เวหาเดินล่วงหน้าเข้าบริษัทตั้งแต่สาย
แม้เขาจะไม่ปรากฏตัวในห้องประชุม แต่ภาพที่เห็นก่อนหน้านั้นยังตามหลอกหลอนอยู่ในหัว
ภาพญาดายืนคุยกับชายหนุ่มอีกคนรอยยิ้มบาง เสียงหัวเราะสุภาพ และสายตาที่เธอใช้กับคนอื่น
แม้รู้ดีว่ามันเป็นเพียงมารยาทในเชิงธุรกิจ
แต่ในอกเขากลับบีบรัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
เขาไม่เคยยอมให้ตัวเอง “หงุดหงิด” แบบนี้มาก่อน…นอกจากเวลาที่เกี่ยวกับเธอ
บ่ายวันนั้น
เสียงส้นสูงคุ้นเคยดังขึ้นหน้าห้องผู้บริหาร ก่อนประตูเปิดออก
ญาดาก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มงานในมือ สายตาเธอเผลอชะงักเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมกริบของเขาที่เงยขึ้นจากโต๊ะทำงาน
บรรยากาศเงียบงันเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับเหมือนกดทับทั้งห้อง
ญาดาเม้มปากแน่น ก้าวไปวางเอกสารบนโต๊ะอย่างมืออาชีพ
“นี่คือรายงานจากการประชุมเช้านี้ค่ะ”
เวหารับแฟ้ม แต่ไม่ละสายตาจากเธอแม้แต่น้อย
แววตามีทั้งความเย็นชาและบางสิ่งที่เธออ่านไม่ออกมันกดดันจนเธอไม่กล
