เดือนมหา(หมา)วิทยาลัย
1704 คำ
งานเฟรชชี่ไนท์เมื่อคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วและแน่นอนว่าผู้ที่ชนะได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยก็หนีไม่พ้น ' เรย์มอนด์ ฐานัส ' อย่างที่ทุกคนคาดการณ์เอาไว้ ทรงอัปสรถึงกับเบ้ปากหลังจากรู้ผล ไม่รู้คนพวกนี้หูหนวกตาบอดกันไปหมดแล้วหรือยังไง ถึงได้คิดว่าคนอย่างหมอนั่นเป็นคนดีสมควรกับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้
ตุบตับ! ตุบตับ!
เสียงฝีเท้าที่วิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาแต่ไกล ทรงอัปสรหอบกระเป๋าพะรุงพะรังและพาร่างอันบอบบางของตัวเองมาหน้าห้องเรียนได้อย่างเฉียดฉิว
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ไม่ทันเสียแล้วเนื่องจากอาจารย์ที่สอนวิชานี้ยืนมองหน้าหญิงสาวตาเขียวปั๊ด ส่งสายตาดุดันมาให้เธอแต่ไกล
" นักศึกษาทำไมมาสาย "
" ขอโทษค่ะอาจารย์หนูตื่นสายค่ะ "
" ตื่นสาย! ถ้าไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน ออกไปเลย! " อาจารย์ป้ามหาภัยตวาดเธอเสียงดังลั่น จนเพื่อนร่วมคลาสต่างยื่นหน้าออกมาดูด้วยความสงสัย แต่แล้วทุกคนก็หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าคนที่ถูกด่าเป็นใคร
ก็แน่ล่ะสิที่นี่ไม่มีใครชอบเธอเลยสักคน
" ตะ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะคะอาจารย์ "
" เหตุสุดวิสัยอะไรฉันไม่สนใจทั้งนั้น อย่าคิดว่าตัวเองเป็นนักเรียนทุนจะทำอะไรก็ได้นะ ออกไปจากหน้าห้องเรียนได้แล้วอย่าให้ฉันต้องไล่เป็นครั้งที่สอง "
" ค่ะอาจารย์ " ร่างบางคอตกก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป
ตุบ!
" โอ๊ะ! " แต่แล้วความซุ่มซ่ามที่มีมาแต่ไหนแต่ไรก็ทำให้เธอหันไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีหญิงสาวก็แทบช็อกเพราะสิ่งที่เธอเดินชนก็คือคนที่เธอเพิ่งเจอหน้าเขาไปเมื่อคืน
เรย์มอนด์!
" เป็นอะไรรึเปล่า " ใบหน้าหล่อเหลากำลังคลี่ยิ้มอ่อนโยน แต่เมื่อเห็นว่าคนชนเป็นใครเขาก็หน้าตึงขึ้นมาทันที
" เธอ! เดินไม่ดูทางเลยหรือไง เธอทำเสื้อของฉันยับไปทั้งตัวแล้วเนี่ย " ถ้อยคำหวานหูถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงดุดันแฝงไปด้วยความตำหนิ
ทรงอัปสรอ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่าจะเจอผู้ชายปากปีจอตั้งแต่เช้าแบบนี้ ซวยจริงๆ
แล้วเธอก็แค่เดินชนนิดหน่อยเท่านั้นเอง จะโวยวายอะไรนักหนา
" ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ " แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะทะเลาะกับใครตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ถ้าการขอโทษเขาแล้วมันจบเธอก็จะทำ
" เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอยังไม่ออกไปอีก "
" ก็ผู้หญิงคนนี้สิครับอาจารย์ เดินมาชนผมจนเสื้อผ้ายับไปทั้งตัวแบบนี้จะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้ยังไง "
อาจารย์ป้าประจำวิชาเมื่อเห็นว่ามีความผิดปกติที่หน้าห้องเรียนเธอจึงยื่นหน้าออกมาดู แต่ชายหนุ่มกลับใช้โอกาสนี้กล่าวหาเธอยกใหญ่ เหมือนเธอทำความผิดอะไรร้ายแรงไว้อย่างนั้นแหละ
ทรงอัปสรหันขวับไปมองทันที ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มจะขี้ฟ้องขนาดนี้
เนี่ยน่ะเหรอผู้ชายที่หล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย ถ้าหล่อแต่ทัศนคติและความคิดเป็นแบบนี้ล่ะก็เธอขอไม่คบจะดีกว่า
" โอ๊ะ! เธอคือฐานัสรึเปล่าจ๊ะ "
หญิงสูงวัยคลี่ยิ้มให้ด้วยความเขินอายเล็กน้อยเหมือนเป็นสาวน้อยแรกแย้ม ทั้งที่ตัวเองอายุปาเข้าไป 50 กว่าปีแล้ว
ทรงอัปสรกรอกตามองบน เธอยอมเรย์มอนด์จริงๆ ไม่ว่าจะคนแก่หรือสาวๆก็เป็นอันต้องตกหลุมเสน่ห์ของเขาเสียหมด มิน่าล่ะแค่พูดคำหวานไม่กี่คำก็สามารถเป่าหูคนอื่นให้เชื่อเขาได้ทันที
" ใช่ครับอาจารย์ "
" อย่าสนใจเด็กคนนี้เลย อาจารย์ลงโทษไล่ออกจากห้องเรียนไปแล้ว ฐานัสรีบเข้าห้องเรียนดีกว่า "
" ครับอาจารย์ " หญิงวัยกลางคนรีบต้อนรับเขาเข้าไปในห้องเรียนด้วยความระริกระรี้ ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็คลี่ยิ้มกระชากใจให้เป็นของตอบแทน ทำเอาหญิงสูงวัยขวยเขินกันเลยทีเดียว
แต่เดี๋ยวก่อนนะ!
