รักร้าย

ลูกศร “ยังไงเรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ยังไงก็ต้องหมั้นกัน” เสียงของฟ้าจารวีหรือป้ารวีดังขึ้นอีกครั้ง “แต่เด็กๆ ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่ายังไม่พร้อม” ตามด้วยเสียงลุงนพวิชณ์หรือลุงวิชณ์พูด “ไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงลูกชายเราก็ทำผิดไปแล้ว ยังไงก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ” คุณป้ารวีพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ และถ้าเกิดเป็นคำขาดของป้ารวีเมื่อไหร่ ทุกคนในบ้านก็จะไม่กล้าขัด รวมถึงฉันด้วย “ยังไงก็แล้วแต่แม่เลยครับ” ร่างสูงที่นั่งด้านข้างฉันพูดขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น จากการกระทำของเขา “ไม่มีปัญหาก็ดีแล้ว” ป้ารวีพูดอีกครั้งอย่างเหน่งหน่าย “งั้น ศรขอตัวนะคะ” ฉันพูดบอกผู้ใหญ่ออกไป พวกท่านพยักหน้าให้ ฉันเลยลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขกกลับเข้าห้องตัวเอง สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ลูกศรหรือลูกศร อีกไม่กี่วัน ฉันก็กำลังจะขึ้นปีหนึ่ง แต่กลับต้องหมั้นหมายแล้ว นิสัยของฉันก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ ฉันออกจะดูเรียบง่าย ไม่ค่อยอยากมีเรื่องหรือปากเสียงกับใคร หรือจะพูดให้ถูกก็ดูเป็นคนง่ายๆ จนหลายครั้งต้องรองรับอะไรๆ จากใครมากมาย แต่ฉันก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกจนยอมไปทุกอย่างหรอกนะ ถึงเวลาฉันหมดความอดทนหรือมันไม่เหมาะจริงๆ ฉันก็สู้เหมือนกันนั่นแหละ ตอนนี้ฉันกำพร้า พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตคาที่ทั้งสองคนเมื่อเกือบสิบปีก่อน ทำให้ที่ผ่านมา ชีวิตฉันได้ป้าจารวีกับลุงนพวิชณ์ที่เป็นเจ้านายและเพื่อนของพ่อกับแม่รับอุปการะเลี้ยงดูตลอดมา เพราะว่าฉันไม่เหลือใครแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะได้หุ้นของพ่อที่มีในบริษัทของท่านทั้งสองห้าเปอร์เซ็นจนได้มีเงินเข้าบัญชีทุกเดือน แต่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างก็ได้ท่านทั้งสองก็ยังเป็นคนดูแลให้ ส่วนสถานะของฉันตอนนี้ ทุกคนก็คงจะได้รู้แล้ว ว่าฉันกำลังจะหมั้นกับลูกชายของท่านทั้งสอง ที่มีอายุห่างจากฉันหนึ่งปี แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะสิ่งสำคัญคือ เขาไม่ชอบหน้าฉันเท่าไหร่ แต่กลับ... ย้อนไปเมื่อคืน... “อื้อ!” ฉันร้องขึ้นด้วยความอึดอัดหลังจากรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกอดรัดและทาบทับร่างกายของฉันไว้ ฉันพยายามดันสิ่งที่ก่อกวนนี้ออก แต่กลับไม่เป็นผล จนความรำคาญที่ได้รับมันก่อตัวขึ้นมากกว่าเดิม มันเริ่มลุกลามไปทั่วร่างกายของฉันมากขึ้น มันทำให้ฉันรู้สึกทั้งเสียวจนขนลุกไปทั้งตัว อึดอัด และที่สำคัญ เจ็บ เมื่อฉันทนความเจ็บเริ่มไม่ได้ มันก็ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ตื่นขึ้นมา แต่ความรู้สึกทั้งหมดมันยังไม่ได้หายไปไหน กลับชัดเจนมากกว่าเดิม จนฉันต้องขยับตัวไปเปิดไฟหัวเตียง และภาพที่เห็นก็ทำให้ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “อร้าย...อื้อ!!!” เสียงกรีดร้องของฉันถูกกลืนเข้าลำคอทันทีหลังจากฉันกำลังจะส่งเสียงร้องออกมา ปากที่ถูกประกบปิดด้วยปากของคนบนร่าง จูบไล่ต้อนลิ้นของฉันอย่างเอาแต่ใจ มันทั้งรุนแรง เอาแต่ใจ และหื่นกระหายอย่างมาก จนฉันเจ็บริมฝีปากและลิ้นไปหมด เนิ่นนานจนคนบนร่างพอใจ เขาจึงผละออกจากจูบของฉันให้เป็นอิสระ ฉันรีบสูดอากาศหายใจเข้าปอดตัวเองหลังจากขาดอากาศหายใจไปนาน ก่อนจะอ้าปากพูด “ออกปะ...” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบ เสียงเข้มก็พูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับการกระทำของตัวเอง “หุบปากหน่า ถ้าดื้อจะเจ็บตัวได้นะ” ท่าทีและน้ำเสียงที่เหมือนจะสบายๆ แต่สายตาบ่งบอกได้อย่างดี ว่าถ้าไม่ฟังเขา ฉันต้องเจ็บตัวจริงๆ “อึก! พี่ดินทำแบบนี้ทำไม” ฉันถามออกไปเสียงเบาพร้อมเสียงสะอื้นด้วยความเสียใจ และเจ็บปวดส่วนกลางของร่างกายตัวเอง “อยาก” คำสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่หลุดออกมาทั้งเจ้าเล่ห์ และดูเหี้ยมไปพร้อมๆ กัน ฉันพยายามขัดขืนเขาออกไป แต่สิ่งที่ได้กลับมา ก็คือสิ่งที่เขาบอก นั่นคือความเจ็บปวด เขากระทำรุนแรงกับฉันอย่างมาก มากกว่าตอนแรกจนฉันทนไม่ไหว สลบไปทั้งที่ร่างสูงยังคงเคลื่อนไหวอยู่บนร่างของฉัน แต่ที่แย่ไปกว่านั้น ก็คงจะเป็นวันใหม่ที่แสนโหดร้ายของฉัน ที่ดันป่วยจนตื่นสาย ทำเอาป้ารวีมาเห็นภาพที่น่ารังเกียจ ที่ฉันกับลูกชายของท่านนอนเปลือยกอดกันอยู่บนเตียงของฉันนั่นเอง เรื่องราวทั้งหมด มันเลยบานปลาย จนทำให้ฉันกับพี่แผ่นดิน ต้องกลายเป็นคู่หมั้นกันโดยปริยาย