เกมหัวใจมาเฟีย

บทนำ อิตาลีนั้นแสนจะกว้างใหญ่ ทว่า ทำไมพวกเขาถึงหอบหิ้วกันมาจัดงานแต่งงานที่นี่... คำถามนั้นดังอยู่ในใจกระทั่งถึงทางแยกหนึ่ง เธอหยุดปั่นจักรยาน เพราะมีอีกคำถามที่ผุดขึ้นมา แล้วทำไมเธอจะต้องหนีด้วยเล่า เธอควรจะยอมรับความจริงไม่ใช่เหรอ ความจริงที่อาจทำร้ายเธออย่างสาหัสสากรรจ์ แต่ความจริงนี้ ทำให้คนที่เธอรักทั้งสองคนมีความสุข เธอควรไปดูให้เห็นกับตาว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง ไม่ได้เป็นเพียงความฝัน ไม่ใช่แค่ข่าวลือ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาว เพื่อให้กำลังใจตัวเอง เธอหันกลับไปยังเส้นทางที่เคยเดินผ่านมา เธอปั่นจักรยานกลับมาจนถึงบริเวณปากทางเข้าโบสถ์ ที่ซึ่งเวลานี้เนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่แต่งกายสวยงาม รวมทั้งแขกเหรื่อผู้มีชื่อเสียงมากมาย ตลอดจนกองทัพนักข่าวที่เริ่มทยอยกันเข้ามาจนเต็มพื้นที่บริเวณรอบนอกของโบสถ์ เธอพิงจักรยานไว้กับต้นไม้ใหญ่หน้ารั้วนั้น แล้วเดินเรียบๆ เคียงๆ ไปตามรั้วไม้ เธอพยายามมองหาคู่แต่งงาน แต่ก็ไม่เห็นพวกเขาเลย เธอคงเข้าไปร่วมพิธีในโบสถ์ไม่ได้แน่ เธอไม่ได้รับเชิญ อย่างดีที่สุดก็คงผสมอยู่กับพวกนักข่าวและแฟนคลับของเรเชลที่ต่างมารอดูชุดเจ้าสาวของเธอกัน ครั้นรถของเจ้าบ่าวเดินทางมาถึงโบสถ์ ผู้คนแหวกวงล้อมออกกลายเป็นเส้นทาง เพื่อต้อนรับเขา เจ้าบ่าวที่ขับรถสปอร์ตเปิดประทุนเข้ามาอย่างเท่ นักข่าวรุมล้อมพากันถ่ายรูปเขาไม่หยุด หญิงสาวพยายามเขย่งเท้ามองดูเขา แต่ถูกคลื่นคนซัดออกมาด้านนอก กระทั่งล้มลงไปนั่งแช่อยู่บนพื้นหญ้า “เฮ้อ...” เธอนั่งอยู่อย่างนั้น นึกสมเพชตัวเองที่ยังอุตส่าห์พาตัวเองมาให้เจ็บได้ “ไปเถอะ” เธอสั่งตัวเองให้ลุกขึ้น ลุกจากความเจ็บปวด และยืนหยัดอย่างเข้มแข็งเสียที หากแล้วก็มีมือของใครคนหนึ่งยื่นมาต่อหน้า เธอมองฝ่ามือนั้นเรื่อยไปจนถึงใบหน้าของเขา “ร็อกกี้!” ชายหนุ่มในสภาพเคราครึ้ม สวมชุดสูท รองเท้าหนังวาวแวว แต่งกายดีตามสไตล์ของเขาที่เคยเป็นมา เธอไม่ยักรู้ว่าเขาได้รับเชิญมางานนี้ด้วย หญิงสาววางมือลงบนฝ่ามือที่เย็นเยือบของเขา ดูเหมือนเขาจะตื่นเต้นไม่น้อย แต่ไม่ใช่เพราะเจอเธออีกครั้ง หากเป็นเพราะเขามีบางสิ่งอยู่ในใจ และสิ่งนั้นทำให้เขาเครียด “คุณหายมาอยู่ที่นี่เองเหรอ” “แล้วคุณล่ะ หายไปอยู่ไหนมา” เขายิ้มนิดๆ “ผมอยู่ที่นี่มาตลอด” เธอถึงกับแปลกใจ “คุณอยู่ที่นี่เหรอ เราไม่เคยได้เจอกันเลย” “แต่ในที่สุดก็ได้เจอกันอยู่ดี แสดงว่าเราสองคนยังมีวาสนาต่อกันอยู่” “เอ่อ....ไม่รู้ว่าเพราะโลกมันกลม...หรือโลกมันโหดร้ายกันแน่นะคะ” หญิงสาวหันกลับไปมองบรรยากาศงานแต่งของหนุ่มสาวผู้มีชื่อเสียงอีกครั้ง เธอมองด้วยสายตาโหยหา เศร้าระทม หากแล้วก็พยายามจะยิ้มยินดีอย่างจริงใจ เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศที่แสนชื่นมื่นและเต็มไปด้วยความหมาย “ผมเคยสงสัยว่า...” เขาขยับตัวมายืนข้างเธอ แล้วมองเข้าไปด้านใน เช่นเดียวกับเธอ แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง “ระหว่างคุณกับเรเชล ผู้หญิงคนไหนที่สำคัญกับเขาจริงๆ” “อืม...