" อาจารย์คะเรย์มอนด์ก็มาสายเหมือนกัน ทำไมเขาถึงได้เข้าไปเรียนแต่หนูไม่ได้ล่ะคะ " ทรงอัปสรเอ่ยแย้งขึ้นมาทันที เรียกให้อาจารย์ป้ามหาภัยกับชายหนุ่มต้องหันกลับมามองเธออีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำหน้าไม่พอใจใส่
" เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับฉัน "
" ..!!.. "
" ถ้าไม่รู้อะไรควรไม่ควรก็ไสหัวออกไปซะ!! "
" ขอโทษนะ ฉันถามอาจารย์ไม่ได้ต้องการคุยกับนาย "
ในเมื่อเป็นเพื่อนกันดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องเป็น ทรงอัปสรก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมให้ใครเอาเปรียบได้ง่ายๆ โชคดีที่เห็นธาตุแท้ของเขาตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะถูกหลอกเหมือนคนอื่นไปถึงเมื่อไหร่
" เธอ! ยัยเฉิ่ม! พูดแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะ! " ฐานัสชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห จนอาจารย์ประจำวิชาต้องเข้ามาห้ามเอาไว้ไม่ให้มีเรื่อง
" ฐานัสอย่าโมโหเลยนะ อาจารย์จะจัดการให้เอง เธอ! ออกไปจากหน้าห้องฉันได้แล้ว " หญิงวัยกลางคนเอ่ยปากไล่นักศึกษาสาวทันที สร้างความพึงพอใจให้แก่ฐานัสเป็นอย่างมาก
" แต่อาจารย์กำลังปฏิบัติตัวด้วยความลำเอียงอยู่นะคะ "
" ลำเอียงเหรอ? ก็อย่างที่ฐานัสพูดนั่นแหละ เธอเป็นใครถึงคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เปรียบเทียบกับเขาได้ เป็นลูกหลานคนรวยรึเปล่าหรือว่าเป็นคนมีอำนาจ "
" นะ หนู "
" ถ้าไม่ใช่อาจารย์จะแนะนำให้เธออยู่เงียบๆดีกว่า อย่าเอาตัวเองมางัดท่อนซุงเลย เธอสู้ไม่ไหวหรอก "
พอเจอคำตอบแบบนี้เข้าไปหญิงสาวก็ไปไม่เป็นเลยทีเดียว เห็นได้ชัดว่าที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้แบ่งแยกชนชั้นจากฐานะและชาติตระกูล ไม่ใช่แค่นักศึกษาด้วยกันเองแต่อาจารย์ก็เป็นไปกับเขาด้วย
ใช่สิ เธอจะกล้าไปเปรียบเทียบกับเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นถึงลูกชายรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม แถมยังเป็นถึงเดือนคณะและเดือนมหาวิทยาลัยของปีการศึกษานี้ ส่วนตัวเธอเองนั้นก็แค่คนฐานะปานกลาง หน้าตาก็บ้านๆธรรมดา ดีหน่อยก็แค่เรียนเก่งเท่านั้นจะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้
" รู้ตัวเองแล้วสินะ ถ้ารู้แล้วก็รีบกลับไปอย่ามายืนเกะกะอยู่ที่หน้าห้องของฉัน "
ทรงอัปสรเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยแววตาแค้นเคือง เพียงเพราะเธอเกิดมาเป็นคนธรรมดาไม่ได้เลิศเลอวิเศษวิโสเหมือนคนอื่น ถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างแบบนี้
ฐานัสกระตุกยิ้มมองตามหญิงสาวที่หน้าตาจืดชืดยิ่งกว่าแกงจืดไม่ใส่ผักเดินคอตกออกไป พร้อมกับเอ่ยขอบคุณผู้อาวุโสที่เลือกอยู่ข้างเขา
" ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยจัดการให้ผมนะครับ อาจารย์เด็ดขาดแบบนี้ต่อไปจะได้ไม่มีเด็กคนไหนไม่เชื่อฟังอีก "
" จ้าา อาจารย์ฟังที่เธอพูดทุกอย่างเลยนะ "
ฐานัสส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า แต่สายตากลับมองตามร่างเล็กไปไม่วางตา
พรึ่บ! พรึ่บ!
