“ขอโทษค่ะคุณป้า ยัยชมพูอยู่บ้านไหมคะ พอดีว่าหนูไปหาที่ห้องเสื้อแล้วไม่เจอตัวน่ะค่ะ” ชิกะที่ลงจากรถยนต์คันหรูร้องเรียกถามแม่บ้านผ่านบานประตูรั้วเรือนหอของเพื่อนสนิท แม้ว่าจะไม่ได้บังเอิญพบหล่อนที่นี่บ่อยครั้งนักหากแต่ก็จำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นคนที่สามีของเพชรชมพูจ้างเอาไว้ให้มาดูแลความเรียบร้อยของบ้านหลังใหญ่ ที่ส่วนมากจะมีเพียงแค่ภรรยาอาศัยอยู่คนเดียว
เขาเป็นคนที่นับว่าหล่อเพอร์เฟค เสียแต่เป็นผู้ชายไร้หัวใจก็เท่านั้น
“เอ่อ... คุณเพชรชมพูยังไม่ได้ออกมาจากห้องนอนตั้งแต่เมื่อคืนเลยค่ะ แต่ดิฉันเรียกให้ลงมาทานข้าวแล้วนะคะ คุณเธอบอกว่าถ้าหิวแล้วจะลงมาเองค่ะ”
“อ้าว สรุปว่าป่วยจริง ๆ เหรอคะ งั้นรบกวนคุณป้ามาเปิดรั้วให้หนูเข้าไปหาเพื่อนทีค่ะ”
“ได้เลยค่ะ ๆ ต้องขออภัยด้วยนะคะที่เสียมารยาท ป้ามัวแต่ดูดอกไม้ตรงนี้อยู่ค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่า” เธอกล่าวอย่างไม่นึกใส่ใจอะไรมากมายนัก ทว่าแม้แต่ดอกไม้หน้าเรือ
