๑๒
คืนที่ผ่านมาปภาพินท์คิดมากจนนอนไม่หลับ เป็นเหตุให้เช้านั้นหญิงสาวลุกไม่ขึ้น เพราะห้องทั้งห้องหมุนติ้ว จน ปภาวดีต้องขอร้องให้จอมทัพที่กำลังจะออกไปทำงานเข้าไปดูน้องสาวในห้อง
“จอมคะ ช่วยไปดูแป้งให้หน่อยสิคะ ป่านนี้ยังไม่ออกมาเลย ไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มมองคนที่นั่งบนรถเข็นแล้วพยักหน้าทันที
“ได้สิ” พูดจบร่างสูงก็ก้าวออกจากโต๊ะอาหาร สองนาทีต่อมาชายหนุ่มมาหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าห้องของหญิงสาว ผ่อนลมหายใจพรูก่อนเคาะประตูสองครั้ง
“แป้ง แป้งเสร็จหรือยัง”
เสียงเรียกของจอมทัพทำให้คนที่แทบไม่อยากลืมตาต้องกัดริมฝีปากเพื่อลุกขึ้นจากเตียง ร่างบางมึนงงอยู่ครู่ใหญ่ ขณะที่เสียงเรียกและเสียงเคาะประตูดังเข้ามาเป็นระยะและถี่ขึ้น ทำให้หญิงสาวจำต้องแข็งใจเดินไปเปิดประตูให้เขา แต่เมื่อประตูเปิดออกจอมทัพก็ตกใจกับสภาพของเจ้าของห้อง
“แป้ง!” เขารีบก้าวเข้าไปรับร่างที่โงนเงนแล้วช้อนอุ้มร่างบางตรงไปยังเตี
