04
1381 คำ
“คุณเพชรชมพูกาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะ”
“โอ้ย!” เจ้าของห้องเสื้อดังในหมู่ของดาราและเซเลบริตี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อเอาแต่จมอยู่กับภวังค์ห้วงความคิดติดต่อกันมาจะร่วมสัปดาห์ เข้าใจไม่ผิด ตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกับผู้เป็นสามีเรื่องหย่าเพื่อให้เขาไปรักคนอื่นเธอก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย รวมถึงงานตรงหน้านี้เองก็ด้วย ทั้งที่เป็นชุดงานแต่งของเพื่อนสนิทอย่างชิกะตัวแม่ในวงการนางแบบแท้ ๆ
การใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็ทำตนเองเจ็บจนได้
“ว้าย เข็มทิ่มเหรอคะคุณเพชรชมพู เจ็บมากหรือเปล่าคะ”
“มะ…ไม่ค่ะ แค่เลือดออกนิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้นะคะ ถ้าเหนื่อยก็หยุดแลยค่ะ เข้าใจว่าชุดของคุณชิกะสำคัญ แต่คุณเพชรชมพูที่เป็นเจ้านายของพวกเราก็สำคัญไม่แพ้กันเลยนะคะ”
“อ่า รบกวนพี่จ๊ะจ๋าด้วยนะคะ ชมพูไม่ระวังเองค่ะ”
ให้หลังคนสนิทของห้องเสื้อที่เพชรชมพูใช้เงินเก็บของตนตั้งแต่เรียนอยู่เมืองนอกสร้างมันมาเองด้วยมือคู่นี้ก็ผ่อนหายใจออกมาอย่างปลงตก ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจประโยคของสามีที่อายุห่างกันพอสมควรเธอก็ไม่น่าจะไปลงไม้ลงมือกับเขาแบบนั้น
นั่นเป็นเหตุที่ว่าเพชรชมพูจึงไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของเขากลับมาที่เรือนหออีกเลย จะโทรตามถามไถ่หรือส่งข้อความไปหาแบบเมื่อก่อนก็ยังมีความรู้สึกผิดอยู่มาก ก่อนดวงตากลมอันสั่นไหวจะมองฝ่ามือข้างที่ใช้ตบเปรมปวีณ์จนหน้าหันแล้วจบลงโดยการที่โดนเขาสั่งสอนรังแกเช่นนั้นอยู่ทั้งคืนจวบจนรุ่งสางก็เหลือเพียงกายเปลือยเปล่าที่ไร้ร่องรอยเจ้าของน้ำกามซึ่งไหลเปรอะเปื้อนลงมาตามระหว่างขา แต่จะทำอย่างไรได้ก็ในเมื่อเธอปล่อยให้เขากระทำเอง
หญิงสาวแค่นหัวเราะออกมาในลำคอ นอกจากเขาจะไม่รักแล้วยังทำตัวไม่ไยดีใส่ คิดว่าต่อจากนี้เราจะมองหน้ากันติดหรือไม่ ช่างเป็นเรื่องน่าปวดหัวไปพร้อมกับปวดใจดวงนี้จริง ๆ
ทว่าถึงอย่างนั้นเธอเองที่อยู่กับเขามาได้ตั้งสามปีก็ยังไม่คิดจะตัดใจเสียที ทั้งที่เปรมปวีณ์ก็ขอและพูดถึงขนาดนั้นแล้ว
เพชรชมพูช่างเห็นแก่ตัวและแสนเอาแต่ใจ
“มาแล้วค่ะ ไหน พี่ขอดูมือหน่อยค่ะ”
จ๊ะจ๋าคือรุ่นพี่อีกหนึ่งคนที่ร่วมสร้างห้องเสื้อนี้มาด้วยกันตั้งแต่ยังมีช่วงที่ยากลำบาก เพราะกว่าจะมาเป็นที่น่าจับตามองและทางเลือกให้เหล่าพวกคนดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มาอยู่จุดนี้ได้ในอายุเท่านี้เธอต้องขอบคุณทุกคนที่ฝ่าฟันกันมาแต่แรกเริ่ม
และความไว้ใจที่มีก็ส่งผลให้แก้วใสบาง ๆ นี้เริ่มที่จะปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงมาอย่างไม่เก็บซ่อนความรู้สึกเหมือนตอนอยู่ต่อหน้ามารดาที่เจ้ากี้เจ้าการชีวิต
“ฮึก...”
“ชมพู ร้องไห้ทำไม เจ็บมาเลยเหรอ” รุ่นพี่อย่างจ๊ะจ๋าเลือกวางหน้าที่ลงก่อนแล้วเป็นแค่คนหนึ่งที่หวังดีกับอีกฝ่าย เธอลากเก้าอี้มานั่งเสมอเจ้านาย รู้สึกได้ตั้งแต่การสั่นของฝ่ามือที่โดนเข็มทิ่มแล้ว แต่ไม่คิดว่าคนที่เปรียบเสมือนน้องสาวของตัวเองจะเจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา
เนื่องด้วยทราบดีว่ากว่าเราจะมีวันนี้กันได้ต้องผ่านเข็มแหลม ๆ นั้นทิ่มแทงมานับครั้งไม่ถ้วน แก้มันแล้วแก้มันอีกจนกว่าลูกค้าจะพอใจ คำติ ด่า วิจารณ์ ชื่นชม เราผ่านมันมาแทบจะทั้งหมดแล้วจริง ๆ
หรือไม่แน่ว่าที่น้องสาวของเธอต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้อาจจะไม่ได้มาจากเรื่องงานทั้งหมด
“ชมพูเจ็บจังเลยค่ะ เจ็บตรงนี้ที่สุด สามปีที่ผ่านมามันไม่สามารถทำให้เขารักหนูได้เลย หนูมันตัวไร้ประโยชน์แบบที่คุณแม่บอกจริง ๆ ใช่ไหมคะ”
“ไม่มีใครเกิดมาแล้วไร้ประโยชน์ทั้งนั้นแหละค่ะ มันอยู่ที่ว่าเขาจะเห็นค่าของเรามากน้อยแค่ไหน”
“เขาไม่เห็น ไม่เคยคิดที่จะมองเลยด้วยซ้ำ ชมพูคงจะเป็นแค่ตัวภาระที่เขาต้องแบกบนหลังมาตลอด เพราะคำว่าครอบครัวเรามีบุณคุณต่อกันมา และตอนนี้มันกำลังจะหมดลง ชมพูกลัวว่าคุณเปรมจะทิ้งไปจริง ๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดจะพูดเรื่องหย่าเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รักชมพูก็ตามแต่”
“หย่า?”
