เสน่ห์ร้าย อคิน

“อื้อ...อ๊ะ!! อ๊ะ!! อคิณ...บะ...เบาๆ หน่อย บัวจะไม่ไหวอยู่แล้ว” เสียงหวานที่ตอนนี้นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มกล้ามโต หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพสร้าง ใบหน้าที่ไม่ว่าสาวๆ คนไหนที่ได้พบเจอเป็นต้องอ่อนระทวยกันทุกราย ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ ใบบัว สาวน้อยผู้อาภัพคนนี้ ใบบัว หญิงสาวที่เกิดมาในชุมชนแออัด ฐานะยากจน เธอพยายามทุกทางเพื่อให้เธอและแม่ที่มีกันแค่สองคนได้สุขสบาย เพราะแม่ของเธอลำบากมาทั้งชีวิตแล้ว จนมาเจอเขาผู้ชายที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล “อดทนอีกนิดนะคนสวยของผม อีกนิดเดียว อ๊าส์....โอ้ว...” เสียงครวญครางของร่างสูงที่เปล่งออกมาไม่ต่างกัน เขากำลังกินกวางน้อยตรงหน้าอย่างไม่ยอมอิ่มสักที หลังจากที่จับเธอกินมานานกว่าสามชั่วโมงแล้วตั้งแต่เลิกเรียนมา อคิณ ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าของธุรกิจนำเข้าและส่งออกของแบรนด์เนมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า รองเท้า น้ำหอม รวมไปถึงเครื่องประดับต่างๆ อีกด้วย เขาเป็นที่รู้จักของทุกคนในฐานะไฮโซหนุ่มที่ฮอตที่สุดในมหาลัยแห่งนี้ และเป็นที่เลื่องลือเกี่ยวกับความเจ้าชู้ไก่แจ้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา “อื้อ...อย่ากัดแบบนั้น...อ๊ะ!!” ร่างบอบบางครางจนเสียงหลงเมื่อเขาเล่นงับเข้ามาที่ยอดอกของเธออย่างแรงโดยที่เธอเองยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกระทำของเขาแบบนี้มันทำให้เธอชอบใจอยู๋ไม่น้อยเหมือนกัน เหมือนเธอจะเสพติดการมีเซ็กส์ที่รุนแรงกับเขาไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “ครางออกมาใบบัว ครางดังๆ ฉันรู้ว่าเธอกำลังสำลักความสุข” ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่เขายังก้มลงกัดยอดอกเธอซ้ำๆ วนไปมา ร่างกายของเธอเขารู้ดีว่าส่วนไหนที่ทำให้เธอสำลักความสุขมากที่สุด มีแต่เขาเท่านั้นที่เติมเต็มส่วนที่ขาดหายของเธอได้ และมีแต่เธอเท่านั้นที่สามารถเติมเต็มเขาได้เช่นกัน เพียงแต่เขาเองไม่เคยยอมรับมันเท่านั้นเอง พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังขึ้นแข่งกับเสียงครวญครางของทั้งสองคน แม้บรรยากาศภายในห้องจะมีอุณหภูมิที่เย็นเฉียบขนาดไหนก็ไม่สามารถดับไฟร้อนในกายของทั้งเขาละเธอได้เลย “โอ้วว!....ตอดแน่นชิบ เธอมันแม่มดชัดๆ ใบบัว เธอทำฉันแทบคลั่งทุกครั้งรู้ตัวไหม” ร่างสูงพูดพร้อมกับกระแทกกระทั้นตัวตนขนาดใหญ่พิเศษใส่ร่างบอบบางอย่างไม่อ่อนโยนตามแบบฉบับที่เขาเคยทำ จากนั้นไม่นานก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาใส่ช่องทางรักของร่างบอบบางทุกหยาดหยด เขาทำแบบนี้ทุกกครั้งที่นอนกับเธอ เพราะเขาและเธอได้ไปตรวจสุขภาพมาก่อนหน้านี้แล้ว “เสียวชิบ...” ร่างสูงพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยังซุกอยู่กับอกนุ่มนิ่มของใบบัว เขาในตอนนี้อยู่ในท่าที่กำลังนอนทับเธออยู่แต่ก็ไม่ได้ลงน้ำหนักไปทั้งหมดเพราะกลัวเธอจะรับไม่ไหว