หวนรักคนเลว

ตอนที่ 3 ความพยายาม

ภานนท์ขับรถกลับไปยังบ้านของเขาที่แยกออกมาอยู่ตามลำพัง ในหัวคิดแต่เรื่องของอดีตคนรักด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

ครอบครัวของเขาและเธอรู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมธุรกิจ เรื่องฐานะทางสังคมและฐานะของครอบครัวก็ใกล้เคียงกันไม่มีใครด้อยไปกว่าใคร ด้วยเหตุนี้จึงถูกพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายทาบทามหมั้นหมายกันปากเปล่าเอาไว้เล่น ๆ

ทว่าอัญมณีกลับมีใจให้เขาจริง ๆ เธอตามติดเขาตั้งแต่ที่รู้ว่าครอบครัวตนเองก็สนับสนุน ตั้งแต่เขาอายุยี่สิบปีกำลังเรียนในระดับมหาวิทยาลัยชั้นปีที่สอง ส่วนอัญมณีเป็นเด็กสาวมัธยมปลาย ชั้น ม.5 อายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น

เธอน่ารัก อ่อนหวานแต่ว่าไม่ได้เรียบร้อยเชื่องช้าจนดูน่ารำคาญ บางเวลาก็หวาน บางเวลาก็แก่นเซี้ยวตามสถานการณ์และสังคมที่เธออยู่ การที่เธอตามติดเขาและแสดงออกอย่างชัดเจน ประกอบกันพ่อแม่ของสองครอบครัวที่สนับสนุน เขาจึงยอมรับเธอโดยง่าย

แต่เพราะเธอยังเรียนไม่จบ ม.ปลาย เขาจึงไม่อยากขึ้นชื่อว่าพรากผู้เยาว์ รอจนเธอเข้าระดับมหาวิทยาลัยก็ตอบตกลงเป็นแฟนกับเธอ เพราะหญิงสาวนั้นเป็นฝ่ายขอเขาเป็นแฟนก่อน และเขาก็ตอบตกลงอย่างเต็มใจ

ตอนนั้นอัญมณีที่ขอพ่อแม่ย้ายมาอยู่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นคอนโดเดียวกันกับเขาที่อยู่คนละชั้นกัน แต่ว่าจริง ๆ แล้วยามค่ำคืนเธอแอบมาอยู่ห้องของเขาแบบลับ ๆ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความเต็มใจของเธอที่เสนอให้เขาเองตามประสาวัยรุ่นที่ตกอยู่ในห้วงรัก และใช้ร่างกายของเธอเพื่อทำให้เขาหลงรักและมันก็ได้ผล

เขารักเธอมากขึ้นในทุก ๆ วัน และมีความสุขที่มีเธออยู่ด้วยกัน แต่ทุกอย่างก็พังลงไปเพราะเขาหลงคิดว่าอัญมณีรักเขามาก เขาจะทำอย่างไรเธอก็ไม่มีวันที่จะเลิกกับเขา จึงทำร้ายจิตใจเธออย่างตั้งใจ... และนั่นเป็นเรื่องที่โง่มาก

เป็นความผิดพลาดครั้งที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต ที่เขาไม่เคยให้อภัยตัวเองเลยสักครั้ง

“พี่จะทำทุกอย่างให้เพิร์ลยกโทษให้พี่ แล้วกลับมารักพี่ เป็นเพิร์ลที่น่ารักของพี่อีกครั้ง” เขาบอกกับตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมละทิ้งความตั้งใจเดิม ที่จะขอคืนดีกับเธอให้สำเร็จ

************************

ภาพสะท้อนในกระจกทำให้เห็นร่องรอยสีกุหลาบช้ำที่เป็นจ้ำอยู่บริเวณเนินอก มันเด่นชัดจนอัญมณีละสายตาจากมันไปไม่ได้ ปลายนิ้วของเธอสัมผัสจุดนั้นแล้วนึกถึงตอนที่เขาทำให้มันเป็นรอย พลันใบหน้าก็แดงซ่านแล้วเอาแต่คิดถึงรสสัมผัสที่ซ่านสยิวนั้น ก่อนจะสลัดศีรษะไล่ความคิดที่เกิดขึ้นออกไป

