สูตรสำเร็จรัก

สูตรสำเร็จรัก 1 “เรื่องฝึกงานเป็นยังกันบ้างอะ มีที่ไหนตอบรับบ้างหรือยัง?” เขตรัก เพื่อนสนิทในกลุ่มเอ่ยถามมือก็ยื่นไปตักฮันนี่โทสที่อยู่กลางโต๊ะขึ้นกิน แม้จะมีท่าทีสบาย ๆ แต่แววตาของเพื่อนนั้นต่างเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและความอ่อนล้า “ยังเลย เงียบมาก” น้ำมนต์เพื่ออีกคนเอ่ยตอบพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฉันก็เงียบ” ฉันเองก็ไม่ต่างจากเพื่อนมากนัก ยื่นไปหลายที่เลยแต่ทุกที่ก็ยังเงียบ หรือจะต้องกลับไปฝึกที่โรงแรมของครอบครัว แต่ว่าฉันน่ะไม่อยากกลับไปฝึกที่นั่นเพราะรู้ว่าพี่ ๆ ที่นั่นเกรงใจไม่กล้าใช้งานฉันหรอก “หรือเราจะลองยื่นที่อื่นเพิ่มดีไหม?” เขตรักเสนอ “เอาสิ งั้นเย็นนี้กลับไปดูบริษัทที่เปิดรับนักศึกษาฝึกงานเพิ่ม มีที่ไหนเปิดก็ส่งเข้ามาในกลุ่มด้วยแชร์ๆ กัน” น้ำมนต์เห็นด้วย ฉันเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน วันนี้เราไม่มีเรียนตอนบ่ายเลยออกมานั่งกินขนมหวานด้วยกันที่ร้านหน้ามหาลัย เพื่อนๆ ฉันน่ะจะกลับไปพักเลยก็ได้นะแต่ก็ยังใจดีนั่งเป็นเพื่อนฉันรอน้องชายมารับกลับเพราะเมื่อเช้าเราออกมาพร้อมกัน “แก เย็นนี้ไปเที่ยวกันไหม เครียดอะ” เขตรักเช่นเคยที่เอ่ยชวนเรา “อยากไปนะแต่พรุ่งนี้เรียนเช้านี่สิ เอาไว้พรุ่งนี้เย็นดีไหมเพราะมะรืนหยุดเสาร์อาทิตย์” ก็นึกว่าจะห้ามกันที่ไหนได้ น้ำมนต์กลับแนะนำทางเลือกใหม่ไปเสียนี่ “ไปไหมยินดี ไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ” เมื่อถูกเรียกชื่อ ฉันที่นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ก็หันกลับไปมองเพื่อน ก็เจอกับสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังนั้นจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่คิดปิดบังเลยสักนิด ปกติเวลาเราจะไปไหนเรามักจะไปด้วยกันทั้งสามคนอยู่เสมอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว “อื้อ ไป ๆ” “เยี่ยม อย่าลืมบอกน้องแกล่ะ” “ไม่ลืม ๆ” ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนตั้งแต่เด็กแล้ว จะมีก็แค่ลูกพี่ลูกน้องหนึ่งคน และน้องชาย ส่วนลูก ๆ ของเพื่อนป๊านาน ๆ เราจะเจอกันทีเลยไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน คนที่เข้าหาครั้งแรกมักจะเข้ามาอย่างเป็นมิตรแต่สุดท้ายก็หวังผลประโยชน์จากฉันทั้งนั้น ทั้งเรื่องเงิน เรื่องงาน หรือแม้กระทั่งเข้าหาฉันเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดน้องชายฉัน