เมื่อคืนเธอร้องไห้หนักมาก ตื่นมาตาบวมเป่งจนรู้สึกไม่อยากไปทำงาน แต่ลางานไม่ได้จึงฝืนลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว หากแต่ไม่รู้จะเอาอย่างไรดีกับเรื่องของลูกชาย สุดท้ายก็บอกตัวเองให้ค่อยคิด ค่อยแก้ปัญหา เพราะทุกปัญหาย่อมมีทางออก
กระปุกเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วตรงไปยังเตียงเพื่อปลุกลูกชายที่กำลังหลับสนิทอยู่ข้างๆ ภูวิศ ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่างมากเพราะยังไม่หกโมงเช้า
“เจ้าป่าครับตื่นเร็ว น้องต้องไปโรงเรียนนะลูก” เธอบอกลูกแต่คนที่ตื่นคือเขา ภูวิศงัวเงียขึ้นมาคว้าโทรศัพท์เพื่อดูเวลา
“ทำไมตื่นเร็วจังคุณ ยังไม่หกโมงเช้าเลย” อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะหกโมงเช้า เขาเอ่ยจบก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ แต่ดวงตายังปรือมองแม่ของลูกที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“ฉันต้องไปส่งลูกที่เนิร์สเซอรีก่อนไปทำงานค่ะ”
“แต่ยังเช้าอยู่เลย ให้ลูกนอนไปก่อนเถอะ”
“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเข้างานสาย เจ้าป่าตื่นลูก”
“คุณตื่นเร็วเพราะต้องไปส่งลูก
