สงครามคนเถื่อน

“น้องฝ้าย น้องฝ้าย น้องฝ้ายอยู่ไหมครับ?” เด็กชายวัยสิบสี่ปีมายืนตะโกนร้องเรียกเด็กหญิงเพื่อนสนิทเหมือนทุกวัน “น้องฝ้ายอยู่ในบ้าน เดี๋ยวน้าไปตามให้นะ” น้าพรทิพย์แม่ของเด็กหญิงพูดขึ้นก่อนที่จะยิ้มให้อย่างใจดีแล้วเดินเข้าบ้านไปตามลูกสาวมาให้เหมือนทุกวัน เด็กชายยืนรอที่หน้ารั้วบ้านพลางชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่เด็กหญิงจะออกมา เพราะฝ้ายเป็นเพื่อนคนเดียวที่เขามี ที่บ้านเขาทำธุระกิจผิดกฎหมายเกือบทุกชนิด หรือเรียกง่ายๆ ว่าเขาเป็นลูกมาเฟียมีอิทธิพล ทำให้เด็กคนอื่นๆ ถูกห้ามไม่ให้มาเล่นหรือมาเป็นเพื่อนกับเขา แม้แต่ที่โรงเรียนเขาก็ไม่มีเพื่อนคนส่วนมากต่างไม่ยอมรับครอบครัวของเขา จะมีก็แต่ครอบครัวของฝ้ายที่ไม่ได้คิดแบบนั้น “พี่สงคราม” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นพร้อมเด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มวัยสิบสองขวบวิ่งยิ้มแย้มเปิดประตูบ้านมาด้วยชุดดอกไม้สดใสสีชมพูพาสเทลน่าเอ็นดู “วันนี้ไปปั่นจักรยานกับพี่ไหม แม่พี่ซื้อจักรยานคันใหม่ให้” “พี่สงครามปั่นนะ เดี๋ยวน้องฝ้ายซ้อนเอง” สิ้นสุดคำพูดเด็กหญิงก็กระโดดขึ้นมานั่งซ้อนท้ายจักรยานของเด็กชายพร้อมกอดเอวสงครามไว้แน่น สงครามยิ้มออกมาก่อนที่จะพาเด็กหญิงไปปั่นจักรยานรอบหมู่บ้านเหมือนที่ชอบทำ “เอาไว้ถ้าพี่น้องฝ้ายโตแล้ว น้องฝ้ายจะเป็นคนปั่นจักรยานให้พี่สงครามนั่งเองนะคะ” ฝ้ายพูดออกมาก่อนที่จะเอามือป้องปากขำหัวเราะด้วยความชอบใจ “ถ้าฝ้ายโต พี่ก็จะปั่นให้ฝ้ายนั่งอยู่ดี” “น้องฝ้ายรักพี่สงครามนะคะ” ฝ้ายพูดออกไปตามประสาของเด็กก่อนที่จะกอดเอวของสงครามแน่นขึ้น สงครามและฝ้ายพากันจูงมือเดินเล่นเข้ามาในสนามหญ้าของหมู่บ้าน เด็กส่วนมากที่เห็นสงครามจะพากันวิ่งหนีเขาหรือไม่ก็มองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาด “ฝ้ายไม่กลัวสงครามหรือไง มานี่เร็ว” “ใครๆ ก็รู้ว่าพ่อสงครามเป็นคนไม่ดี ฝ้ายยังกล้าไปเล่นกับสงครามอีกเหรอ” “ออกไปนะสงคราม อย่ามาเล่นที่นี่ ออกไป” เสียงของเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันในหมู่บ้านพากันเอ่ยปากไล่สงครามที่เดินมากับฝ้าย ก่อนที่สงครามจะก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนแบบนี้ แต่เขาโดนแบบนี้มาตลอดทั้งชีวิตของเขาตั้งแต่จำความได้ “อย่ามาว่าพี่สงครามนะ พี่สงครามเป็นคนดี” ฝ้ายพูดขึ้นอย่างไม่รู้ภาษาก่อนที่จะเอาตัวมายืนบังสงครามเอาไว้ “......” “ไปค่ะ พี่สงคราม เราไปวิ่งเล่นตรงนู้นก็ได้” ฝ้ายพูดขึ้นก่อนที่จะจูงแขนสงครามให้เดินตามออกมาให้ไกลจากคนพวกนั้น “ฝ้ายไม่กลัวพี่เหรอที่พี่...” สงครามพูดขึ้นในขณะที่เขากับฝ้ายหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น “ไม่กลัวค่ะ เพราะพี่สงครามไม่ใช่คนแบบที่คนพวกนั้นพูด” ฝ้ายพูดแทรกขึ้นก่อนที่จะตักไอติมเข้าปากอย่างอารมณ์ดี สงครามได้แต่หันไปมองฝ้ายก่อนที่จะยิ้มให้เด็กหญิงเป็นเพื่อนคนเดียวที่เขามี @คฤหาสน์บ้านของสงคราม “พวกแกมันตัวซวย ได้ยินไหมว่าตัวซวย” “อย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ ถ้าสงครามมาได้ยินลูกคงจะเสียใจมากนะคะคุณ” “ได้ยินก็ช่างหัวมัน ไอ้ลูกที่ฉันไม่ต้องการให้เกิดมา ฉันไม่ได้สนใจมันอยู่แล้ว” “ขอร้องนะคะ อย่าพูดแบบนี้เลย” “พวกแกสองแม่ลูกไสหัวออกไปให้พ้นจากบ้านของฉัน ออกไป” ทันทีที่สงครามเดินเข้ามาในบ้านเขาก็ได้ยินบทสนทนาแบบนี้อยู่เป็นประจำ แล้วเขาก็รู้ดีว่าที่พ่อกับแม่แต่งงานกันมันไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นเรื่องผลประโยชน์ของครอบครัวมาเกี่ยวข้อง แต่แม่ของเขาก็รักพ่อมากรักมากจนยอมให้พ่อทำร้ายทุกอย่าง ส่วนพ่อของเขาไม่ได้อยากให้เขาเกิดมาคอยตบตีทำร้ายเขาอยู่เป็นประจำ ซึ่งต่างจากแม่ที่รักเขามากและยอมทุกอย่างก็เพื่อเขาเช่นกัน “แกไปไหนมาไอ้สงคราม?” ผู้เป็นพ่อถามขึ้นเมื่อเห็นสงครามเดินเข้ามาในบ้าน “ไปปั่นจักรยานมาครับ” สงครามตอบกลับไป เพี๊ยะ!! ฝ่ามือของพ่อกระทบลงมาที่ใบหน้าของเขาเมื่อสิ้นสุดประโยคทุกอย่างที่เขาพูด สงครามได้แต่ยืนนิ่งไม่ร้องไห้หรือพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เขาไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้งที่พ่อทำแบบนี้ เพราะถ้าเขาร้องไห้เขาจะโดนพ่อทำร้ายร่างกายยิ่งกว่านี้ “ฉันสั่งให้แกไปฝึกยิงปืน ทำไมแกไม่ทำตามที่ฉันสั่ง?” “ผมไม่อยากทำ ผมไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ” สงครามตอบกลับเพราะพ่อพยายามที่จะให้เขาทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ทั้งยิงปืน การฝึกร่างกายอะไรหลายอย่าง เพราะเขาเป็นเพียงลูกชายคนเดียวที่จะได้สืบทอดธุระกิจของพ่อเขาแต่เขาไม่ได้อยากทำ เขาอยากเป็นเหมือนเด็กทั่วไปที่ได้วิ่งเล่นกินขนมได้ไปเที่ยวเหมือนคนอื่นๆ เพี๊ยะ!! ฝ่ามือของพ่อถูกกระทบลงมาที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งก่อนที่เขาจะมองหน้าพ่อตัวเองอยู่แบบนั้น เขาคิดมาโดนตลอดว่าพ่อไม่เคยรักเขา ไม่ได้อยากให้เขาเกิดมา ที่เขารอดมาได้อย่างทุกวันนี้ก็เพราะว่าแม่ไม่ยอมทำแท้งเขาตามที่พ่อสั่ง เขาก็เป็นแค่เด็กที่พ่อไม่ต้องการ.... “ไอ้ลูกสารเลว ฉันเกลียดแก” สิบปีผ่านไป... ณ.ประเทศรัซเซีย “พวกมึงไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้ล้มเหลวเหมือนครั้งที่แล้ว” ชายหนุ่มใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่กำลังจะเข้าสู่วัยเบญจเพส ออกคำสั่งให้ลูกน้องชายฉกรรจ์ชุดดำนับสิบที่เรียกมารับคำสั่งให้ไปทำตามแผนที่เขาได้วางไว้ เพื่อล้างแค้นให้แม่ของเขาที่ถูกฆาตกรรมอย่างทารุณเมื่อสิบปีที่แล้ว เขารอเวลานี้มานานเพื่อจะแก้แค้นให้แม่เขาอย่างสาสม แล้วคนที่คิดจะฆ่าเขากับแม่ไม่ใช่ใคร คือคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อแท้ ๆ ของเขา แต่นรกยังไม่ต้องการเขาในตอนนั้น ทำให้เขารอดพ้นมาได้จากการเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต แต่เขาก็ต้องสูญเสียแม่ไปตลอดกาล โชคยังดีที่มีครอบครัวมาเฟียของชาวต่างชาติที่บังเอิญมาทำธุระกิจที่ไทยและมาเจอเขาที่นอนหายใจรวยรินอยู่ในป่ายาง และรับเขาไปรักษาตัวจนหายดี แล้วอุปการะเขาเป็นลูกบุญธรรมพาไปอยู่ต่างประเทศตอนอายุสิบเจ็ด เขาเลยไม่ต้องกลายเป็นคนเร่ร่อน ครอบครัวใหม่ของเขาดีกับเขาทุกอย่าง แต่ความแค้นของเขามันไม่มีวันที่จะดีขึ้นมาได้ ยังไงเขาก็ต้องทำในสิ่งที่เขาต้องการคือยึดอำนาจพ่อแท้ๆ ของเขาเพื่อมาเป็นของตัวเอง “แต่นายน้อยครับ?” “กูสั่งอะไรพวกมึงก็ไปทำ ยังไงชีวิตของแม่กูก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต” สายตาที่เรียบนิ่งเย็นชาพร้อมคำสั่งที่เฉียบขาดทำให้ลูกน้องของเขาไม่กล้ามีใครปริปากพูดอะไรต่อ เพราะเขารู้ว่าชายหนุ่มตรงนี้เลือดเย็นมากขนาดที่สั่งฆ่าได้แม้พ่อแท้ๆ ของตัวเอง