หลงรัก

"แพรเอ้ย....เดี๋ยวเดินเอาอาหารไปเสริฟที่โต๊ะ2 หน่อย" ดาหวันหรือ"เจ้ดา" เจ้าของร้านข้าวต้มโต้รุ่งตะโกนเรียกหญิงสาวที่กำลังขะมักเขม้นกับการเสริฟอาหารให้ลูกค้าอยู่ "ค่ะเจ้" แพรดาหญิงสาวร่างบางรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรเดินเข้ามาหยิบอาหารออกไปเสริฟให้กับลูกค้า วันนี้เป็นวันศุกร์ลูกค้าที่มาใช้บริการมีจำนวนเยอะกว่าปกติ ทำให้แพรดาวและทุกคนในร้านต่างทำงานหนักกว่าทุกวัน เวลาผ่านไปจนลูกค้าในร้านเริ่มทยอยกลับไปจนเกือบหมดร้านเหลือเพียงลูกค้า 2-3 คนที่นั่งรับประทานอาหารอยู่เท่านั้น ทำให้ทุกคนพอได้พักคลายเหนื่อยกันบ้าง "อ้ะแพรนี่ค่าแรงวันนี้นะ เจ้ให้ 500 เจ้เพิ่มพิเศษให้200 เห็นวันนี้คนเยอะเสริฟกันไม่หยุดเลย" "ขอบคุณค่ะเจ้" แพรดาวยกมือไหวแล้วรับเงินไป "แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง ใกล้จบรึยัง" "เหลืออีกแค่เดือนกว่าๆก็จบแล้วค่ะ" "แล้วจะไปทำงานที่ไหน" "ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะต้องรอจบก่อนสมัครตอนนี้คงยังไม่มีคนรับ" "เออ เห็นดารินมันบอกเจ้ว่าที่ที่มันทำงานอยู่เขาหาเลขาไปทำงานแทนมันอยู่นะ ถ้ายังไงเดี๋ยวเจ้จะลองถามมันให้ดูนะ เราจะได้ไม่ต้องเดินหางาน" "ขอบคุณเจ้มากนะคะ ถ้าอย่างไงหนูของกับก่อนนะคะ แม่น่าจะรอกินข้าวอยู่" "ไปเถอะดึกแล้ว เอากับข้าวที่เจ้ทำไว้เลี้ยงลูกน้องที่มันเหลือกลับไปกินด้วยสิ" "ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะเจ้" "แพรเป็นคนขยันกตัญญูเจ้ก็เลยอยากช่วย เห็นเรากับแม่ลำบาก" "ขอบคุณเจ้ที่เอ็นดูหนูนะคะ" แพรดาว talk ฉันชื่อแพรดา หรือเรียกสั้นๆว่า'แพร' ฉันกับแม่อาศัยอยู่ด้วยกันแค่ 2 คน ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เรา 2 คนช่วยกันทำงานหาเงินทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอามาจุนเจือครอบครัว เมื่อก่อนตอนที่พ่อยังอยู่พวกเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนักพอมีกินมีใช้ แต่พอพ่อจากไปแม่ที่เมื่อก่อนมีหน้าที่เป็นแม่บ้านอย่างเดียวเท่านั้นก็ต้องออกมากทำงานหางานส่งเสียฉันเรียน พอฉันเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยแม่ก็เริ่มป่วยออกไปทำงานข้างนอกไม่ได้เหมือนเดิมได้แต่รับจ้างทำขนมล็กๆน้อยๆอยู่ที่บ้านเท่านั้น โชคดีที่ฉันได้ทุนเรียนฟรีจนจบมหาวิทยาลัย เลยเบาใจในเรื่องค่าเทอมไปได้ แต่ก็ยังคงมีค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้สำหรับพาแม่ไปหาหมอแล้วก็ค่าใช่จ่ายได้แต่ละวันอยู่ ฉันเลยช่วยแม่ด้วยการหางานพาร์ทไทม์ทำ จนได้มาทำงานที่ร้าน'เจ้ดา' เจ้ดาเป็นคนใจดีและคอยช่วยหรือยามฉันขาดเหลือตลอด ชีวิตที่เหมือนจะโชคร้ายก็ยังมีคนดีๆคอยช่วยอยู่ นี้แหละชีวิตของฉัน ฉันกลับมาถึงบ้านก็พบว่าในบ้านยังคงเปิดไฟสว่างอยู่เป็นปกติเพราะแม่จะรอกินข้าวพร้อมฉันไม่ว่าฉันจะกลับมาดึกดื่นแค่ไหนก็ตาม "แม่ แพรกับมาแล้วจ้า แม่!!" ฉันตกใจทิ้งข้าวของในมือลง เมื่อเห็นคนเป็นแม่นั่งหน้าซี๊ดหายใจหอบอยู่บนพื้น "แม่!! แม่เป็นอะไรทำไมหน้าซี๊ดขนาดนี้" "แม่..แม่เวียนหัวแล้วมันก็หน้ามืด" "แม่ลุกขึ้นนั่งข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวหนูไปเอายามาให้นะ" แพรดาวประคองนภาผู้เป็นแม่นั่งบนโซฟาแล้วไปหยิบยามาให้ "แม่กินยาก่อนนะจ้ะ มาเดี๋ยวหนูช่วย" แพรดาวประคองนภาขึ้นมากินยาคอยพับวีและยื่นยาดมให้ "ดีขึ้นไหมจ้ะแม่" "อื้ม....ดีขึ้นแล้วแหละขอบใจมากนะลูก" "แม่ได้กินข้าวมั่งรึป่าววันนี้ หนูบอกแม่แล้วไงว่าให้กินก่อนเลยไม่ต้องรอหนู แม่ป่วยอยู่นะ" "แม่เป็นห่วงหนูนี่นา กลับดึกๆดื่นๆ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ" "หนูรู้จ่ะ แต่ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาอีกคนหนูจะอยู่อย่างไง เรามีกันแค่ 2 คนนะจ้ะ" แพรดาวโผกอดคนเป็นแม่ "แม่รู้แล้ว ที่หลังแม้จะดูแตัวเองดีนะไม่ต้องร้องนะ" นภาเอามือลูบไปที่ศีรษะของแพรดาวเพื่อปลอบขวัญลูกสาว "ไปกินข้าวกันจ้ะ วันนี้เจ้ดาให้กับข้าวมาหลายอย่างเลย" แพรดาปาดน้ำตาแล้วพานภาเดินไปที่โต๊ะอาหาร "เดี๋ยวหนูไปเอาจานกับตักข้าวมาให้นะจ้ะแม่นั่งรอก่อนนะ"แพรดาวจัดการจัดแจงอาหารใส่จานและนั่งลงทานข้าวกับแม่เช่นทุกวัน "เหนื่อยไหมลูกวันนี้ เห็นกลับดึกกว่าทุกวันเลย" "ก็เหนื่อยนิดหน่อยจ้ะวันนี้คนเยอะน่ะจ้ะพอดีเป็นวันศุกร์คนก็เลยมากินกันเยอะ ก็เลยกลับดึกกว่าทุกวัน แต่เจ้ดาให้เงินพิเศษเพิ่มด้วยจ้ะ ตั้ง 200 อ่ะหนูให้แม่นะทั้งหมด 500" แพรดาหยิบเงินขึ้นมายื่นให้แม่ "ไม่ต้องหรอกลูกเก็บไว้เถอะ ของแม่มีวันนี้คุณกวางพึ่งให้ค่าขนมแม่มา แล้วก็สั่งเพิ่มอีกพรุ่งนี้ก็ต้องเอาไปส่งอีก" "งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูเอาไปส่งให้นะจ่ะ ถึงยังไงก็ต้องเข้าไปทำงานที่ร้านอยู่แล้ว" (เสาร์-อาทิตย์ ฉันจะทำงานเป็นผู้ช่วยบาริสต้าอยู่ที่ร้านคาเฟ่ของคุณกวาง) "จ่ะ ขอบใจนะลูก กินข้าวกันต่อเถอะ"