จากนั้นจึงผละใบหน้าออกมาแล้วมองหน้าเธอที่ตอนนี้ยังเหนื่อยหอบจากกิจกรรมเมื่อครู่ไม่หาย “ปล่อยใบบัวได้แล้วค่ะ” ร่างบอบบางพูดพร้อมกับพยายามจะผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลอย่างเคย เพราะเขาไม่ยอมขยับเลย แรงอย่างเธอหรือจะสู้เขาได้ มิหนำซ้ำเขายังก้มลงมาหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ “ชื่นใจจัง วันนี้ฉันมีความสุขมากเลยนะรู้ไหม” เขาพูดพร้อมกับค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายใหญ่โตออกมา พร้อมกับมองผลงานของตัวเอง เหล่าบรรดาลูกๆ ของเขาที่ตอนนี้ทยอยไหลย้อนออกมาจากร่องรักของเธอ เพราะมันมากมายเกินกว่าที่เธอจะรับไหว ภาพเหล่านี้เขามองมันด้วยความพอใจ “เลิกมองได้แล้วค่ะ ใบบัวอาย” ร่างบอบบางพูดพร้อมกับพยายามหุบขาที่กางอยู่ ทำให้เรียกรอยยิ้มของร่างสูงได้อย่างง่ายดาย การกระทำของเธอไม่ว่าจะตอนไหนก็ดูน่ารักสำหรับเขาไปหมด จนอดเอ็นดูเธอไม่ได้ “ก็เธออยากน่ากินเองก่อนทำไม เธอรู้ตัวไหมว่ายิ่งเธออายมันก็ยิ่งทำให้ฉันอยากกินเธออีกซ้ำๆ จริงๆ ฉันกินเธอได้ทั้งวันทั้งคืนเลยนะ เธอก็รู้ว่าคนอย่างฉันแรงดีเหลือๆ แค่ไหน” หลังจากจบคำพูดที่แสนจะหื่นนั้น ร่างสูงก็ได้รับแรงฟาดจากฝ่ามือน้อยๆ ไปอย่างไม่รู้ตัว แต่แรงแค่นี้เขาเจ็บที่ไหนกันแค่คันๆ เท่านั้น “หยุดพูดจาหื่นได้แล้วค่ะ ใบบัวไม่ไหวแล้วค่ะ เหลือแรงให้ใบบัวได้ลุกไปทำงานบ้างเถอะค่ะ” ร่างบอบบางมองเขาอย่างอ้อนๆ เพราะเธอรู้ดีว่าถ้ามามุขนี้ทีไรก็ได้ผลทุกที “ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่ต้องไปทำงานก็ได้ เงินที่ฉันให้ทุกเดือนมันก็มากอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ร่างสูงถามอย่างไม่เข้าใจ เขาให้เงินเดือนเธอเดือนละสองแสน และก่อนหน้านี้เขาก็เสนอให้เธอเพิ่มอีก เพราะเห็นว่าเธอคงใช้จ่ายไม่พอ ทำให้เธอต้องไปรับจ๊อบเป็นพนักงานเสริฟในร้านกาแฟอีก แต่ใบบัวก็ปติเสธเขาหัวชนฝาด้วยเหตุผลว่าที่ให้ก็มากพอแล้ว เขาจึงไม่ถามซักไซร้เรื่องนี้อีก เพราะเห็นว่าไม่สำคัญอะไรด้วย เพราะเธอคือความสุขชั่วครั้งชั่วคราวของเขา เขาจ้างเธอมาเพื่อมอบความสุขแลกกับสิ่งตอบแทนที่เธอพอใจแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว “ค่ะ มันมากพอแล้วค่ะ ใบบัวก็แค่อยากไปหาประสบการณ์ค่ะ ใบบัวไม่ชอบอยู่เฉยๆ อย่าห้ามใบบัวเลยนะคะ” ร่างบอบบางตอบออกไป เธอไม่ได้โกหกเพียงแค่บอกไปไม่หมดก็แค่นั้น เธอยังมีความจำเป็นอีกหลายอย่างที่เขายังไม่รู้และเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งรับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ของเธอด้วย งานที่เธอทำกับเขาทุกคนอาจมองว่าไร้ศักดิ์ศรีที่ยอมพลีกายแลกเงินแบบนี้ แต่เธอไม่ได้คิดมากอะไรเพราะไม่คิดว่าจะเก็บเวอร์จิ้นไว้ให้ใครอยู่แล้ว รักแท้กับคนจนๆ แบบเธอมันแทบเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เธอไม่ใช่สาวน้อยแสนหวานผู้โชคดีเหมือนในนิยายที่สุดท้ายแล้วก็ได้เจอกับผู้ชายที่รวยและรักเธอจริง เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนแบบเธอจะได้เจอรักแท้ หากเธอไม่เลือกทำแบบนี้นั่นแหละทุกคนที่อยู่ข้างหลังต้องลำบากแน่