักศรีษะจนหงายเงิบ เธอได้แต่ยืนเงียบไม่กล้าตอบโต้ เพราะไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูเหมือนว่าจะขัดใจแม่ไปซะทุกอย่าง หลายวันต่อมา ก๊อก! ก๊อก! ใบหน้าคมคายหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูรบกวนในขณะที่เขากำลังประชุมงานสำคัญกับลูกค้า “ขออนุญาตครับนายน้อย” “ผมขอตัวสักครู่นะ” ชรัณละสายตาจากคนนับสิบตรงหน้า ก่อนจะเดินตามลูกน้องออกจากห้องประชุม “เป็นยังไงบ้าง พักพิงเธอว่ายังไง?” “คุณพักพิงไม่ยอมรับดอกไม้จากนาย แถมยังฝากมาบอกว่าไม่ต้องส่งอะไรไปให้เธออีก” “เหอะ” เสียงทุ้มต่ำหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พักพิงปฏิเสธแต่ด้วยความอยากได้และอยากเอาชนะ ยังไงเขาก็ไม่ยอมลามือจากเธอง่ายๆ “อยากรู้เหมือนกันว่าจะใจแข็งกับกูไปได้นานสักแค่ไหน” “…..” “เย็นนี้เตรียมรถให้พร้อม กูจะไปหาเธอ” “รับทราบครับนาย”