“อย่าใจอ่อนง่าย ๆ เชียว เขาทำอะไรไว้กับเธอ จำให้ขึ้นใจสิ” หญิงสาวบอกตัวเอง

จริง ๆ ความผิดนั้นเขาได้แก้ต่างให้ตัวเองสำเร็จแล้ว แต่ว่าความเจ็บปวดที่เธอได้รับ เขาไม่สามารถชดเชยให้เธอได้แค่เพียงคำว่าขอโทษ

เธอพาหัวใจที่บอบช้ำหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ภานนท์พยายามติดต่อเธอเรื่อย ส่งอีเมลหาเธอไม่เคยขาด เธออ่านทุกฉบับแต่ไม่เคยตอบกลับเลยสักคน

แต่เจ็บแค่ไหนใจก็ยังรัก รักแรกและผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองเธอ ทำให้คนที่มีความคิดหัวโบราณเรื่องผู้ชายอย่างเธอไม่สามารถตัดใจจากเขาได้ และทำให้ไม่สามารถเปิดใจให้ใครเข้ามาตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นั่น

รักก็รัก เจ็บก็เจ็บ แต่คนอย่างเขาไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากเธอง่าย ๆ ในเมื่อเห็นเธอเป็นของตายที่คิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกเธอเมื่อไหร่ก็ได้ เธอก็จะทำให้เขารู้ว่าคนคนนี้ไม่ได้เป็นของตายอย่างที่เขาเข้าใจ

[ห้าปีที่แล้ว]

อัญมณีที่เพิ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เธอแอบสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับภานนท์เพื่อที่จะตามไปเรียนที่เดียวกับเขา

“แม่คะ เพิร์ลอยากเรียนต่อที่ไทย แล้วเพิร์ลก็สอบผ่านแล้วด้วย” เธอพูดอ้อนวอนกับมารดา เมื่ออีกฝ่ายได้ทำเรื่องเรียนให้เธอที่ต่างประเทศโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่อง

“แม่เขาขอวีซ่าไปแล้ว เหลือแค่หนูไปตรวจสุขภาพแล้วก็นำผลไปยื่น ไม่กี่วันก็จะได้รับวีซ่าให้ไปเรียนต่อได้แล้ว ลูกสาวผู้บริหารจะเรียนในไทยมันก็ได้อยู่หรอก แต่วุฒิจากเมืองนอกมันจะช่วยส่งเสริมให้ดูน่าเชื่อถือมากกว่า เชื่อแม่เถอะนะ” เพทายผู้เป็นบิดากล่าวโน้มน้าวให้บุตรสาวคนเล็กไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตามที่พวกตนต้องการ

“นั่นนะสิลูก เมื่อก่อนหนูบอกเองว่าอยากเรียนต่อที่นั่น แล้วทำไมตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจซะล่ะ” ศิรินุชถามด้วยความประหลาดใจ และใจหายที่ลูกสาวเปลี่ยนความคิด

“เพิร์ลอยากเรียนที่ไทยดูก่อนค่ะ ต่อโทค่อยไปเรียนต่อที่นั่นก็ได้” ในเมื่ออัญมณีเลือกที่จะเดินตามเส้นทางของเธอทั้งสองจึงไม่ขัด

“แต่ถ้าลูกเปลี่ยนใจตอนไหน ก็ยื่นเรื่องได้ตลอดนะ พ่อกับแม่พร้อมจะสนับสนุนลูกเสมอ” ศิรินุชใจอ่อนยอมให้เธอได้ทำตามความฝัน

“แล้วก็อีกอย่างนะคะแม่ เพิร์ลอยากไปอยู่ที่คอนโดใกล้กับมหา’ลัย มองเอาไว้แล้วที่หนึ่ง เพิร์ลขอไปเช่าอยู่ที่นั่นนะคะ”

