พวกเราจบบทสนทนากันตรงนั้น และฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรกับมันอีก พยายามข่มตานอนให้ความคิดฟุ้งซ่านหายไป คงกลัวมั้ง... ฉันคงกลัวว่ามันจะไม่ใช่คนอย่างที่ฉันคิด
จนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงช่วงตอนเย็น ฉันตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงก๊องแก๊งอยู่บริเวณครัว พอลุกขึ้นมาก็เห็นคนร่างสูงกำลังใช้ไมโครเวฟทำอะไรกินอยู่ มันดูช่ำชองกับการทำกับข้าวผิดกับหน้ามันมากจนฉันงง
อย่างไอ้นุ่นเนี่ยนะ... มันทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอวะ ไม่ยักจะรู้
“ทำไรวะนุ่น” ฉันย่นคิ้วมองคนตัวสูงที่วิ่งวนอยู่ในครัว มันเอี้ยวตัวหันกลับมาพร้อมกับกระตุกยิ้มนิดนึง
“ทำไรกินไง มาลองชิมปะ?” มันอมยิ้ม ก่อนจะเลื่อนถ้วยอะไรสักอย่างออกมา ฉันทำหน้าไม่สู้ดีนัก คิดหนักว่าจะชิมดีมั้ย ฉันก็รักมันนะ แต่ฉันก็กลัวตายด้วยอ่ะ
“อร่อยนะ” มันว่าแล้วก็ใช้ช้อนตักอะไรบางอย่างในถ้วยเข้าปากพร้อมสีหน้าแฮปปี้ และเชื้อเชิญฉันที่เพิ่งจะตื่นตะกี้ให้ไปนั่งใกล้ๆ
“กินได้ปะเนี่ย?”