จ๊ะจ๋าที่นั่งทำแผลให้คนเด็กกว่าเสร็จแล้วพร้อมกับรับฟังเงียบ ๆ ชะงัก แม้ว่าจะไม่ได้รู้จักสามีอีกฝ่ายเป็นการส่วนตัว แต่ทุกคนในที่นี้ซึ่งเคยเจอเขาอยู่บ้างจะทราบดีเลยว่าชายหนุ่มนั้นเป็นคนจริงจังกับทุกเรื่องขนาดไหน
ไม่คิดว่าเขาจะกล้าออกปากเรื่องนี้มาทั้งที่ภายนอกคนที่ไม่รู้ว่าการแต่งงานของทั้งคู่มีเบื้องลึกเบื้องหลังจะเห็นว่าเป็นสามีภรรยาต่างวัยซึ่งรักกันดีมากแค่ไหน เพราะถ้าออกงานใหญ่ทีไรเปรมปวีณ์ก็จะควงภรรยาดีไซน์เนอร์ไปด้วยตลอด รูปที่ออกมาให้เห็นก็แทบจะไม่ห่างกายเลยด้วยซ้ำ
ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะตบตาคนอื่นได้เก่งขนาดนั้น โดยที่ไม่ได้รู้สึกรักน้องสาวเธอเลยงั้นหรือ
“ค่ะ ชมพูจะทำยังไงดีคะ ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับใครได้เลย โดยเฉพาะคุณแม่ ถ้าเขารู้เข้ายังไงก็ไม่ยอมแน่ ๆ แบบนั้นเราจะยิ่งลำบากใจกันไปหมด”
“เมื่อกี้พวกแกคุยเรื่องอะไรกันนะ หย่าเหรอ?”
“คะ...คุณแม่” ใบหน้าอ่อนหวานตื่นตระหนก ไม่คิดว่าวันนี้มารดาจะเข้ามาหาตัวเองถึงที่ทำงาน อีกทั้งยังได้ยินเรื่องที่เพชรชมพูคุยกับคนสนิทอยู่
“ฉันถามก็ตอบมา ใครจะหย่ากับใครไม่ทราบ”
“อ๋อ เราพูดถึงเรื่องรุ่นน้องที่เรียนอยู่นอกด้วยกันน่ะค่ะคุณหญิง”
“คิดว่าฉันโง่หรือไงยัยจ๊ะจ๋า แล้วฉันก็ไม่ได้ถามหล่อน ไม่ต้องเปิดปากหาข้อแก้ตัวแทนยัยเด็กไม่รักดีนี่ ตกลงมันยังไง รีบบอกฉันมาเพชรชมพู หรือถ้าแกไม่พูดฉันจะไปถามกับตาเปรมเอาเอง เพราะถ้าแค่นี้แกยังอดทนทำเพื่อครอบครัวไม่ได้ฉันจะตีแกให้ตายตามพ่อเฮงซวยนั่นไปเอง!”
“คุณหญิงพูดเกินไปหรือเปล่าคะ”
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้คุยกับหล่อน รู้แล้วก็หุบปากไปซะ”
“เลิกต่อว่าคนอื่นสักทีค่ะ หนูไม่ได้อยากหย่า! เป็นพี่เปรมของคุณแม่ต่างหากที่เขาไม่เคยคิดจะรักหนูเลย เขามีคนที่เขารักอยู่ในใจแล้ว คุณแม่จะให้หนูทำยังไงคะ ฮึก... จะให้หนูทำยังไง”
“นังลูกโง่! หย่าห่าเหวอะไร แล้วรักไม่รักมันกินได้หรือยังไง แกก็รู้ว่าถ้าไม่มีตาเปรมคอยช่วยประคับประคองธุรกิจพ่อแกต่อไปเราจะเป็นยังไง ตอนแกเรียนจบใหม่ ๆ มันเป็นยังไง ลำบากมากเลยใช่ไหม ถ้าไม่อยากกลับไปลำบากแบบนั้นอีกก็ห้ามหย่าเด็ดขาด เพราะฉันไม่ยอมแน่ เป็นผู้หญิง ถ้าจะจับผัวให้อยู่หมัดก็ปล่อยท้อง เพราะถ้าแกท้องยังไงคุณหญิงพี่ก็ไม่มีทางที่จะให้ตาเปรมได้หย่ากับแกอย่างแน่นอน เข้าใจที่ฉันพูดไหม”
“คุณแม่...”
“ถ้าเข้าใจที่บอกแล้วก็อย่าพูดถึงเรื่องหย่าให้ฉันได้ยินอีก”
TBC.
พอกันทั้งผัวทั้งแม่
- ผู้เขียน
