“มะลิ...” สาวน้อยอยากพูดคำสำคัญ แต่ทันทีที่จ้องตากันในระยะประชิด ใจมันก็กลับมาไม่กล้า
“ว่าไงครับทูนหัว” ปราบยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี่มันมากกว่าแค่การหลงใหลทางกาย
ตากลมโตไร้เดียงสาคู่นี้ มันช่างดึงดูดหัวใจเขาเหลือเกิน
“ทานข้าวไหมคะ อาน่าจะหิวแล้ว” เธอลูบแก้มสาก แต่เขากลับรัดเอวเธอแล้วเสยกายเข้าใส่แรงๆ
“อาหิว...”
“โอ้ว...”
“แต่ไม่ใช่ข้าว อาอยากกินดอกไม้” เขามองแก้มแดงที่นวลเปล่งปลั่ง วางร่างเล็กลงกับโซฟา ก่อนจะโน้มลงไปทาบทับ ร่างกายกลับมาอยู่ในท่าพื้นฐานอีกครั้ง
ทั้งน่ารักน่ารังแก มะลิดอกนี้จะต้องเป็น ‘เมีย’ เขาเท่านั้น
“อ๊า...” เธอผวาจิกไปบนสะโพกหนั่นแน่น ตอนนี้ขาทั้งสองข้างโย้ขึ้นชิดติดอก
“อาอยากกินมะลิ”
“อืม...มะลิก็อยากกินอาปราบค่ะ โอ้ว...” เธอกระชั้นเอวเข้าตอบโต้คนที่ยิ้มแฉ่ง
“มะลิรู้สึกยังไงกับอา...” เขาไม่เคยหยุดกระชั้นเอวครั้งแล้วครั้งเล่า
ตากลับมาสบประสานกันอย่างตรง
