สถานะห้ามรัก

เจ้าขา “เจ้าขา” เสียงอบอุ่นหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น นั่นทำให้ฉันยิ้มออกมาก่อนจะหันไปหาต้นเสียงทันที “คุณพ่อ...” และใช่ คนที่เรียกฉันคือคุณพ่อ ผู้มีพระคุณต่อฉันอย่างเหลือล้น “สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะแม่ใหญ่” ฉันรีบลุกมาหาคุณพ่อก่อนจะยกมือไหว้ท่านกับแม่ใหญ่ “จ้ะ” แม่ใหญ่รับไหว้ฉันด้วยท่าทีปกติ ฉันไม่รู้หรอกว่าท่านรู้สึกยังไงกับฉัน แต่ท่านก็ไม่เคยกีดขวางหรือมีท่าทีรังเกียจฉัน และยังไม่เคยห้ามที่ฉันเรียกท่านว่าแม่ใหญ่แบบนี้ แต่ยิ่งท่านใจดีกับฉันเท่าไหร่ มันกลับยิ่งทำให้ฉันละอายใจกว่าเดิม “เป็นไงเรา โตขึ้นเยอะเลยนะ” คุณพ่อพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเคยไม่เปลี่ยน “แล้วนี่คุณพ่อกับแม่ใหญ่มารับเจ้าคุณหรอคะ” ฉันยิ้มรับก่อนจะถามกลับ เพราะตอนนี้เจ้าคุณเข้าเรียนมหาลัยแล้วนั่นเอง ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันแรกที่มีการปฐมนิเทศเด็กปีหนึ่ง “ใช่ แล้วนี่ก็ของฝากของเรา พ่อกับแม่ใหญ่เลือกเองกับมือเลยนะ” คุณพ่อพูดพร้อมกับยื่นถุงกระดาษใบใหญ่มาให้ฉัน และถึงมันจะทำให้ฉันดีใจ แต่มันก็ทำให้ฉันลำบากใจเหมือนกัน “ขอบคุณมากค่ะ...” ฉันยกมือไหว้ก่อนจะรับมา “แต่เจ้าขาเกรงใจ คุณพ่อกับแม่ใหญ่ให้เจ้าขามากเกินไป อีกอย่างเจ้าขาก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของพวกนี้หรอกค่ะ” ของที่พวกท่านให้ฉันมาแต่ละครั้ง มันมีแต่ของแพงๆทั้งนั้น และฉันก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้ใช้มันหรือเปล่า อีกอย่าง ฉันเกรงใจพวกท่านเหลือเกิน “ตอนนี้ไม่ได้ใช้ อนาคตเราโตกว่านี้เดี๋ยวก็ได้ใช้เองนั่นแหละ” คุณพ่อพูดพร้อมกับวางมือบนหัวฉันอย่างเอ็นดูไม่เปลี่ยน ทำไมนะฉันถึงไม่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่านจริงๆ ทำไมโชคชะตาถึงได้ทำร้ายฉันแบบนี้ “เจ้าขาขอบคุณคุณพ่อกับแม่ใหญ่มากนะคะ ที่ยังเอ็นดูเจ้าขามาตลอด” แม้ว่าเมื่อก่อนแม่ฉันจะเคยทำไม่ดีกับท่านไว้ รวมถึงฉันที่เคยเป็นเด็กไม่น่ารักกับท่านด้วย แต่... “เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว แล้วอีกอย่างเจ้าขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้พ่อกับแม่ใหญ่ ทำไมพ่อกับแม่ใหญ่ต้องโกรธเจ้าขาด้วยล่ะ” คุณพ่อก็ยังเป็นคุณพ่อเหมือนเดิมที่ไม่เคยโกรธเกลียดหรือโทษว่าเป็นความผิดของฉันเลย “เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว แล้วก็ตั้งใจเรียนอย่างที่คุณพ่อหวังไว้ก็พอ” แม่ใหญ่พูดขึ้นอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่จะให้ฉันเลิกคิดง่ายๆมันก็ไม่ง่ายเลย เพราะความผิดที่ฉันเคยทำไว้ มันก็ยังฝังใจฉันมาตลอด ถึงฉันจะจำได้ไม่หมด แต่ฉันก็ยังคงจำได้หลายๆเรื่องเลย “ค่ะ เจ้าขาจะไม่ทำให้คุณพ่อกับแม่ใหญ่ผิดหวังนะคะ” แต่ถึงยังไงฉันก็ตอบรับออกไปอย่างตั้งใจ ฉันจะไม่ทำให้พวกท่านผิดหวังเด็ดขาด ยิ่งพวกท่านใจดีและเมตตากับฉันขนาดนี้ มันยิ่งทำให้ฉันต้องทำให้ดีที่สุด แล้วที่ฉันได้เรียนมหาลัยดีๆแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะใคร ถ้าไม่ใช่คุณพ่อและครอบครัวของท่านที่สนับสนุนและให้ทุนการศึกษาแก่ฉันกับน้อง ถ้าไม่ได้พวกท่านฉันกับน้องคงไม่ได้เรียนโรงเรียนและมหาลัยดีๆแบบนี้ ดีไม่ดีฉันคงได้จบแค่มัธยมปลายแค่นั้น “ดีแล้ว” คุณพ่อพูดด้วยรอยยิ้มให้ฉันและฉันก็ยิ้มให้ท่าน แต่... พลั่ก!!! “กลับกันได้แล้วครับ!” หลังจากฉันถูกชนจนเกือบล้ม เสียงเข้มที่ฉันจำได้ก็ดังขึ้น