ก๊อก! ก๊อก!
เคาะประตูแต่ด้านในกลับเงียบไม่มีเสียงตอบ เกรเต้ยืนรอชั่งใจ สุดท้ายแล้วยังไม่ปฏิกิริยาใดๆ
“คุณ! อยู่หรือเปล่า!”ตะโกนถาม
มิรันลืมตาเมื่อได้ยินเสียงแว่ว ลำคอแห้งผาก ตาพร่ามัว ตั้งแต่เมื่อคืนได้ยินเสียงเอะอะโวยวายแต่เรี่ยวแรงจะลุกยืนยังไม่มี
ปัง! ปัง!
จากเคาะเปลี่ยนเป็นทุบ หันมองหน้าประตูแต่ทำอะไรไม่ได้อ้าปากอยากจะเอ่ยแต่เสียงกลับแหบแห้งสิ้นดี
“ได้ยินไหม เป็นอะไรหรือเปล่า!”คนนอกห้องเริ่มร้อนใจ
สุดท้ายหันกายก้าวยาวอย่างรวดเร็วหยิบกุญแจสำรองออกมา แล้ววิ่งกลับมายังบ้านพักไขลูกบิดออก เพียงก้าวเข้ามาเห็นร่างบางนอนห่มผ้าดวงตาแดงก่ำรีบเดินมาริมเตียง
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”ย่อกายลงยกมือขึ้นนาบบนหน้าผากรับรู้ได้ถึงความร้อน “คุณไม่สบายขนาดนี้แล้วปล่อยไว้ได้ยังไง!”ดุคนป่วยทันใด มิรันเงียบนิ่งเธอเหนื่อยเกินกว่าจะต่อปากต่อคำกับเขา
“แพท... ล่ะ”ถามเสียงแผ่ว
เกรเต้เงียบนิ่งไม่กล้าพูดอะไ