พอไม่ได้ดังใจคิดก็ทั้งต่อว่าใส่ร้ายด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟัง นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่มีเพื่อน แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็ตั้งใจจะเรียนอย่างเดียวไม่มีเพื่อนก็ได้ แต่จู่ ๆ กลับมีเขตรักและน้ำมนต์เข้ามาทักและนั่งด้วยในช่วงระหว่างที่เรากำลังทำกิจกรรมรับน้อง เราจึงสนิทและเป็นเพื่อนกันมาตอนนี้ก็เข้าปีที่สี่แล้ว ทั้งสองคนไม่เคยหวังผลอะไรจากฉันเลย อาจเป็นเพราะทั้งคู่ไม่ได้มองหรือเข้าหาฉันเพื่อผลประโยชน์เลยทำให้ฉันสบายใจที่จะมีเพื่อนทั้งสองอยู่เคียงข้าง “ทำหน้าเครียดอะไรยินดี ถ้าแกไม่อยากไปพวกฉันไม่บังคับนะ เราเปลี่ยนไปร้านหมูกระทะก็ได้” น้ำมนต์รีบบอกกับฉัน ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำหน้าทำตาแบบไหนอยู่เพื่อนถึงได้มีทีท่าร้อนรนแบบนั้น “ไม่ ๆ คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ แค่รู้สึกขอบคุณที่ได้รู้จักพวกแกเฉย ๆ” “อ้าว ดึงซึ้งเฉยเลย” เขตรักหัวเราะเบา ๆ มือก็ยกแก้วเครื่องดื่มมาชนกับแก้วฉัน หมายถึงแก้วชาเขียวปั่นของเพื่อนนะ “อุ๊ย สุดหล่อมาแล้ว” เขตรักมองไปยังประตูทางเข้าร้าน เมื่อมองตามก็เจอกับร่างสูงที่สวมเสื้อช็อปสีเข้มเดินเข้ามาภายในร้านขนมหวานที่เรากำลังนั่งอยู่ด้วยกัน “รอนานไหม?” เมื่อเดินเข้ามาถึงพอใจก็รีบเอ่ยถามทันที “ไม่นาน ๆ สั่งกาแฟไหม?” “สั่ง ๆ เดี๋ยวมา พี่ ๆ สวัสดีครับ” ก่อนเดินกลับไปสั่งกาแฟพอใจไม่ลืมยกมือไหว้ทักทายเพื่อนฉันอย่างนอบน้อม เพื่อนฉันชินแล้วล่ะที่น้องชายจะยกมือไหว้แบบนี้ ทีกับฉันนะไม่มีหรอกจะไหว้ ฉันกับน้องเราห่างกันแค่หนึ่งปีเลยทำให้เราสนิทกันมาก คุยกันได้ทุกเรื่อง เหมือนเพื่อนมากกว่าพี่น้องแล้วล่ะ “น้องแกน่ารักดีนะ ไม่รู้จักต้องคิดว่าหยิ่งมากอะ” น้ำมนต์มองตามหลังพอใจก่อนจะหันมามองหน้าฉัน เพื่อนฉันน่ะชอบชมพอใจมาก บอกน้องนิสัยน่ารักแต่ติดจะเงียบไปเสียหน่อยเท่านั้นเอง ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ “อื้อ น่ารัก แต่ขี้บ่น” เริ่มเผาน้องชายให้เพื่อนฟัง “ฮ่า ๆ ๆ น้องบ่นแค่แกแล้วล่ะ คนอื่นคงจะนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ตามสไตล์นั่นแหละ เออนี่ น้องมาแล้วพวกฉันกลับก่อนนะ มีอะไรคุยกันในไลน์ได้เลย” เขตรักเก็บของเตรียมกลับไปพัก “ได้ ๆ บาย ๆ เจอกันพรุ่งนี้” “เจอกัน ๆ” “อ้าว พี่ ๆ กลับแล้วเหรอ?” สักพักใหญ่พอใจถึงได้เดินกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟในมือ ฉันพยักหน้าตอบน้องชายแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายหลัง พอใจช่วยถือกระเป๋าให้ฉันจากนั้นก็ชวนฉันกลับคอนโด แต่เจ้าตัวแค่มาส่งเท่านั้น เพราะบอกว่าจะไปนอนกับแฟน ช่วงนี้มีแฟนแล้วติดแฟนมากแต่น้องก็ไม่ได้ละเลยหรือทิ้งฉันนะ น้องแบ่งเวลาได้อย่างดีและฉันก็ไม่อยากให้ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังทั้งเรื่องแฟนและเรื่องพี่สาวแบบฉัน น้องโตแล้วถึงเวลาที่จะเติบโตไปอีกขั้นแล้วล่ะ ที่สำคัญแฟนน้องฉันน่ารักมาก พี่จี้น่ะ ฉันชอบมองที่สุดเลยตัวเล็ก ๆ ยิ้มทีไรหัวใจฉันก็สั่นไหวเต้นตึกตักเลยก็ว่าได้ “กินข้าวแล้วห้ามซนนะรู้ไหม ถ้าไม่สบายให้โทรมาทันทีไม่ว่าจะตอนไหนก็ต้องโทร ถ้าเหงาโทรมา แล้วก็...” “ตัว เค้าโตแล้วนะ สั่งอะไรเยอะแบบนั้นเล่า” มองน้องชายอย่างงอแงเมื่อน้องกำชับนั่นนี่เสียหลายเรื่อง ก็เข้าใจว่าห่วงแต่แบบนี้เหมือนป๊าย่อส่วนมาเลยล่ะ รายนั้นนะ ห่วงเหมือนพอใจเลยแต่คูณเข้าไปสักสิบเท่าเลยล่ะความห่วงที่มีต่อฉันน่ะ “โอเค ๆ เค้าไปแล้วนะ” “จ้า บาย ขับรถดี ๆ ถึงแล้วบอกเค้าด้วย” “ครับ เดี๋ยวเค้าโทรหา พักผ่อนเถอะ” ยืนส่งพอใจที่หน้าห้อง น้องบอกไม่ยอมให้ออกไปส่ง โบกมือลาพอใจจังหวะที่ประตูกำลังจะปิด ยิ้มกว้างทันทีเมื่อน้องก็โบกมือกลับมาให้ คล้อยหลังน้องไปหาแฟน ฉันก็เตรียมมื้อเย็นออกมานั่งกินที่โต๊ะ เปิดไอแพดดูสตรีมเมอร์เล่นเกมไปเรื่อย ๆ ในหนึ่งวันการใช้ชีวิตฉันก็ไม่มีอะไรมากนัก กิน นอน เรียน วนอยู่แบบนี้ ฉันไม่ค่อยชอบออกไปข้างนอกเท่าไหร่นักแต่ถ้าให้ไปก็ได้ แต่ต้องไปกับคนสนิทเพราะฉันจะรู้สึกสบายใจมากกว่า ช่วงดึก รายชื่อบริษัทและโรงแรมที่เปิดรับสมัครนักศึกษาฝึกงานถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับฉันที่จดชื่อบริษัทและโรงแรมเหล่านั้นเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ส่งเอกสารขอฝึกงาน ที่คณะฉันต้องหาที่ฝึกเองรวมถึงจัดการเอกสารฝึกงาน นั่นเลยทำให้ฉันและเพื่อนรู้สึกกังวลอยู่แบบนี้ เพราะยังไม่มีที่ไหนตอบรับกลับมาเลยสักที่ หรือสุดท้ายแล้วหากไม่มีที่รับจริง ๆ ฉันคงต้องกลับไปฝึกกับที่บ้านเพื่อที่ฉันจะได้จบพร้อมกับเพื่อนของตัวเอง วันแต่ละวันก็ไม่มีอะไรโทรไปเล่นกับม๊าและป๊าเสร็จก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้าและตอนเย็นจะไปชิลกับเพื่อน ฉันกับเพื่อนไม่ค่อยได้ชิลหรือไปเที่ยวร้านเหล้ากันเท่าไหร่นัก เราเน้นสายหมูกระทะชาบูมากกว่า แต่ถามว่าดื่มได้ไหม ก็ได้นะ ดื่มได้ปกตินั่นแหละ