ตอนนี้คุณคงได้คำตอบแล้วใช่ไหมคะ” เธอยิ้มเศร้า “แทบไม่ต้องเดาเลย” ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวข้างๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน เหมือนเดิม “ผมบอกตรงๆ นะ ผมอยากแก้แค้นหมอนั่น ที่ผมมานี่ เพราะผมมีแผนจะลักพาตัวเจ้าสาวออกจากพิธีในวันนี้” หญิงสาวหันขวับมองคนพูด ด้วยความอึ้ง “คุณล้อเล่นใช่ไหม” “ผมพูดจริง ผมส่งคนเข้าไปแทรกซึมในงานแล้ว ทุกคนเข้าประจำที่ แค่รอรับคำสั่งจากผมเท่านั้น” “นี่ไม่ใช่คุณเลยร็อกกี้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะทำแบบนั้นจริงๆ” ร็อกกี้นิ่งไปครู่ เพราะไตร่ตรองบางอย่าง “คุณอยากเข้าไปข้างในไหม” “ไม่ค่ะ” เธอตอบก่อนจะถอนใจหนักๆ “ฉันแค่ปั่นจักรยานผ่านมาเท่านั้น และกำลังจะกลับ” เธอหมุนตัวหันหลัง เดินไปจับจักรยานขึ้นตั้งตรง เตรียมออกวิ่งอีกครั้ง “คุณเองก็เหมือนกัน กลับบ้านเถอะค่ะ” แต่ยังไม่ทันได้ไปไหน ชายหนุ่มเข้าขวางหน้า จับแขนเธอไว้แน่น สายตาดุกร้าว ไม่เหมือนร็อกกี้คนเดิม “ไม่กล้าเหรอ” “ฉันไม่มีอะไรต้องกลัว” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกับผม” เธอยังไม่ทันตอบตกลง เขากอดเอวเธอไว้แล้วพาเข้าไปภายในรั้วโบสถ์ ฝ่าฝูงชนนับร้อย และเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจน่ารำคาญหู เขายื่นการ์ดเชิญให้แก่บอดี้การ์ดในชั้นแรก ก่อนจะถึงบอดี้การ์ดหน้าประตูทางเข้าตัวโบสถ์ เดฟและโรเบอร์โต้ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย พวกเขาทั้งสองต่างตกใจและแปลกใจที่เห็นหญิงสาวอีกครั้ง เมริสามาพร้อมกับร็อกกี้ สีหน้าของหญิงสาวเรียบเฉย ไร้ความสดใสเหมือนแต่ก่อน ร็อกกี้พยายามยิ้มแย้ม กอดประคองหญิงสาวเข้าไปภายในโบสถ์ เขาเลือกยืนตรงหัวแถวที่เก้าอี้แถวสุดท้ายของโบสถ์ ใกล้กับที่ทั้งคู่เลือกยืนนั้น เป็นจูเลียร์ในชุดสวยงามเพริดแพร้ว เมื่อเธอหันมาเห็นเมริสาก็ตื่นเต้นดีใจ “เธอก็มาเหรอคนสวย” หญิงสาวหันไปแค่นยิ้ม “ฉันกำลังจะกลับค่ะ” เธอพูดจบก็ขยับตัวจะออกจากแถว ร็อกกี้ดึงมือเธอไว้แน่น ขณะเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธีหันมามองประตูโบสถ์ที่กำลังจะเปิดออก หากแล้วสายตาของเขากลับมองเห็นหญิงสาวเสียก่อน เธอยืนอยู่ตรงนั้น!!! และกำลังจ้องมองมาทางเขา!!! ไคล์ใจเต้นรัว ขมวดคิ้วมุ่น เลือดสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อต เขากระพริบตาหลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสายตาของเขายังใช้การได้ดีอยู่...นั่นเป็นเธอจริงๆ ใช่ไหม...ไม่ใช่ความฝัน เขาไม่ได้นอนหลับอยู่แน่นอน และอาการไม่สบายนิดๆ ไม่ได้ทำให้ตาเขาเบลอจนฟั่นเฟือนเห็นเรเชลเป็นเธอ...เมย์! “เราไม่รู้จักกัน...ใช่ เราไม่รู้จักกัน” เมริสาจ้องมองไคล์ด้วยสายตาเศร้า นี่แหละเหตุผล เธอจึงไม่อยากเข้ามาในโบสถ์ ไม่อยากแสดงอาการอันใดทั้งสิ้นที่จะทำให้งานที่แสนหวานนี้ข่มปร่า เธอละสายตาจากเขา แล้วเอาดวงตาแดงก่ำของเธอหันกลับไปยังประตู เป็นวินาทีเดียวกับที่ประตูบานใหญ่เปิดออก เจ้าสาวปรากฏตัวขึ้นพร้อมคุณพ่อของเธอ สวยและสง่างามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราเชลในใบหน้าอิ่มสุข ดวงตาพราวระยิบ ขณะจ้องมองไปยังเจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ตรงหน้าแท่นพิธี หากเมื่อเจ้าหล่อนเดินผ่านหน้าเมริสา เธอหันมามองแล้วขยิบตาให้ เธอส่งสัญญาณบอกว่าหัวใจของเธออยู่กับไคล์ ลิมเบอร์สกี้เรียบร้อยแล้ว เมริสายิ้ม แม้นัยน์ตาเหือดแห้ง เธอรอให้เจ้าสาวเดินผ่านไปตามพรมแดงที่ปูลาดไปจนจบแท่นพิธี ส่วนเธอเดินออกจากแถวนั้น แล้วลุผ่านประตูโบสถ์ออกไปโดยไม่หันกลับมามองด้านหลังอีกเลย เธอหูอื้อตาลายไปหมด ไม่ได้ยินแม้เสียงเรียกของเดฟและโรเบอร์โต้ที่ช่วยกันเรียกเธอระงม หญิงสาวเดินฝ่ากองทัพนักข่าวและบรรดาแฟนคลับที่ออแน่นอยู่บริเวณด้านนอก จนพ้นรั้วของโบสถ์ เมืองฟลอเรนซ์ที่สวยงามของเธอ บัดนี้ได้กลายเป็นเมืองที่มืดมิด ไร้แสงสว่าง