“จะเช่าทำไมให้เสียเงินฟรีล่ะลูก ซื้อเอาไว้เลย อนาคตตอนลูกไม่อยู่ก็ปล่อยเช่าได้” เพทายเสนอความเห็นของเขาตามแบบนักธุรกิจ

“เช่าดีกว่าค่ะพ่อ เพราะถ้าเราซื้อแล้วเอาไว้ปล่อยเช่าภายหลัง คนเช่าไม่ดูแลห้องขึ้นมาเราก็จะต้องเสียค่าใช้จ่ายในการดูแลอีก นะคะ นะคะคุณพ่อ” อัญมณีอ้อนบิดาแล้วเขย่าแขนของเขาพร้อมกับน้ำเสียงที่น่ารัก

“เอา เอา เช่าก็เช่า แล้วแต่หนูจะจัดการเลย” เพทายยอมใจอ่อนให้บุตรสาวคนเล็กของตน

หลังจากนั้นไม่กี่วันเธอก็ย้ายของไปอยู่ที่คอนโดที่เช่าเอาไว้ เก็บของเสร็จก็โทรหาภานนท์ เมื่อรู้ว่าเขาอยู่ที่ห้องก็รีบไปเซอร์ไพรส์ทันที

เสียงเคาะห้องทำให้เจ้าของห้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเปิดประตูไปแล้วเจอเข้ากับอัญมณีเขาก็ส่ายศีรษะเล็กน้อย

“นี่ตามพี่มาถึงที่นี่จริง ๆ เหรอ”

“เพิร์ลบอกแล้วไงคะว่าจะมาเรียนที่เดียวกับพี่ภานนท์ แล้วก็จะย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันด้วย และตอนนี้เพิร์ลก็เป็นว่าที่นักศึกษามหา’ลัยเดียวกันกับพี่ แล้วยังเป็นรุ่นน้องในสาขาวิชาการตลาดเหมือนกัน ฝากตัวด้วยนะคะ” เสียงเจื้อยแจ้วนั้นทำให้ภานนท์ยิ้มด้วยความเอ็นดู เขายังไม่ได้เชิญเธอให้เข้าไป หญิงสาววัยสิบเก้าก็ดันตัวเข้าไปในห้องของเขาเสียแล้ว

“มาหาพี่ แค่จะมารายงานตัวว่างั้น” เขาพูดเสียงทุ้มเดินไปหยิบเครื่องดื่มมาให้เธอ

“เพิร์ลจะมาทวงสัญญาค่ะ” หญิงสาวรับเครื่องดื่มแล้ววางลงที่เคาน์เตอร์ ขยับไปยืนตรงหน้าเขาแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยความรักใคร่

“พี่ภานนท์บอกว่าถ้าเพิร์ลเข้ามหา’ลัยจะให้คำตอบเรื่องของเรา สรุปว่าเราเป็นแฟนกันได้หรือยังคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้น เก็บความเขินอายเอาไว้ด้วยการเม้มปาก สบตาเขารอฟังคำตอบที่ตนเองรอฟังมาสองปี

“เรานี่นะ จะเอาสถานะจากพี่ให้ได้เลยใช่ไหม”

“ค่ะ เราเป็นแฟนกันนะคะ” เธอขอเขาเป็นแฟน

ภานนท์พยักหน้า ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูเด็กน้อยที่ตามเขามาตลอดสองปี “เอาสิ เราเป็นแฟนกันเถอะ”

นึกถึงตอนนั้นแล้วหญิงสาวก็รู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปเสียเหลือเกิน เธอยอมทิ้งอนาคตที่จะไปร่ำเรียนต่างประเทศ เป็นฝ่ายตื๊อเขา เป็นฝ่ายขอเขาเป็นแฟน เพราะเขาได้เธอมาเป็นแฟนแบบง่าย ๆ ก็ไม่แปลกที่ภานนท์จะไม่คิดถนอมน้ำใจเธอเลยแม้แต่น้อย

************************