เสียงเปิดหนังสือเรียนดังขึ้นเป็นระยะ โชคดีที่อาจารย์เคยแจกหนังสือและชีทเรียนไว้ให้ก่อนแล้ว ด้วยความสามารถของเธอต่อให้ไม่ได้เรียนในห้องก็สามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองได้
" อยู่ที่นี่เอง " น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้หญิงสาวสะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์ เธอหันหน้ากลับไปมองก็พบบุคคลที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
ฐานัสเดินตามหาหญิงสาวมาเป็นเวลานาน กว่าจะเจอว่าเธอมานั่งหลบมุมอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้ก็ทำให้เขาผิดนัดกับเพื่อนไปมากแล้ว
" มีอะไร "
" อ่ะ เอาไป "
ตุบ!
เสื้อคลุมแบรนด์ดังถูกโยนมาตรงหน้า แต่จะเรียกว่าโยนก็คงไม่ถูกเรียกว่าปาใส่น่าจะเหมาะกว่า
" เอามาให้ทำไม "
" อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้พิศวาสขนาดต้องเอาเสื้อหรูราคาแพงมาให้เธอ "
แล้วคิดว่าเธอพิศวาสเขานักรึไง ชิ๊!!
" แล้วเอามาให้ทำไมไม่ทราบ "
" เธอต้องเอาเสื้อผ้าของฉันไปซักและรีดมาให้เรียบร้อย โทษฐานที่เธอชนฉันจนยับ "
" มากไปรึเปล่า เสื้อผ้านายไม่ได้ยับขนาดนั้นสักหน่อย " อย่างมากก็แค่เป็นรอยยับสองสามรอย
" เรื่องยับไม่ยับฉันไม่ได้ห่วงขนาดนั้น แต่ที่สำคัญมันมีกลิ่นเฉิ่มๆของเธอติด ฉันทำใจใส่ไม่ลง "
" ..!!.. "
กรี๊ดดดดด!! อยากจะกรี๊ดให้ฟันหัก เส้นเสียงแตก
ผู้ชายบ้านี่!! มันจะเกินไปแล้วนะ!!
" ได้! ได้สิ ไม่อยากให้มีกลิ่นใช่ไหม เดี๋ยวฉันจัดการให้! ฮึ่ม! " ทรงอัปสรขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดี๋ยวเธอจะจัดการให้อย่างสาสมทีเดียว
ถึงแม้เธอจะตอบตกลงแล้ว แต่เขากลับยังยืนจ้องหน้าไม่จากไปไหน ทำเอาหญิงสาวถึงกับเงยมองด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง
" มีอะไรอีก! "
" เธอชื่ออะไร "
" ไม่บอก ไม่ได้อยากให้รู้ "
" ยัยนี่! "
" ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รบกวนออกไปด้วย เสียเวลาคนจะอ่านหนังสือ "
" ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเฉิ่ม! ฉันเอาคืนเธอแน่ "
ฐานัสเดินจากไปด้วยความโมโห ในขณะที่ทรงอัปสรเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เธอไม่น่าหลงระเริงไปกับบุคลิกภายนอกของเขาเลย ที่แท้ก็แค่พวกดีแต่เปลือกแต่ข้างในเน่าเฟะ
แค่มีเงินเข้าหน่อยก็คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นแล้วรึยังไง จะบอกให้นะว่าผู้ชายคนอื่นดีกว่าเขาเป็นร้อยเท่าเลยด้วยซ้ำ ฮึ้ย!
- ผู้เขียน
