วายร้าย

มือหนาของชายหนุ่มเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อนักเรียนชั้นม.ปลายของหญิงสาวทีละเม็ด จนตอนนี้ท่อนบนของเธอเหลือแค่บราเซียปกปิดเนินอกเอาไว้ เธอกำมือเม้มปากบางไว้แน่น เพราะรู้ว่าแฟนหนุ่มกำลังจะทำอะไรกับเธอ ริมฝีปากของเขาซุกไซ้ที่ลำคอขาวๆ ของเธอก่อนที่เขาจะขบเม้มจนเกิดรอยแดง “ตะ...ติน ไม่ทำได้มั้ย นิตายังไม่หายเจ็บเลย” เธอร้องบอกแฟนหนุ่มแล้วพยายามดันตัวเขาออก” “นิตาไม่รักตินเหรอ?” แฟนหนุ่มมองหน้าหญิงสาวที่กำลังจะคิดปฏิเสธเขาในตอนนี้ “....”เธอไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะก้มหน้าแทน “ตินรักนิตามากขนาดไหน นิตาก็น่าจะ...” “ก็ได้ๆ ตินอย่าทำแรงนะ” เธอพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของแฟนหนุ่มที่สงสายตามาบังคับเธอทางอ้อม สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแฟนหนุ่มอีกเหมือนเคยเพราะเธอรู้ดีว่าเขาเอาแต่ใจมากขนาดไหน มือหนาของชายหนุ่มบีบเคล้นมาที่หน้าอกของเธอทั้งสองข้าง ก่อนที่เขาจะอ้อมมือมาด้านหลังเพื่อปลดตะขอบราของเธอออก ริมฝีปากของเขาขบเม้มมาดูดเม้มที่เนินอกของเธอ ก่อนที่จะค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมา แล้วล้วงไปใต้กระโปรงของเธอ “ถกกระโปรงขึ้น” เขาออกคำสั่ง “....” หญิงสาวยอมทำตามอย่างว่าง่าย นิ้วร้ายของแฟนหนุ่มเกี่ยวกระหวัดกางเกงชั้นในของเธอออก ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ดันส่วนหัวเข้ามาในร่องแแคบของหญิงสาว “อึกกก จะ เจ็บ” เธอร้องครางออกมาเมื่อชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเอวสอบเข้าออกในร่องของเธอ “แน่นฉิบ!” “อื้อออ ตะ...ติน อืม” เธอใช้เล็บจิกเกร็งไปที่ต้นแขนของแฟนหนุ่ม ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะมีอะไรกันมาหลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่ชินกับขนาดของแฟนหนุ่มสักที “อ่า นิตาอย่าเกร็งดิวะ!” เขาพูดเสียงดุเมื่อนิตาบีบรัดแท่งเอ็นเขาจนปวดหนึบ ขยับเขาออกแค่ไม่เท่าไหร่เขา ก็รู้สึกเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ “....” เธอได้แต่เม้มปากแน่นข่มเสียงเอาไว้ ยอมให้เขากระทำ พั่บ ๆๆๆๆ ตับ ๆๆๆๆ “อ่า อื้อ อื้ออออ” เสียงครางกระเส่าของเขาและเธอดังลั่นไปทั่วห้องนอนของแฟนหนุ่ม เขาและเธอจะมีอะไรกันเกือบทุกวันหลังเลิกเรียน “ใกล้แล้วนิตา อา อืมมม” เอวสอบยังคงขยับเข้าออกอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย พร้อมกับริมฝีปากของเขาที่ซุกไซ้มาที่ลำคอของเธอไม่หยุด “ตะ...