ฉันได้แต่มองตามร่างสูงที่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี แต่กลับตัวสูงกว่าฉันมากไป แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าเรื่องในอดีตทุกคนจะให้อภัยฉัน และไม่ได้โกรธเกลียดฉัน แต่ก็มีคนๆหนึ่งที่ไม่ได้คิดเหมือนคนอื่น เพราะตั้งแต่เริ่มโตจนถึงตอนนี้เขายังคงเกลียดฉัน และไม่เคยนับญาติกับฉันเลย ทุกครั้งที่เราเจอกัน เขาจะมองฉันด้วยสายตาเกลียดชังและอาฆาตร พร้อมกับคำพูดกระแทกแดกดัน หรือไม่ก็การกระทำที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บตัวอย่างเมื่อกี้ แต่ฉันก็เข้าใจว่าเมื่อก่อนตอนฉันยังเด็กและไม่เข้าใจอะไร ฉันเคยทำตัวไม่ดีกับเขา เพียงแต่หลังจากฉันเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว ฉันก็เลิกนิสัยนั้นไป แต่เขาคงจะฝังใจ และคงเกลียดฉันไม่เปลี่ยน “งั้นพ่อกลับก่อนนะ ถ้าว่างแวะไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าบ้างล่ะ” คุณพ่อที่ถอนหายใจออกมาเบาๆพูดขึ้น “ได้ค่ะ แล้วเจ้าขาจะแวะไปนะคะ สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะแม่ใหญ่” “จ้ะ” แล้วคุณพ่อก็เดินตามแม่ใหญ่ขึ้นรถไป ฉันได้แต่ยืนมองตามทั้งสามคนด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเสียใจ อิจฉา และก็น้อยใจ แต่ไม่สิ ฉันจะหวังอะไรมากไปทำไม เพราะถึงแม้ว่าฉันไม่ได้เกิดเป็นลูกท่านจริงๆ แต่ช่วงหนึ่งฉันก็เคยเป็นลูกของท่าน และท่านก็เอ็นดูฉันขนาดนี้ แค่นี้ก็ถือว่าเป็นบุญของฉันมากแล้ว ฉันชื่อ เจ้าขา ชื่อที่ฉันชอบมาก เพราะเป็นชื่อที่คุณย่าทวดตั้งให้ฉัน ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ใช่คุณย่าทวดแท้ๆของฉัน แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งฉันก็เคยได้รับความรักจากพวกท่าน และยังเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพวกท่านจนถึงตอนนี้ ครอบครัวจริงๆของฉันมีกันสี่คน นั่นคือยาย แม่ น้องชายของฉัน และฉัน เพียงแต่ตอนนี้ แม่ของฉันไม่ได้อยู่กับพวกเรา เพราะว่าท่าน... ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันเคยอยู่สุขสบายในบ้านหลังใหญ่ของคุณพ่อ แต่หลังจากเกิดเรื่องหนึ่งขึ้น ฉันกับแม่ก็ถูกส่งตัวกลับไปอยู่บ้านตัวเองพร้อมกับน้องในท้องของแม่ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิดเพราะยังเด็ก แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจในตอนนั้นก็คือ แม่ฉันถูกตำรวจจับ ฉันอยู่กับยายฉันที่ด่าทอแม่ให้ฉันฟังทุกวัน หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเอาน้องที่พึ่งคลอดมาส่งให้ยายดูแล แต่กลับไม่เห็นแม่มาด้วย ตอนนั้นฉันอยู่อย่างอดๆอยากๆ เพราะยายไม่ค่อยให้ความสนใจ จนสุดท้ายคุณพ่อก็มารับฉันไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่อีกครั้ง พอฉันเริ่มโตขึ้นฉันก็เข้าใจทุกอย่างทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเลยตัดสินใจขอกลับไปอยู่กับยายและน้อง เพราะฉันรู้สึกละอายแก่ใจตัวเองและทุกคนมาก แต่ทุกคนที่บ้านหลังใหญ่ก็ยังใจดีกับฉันเสมอมา พวกท่านยังคงให้ทุนการศึกษาสำหรับฉันและน้องมาตลอด แล้วไหนจะยังคงมีของฝากให้ฉันทุกครั้ง นั่นยิ่งสร้างความรู้สึกผิดให้กับฉัน รู้สึกอิจฉาที่เห็นคนอื่นๆได้รับความรักจากพ่อแม่ และก็สร้างความน้อยใจที่ฉันไม่ได้เกิดเป็นลูกแท้ๆของพวกท่านนั่นเอง “เจ้าขา กลับกัน” เสียงของเพื่อนฉันดังขึ้นเรียกสติของฉันอีกครั้ง “อ๋อ อื้ม” ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวก่อนจะกลับไปหาเพื่อนตัวเองเพื่อกลับไปเตรียมตัวทำงานนั่นเอง