ติน เบาหน่อย” เธอร้องบอกชายหนุ่มที่กระแทกทั้งเเร็วและแรงเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน ผ่านไปไม่นานชายหนุ่มก็ปลดปล่อยสารเหลวสีขาวขุ่นเข้ามาในตัวของเธอทุกหยาดหยด ก่อนที่จะดึงเธอมากอดไว้แน่น “ไปส่งที่บ้านหน่อยได้ไหม ตอนนี้เย็นมากแล้วนิตากลัวแม่เป็นห่วง” เธอบอกชายหนุ่มที่กำลังกอดเธอไว้แน่น “นอนกับตินที่นี่ไม่ได้เหรอ?” “แต่นิตาต้องทำงานนะ” เธอบอกชายหนุ่มออกไปเพราะหลังเลิกเรียนเธอต้องไปทำงานพิเศษ ชายหนุ่มมองหน้าเธอก่อนที่จะหยิบเงินให้เหมือนทุกวัน เพราะเขารู้ว่าบ้านนิตาค่อนข้างลำบาก แล้วเขาก็ไม่ได้อยากให้เธอไปทำงานพิเศษอะไรนั่นด้วย “ตินให้เงินนิตาทั้งหมดนี่เลย แต่นิตาไม่ต้องไปทำงานได้มั้ย อยู่กับตินที่นี่” ชายหนุ่มยื่นเงินจำนวนหลายพันให้แฟนสาว “แต่...” “เป็นแฟนกันจะคิดมากทำไม มากกว่านี้ตินก็ให้นิตาได้” “....” เธอมองหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้รับเงินมาแต่อย่างใด เพราะเธอคิดว่าแฟนหนุ่มให้เธอมาเยอะแล้ว เธอจึงปฏิเสธเงินของเขาในครั้งนี้ NITA TALK... “ขอบคุณนะที่มาส่ง” ฉันโบกมือลาติน เมื่อเขาขับรถมาส่งฉันที่หน้าบ้าน “แน่ใจนะว่าจะไปไม่ค้างกับติน?” เขาถามย้ำอีกครั้งเมื่อฉันลงจากรถมา “เอาไว้วันหลังนะติน วันนี้นิตาต้องทำงาน” ฉันตอบกลับไป “ก็บอกแล้วไงว่า....” “นิตาต้องไปแล้ว เอาไว้เดี๋ยวโทรหานะ” เขาพูดไม่ทันจบ ฉันก็รีบพูดแทรกขึ้นเพราะรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร ฉันเดินเข้ามาในบ้านเหมือนทุกวัน เพราะต้องไปทำงานต่อหลังจากกลับจากโรงเรียน บ้านของฉันมันเป็นบ้านปูนขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ในชุมชนแออัด “กลับมาแล้วค่ะ” ฉันร้องทักทายเหมือนทุกวันทันทีที่เดินเข้าบ้านมา “วันนี้ได้มากี่บาท?” นี่คือเสียงพ่อเลี้ยงของฉันที่เดินเข้ามาถามเป็น เพราะเขารู้น่ะสิว่าฉันคบกับตินอยู่ แล้วก็รู้ด้วยว่าเขารวยเขาชอบให้เงินฉันอยู่บ่อยๆ ที่พ่อกับแม่ยอมให้ฉันคบกับตินก็เพราะว่าเขารวย เขาให้ฉันได้ทุกอย่างแต่ฉันไม่เคยอยากได้อะไรจากเขา ที่ฉันคบเขาเพราะฉันรักเขาไม่ใช่เพราะเงิน “.....” “อะไรกัน หายไปกับมันมาตั้งนานไม่ได้สักบาทเลยเหรอไง?” พ่อเลี้ยงโวยวายขึ้นเมื่อเห็นฉันเงียบไม่พูดอะไร เขาพูดเหมือนว่าฉันไปนอนกับตินเพื่อเงินหรือหมายความว่าฉันขายตัวนั่นแหละ “แต่หนูเอาเงินของตินมาเยอะแล้วนะคะพ่อ หนูไม่อยากได้เงินของตินแล้ว” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึก เงินที่ได้มาพ่อกับแม่ฉันก็เอาไปเข้าบ่อน งานการไม่ยอมทำ แล้วภาระทุกอย่างก็ตกมาอยู่ที่ฉัน แต่ฉันยังโชคดีที่มีตินคอยหยิบยื่นช่วยเหลือ ไม่งั้นฉันคงไม่ได้เรียนหนังสือหรือพอมีกินมีใช้เหมือนทุกวันนี้หรอก เพี๊ยะ!!! พ่อเลี้ยงใช้มือตบมาที่หน้าของฉันอย่างแรงจนล้มลง ฉันโดนเขาตบอีกแล้ว โดยที่แม่ก็ไม่เคยมาช่วยเหลืออะไรฉันเลย แม่โกรธพ่อที่หนีไปแต่งงานใหม่เขาเลยพาลมาโกรธฉันเกลียดฉัน “ไปเอาเงินกับมันมา ไม่งั้นแกไม่ต้องกินข้าว” เขาชี้หน้าด่าฉันแล้วตวาดดังลั่น ฉันได้แต่ร้องไห้ด้วยความกลัว ก่อนที่จะเก็บของเดินเข้าห้องมา ก่อนที่ฉันจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับนอนร้องไห้อยู่แบบนั้น ฉันจะไม่รับเงินจากตินอีกแล้ว ต่อให้อดข้าวฉันก็จะไม่ทำตามที่พวกเขาขอ ครืดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังนอนตัวงอปวดท้องอยู่บนเตียง ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว แล้วก็กินไม่ตรงเวลาเลยทำให้ฉันเป็นโรคกระเพาะ ฉันใช้มือควานหาโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ก่อนที่จะกดรับสายเมื่อเห็นว่าตินโทรมา (ตอนนี้อยู่ไหน) “อยู่บ้าน นิตาอ่านหนังสืออยู่” (กินข้าวหรือยัง) “กะ...กินแล้ว” (นิตาคิดว่าตินโง่มากมั้ย) “ไม่โง่ ตินไม่ใช่คนโง่” (แล้วโกหกทำไม) “.....” (ตินได้ยินทุกอย่างที่คุยกัน) “.....” (ตอนนี้ตินยืนอยู่ที่หน้าบ้านของนิตาแล้ว) “ตินจะทำอะไร?” (ไปอยู่กับฉัน) “ไม่ไป นิตาจะอยู่ที่นี่” (กูจะให้เวลามึงเก็บเสื้อผ้าสิบนาที) “.....” (ถ้าสิบนาทีกูยังไม่เห็นหน้ามึงพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า กูเข้าไปกระทืบพ่อมึงแน่) “ตินอย่านะ ตะ...ติน ติน” ฉันพูดไม่ทันจบเขาก็วงสายไปในทันที ฉันร้อนรนเดินวนอยู่ในห้องด้วยอาการร้อนใจ เพราะฉันไม่รู้ว่าตินจะทำแบบนั้นจริงมั้ย แล้วฉันจะไปอยู่ไหนตอนนี้ฉันกลัวไปหมดแล้ว พรึ่บบบบ!!! เพล้ง!!! เสียงข้าวของโครมครามดังลั่นในขณะที่ฉันกำลังคิดไม่ตกเรื่องติน ตินเข้ารู้ทุกอย่างแล้วตอนนี้ แล้วเขาก็ต้องการให้ฉันไปกับเขา แต่ฉันก็เป็นห่วงแม่ในชีวิตฉันเหลือแม่แค่คนเดียว “กรี๊ดดด อย่านะ” เสียงแม่ร้องดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกไปดู เพราะแม่คงโดนพ่อเลี้ยงฉันทุบตีอีกเป็นแน่ ฉันต้องเข้าไปห้าม “ออสติน!!” ฉันเบิกตากว้างเรียกชื่อคนตรงหน้าเพราะไม่คิดว่าจะฉันเห็นเขาอยู่ตรงนี้ แล้วคนที่ถูกซ้อมไม่ใช่แม่ฉัน แต่เป็นพ่อเลี้ยงที่ถูกออสตินซ้อมแทน ที่เขาพูดกับฉัน เขาทำมันจริง ๆ